Οι τάξεις άδειασαν από παιδιά σε όλη τη Βικτώρια και τη θέση του πίνακα πήρε η οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Υπό το καθεστώς των περιοριστικών μέτρων του κορονοϊού, δάσκαλοι και καθηγητές κλήθηκαν εν μία νυκτί να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα της ηλεκτρονικής διδασκαλίας.
Σε χρόνο-ρεκόρ έπρεπε να εξοικειωθούν με την νέα τεχνολογία και, παράλληλα, να καλύψουν το κενό της απόστασης, δημιουργώντας ψηφιακά μαθήματα που να είναι διαδραστικά και ενδιαφέροντα για τους μαθητές τους. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό τα έχουν καταφέρει.
Ο ΦΟΡΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ
Η δουλειά τους, όμως, έχει κυριολεκτικά διπλασιαστεί. Εκτός από το καθημερινό πρόγραμμα του διαδικτυακού μαθήματος, η εργασία τους συνεχίζεται και για πολλές ώρες εκτός ωραρίου.
«Δεν έχετε ιδέα για πόση δουλειά μιλάμε» λέει στον «Νέο Κόσμο» μία ομογενής δασκάλα που διδάσκει 22 χρόνια σε δημοτικό σχολείο σε κεντρικό προάστιο της Μελβούρνης. «Ξυπνάω από τις έξι το πρωί για να προλάβω να ανεβάσω τα μαθήματα του ημερήσιου προγράμματος στο Google Classroom, πριν ξεκινήσουν οι μαθητές. Ερχόμενη σπίτι, η δουλειά συνεχίζεται μέχρι αργά το βράδυ για να ετοιμάσω τα βιντεάκια και να κάνω έρευνα για το πώς θα τους καθοδηγήσω την επόμενη μέρα».
«Μετά το σχολείο καθόμαστε για ώρες να διορθώσουμε τις εργασίες τους. Αλλά και για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια διδασκαλίας, κάθομαι να μάθω καινούργια προγράμματα και νέους τρόπους διδασκαλίας» εξηγεί η καθηγήτρια Ελευθερία Παπαδοπούλου, που διδάσκει την Α’ και Β’ Γυμνασίου σε Καθολικό Γυμνάσιο Θηλέων στη Μελβούρνη.
Η κατ’ οίκον μάθηση στα δημοτικά σχολεία είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί τα μικρότερα παιδιά δεν ξέρουν να διαβάζουν και δεν έχουν καμία γνώση της τεχνολογίας. Η κ. Μαρία Ταλλήδου, δασκάλα της Α’ Δημοτικού σε δημόσιο σχολείο στο Dandenong, έχει ένα ακόμα εμπόδιο να αντιμετωπίσει: «Το σχολείο μας βρίσκεται σε περιοχή χαμηλού κοινωνικοοικονομικού επίπεδου οπότε είχαμε και το επιπρόσθετο θέμα να τους βρούμε συσκευές και να τους ετοιμάσουμε πακέτα με γραφική ύλη πριν κλείσει το σχολείο. Γιατί κάποια παιδιά δεν έχουν ούτε αυτά στο σπίτι τους».
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΗΤΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ – ΕΛΕΙΠΕ Η ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
«Είχαμε μόνο τρεις μέρες στη διάθεσή μας για να βρούμε τρόπους να ξεκινήσουμε τη διδασκαλία εξ αποστάσεως με την αγωνία ότι πολλά από αυτά τα παιδιά δεν έχουν καν ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή τα μέσα να συνδεθούν διαδικτυακά. Τυπώσαμε βιβλιαράκια ασκήσεων για να έχουν δουλειά μέχρι να ανεβάσουμε το σύστημα διδασκαλίας ηλεκτρονικά» συνεχίζει η κ. Ταλλήδου.
«Είμαι απογοητευμένη με το Τμήμα Εκπαίδευσης της Βικτώριας που δεν παρείχε καθοδήγηση προς τα δημόσια σχολεία για ένα ενιαίο ψηφιακό πρόγραμμα διδασκαλίας ώστε να υπάρχει μία κοινή γραμμή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Το κάθε δημόσιο σχολείο έπρεπε να ψάξει μόνο του να βρει τον τρόπο, με αποτέλεσμα να έχουμε μία πληθώρα από διαφορετικά προγράμματα να λειτουργούν σε όλη τη Βικτώρια».
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ – «ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ» ΛΕΕΙ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
«Τα παιδιά αυτής της ηλικίας που διδάσκω χρειάζονται τους γονείς τους να τα βοηθήσουν, να είναι δίπλα τους, αλλά αρκετοί γονείς έχουν και τη δική τους δουλειά να κάνουν από το σπίτι, ενώ άλλοι έχουν και 3 και 4 παιδιά να στηρίξουν συγχρόνως. Δυσκολεύονται πάρα πολύ. Γι’ αυτό δεν τους πιέζουμε» προσθέτει η κ. Ταλλήδου.
«Οι γονείς πρέπει να ανεβάσουν όλες τις εργασίες των μικρών μαθητών. Είναι δύσκολο και γι’ αυτούς γιατί πρέπει να τους βοηθάνε σε κάθε τους βήμα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους γονείς να κάνουν όλη τη δουλειά όταν δεν είναι καν εκπαιδευτικοί», συμπληρώνει η δασκάλα από το κεντρικό σχολείο της πόλης.
Εν τω μεταξύ οι σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και γονιών έχουν γίνει πιο δυνατές από ποτέ. Χρειάζεται να συνεργαστούν στενά για να βοηθήσουν τους μαθητές να αντεπεξέλθουν. «Είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο με ανήσυχους γονείς που προσπαθούν να μάθουν τα νέα προγράμματα», λέει η κα Ταλλήδου. «Μου λένε συχνά, μέσα σε όλο αυτό που γίνεται, πόσο μας θαυμάζουν», προσθέτει γελώντας.
Η ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
Οι εκπαιδευτικοί ανησυχούν κυρίως για τους πιο αδύναμους μαθητές που χρειάζονται τη στήριξή τους. «Βλέπω ότι αυτοί που έχουν αδυναμίες θα υποφέρουν περισσότερο, γιατί δεν έχουν την αυτοπεποίθηση ή και τα μέσα ακόμα, και θα μείνουν πίσω. Δεν έχουν κάποιον να τους κρατήσει το χέρι.. που λένε και στα αγγλικά» εξηγεί η κ. Παπαδοπούλου.
«Όταν θα επιστρέψουμε στις τάξεις θα πρέπει να μαζέψουμε τα σπασμένα, και να βοηθήσουμε εκείνα τα παιδιά που έμειναν πίσω να ανέβουν πάλι στο επίπεδο που θέλουμε. Μέρα-μέρα, θα κάνουμε ότι μπορούμε» μας λέει η κ. Ταλλήδου. «Το θέμα είναι ότι πρέπει να ετοιμάσουμε και τους ελέγχους τον Ιούνιο και δεν ξέρω πραγματικά πως θα τα καταφέρουμε από μακριά».
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
«Φαντάζομαι ότι τα μέτρα θα διατηρηθούν μέχρι το τέλος του τριμήνου, γιατί αλλιώς όλη η δουλειά που έχουμε κάνει σαν κοινωνία για να ήμαστε ασφαλείς θα χαθεί και οδεύουμε και προς τον Χειμώνα. Και είναι πραγματικά δύσκολο να κρατήσεις την κοινωνική αποστασιοποίηση σε μια τάξη με 23 μαθητές. Είναι αδύνατον. Τα πράγματα θα είναι διαφορετικά όταν επιστρέψουμε στις τάξεις. Και η καθαριότητα θα είναι ένα μεγάλο θέμα» εξηγεί η κ. Ταλλήδου.
«Τα μικρά παιδιά από τη φύση τους θέλουν να σε αγκαλιάσουν, να παίξουν κοντά-κοντά με τους φίλους τους. Δεν μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει κοινωνική αποστασιοποίηση», συμπληρώνει η δασκάλα δημοτικού από τα κεντρικά προάστια. «Αλλά δεν φοβόμαστε τα παιδιά. Ανησυχούμε μήπως οι γονείς που τα φέρνουν μέσα έχουν τον ιό και χρειάζεται να βάλουμε νέους όρους για να το ελέγξουμε όταν επιστρέψουμε στις τάξεις. Δεν νομίζω ότι κανένας μας ανησυχεί τόσο πολύ για το άνοιγμα τον σχολείων. Εγώ θα επέστρεφα στην τάξη τρέχοντας», συμπληρώνει γελώντας.
«Είμαστε αισιόδοξοι», τονίζει η καθηγήτρια Γυμνασίου κ. Παπαδοπούλου. «Μπορεί να μην μαθαίνουν την ύλη για ένα-δυο μήνες, αλλά μαθαίνουν κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο θα το βρουν μπροστά τους. Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγάλο βάρος στην κάλυψη της ύλης ή να τα θορυβήσουμε, και για την ψυχολογική τους υγεία. Τα μαθήματα θα τα κάνουν τελικά, θα προλάβουν».
«Και αύριο να άνοιγαν τα σχολεία πολύ θα χαιρόμουν. Την τελευταία εβδομάδα που έκανα μάθημα χωρίς να έχω κάποια επαφή μαζί τους ήταν τόσο ήσυχα. Να χτυπάς τα πλήκτρα και να μην ακούς ζωντανές φωνές… Με έπιασε απελπισία. Μετά έμαθα σιγά-σιγά το Google Classroom και μπορώ τουλάχιστον να δω τους μαθητές μου και να τους μιλάω».