ΚΑΘΕ εμπόδιο σε καλό…
ΝΑ που η στέρηση και η κοινωνική απομόνωση που μας επιβλήθηκε λόγω κορονοϊού, είχε και ευεργετικά αποτελέσματα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ, ότι αν αυτό το Πάσχα ήταν πρωτόγνωρο και λειτούργησε εντελώς διαφορετικά απ´ όσα είχαμε βιώσει μέχρι σήμερα, ήταν ότι μας έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβουμε τι σημαίνει οικογένεια.
ΑΚΟΜΑ και άτομα σαν εμένα που, συνήθως, διατηρούσαν χαλαρές οικογενειακές σχέσεις τέτοιες μέρες, αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου, πόσο μου έλειψαν οι δικοί μου άνθρωποι.
ΚΑΙ ακόμα, τι σημαίνει για μένα, τον ακόμα πιο χαλαρά θρησκευόμενο, Μεγάλη Εβδομάδα, Επιτάφιος, Ανάσταση, μαγειρίτσα και κόκκινα αυγά…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ, βέβαια, σε όλα αυτά τα παραδοσιακά έθιμα, που αποτελούν μέρος της κουλτούρας μας.
ΚΑΙ ο συνδετικός κρίκος που διαιωνίζει όλα αυτά, είναι η οικογένεια, ο αρχαϊκός πυρήνας της κοινωνίας και η αφετηρία της ύπαρξής μας σε τούτο τον κόσμο.
Ο Θεός, βέβαια, είναι επινόηση των ανθρώπων, για να δώσουν μια εξήγηση στα τόσο… μυστήρια και ανεξήγητα καπρίτσια της φύσης.
Η οποία, πότε με σεισμούς πότε με πλημμύρες πότε με ιούς σαν τον κορονοϊό και πότε με μύριες όσες καταστροφές, τους ταλαιπωρούσε και δεν τους άφηνε σε χλωρό κλαρί…
ΤΟΝ ίδιο καιρό, ο κορονοϊός δεν συνέβαλε μόνο στη σύσφιξη των δικών μας οικογενειακών σχέσεων, αλλά στο να γιορτάσουν και τα αρνάκια αυτό το Πάσχα με τις οικογένειές τους…
ΕΜΕΙΝΑΝ, βέβαια, φέτος οι σούβλες ορφανές και οι ψησταριές χωρίς κάρβουνα, αλλά, όπως έχουμε πει πολλές φορές, έχουν και τα καλά τα… κακά τους.
ΓΙΑ το πώς γιορταζόταν το χιλιοτραγουδισμένο Πάσχα των Ελλήνων στην παροικία μας και πόσες προβατίνες έκλαιγαν τέτοιες μέρες για τα αρνάκια τους, έχω γράψει πολλές φορές στον «Νέο Κόσμο».
ΑΥΤΟ που γράφω σήμερα, για πρώτη φορά, συνίσταται στο ότι δεν είναι ότι ο κορονοϊός στέρησε την Ανάσταση στον Ιό του Θεού, αλλά ότι φέτος, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, μειώθηκαν αισθητά οι κηδείες, που άλλοτε τέτοιες μέρες, κατέρριπταν το ένα ρεκόρ μετά του άλλου.
ΜΕ άλλα λόγια, η δίαιτα, σε συνδυασμό με την κοινωνική απομόνωση και την έλλειψη αρνιών της σούβλας και των συνοδευτικών τους… ορεκτικών, πέτυχαν δύο νίκες: μια κατά του κορονοϊού και άλλη μια κατά του Χάρου. Πάντα τέτοια…
ΤΙΣ μέρες τούτες, επίσης, της μοναξιάς, της περισυλλογής, της παρατηρητικότητας και της εσωστρέφειας, μου δόθηκε η ευκαιρία να εμπεδώσω και κάτι ακόμα, που αν και το ζούσα από μέσα 45 σχεδόν χρόνια, δεν το πρόσεχα όσο θα έπρεπε.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι θα έπρεπε να απουσιάσω δύο ολόκληρα χρόνια από την Μελβούρνη και την εφημερίδα, για να διαπιστώσω ότι όχι μόνο μου έλλειψε ο «Νέος Κόσμος», αλλά και το ότι εφημερίδα τούτη παραμένει ακόμα ένας από τους πιο στέρεους πυλώνες της παροικίας.
ΓΙΑ δεκαετίες άκουγα να λέγεται ότι τέσσερις ήταν οι ακλόνητοι πυλώνες της παροικίας μας: η Εκκλησία, ο «Νέος Κόσμος», η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και η μεγάλη Ελλάς Μελβούρνης.
ΣΤΟ μεταξύ, τα χρόνια που μεσολάβησαν υπέσκαψαν επικίνδυνα τα θεμέλια των δύο εκ των τεσσάρων ιστορικών πυλώνων.
ΣΧΕΔΟΝ ισοπέδωσαν και κοντεύουν να αφανίσουν την κάποτε κραταιά δύναμη του αυστραλιανού ποδοσφαίρου, την μεγάλη Ελλάς με τις δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους…
ΕΝΩ ο δεύτερος πυλώνας, η Κοινότητα Μελβούρνης, βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της συνεχιζόμενης παρακμής, που χρόνο με το χρόνο παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας…
ΠΟΙΟΣ το περίμενε, ότι θα έφτανε η μέρα, που δεν θα υπήρχαν ενδιαφερόμενοι να μπουν στο Διοικητικό Συμβούλιο για να υπηρετήσουν τη μεγαλύτερη και ιστορικότερη οργάνωση του εδώ Ελληνισμού, που προσέφερε πολλά στην ελληνική παροικία για περισσότερα από 120 χρόνια;
ΠΩΣ μπορεί να ξεχάσει κανείς, ότι πριν μόλις 15 χρόνια, δίνονταν ομηρικές μάχες για το ποιος θα πάρει μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο…
Η τελευταία τέτοια μάχη δόθηκε από τον Γιώργο Φουντά το 2007, αν δεν κάνω λάθος. Ο Φουντάς, τιμώντας την λακωνική του παράδοση, που άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά της… μεταρρυθμιστικής και ανανεωτικής εποχής που πρέσβευε η δεύτερη γενιά…
ΤΟΤΕ κανείς -πλην ενδεχομένως του Φουντά- δεν καταλάβαινε ότι αν κρατούσε κάτι ζωντανό το ενδιαφέρον της παροικίας για την Κοινότητα, ήταν οι αντιπαραθέσεις των υποψηφίων, οι μεγάλες εντάσεις και οι διαμάχες των εμπλεκόμενων συνδυασμών για την ηγεσία του Οργανισμού.
ΜΕ άλλα λόγια, η συνεχής και ατελείωτη φαγωμάρα, που στιγματίζαμε και καταριόμασταν όλοι, ζητώντας αλλαγή και συμφιλίωση, ήταν η κινητήρια καύσιμη ύλη της Κοινότητας. Οι μεγάλες μάχες του «εγώ» και για το ποιος απ´ όλους τους μνηστήρες της εξουσίας την… αγαπάει περισσότερο.
ΤΕΛΙΚΑ και με τη βοήθεια πολλών εξ ημών, η δεύτερη γενιά ανέλαβε την πλοήγηση του σκάφους μετά εκείνο το αναίμακτο «πραξικόπημα» για την εκπαραθύρωση του Φουντά, που είχε κερδίσει δημοκρατικά τις εκλογές.
ΑΠΟ τη στιγμή που η δεύτερη γενιά εξομάλυνε την κατάσταση εξορκίζοντας την υπεραιωνόβια παράδοση των αντιπαραθέσεων, κατάφερε ουσιαστικά, στο όνομα της προόδου, του (ανύπαρκτου) πολιτισμού, να αξιοποιήσει μέρος της κοινοτικής περιουσίας και να καταργήσει σιγά-σιγά και τις εκλογές.
ΑΝ κοντά σε αυτά και, από τη μια, την νέα εκσυγχρονιστική νοοτροπία που επικράτησε και, από την άλλη, την πραγματική έλλειψη ενδιαφέροντος για τα «παροικιακά» εκ μέρους της δεύτερης και τρίτης γενιάς, διαμόρφωσαν χοντρικά τη σημερινή κατάσταση.
ΜΕΤΑ λοιπόν και την ορατή πλέον απομάκρυνση και της Κοινότητας Μελβούρνης το ρόλο του μπροστάρη της παροικίας, ανέλαβε, εκ των πραγμάτων, η Αρχιεπισκοπή και ελλείψει «αντιπάλου» άρχισε να παίζει μόνη της μπάλα στο παροικιακό γήπεδο.
ΑΝ απουσίαζε και ο «Νέος Κόσμος», να αρθρώνει πού και πού κάποιο λόγο και να μιλάει εκ μέρους της παροικίας, θα έλεγε κανείς ότι τον ελληνισμό της Αυστραλίας εκπροσωπεί αποκλειστικά η Εκκλησία και πέραν αυτής, μόνο ο Θεούλης και ο Μακάριος…
ΕΙΜΑΙ της γνώμης, ότι ο χώρος που δίνει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ο «Νέος Κόσμος» στην Αρχιεπισκοπή και τον νέο αρχιεπίσκοπο, αδικεί και την παροικία και την ιστορία της εφημερίδας.
ΔΕΝ ξέρω τι δημοσιότητα δίνουν τα υπόλοιπα ελληνόφωνα Μέσα Ενημέρωσης στον προκαθήμενο της Εκκλησίας, αλλά ο «Ν.Κ.» νομίζω ότι έδωσε στον πρώτο τη τάξει celebrity της ορθοδοξίας μας, γη και ύδωρ…
ΟΥΤΕ ο Ανδρέας Παπανδρέου στο απόγειο της δόξας του δεν έχει τέτοια προβολή από τον «Ν.K.». Τα περισσότερα από τα κείμενα που συνοδεύουν την αρχιεπισκοπική παρουσία (σαν τους αρχαγγέλους Χερουβείμ και Σεραφείμ) δεν δικαιολογούν το χώρο που του παραχωρεί η εφημερίδα.
Η εντύπωση που προκαλούν, τα αναίτια και δημοσιοσχετίστικα δημοσιεύματα προβολής του, είναι ότι ο σημερινός αρχιεπίσκοπος έχει έχει χάσει κάθε μέτρο σεμνότητας που θα έπρεπε πρωτίστως να του επιβάλει ο κώδικας του τίτλου του.
ΑΝ ήταν από μια πλευρά ο Στυλιανός, πιστεύω ότι θα ντρεπόταν και για λογαριασμό της Εκκλησίας…
ΑΝ και καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση που βάζει την εφημερίδα η… ιερή φλυαρία του Μακαρίου, αισθάνθηκα υποχρεωμένος να αναφερθώ στο θέμα αυτό, που έχει πικράνει ορισμένους αναγνώστες, που διαβάζουν την εφημερίδα πολλές δεκαετίες.
ΕΠ´ ευκαιρία να τονίσω, ότι ο «Νέος Κόσμος» συνεχίζει, πάνω απ´ όλα, να συμπονά και αγωνίζεται για το καλό της παροικίας, για την οποία, όπως διαπιστώνω και πάλι από κοντά, παραμένει το μόνο αποκούμπι της.
ΞΕΡΩ, επίσης, ότι ενδεχομένως πικράνω τον αρχισυντάκτη και φίλο μου, Σωτήρη Χατζημανώλη, που είναι υπεύθυνος για ό,τι δημοσιεύει η εφημερίδα, με αυτά που έγραψα.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, πιστεύω ότι θα καταλάβει ότι θεώρησα υποχρέωσή μου, απέναντι στην ιστορία της εφημερίδας και της κοινής μας πορείας σε αυτή επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, να καταχωρήσω, για την τιμή των όπλων και της ιστορίας, την άποψή μου.
ΤΕΛΟΣ, να επαναλάβω, αν δεν με νοήσατε, ότι εκτός του «Ν.Κ.» δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτε άλλο, ήταν και παραμένει, χάρη στον Σωτήρη και δύο-τρεις ακόμα ανθρώπους, μεγάλη εφημερίδα.
ΚAI αυτό τα διαπίστωσα μετά τις προσπάθειες που έκανα να ακούσω 3ΧΥ…
ΔΕΝ ακούγεται, παιδιά, ούτε με σφαίρες. Υπερβαίνει τη νοημοσύνη μου και την αισθητική της ακοής μου. Ο Παγάνης (το νέο τους αστέρι) είναι τόσο… αριστερός, που όσο και αν πίεσα τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον ακούσω…
ΤΟΝ… καθηγητή, που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία, λόγω του ότι τα λεγόμενά του λειτουργούσαν ως ιδεολογικό βάλσαμο πάνω μου δεν τον άκουσα γιατί τον αποστράτευσε για χάρη μου η καραντίνα…
ΤΗΝ τελευταία προσπάθεια να ακούσω 3ΧΥ, την έκανα την περασμένη Δευτέρα το βράδυ και για κακή μου… μουσική τύχη έπεσα πάνω στην αξιαγάπητη συμπατριώτησά μου Αιμιλία Καζάκου.
ΓΙΑ λόγους… μουσικοθεραπείας, βέβαια, είπα να ακούσω το πρόγραμμα της Αιμιλίας, αλλά πόσο Βασίλη Καρά και το υπόλοιπο… σκυλολόι του είδους που εντρυφεί στην καψούρα και την κλάψα, μπορεί να ακούσει κάποιος σαν εμένα που πάτησε τα 70…
ΤΕΛΟΣ, να τονίσω ότι στενοχηρήθηκα πραγματικά γιατί διέκοψαν την κυκλοφορία τους «Τα Νέα», που, συνήθως, μου έδιναν την χαριστική βολή της ενημέρωσης και όχι μόνο…
Μπ. Στ.
ΥΓ: Το ακόλουθο σχόλιο το έλαβα αφού είχα γράψει τη στήλη, από έναν αναγνώστη της και καλό μου φίλο: «Με την τιμή της βενζίνης στα 80 σεντς, ίσως μας συμφέρει να αφήσουμε τον Ερντογάν να σκάβει τρύπες στο Αιγαίο και εμείς να ασχοληθούμε με τις πηγές νερού από τις οποίες έπινε νεράκι η Γκόλφω. Γιατί; Μα γιατί το νερό είναι πιο επικερδές».
