ΣΤΗΝ προσπάθειά μου να καταλάβω ότι όσα συμβαίνουν γύρω μου έχουν στόχο το καλό μου, είχα αρχίσει να πιέζω το μυαλό μου.
ΚΑΙ ήταν τόση η πίεση, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου και πήρε ανάποδες στροφές (όπως έλεγε και ο Μηλιώκας) για το καλό μου…
ΑΝΤΙ, όμως, να βρεθώ στον θάλαμο εννιά -όπως αναφέρει και ο στίχος του τραγουδιού του Γιάννη Μηλιώκα- προκειμένου να ηρεμήσει για το καλό μου το μυαλό μου…
ΒΡΕΘΗΚΑ να περιμένω την απάντηση του Υπουργείου Μετανάστευσης, για το αν θα μου δώσει εξιτήριο η Αυστραλία, από το κορονοθεραπευτήριο της καραντίνας, να επιστρέψω στην Ελλάδα.
ΕΤΣΙ, εδώ και αρκετές εβδομάδες, βρίσκομαι μεταξύ απροσδιόριστης αναμονής και ψυχολογικής φθοράς και το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι υπομονή…
ΣΤΟ μεταξύ, στο ενδιάμεσο προσεύχομαι στον μεγαλοδύναμο και του ζητώ να βοηθήσει τις κυβερνήσεις μας και τους γραφειοκράτες μας, να καταλάβουν ότι ο κορονοϊός και το σόι του, δεν στόχευε να πλήξει την υγεία και τα πνευμόνια μας, αλλά τα πορτοφόλια μας.
ΓΝΩΡΙΖΕ, ότι εκεί είναι «όλα τα λεφτά» και, ως εκ τούτου, δικαιολογημένα έβαλε στο στόχαστρο την παγκόσμια οικονομία. Και πέτυχε διάνα!
ΜΕ δυο λόγια: ο κορονοϊός ήταν το «όπλο» που επέλεξε η ίδια η φύση, που γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η οικονομία μας είναι το άπληστο τέρας, που πρέπει να ξεκάνει πρώτα, για να μας δώσει ένα καλό μάθημα. Και μας το έδωσε…
ΑΝ εμείς δεν το καταλάβαμε, κακό το κεφαλιού μας. Θα φροντίσει να καταλάβουμε το επόμενο…
ΣΤΟ μεταξύ, το διάστημα που μεσολάβησε, από την περασμένη εβδομάδα που έγραψα για την γερμανική κινηματογραφική «εισβολή» στο Χόλιγουντ, μέχρι προχθές το βράδυ, είδα αρκετές παλιές αμερικάνικες ταινίες.
ΔΥΟ εξ αυτών, σχετίζονταν έως ένα βαθμό, με τα όσα έχουμε ζήσει λόγω κορονοϊού, το τελευταίο τρίμηνο.
ΤΟ ένα που γυρίστηκε το 1950 (δηλαδή πριν 70 χρόνια!) είχε τίτλο «The Killer That Stalked New York» και το δεύτερο, που γυρίστηκε το 1954, έφερε το τίτλο του κλασικού μυθιστορήματος του Τζορτζ Όργουελ «1984».
ΤΟ πρώτο αναφερόταν στον φόβο και τον πανικό των αρχών της Νέας Υόρκης, όταν διαπιστώθηκε ο θάνατος ενός ανθρώπου από τύφο, που έφερε από την… υποανάπτυκτη Κούβα μια νεαρή γυναίκα μαζί με ένα κλεμμένο κόσμημα μεγάλης αξίας, για τον γκάνγκστερ εραστή της.
ΧΑΜΟΣ έγινε και τότε, όπως και σήμερα στην Νέα Υόρκη, μέχρι να εντοπίσουν τη γυναίκα που μετέφερε τον ιό, τη στιγμή που αρκετά άτομα που μολύνθηκαν πέθαναν σαν κοτόπουλα από τύφο.
Η καραντίνα, η αντίδραση των υγειονομικών Αρχών, της Αστυνομίας, του δημάρχου και της Πολιτείας, ήταν η ίδια. Η ίδια ακριβώς συμπεριφορά και τα ίδια πράγματα.
ΜΕΧΡΙ και το λεξιλόγιο ήταν το ίδιο! Για αόρατο εχθρό και για… πόλεμο μιλούσαν και τότε όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι, όπως και τώρα.
ΛΕΣ και έγραψε ο ίδιος άνθρωπος το σενάριο και τους διαλόγους εκείνης της ταινίας και τους λόγους των σημερινών πρωθυπουργών και προέδρων.
ΚΑΙ ο δικός μας ο Μητσοτάκης και ο ευλαβής ψάλτης (ο κ. Τσιόρδας) το ίδιο σενάριο ακολούθησαν κατά γράμμα. Δείτε την ταινία στο You Tube και θα καταλάβετε τι εννοώ.
ΤΟΝ ίδιο επικοινωνιακό… οδικό χάρτη χρησιμοποίησαν όλες οι ηγεσίες και οι παρακαθήμενοί τους, από την Ανατολή μέχρι τη Δύση. Από τον Ντάνιελ Άντριους, μέχρι τη Τζασίντα της Νέας Ζηλανδίας και τον Μακρόν της Γαλλίας.
ΜΕΧΡΙ που δεν σκοτώθηκαν μεταξύ τους για το ποιος μας προστάτεψε καλύτερα…
ΒΕΒΑΙΑ, κανείς από αυτούς, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Μεγάλο Αδελφό του Τζορτζ Όργουελ. Εκείνος και αν ήταν πραγματικός δάσκαλος. Πολύ προχωρημένος…
ΤΟΣΟ προχωρημένος που 72 χρόνια αργότερα από τότε που κυκλοφόρησε το 1984 το βιβλίο του Όργουελ, δεν έχει γραφεί τίποτα καλύτερο για το ίδιο πολυσυζητημένο θέμα.
ΣΤΟ διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε τρεις ταινίες με τον τίτλο «1984», μία που γυρίστηκε το 1954, η δεύτερη το 1956 και η τρίτη, στην οποία πρωταγωνίστησαν ο Ρίτσαρντ Μπάρτον και ο Τζον Χερτ που προβλήθηκε το 1984. Για μένα η καλύτερη είναι η ταινία του 1956.
ΑΚΟΜΑ καλύτερο, βέβαια, είναι το βιβλίο, αλλά γι’ αυτό το βιβλίο και παρά πολλά άλλα, έχω γράψει αρκετές φορές πριν χρόνια και δεν θα επανέλθω.
ΤΑ βιβλία είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερα από τις ταινίες, όχι μόνο γιατί σου παρέχουν τη δυνατότητα, να τα ανοιγοκλείνεις όποια ώρα θες και να επανέρχεσαι σε όποιο κεφάλαιο και σελίδα θέλεις, αλλά και να «σκηνοθετείς» τις ιστορίες τους όπως γουστάρεις….
ΕΝΝΟΩ να προσπερνάς σελίδες που θεωρείς βαρετές και να διαβάζεις δύο και τρεις φορές σελίδες που σου αρέσουν, βάζοντας και τη φαντασία σου να δουλέψει.
ΤΟ έχω κάνει πολλές φορές αυτό, ιδιαίτερα με βιβλία που μου αρέσουν πολύ και τα έχω διαβάσει πολλές φορές. Προτιμώ να διαβάσω ξανά και ξανά ένα βιβλίο, παρά ένα καινούργιο που αγόρασα και δεν με «τραβάει».
ΤΑ βιβλία που δεν μου λένε «τίποτα» στις πρώτες 20 ή 30 σελίδες τα αφήνω στην άκρη και δεν τα ξανανοίγω. Και έχω πολλά τέτοια. Όπως έχω και άλλα που τα έχω διαβάσει πάνω από πέντε φορές.
ΑΝ μου λείπει κάτι, όταν μετακινούμαι μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας, είναι ορισμένα βιβλία, στα οποία για διάφορους λόγους, επανέρχομαι ξανά και ξανά.
ΤΑ βιβλία και οι ταινίες που μου αρέσουν, λειτουργούν και ως οδικός χάρτης της ζωής μου. Τα βιβλία, κυρίως, που με εντυπωσίασαν όταν τα πρωτοδιάβασα και κρατούσα πάνω στις σελίδες τους πυκνογραμμένες σημειώσεις, ξαναδιαβάζοντάς τα θυμάμαι σε τι φάση ήμουν τότε και τι με απασχολούσε.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ από αυτά τα βιβλία όπως για παράδειγμα το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν, τα Άπαντα του Σαίξπηρ, ο «Οδυσσέας» του Τζέιμς Τζόις, βιβλία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, του Μπόρχες και άλλα που μου άρεσαν, μου λείπουν…
ΑΥΤΑ που συνήθως πηγαινοέρχονται Αθήνα-Μελβούρνη είναι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου, ορισμένες εκδόσεις με τις αρχαίες τραγωδίες από διαφορετικούς μεταφραστές, ο Καβάφης, τα Σονέτα του Σαίξπηρ και ορισμένα βιβλία του Κωστή Παπαγιώργη.
ΤΟ ότι υπάρχουν πολλά βιβλία και στην Ελλάδα και εδώ είναι ένα πρόβλημα που δεν κατάφερα να το λύσω, μιας και το έχω δίπορτο και τρίπορτο, αφού και στην πατρίδα έχω δύο βιβλιοθήκες με αγαπημένα βιβλία: μία στο χωριό μου τα Αγιωργίτικα και μία στα Καλάβρυτα.
ΠΡΙΝ λίγες μέρες, ψάχνοντας να βρω κάτι ποιήματα του Φερνάντο Πεσόα, βρήκα σε μια από τις σελίδες του ένα ξεχασμένο σημείωμα από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
ΟΠΩΣ σε άλλα βιβλία που χάζευα, από τότε που επέστρεψα, βρήκα και άλλα σημειώματα, ονόματα, αριθμούς τηλεφώνων λησμονημένων προσώπων και πολλές «άγκυρες» από ένα παρελθόν που, θέλουμε-δεν θέλουμε, ξεθωριάζει…
ΟΠΩΣ ξεθωριάζει και χάνεται σιγά-σιγά το μελάνι, από τον μεγάλο τόμο της Ιλιάδας και Οδύσσειας, που έφερα πριν 50 χρόνια μαζί μου από την πατρίδα…
ΜΕΓΑΛΗ ιστορία τα βιβλία. Ιδιαίτερα όταν στις σημειώσεις τους και τις κιτρινισμένες από το χρόνο σελίδες τους, υπάρχουν τόσες και τόσες ξεχασμένες αναμνήσεις…
ΟΠΩΣ οι ιδιόχειρες αφιερώσεις του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού, στις ποιητικές συλλογές που εξέδιδε σχεδόν κάθε χρόνο. Και πολλά άλλα…
Μπ. Στ.
