ΟΤΑΝ πριν δυο χρόνια πάτησα τα 70 και σταμάτησα να εργάζομαι, άρχισα σιγά-σιγά να καταλαβαίνω, ότι μπήκα σε έναν καινούργιο γκρίζο κόσμο…
ΣΕ έναν κόσμο σνομπ και διακριτικά αφιλόξενο για άτομα, όχι μόνο της ηλικίας μου, αλλά και για αρκετά πιο νέους.
Η ηλικία, απέκτησε στην εποχή μας μια άλλη διάσταση, ένα είδος ταυτότητας, που δεν είχε πριν 30, 40 ή 50 χρόνια.
ΛΕΙΤΟΥΡΓHΣΕ και ως προθάλαμος ψυχολογικής προετοιμασίας για να εξοικειωθούμε με την κοινωνική αποστασιοποίηση, που στην ουσία δηλαδή, είχε κωδικοποιηθεί και αρχίσει να εφαρμόζεται, πριν μας επισκεφθεί η πανδημία.
Ο κορονοϊός απλώς επιτάχυνε την αποστασιοποίηση και την καθιέρωσε ως νέο τρόπο ζωής. Λειτούργησε επίσης και ως… τούρμπο των νέων εξουθενωτικών ρυθμών.
Ο σημερινός κόσμος, είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των νέων και των τεχνολογικά καταρτισμένων ανθρώπων, που έχουν τις αντοχές και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τους νέους και εξοντωτικούς ρυθμούς της τεχνολογικής εξέλιξης.
ΟΙ ηλικίες πάνω στις οποίες σχεδιάζεται και χτίζεται ο καινούργιος κόσμος και η νέα τεχνολογική και ψηφιακή οικονομία, είναι τα άτομα μεταξύ 15 και 45 ετών.
ΟΣΟ εργασιακά “γερασμένοι” έδειχναν πριν λόγια ακόμα χρόνια, οι εξηνταπεντάρηδες, τώρα δείχνουν οι σαρανταπεντάρηδες.
ΑΠΟ τη στιγμή που στις μέρες μας μένεις άνεργος σε ηλικία 45 και 50 χρόνων, είναι πια δύσκολο να βρεις δουλειά με καλά λεφτά, αφού οι δεξιότητές σου έχουν πια ξεπεραστεί.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όλους εμάς, που έχουμε φτάσει τα 60 και 70 μας έχουν ήδη ξεγράψει και μας θεωρούν ξεπερασμένους δεινόσαυρους, που πρέπει μόνοι μας να αποτραβηχτούμε κάπου για να μην τους γινόμαστε ενοχλητικό εμπόδιο.
ΚΑΙ για να καταλάβετε πού το πάνε, μιας και τίποτα δεν είναι τυχαίο και σε τι κόσμο θα πρέπει να μάθουμε (θέλουμε δεν θέλουμε) να ζούμε, θα σας πω τι έζησα το τελευταίο εξάμηνο που βρίσκομαι στην Αυστραλία.
ΛΟΙΠΟΝ, επειδή για το καλό μας, όλα πλέον γίνονται ηλεκτρονικά, τους 17 μήνες που έμεινα στην Ελλάδα, προσπάθησα και από εκεί, να τελειώσω τη διαδικασία και να συγκεντρώσω τα “χαρτιά” που ζητούσε το Centrelink για να πάρω τη σύνταξη, αλλά δεν τα κατάφερα.
ΚΑΙ αυτό, βέβαια, θα το καταλαβαίνουν καλύτερα όσοι έχουν προσπαθήσει να διεκπεραιώσουν κάποια δουλειά τους με τις εδώ δημόσιες υπηρεσίες ή ακόμα και με ιδιωτικές εταιρίες, τράπεζες κ.λπ.
ΚΑΛΥΤΕΡΑ να σε βρει εχθρικό βόλι, παρά να τηλεφωνήσεις για να συνεννοηθείς με τους αυτόματους τηλεφωνητές του Centrelink…
ΕΔΩ δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τα μηχανήματα, που παριστάνουν τους τηλεφωνητές, τα άτομα που τα Αγγλικά είναι η μητρική τους γλώσσα…
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, λοιπόν, πόσο ταλαιπωρούσα εγώ και τα Αγγλικά μου το έρημο το μηχάνημα και αυτό εμένα, μέχρι να καταλάβει τι του έλεγα και να με συνδέσει με… αληθινό άνθρωπο.
ΣΤΗ συνέχεια, αρχίζει ένας νέος κύκλος μαρτυρίων αφού πρέπει να περιμένεις με τις ώρες, με το τηλέφωνο στο αυτί, να σου απαντήσει ο… αληθινός άνθρωπος.
ΑΝ… κουραστεί η γραμμή και πέσει και δεν βρεις τον… άνθρωπο, θα πρέπει να αρχίσεις πάλι από την αρχή με τη μηχανή…
ΜΕΧΡΙ να μιλήσεις με… άνθρωπο και να του πεις τι ακριβώς θέλεις, τα νεύρα σου έχουν γίνει συρματόσχοινο και αν δεν είσαι ψύχραιμος μπορείς να μαλώσεις και με τον αληθινό άνθρωπο και να μην λύσεις το πρόβλημά σου.
ΚΑΙ αυτό, βέβαια, δεν συμβαίνει μόνο με το Centrelink, συμβαίνει και με τις εταιρίες παροχής ρεύματος, νερού, γκαζιού, τηλεφώνου, με τράπεζες, ασφάλειες, με το Δήμο και όλους τους υπόλοιπους.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εταιρίες πλέον, όπως και δημόσιες υπηρεσίες, όπως το γνωστό μας Υπουργείο Μετανάστευσης, έχουν διακόψει κάθε ζωντανή επικοινωνία με όσους θέλουν πληροφορίες για κάποιο πρόβλημά τους.
ΤΑ πάντα πλέον γίνονται ηλεκτρονικά. Δεν μπορείς να δεις ανθρώπους και να τους πεις το πρόβλημά σου ή τι θέλεις, όπως… παλιά. Εδώ εφαρμοζόταν η κοινωνική αποστασιοποίηση χρόνια πριν μας επισκεφθεί ο κορονοϊός.
ΑΝ δεν είσαι πλέον εξοικειωμένος με τις νέες τεχνολογίες, όπως δεν είναι αρκετά άτομα της ηλικίας μας και ακόμα νεότεροι και δεν έχεις κάποιον να σε βοηθήσει, δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου.
ΜΕ λίγα λόγια, ζεις στο περιθώριο της ακραίας κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ουσιαστικά, εγκαταλειμμένος και από την κοινωνία και από το κράτος, που συνταγματικά είναι υποχρεωμένο, να φροντίζει να ζουν οι πολίτες του με κάποια αξιοπρέπεια.
ΝΑ και δύο ακόμα παραδείγματα από τα πρόσφατα βιώματά μου. Από τη στιγμή που πήρα το μέρος της σύνταξης που δικαιούμαι, είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ και τους σχετικούς κανόνες.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, πρέπει να ενημερώνω το Centrelink, αν σχεδιάζω να ταξιδέψω στο εξωτερικό, για τον αλλάζουν τα έσοδά μου, τα περιουσιακά μου στοιχεία κ.λπ. Όλα αυτά βέβαια μόνο ηλεκτρονικά…
ΜΕ βοήθεια ανθρώπου ηλεκτρονικά καταρτισμένου, συμπλήρωσα το σχετικό ερωτηματολόγιο. Έλα, όμως, που ένα από τα “κουτάκια” δεν δέχονταν ότι πούλησα έναντι $2000 μια μοτοσυκλέτα που είχα.
ΑΡΧΙΣΑ, λοιπόν, πάλι τα τηλεφωνήματα, πέρασα από τα μηχανήματα και τα χίλια κύματα και βρήκα, επιτέλους, μια ευγενέστατη γυναίκα και της είπα το πόνο μου, το κατάλαβε και λύθηκε το πρόβλημα με το Centrelink.
Ο επόμενος ηλεκτρονικός άθλος, που θα έπρεπε να ξεπεράσω, ήταν να συμπληρώσω και τη φόρμα του Υπουργείου Μετανάστευσης και να τους ζητήσω να με αφήσουν να φύγω για την πατρίδα στις 2 Ιουλίου, που αρχίζει πτήσεις η Emirates, στην οποία και είχα κλείσει από την Αθήνα εισιτήριο μετ’ επιστροφής για τις 31 Μαρτίου.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΑ τη φόρμα, την έστειλα και σε δύο μέρες μου απάντησαν ότι δεν μπορώ να φύγω, γιατί ισχύει και για μένα η σχετική απαγόρευση.
ΚΑΙ επειδή και από μια άλλη περίπτωση, κατάλαβα ότι οι γραφειοκράτες του αρμόδιου Υπουργείου ακολουθούν έναν τυφλοσούρτη του γενικού κανονισμού, αποφάσισα να τους στείλω αναλυτικά το ιστορικό μου και γιατί πιστεύω ότι πρέπει να με αφήσουν να φύγω και να με ξαναχάσετε…
ΜΕ δύο κουβέντες: να τους πω ότι έφυγα από εδώ τον Μάιο του 2018, για να μείνω λίγα χρόνια στην Ελλάδα και ότι εδώ ήλθα για να δω τα παιδιά μου και τους φίλους μου και να τελειώσω τις εκκρεμότητες με τη σύνταξή μου.
ΚΑΙ μιας και μπορώ να την παίρνω όπου θέλω, μετά από 48 χρόνια εργασίας στην Αυστραλία, θέλω να ζήσω στην Ελλάδα όπου έζησα και τους 17 μήνες του 2018 και 2019, μέχρι που ήλθα τον περασμένο Νοέμβρη, με εισιτήριο επιστροφής, στη Μελβούρνη…
ΠΡΙΝ κλείσω, να πω για όσους ενδεχομένως θέλουν να μάθουν, ότι το σημειωματάκι με το ποίημα που δημοσίευσα την περασμένη εβδομάδα, είναι της Κικής Δημουλά που πέθανε στην Αθήνα πριν λίγους μήνες.
Μπ. Στ.
