Το Πάσχα, όπως το αποκαλούμε, είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Μια στιγμή του χρόνου που χαρακτηρίζεται από οικογένεια και πίστη, η Μεγάλη Βδομάδα έχει να κάνει με ιερά σύμβολα για όσο μπορώ να θυμηθώ. Οι Εκκλησίες γεμίζουν με οικεία πρόσωπα καθώς τα παιδιά τρέχουν μέσα στο πλήθος και οι γέροντες παρακολουθούν με υπερηφάνεια, με το πρόσωπό τους να φωτίζεται από το Άγιο Φως. Τα αυγά βάφονται κόκκινα, οι νονοί συναντιούνται με τα βαφτιστήρια τους για να τους δωρίσουν λαμπάδες και οι γυναίκες μαζεύονται με τους νέους για το στόλισμα του Επιταφίου το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Οι αναμνήσεις της στάσης κάτω από τους δεντρογεμισμένους δρόμους της Μελβούρνης τα μεσάνυχτα, όπου όλοι μαζί ως κοινότητα απαγγέλλουμε το “Χριστός Ανέστη”, μου θυμίζουν μια χαρά χωρίς όρους την οποία οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν ή να παγιδέψουν.
Η φετινή χρονιά είναι διαφορετική από πολλές πλευρές. Οι πόρτες των εκκλησιών είναι κλειστές, οι πιστοί προσκυνητές δεν έχουν πρόσβαση στην Θεία Κοινωνία και τα εγγόνια έχουν χωριστεί από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Όμως αν και σωματικά είμαστε χώρια σε αυτές τις πολύ αβέβαιες στιγμές, η πασχαλινή ευλογία μας θυμίζει πως ο πυλώνας μας και το ένα πράγμα που παραμένει σταθερό στη ζωή μας είναι η αγάπη του Θεού και του σωτήρα μας Ιησού Χριστού.
Το Πάσχα αυτήν την εβδομάδα μας παρέχει μια πολύτιμη και μοναδική ευκαιρία ώστε να αναλογιστούμε και να θυμηθούμε την ιστορία των παθών του Χριστού κοιτάζοντας μέσα από την δική Του οπτική και μέσα από εκείνη των μαθητών του Ευαγγελίου. Αυτό που κάνει τη φετινή χρονιά πραγματικά ξεχωριστή ωστόσο είναι πως καθώς κοιτάζουμε μέσα από αυτό το οπτικό πεδίο, η όρασή μας γίνεται λιγότερο θολή από την αποκομμένη αδιαφορία στην οποία έχουμε συνηθίσει. Μήπως είναι πιθανό πως κατά τη διάρκεια αυτών των ταραχώδη καιρών, ένα αγνό πνεύμα μέσα μας θα ψιθυρίσει στις καρδιές μας πως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, πως μπορούμε να νιώσουμε για τον διπλανό μας, πως μπορεί να αναγνωρίσουμε τη θυσία και τον πόνο;
Μήπως είναι πιθανό μέσα από το τσουνάμι του Covid-19, να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε μια νέα νορμάλ συμπεριφορά μέσω της κατανόησης της κοινής μας ανθρωπιάς;
Σαν νέοι Ελληνοαυστραλοί που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους μέσα στη ζωή, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον στόχο μας, ο οποίος κατά διαστήματα μπορεί να φαίνεται ομιχλώδης. Σιωπηλά ομιλούμενες λέξεις που καθορίζουν το τι είναι σωστό μεταμορφώνονται σε λευκούς ήχους καθώς κουφαίνονται από τους διαπεραστικούς ήχους της αυτό-διατήρησης. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες δεχόμαστε ενθάρρυνση, είτε σιωπηρά είτε ρητά, να επιθυμούμε όλα εκείνα που δεν έχουμε σε ένα ατελείωτο και ατελέσφορο κυνήγι της διατήρησης της επαφής με τους άλλους. Συναισθήματα ανεπάρκειας τίθενται σε υπερβολή στην σφαίρα της τεχνολογίας, όπου όμορφες εικόνες και λαμπερές ψευδαισθήσεις στο Facebook και το Instagram γίνονται ολοένα και πιο πιστευτές. Ως συνέπεια, πείθουμε τον εαυτό μας πως η ευτυχία μας είναι ριζωμένη σε γήινα πράγματα. Κατ’ επέκταση, αυξάνεται η αμφιβολία πως αν δεν αγκυλωθούμε από αυτά τα πράγματα, θα θέσουμε σε κίνδυνο την ευτυχία μας αυτή και θα ρισκάρουμε να ζήσουμε μια μέτρια ζωή στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Εντός της κοινότητάς μας, έχουμε την δύναμη να προκαλέσουμε αυτές τις αντιλήψεις και να αναγνωρίσουμε την απέραντη χάρη του Κυρίου και τον λόγο Του που λέει πως “ω εδοθη πολυ πολυ ζητηθησεται παρ αυτου και ω παρεθεντο πολυ περισσοτερον αιτησουσιν αυτον” (Κατα Λουκάν, 12:48). Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως σε όλους μας έχουν δοθεί δώρα από το Άγιο Πνεύμα για τα οποία έχουμε μια ευθύνη ως παρακινητές παρά ως εισακουστές.
Η ομορφιά των δώρων αυτών έχει λάμψει εντός της ελληνικής κοινότητας τις τελευταίες βδομάδες. Από την πρωτοβουλία #SaintYourselfASeat του συμβουλίου νέων της Ενορίας της Ελληνο-Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου στην Αδελαΐδα, στις εθελοντικές συνεισφορές της Μέριμνας Ποντίων Κυριών που μοίρασαν ατελείωτα ταψιά από κουλουράκια στα μέλη της κοινότητας τα οποία αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Ανεξάρτητα από το αν μας έχει δοθεί το δώρο της εμψύχωσης, της διδασκαλίας, ή κάποιο άλλο ταλέντο, αναμένεται από εμάς να υπηρετήσουμε τους άλλους κατ’ είκονα του Ιησού Χριστού και να αποκαλύψουμε την αγάπη του Θεού σε έναν πληγωμένο και έκπτωτο πλανήτη.
Ακόμη και στο σκότος του Covid-19, το πιο λαμπερό φως έχει λάμψει υπό τη μορφή της απίστευτης γενναιοδωρίας του πνεύματος, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η θέληση να νοιαστούμε για τους άλλους και να τους εμψυχώσουμε. Στην πατρίδα του πνεύματος των ANZAC και μια χώρα που περήφανα γιορτάζει την διαφορετικότητα από την οποία όλα τα μέρη της γης τραγουδούν με μία φωνή ώστε να φτάσουν στο κοινό όνειρο το οποίο υποδεικνύει όλα αυτά που έχουν πραγματικά σημασία. Τόσο σε πολιτειακό, όσο και σε εθνικό επίπεδο, οι ηγέτες μας έχουν φανεί η προσωποποίηση του θάρρους και της αφοσίωσης. Από την απόλυτη αποφασιστικότητα να προστατεύσουν τους ευάλωτους, στις πρόσφατες αποστολές ελέους ώστε να φέρουν τους Αυστραλούς πίσω στο σπίτι τους. Η κοινή κοινωνική ευθύνη έχει βγει στο προσκήνιο μέσω των ηρωικών εργατών του χώρου της υγείας, των υπηρεσιών επειγόντων περιστατικών, στους μπακάληδες, τους εργαζομένους στους φούρνους, στις φάρμες, τους δασκάλους, τους οδηγούς φορτηγών, τις εθελοντικές οργανώσεις που προετοιμάζουν γεύματα αλλά ακόμη και τους εφήβους που δίνουν προτεραιότητα στο να μιλήσουν στους φίλους τους ώστε να μην αισθάνονται μοναξιά. Έχουν ορίσει το πραγματικό νόημα της Αγάπης το οποίο, ως η πιο αγνή μορφή αγάπης, τονίζει τη σημασία του να δίνεις αντί να δέχεσαι, της αυτοθυσίας στη θέση του προσωπικού συμφέροντος.
Ολόκληρος ο πλανήτης ξυπνά κάθε μέρα, περιμένοντας με κομμένη την ανάσα κι έναν ασίγαστο πόθο για τα πράγματα να επιστρέψουν σε μια κανονικότητα. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Το να πούμε πως οι επιπτώσεις που θα έχει ο κορονοϊός στην αντίπερα όχθη θα είναι μακροσκελείς δεν αποτελεί μόνο υποβάθμιση της κατάστασης, αλλά και υπερβολική απλοποίηση. Τραυματικές εικόνες από άδειους δρόμους, και την παγκόσμια οικογένεια να βρίσκεται σε πένθος, θα παραμείνουν χαραγμένες στο μυαλό μας για πολλά χρόνια ακόμη. Όμως αυτήν την εβδομάδα, καθώς θα προσευχηθούμε και θα παρακολουθήσουμε τις ζωντανές μεταδόσεις που για είναι διαθέσιμες για εμάς, ας θυμηθούμε πως σε στιγμές απέλπιδας πίστης κι εξάρτησης, ο Ιησούς βρίσκεται υπό μεγέθυνση. Αυτό το Πάσχα, ας αφιερώσουμε τα μάτια μας στο Χριστό ώστε να δούμε πως όσο οδυνηρή κι αν είναι η συγκεκριμένη περίοδος, υπάρχει η ελπίδα στην Ανάσταση του Κυρίου.
” Εις αυτόν υπήρχε ζωή και ως άπειρος πηγή ζωής εδημιούργησε και διατηρεί κάθε ζωήν. Δια δε τους ανθρώπους δεν είναι μόνον η φυσική ζωη, αλλά και το πνευματικόν φως, που φωτίζει τον νουν των εις κατανόησιν και αποδοχήν της αληθείας. Και το φως λάμπει μέσα στο σκοτάδι και το σκοτάδι δεν ημπόρεσε ποτέ να το επισκιάση και το εξουδετερώση.” (Κατά Ιωάννην (1:4-5)
Το Άγιο Φως μπορεί να μην μοιραστεί ανάμεσα στα μέλη του ποιμνίου αυτό το Πάσχα.
Μπορούμε ωστόσο να αφήσουμε το Άγιο Φως να φωτίσει τις ψυχές μας καθώς αναζητούμε θαλπωρή στην Θεία μεγαλοπρέπεια του Κυρίου.
Καλή Ανάσταση.
*Η Σταυρούλα Σταματελάτου είναι φοιτήτρια νομικής και τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Monash.
