“Η μουσική μας είναι… γίτσικη” μου είπε ο Γιώργος Ξυλούρης στη μικρή συζήτηση που είχα μαζί του προχθές στα γραφεία του “Νέου Κόσμου” και στην προφανώς έκδηλη απορία μου για το τι μπορεί να σημαίνει ο όρος, συνέχισε: “Είναι ένας όρος που προέρχεται από την αίγα, ένα ζώο που δεν μπορείς να το κατατάξεις κάπου, μια και κινείται ελεύθερη, φυσικά στα μέρη που εκείνη γνωρίζει καλά, δεν ανοίγεται παραπέρα. Έτσι κι εμείς με τον Jim White κινούμαστε όπως τα αγριοκάτσικα, που είναι ελεύθερα και ατίθασα. Περιφερόμαστε σε μουσικές περιοχές που ήδη γνωρίζουμε και σε τόπους που τους έχουμε ήδη ζήσει”.
Και αυτό πράγματι συμβαίνει, μιας και όποιος ασχολείται με κάποια μορφή τέχνης είτε μουσική είτε λογοτεχνία είτε εικαστικά ή κάτι άλλο, το να κινείσαι σε περιοχές που ξέρεις και να χτίζεις κάτι νέο με βάση αυτές σου δίνει την ελευθερία που χρειάζεσαι.
“Φυσικά, όλα αυτά όταν γνωρίζεις ποιο είναι το μέτρο, όταν ξέρεις πού πατάς και ποια είναι η ‘χημεία’ που καλείσαι να συνταιριάξεις δημιουργείς εν πολλοίς απελευθερωμένα. Ακόμα και το να είσαι έτοιμος να κάνεις κάποια υπέρβαση και να βάλεις το κοινό σου σε κάποιου είδους ‘διλήμματα’, να το κάνεις, αλλά με σεβασμό τόσο στο υλικό με το οποίο έχεις να δουλέψεις όσο και στην δική σου υπόσταση και μόνο με αυτό” με διαβεβαιώνει ο συνομιλητής μου.
“Η μίξη η δική μας δεν είναι προσποιητή”, συνεχίζει και στην ερώτησή μου πώς προέκυψαν όλα αυτά, ο Γιώργος Ξυλούρης, ξετύλιξε πολύ σύντομα το όλο… κουβάρι.
Η ιστορία της συνεργασίας με τον Jim White εντοπίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο Γιώργος Ξυλούρης έμενε στη Μελβούρνη και είχε εμφανιστεί μερικές φορές ως guest σε συναυλίες των θρυλικών Dirty Three, ενός από τα πλέον εμβληματικά εναλλακτικά και πειραματικά γκρουπ της Μελβούρνης, από αυτά που μόνο σχεδόν σ’ αυτήν εδώ την πόλη εμφανίζονται, που σχηματίστηκαν το 1992 και αποτελούνταν από τους Warren Ellis, Jim White και Mick Turner. Το γεγονός ότι τα μέλη των Dirty Three συμμετείχαν σε ένα γενικότερο κύκλο καλλιτεχνών με τους Nick Cave και άλλους στάθηκε, επίσης, καθοριστικό για τον Γιώργο Ξυλούρη και τη μετέπειτα συνεργασία του με μουσικούς του εν λόγω χώρου. Έτσι όταν οι δύο από τους Dirty Three πήγαν να μείνουν σε άλλες χώρες, η επαφή δεν σταμάτησε αλλά συνεχίστηκε. Ο Jim White γνώριζε την οικογένεια Ξυλούρη και φυσικά τι δημιουργούσε και τι έπαιζε. Ωστόσο, η συνεργασία Ξυλούρη-White άρχισε πριν έξι χρόνια όταν ο δεύτερος πήγε για διακοπές στην Κρήτη.
“Κάποια στιγμή εκεί που καθόμασταν, είπαμε να πάμε να παίξουμε σε ένα τοπικό στούντιο. Δεν υπήρξε καμιά προεργασία, παρά μόνο το ένστικτό μας. Μάλιστα την πρώτη ΄πρόβα’ την κάναμε στο… αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε. Έτσι όταν καθίσαμε στο στούντιο βγάλαμε ο καθένας τα εσώψυχά του και… ‘δέσαμε'”.
Ένα δέσιμο που έχει αποφέρει μέχρι τώρα τέσσερις δίσκους, τους Black Peak, Mother, Goats και The Sisypheans, αλλά και μια αναγνώριση που συνεχίζει να αυξάνεται. “Και πού δεν έχουμε παίξει…”, λέει ο Γιώργος Ξυλούρης, “σε πάμπολλα και ετερόκλιτα μουσικά φεστιβάλ σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Στην Ελλάδα πέντε φορές δώσαμε συναυλίες σε μεγάλους χώρους, πχ Μέγαρο Μουσικής και αλλού, και τις πέντε φορές είχαμε sold out”. Και, βέβαια, το δίδυμο θα συνεχίσει.
Πέρα από τον σεβασμό που λέγαμε πριν, το “κλειδί” σε μια τέτοια συμπόρευση είναι το ποιοι άνθρωποι είναι και τι παίζουν. “Δεν έχει σημασία τι όργανο παίζεις, αλλά τι έχεις στο μυαλό σου, πώς διαχειρίζεσαι το υλικό που διαθέτεις και πώς επικοινωνείς με τον συνεργάτη σου, από πού έρχεσαι και πού θέλεις να πας”, λέει ο Γιώργος Ξυλούρης. Αυτό και σε συνάρτηση με την ερώτησή μου πού κατατάσσεται η μουσική των Xylouris White: “Δεν κατατάσσεται πουθενά” λέει ο Γιώργος. “Αυτά τα τραγούδια που έχουμε στους τέσσερις αυτούς δίσκους είναι δικά μας πράγματα, είναι προσωπικό υλικό, που, ναι μεν, έχει προέλθει από τη μουσική καταγωγή του καθένα από εμάς, αλλά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι τα γνωστά Κρητικά, πχ ‘Πότε θα κάνει ξαστεριά” ή ‘Αγρίμια κι αγριμάκια μου” κ.λπ. Είναι πράγματα άγνωστα, που δεν έχουν προβληθεί τόσο, πράγματα που έχουμε εμείς οι ίδιοι την ανάγκη να τα βγάλουμε. Δεν μπορείς να τα πεις παραδοσιακά ή κάτι άλλο. Δεν έχει σημασία τα όργανα που χρησιμοποιούνται αλλά το παίξιμο, η επικοινωνία…”.
“Υπάρχουν πολλά που εμένα προσωπικά με συνδέουν με την παράδοση. Είναι ένας κύκλος που κάποιες στιγμές ίσως υποχωρεί, αλλά κάποιες άλλες επανέρχεται. Εγώ θέλω και τα παλαμάκια και τα ώπα-ώπα και όλα αυτά, αλλά θέλω και την ησυχία και την προσήλωση και τη στοχαστικότητα κάποιες άλλες στιγμές και αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε με τον Jim” καταλήγει ο Γιώργος Ξυλούρης.
Στην συναυλία (Τρίτη, 17 Μαρτίου) στο Esthonian House, που βρίσκεται στο 43 Melville Rd, Brunswick West το δίδυμο θα παρουσιάσει κομμάτια από τον πλέον πρόσφατο δίσκο του The Sisypheans, αλλά και από τους τρεις παλαιότερους.
Πριν τους Xylouris White θα εμφανισθεί το γυναικείο ρεμπέτικο συγκρότημα Bandidas.
Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο του Brunswick Music Festival και για εισιτήρια και άλλες πληροφορίες ανατρέξετε στο https://brunswickmusicfestival.com.au/
*Έως την ώρα που η εφημερίδα μας πήγαινε στο τυπογραφείο δεν υπήρχε κάποια ένδειξη από πλευράς των διοργανωτών ματαίωσης της εκδήλωσης, λόγω των μέτρων προστασίας από τον κορονοϊό. Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στην ιστοσελίδα του Brunswick Music Festival στο https://brunswickmusicfestival.com.au στη σελίδα του Φεστιβάλ στο Facebook https://www.facebook.com/brunswickmusicfestival/ ή τηλεφωνήστε στο (03) 9240 1111.
