Ο νέος ιός COVID-19 που έχει εξαπλωθεί σε περισσότερες από 114 χώρες σε όλο τον κόσμο και έχει προκαλέσει παγκόσμια ανησυχία, επισκιάζει και ένα μεγάλο μέρος των λειτουργών Υγείας.
Τα οδοντιατρεία είναι μεταξύ εκείνων των πρακτικών που επηρεάζονται άμεσα από την εξάπλωση του κορονοϊού, και είναι πλέον ανοιχτά μόνο για τα επείγοντα περιστατικά, λειτουργώντας πάντα με το απαραίτητο υγειονομικό υλικό για την ασφάλεια τόσο των ασθενών όσο και τον οδοντιάτρων.
Ενώ ο κλάδος της οδοντιατρικής και οδοντιατρικής χειρουργικής στην Αυστραλία έχει εκφράσει την ανησυχία του για την έλλειψη του προστατευτικού αυτού εξοπλισμού όπως μάσκες, για παράδειγμα, ο οδοντίατρος Γιώργος Ανδρουτσόπουλος, μας διαβεβαίωσε ότι αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο και έχει στη διάθεσή του τον απαραίτητο υγειονομικό εξοπλισμό.
«Μπορούσα να παραγγείλω χωρίς κανένα πρόβλημα το προστατευτικό υλικό που χρειάζομαι. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα υπάρχει ένα όριο στην ποσότητα που επιτρέπεται να παραγγείλεις».
Ο Γιώργος Ανδρουτσόπουλος έχει την οδοντιατρική κλινική μέσα στο Burnley Street Medical Centre. Από τις πέντε μέρες που λειτουργούσε την εβδομάδα, τώρα ανοίγει την κλινική μόνο για τα επείγοντα περιστατικά, μία φορά την εβδομάδα.
«Είναι τεράστιος ο οικονομικός αντίκτυπος για όλους και φυσικά και για εμάς τους οδοντίατρους. Σίγουρα, θα βοηθήσουν οι κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά όσο να ‘ναι χρειάστηκε να περιορίσω τη δουλειά μου σε μία μέρα την εβδομάδα για να εξυπηρετήσω τις έκτακτες περιπτώσεις».
Τα σφραγίσματα θεωρούνται επείγοντα περιστατικά;
«Ναι, φυσικά. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να διορθώσεις το πρόβλημα στο δόντι για να μην χειροτερεύσει. Αποφεύγουμε να κάνουμε σφραγίσματα ή επεμβάσεις που δεν είναι απαραίτητες και αποφεύγουμε πράξεις που παράγουν αερόλυμα».
Οι οδοντίατροι βρίσκονται και αυτή στην ομάδα πρώτου βαθμού επικινδυνότητας εξαιτίας της άμεσης επαφής με το πρόσωπο του ασθενούς. Εσείς ανησυχείτε;
«Προσωπικά για τον εαυτό μου δεν ανησυχώ. Αν ανησυχώ είναι για τα παιδιά και τους γονείς μου; Φυσικά! Αλλά η κλινική μας βρίσκεται μέσα σ’ ένα ιατρικό κέντρο και έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο εξάπλωσης νοσημάτων. Αν το σκεφτεί κανείς, πρόκειται απλώς για μία ακόμα ίωση. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα την πρακτική μου ήταν η εποχή που είχαμε την έξαρση και τον φόβο του HIV. Έχουμε δηλαδή περάσει παρόμοιες καταστάσεις και λαμβάνουμε τα ίδια περιοριστικά μέτρα.
Φυσικά, έχουμε μία ευθύνη για τους ασθενείς μας και το προσωπικό μας και λαμβάνουμε όλα τα μέτρα προφύλαξης».
