Τα μεγαλύτερα μέλη της Ελληνικής Κοινότητας έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους ότι η γλώσσα, ο πολιτισμός αλλά και η εθνική τους ταυτότητα θα αλλοιωθούν με τον καιρό. Ωστόσο, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον η άποψη αυτή είναι λανθασμένη. Η νεότερη γενιά δείχνει απόλυτα έτοιμη να αναλάβει τα ηνία με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Αγαπούν την κληρονομιά τους, και την θεωρούν έναν ζωντανό και διαρκώς αναπτυσσόμενο μέρος του εαυτού τους αντί για κάτι το οποίο ανήκει στις αίθουσες ενός μουσείου.

Λόγος ανησυχίας δεν φαίνεται να υπάρχει, όσο το μέλλον βρίσκεται στα χέρια αυτών των υπερήφανων αλλά και επιτυχημένων Ελλήνων. Ο “Νέος Κόσμος” απευθύνθηκε σε αυτές τις νέες φωνές και τους έκανε την εξής ερώτηση: “Τι θεωρείτε πως πρέπει να συμβεί για μπορέσουν οι νέοι Ελληνοαυστραλοί να διατηρήσουν την επαφή με την κληρονομιά τους”; Και ορίστε τι μας απάντησαν.

ΣΠΥΡΟΣ ΣΚΑΛΤΣΑΣ

Μέσω της διατήρησης της Ελληνικής κληρονομιάς, δημιουργείται μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές Ελληνοαυστραλών. Προκειμένου να το επιτύχουμε αυτό ωστόσο, θα χρειαστεί μια επανεξέταση ώστε να μπορέσουμε να εκσυγχρονιστούμε. Ένας τρόπος να το καταφέρουμε αυτό είναι δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη σημασία που έχουν ημέρες όπως η γιορτή της Απελευθέρωσης (25η Μαρτίου). Με το να εξασφαλίσουμε πως η ημέρα αυτή δεν παραβλέπεται από τους νέους Ελληνοαυστραλούς, αυξάνουμε τις πιθανότητες να συνεχίσει να έχει την ίδια σημασία για εμάς που ζούμε εδώ στην Αυστραλία. Κι αντί να λέμε απλά στους φοιτητές να φορέσουν τις παραδοσιακές τους στολές και να κατεβούν στην παρέλαση, θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη προσοχή στην ιστορική σημασία αυτής της ημέρας αλλά και το τι σήμαινε για τους Έλληνες του 1821. Ακόμη ένας τρόπος που οι νέοι Ελληνοαυστραλοί μπορούν να διατηρήσουν επαφή με την κληρονομιά τους είναι μέσω της εισαγωγής των αγγλικών στις εκκλησιαστικές λειτουργίες. Πολλοί νέοι Ελληνοαυστραλοί, ενώ θέλουν να παρευρεθούν στις εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, συχνά αποθαρρύνονται αφού δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τις λειτουργίες εξ ολοκλήρου. Με αυτόν τον τρόπο θα επωφεληθούν όσοι μπορεί να μην έχουν καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας αλλά θέλουν να διατηρήσουν επαφή με τη θρησκεία τους.

*Ο Σπύρος Σκαλτσάς είναι φοιτητής που σπουδάζει για το Bachelor στις Διατροφικές Επιστήμες. Όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του, επιθυμία του είναι να ανοίξει το δικό του προσωπικό ιατρείο ως διαιτολόγος.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΠΕΡΜΠΑΤΑΚΗΣ

Είναι στο αίμα των Ελλήνων να είναι παθιασμένοι. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να ανανεώσουμε την ικανότητά μας να μιλάμε ελληνικά προκειμένου να ισορροπήσουμε αυτό το πάθος. Και αυτή θα πρέπει να είναι μια δέσμευση στην οποία μπορούμε να φτάσουμε μέσω της συνεχούς και σωστής χρήσης τους.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι που θα οδηγήσουν σε πολύτιμες εμπειρίες μέσω των οποίων οι νέοι Ελληνοαυστραλοί μπορούν να επωφεληθούν από τη χρήση της μητρικής τους γλώσσας. Μια τέτοια οδός είναι η χρήση της γλώσσας στην καθημερινή τους ζωή. Η δυσκολία στην πρόσβαση είναι μόνο ένα σύμπτωμα και όχι η κύρια αιτία για την μη χρήση των Ελληνικών. Η αποχή από την χρήση της γλώσσας σε καθημερινή βάση είναι αυτό που έχει οδηγήσει στη φθορά των μοντέρνων ελληνικών στην Αυστραλία. Μπορεί να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί η συνήθεια αλλά η εισαγωγή των ελληνικών στην καθημερινή μας ζωή θα εξυπηρετήσει τον σκοπό αυτό και με την χρήση έρχεται και η επανάληψη. Έτσι, μια μικρή αλλαγή οδηγεί σε μια συλλογική προσπάθεια για την βελτίωση της ευχέρειας στη γλώσσα.

Η Ελληνική Κοινότητα έχει κάνει σπουδαία δουλειά τον τελευταίο καιρό στην εισαγωγή και εκμάθηση των ψηφιακών μέσων. Πολλά χωριά στην Ελλάδα έχουν συνδεθεί με Έλληνες από όλο τον κόσμο που μοιράζονται τις ιστορίες τους, φωτογραφίες κι όλα τα σχετικά από τις εποχές του 1960 και ακόμη πιο πίσω σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης. Τα ψηφιακά μέσα εξέχουν στην παροχή λογοτεχνίας και μουσικής. Το κλειδί εδώ είναι να φέρουμε τους Έλληνες της Αυστραλίας σε θέση να συνδεθούν μεταξύ τους και να τα εκμεταλλευτούν όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό τους.

Ωστόσο, η ευρύτερη ελληνική κοινότητα χρειάζεται ενθάρρυνση από τους ηγέτες της και ένα σημείο που τα ενεργά μέλη της χρειάζεται να ασχοληθούν λίγο παραπάνω είναι αυτός του πάθους. Η χρήση των ελληνικών μπορεί να εντοπιστεί κυρίως σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, σε τοπικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες, σε ομάδες χορού, κ.ά. Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τους νέους Ελληνοαυστραλούς να έρθουν σε επαφή με αυτές τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες όπου και εντοπίζονται οι μεγαλύτερες εστίες αυτού του πάθους.

*Ο Βασίλης Μπερμπατάκης είναι μέλος της Κρητικής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτώριας.

ΦΩΤΗΣ ΤΣΙΟΥΚΛΑΣ

Το να διατηρήσεις την ελληνική σου κουλτούρα είναι κάτι που επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από το έχεις απλά γεννηθεί Έλληνας, να έχεις ελληνική κληρονομιά ή να περιβάλλεις τον εαυτό σου με Έλληνες. Θεωρώ πως η ελληνική κληρονομιά μπορεί να διασπαστεί σε τρεις παράγοντες: τη γλώσσα, την κουλτούρα και τις αξίες.

Προκειμένου να συνυπάρξουν αυτοί οι παράγοντες και στις επόμενες γενιές, εμείς ως κοινότητα θα πρέπει να θέσουμε ως προτεραιότητα την διατήρησή τους. Μέχρι τώρα, θεωρώ πως τα έχουμε πάει αρκετά καλά. Κοιτάζοντας τις άλλες εθνικότητες οι οποίες μετανάστευσαν στη χώρα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δεν υπάρχουν πολλά άτομα τρίτης γενιάς που να μοιράζονται το ίδιο επίπεδο πατριωτισμού με αυτά από ελληνικές ρίζες. Ιδανική απόδειξη για αυτό αποτελούν οι μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων που εμφανίζονται στις εκδηλώσεις της παροικίας (Φεστιβάλ “Αντίποδες”, εκκλησία, κλπ), εκεί όπου όλοι αναγνωρίζουν την ελληνική μουσική, το ελληνικό φαγητό αλλά και την γλώσσα.

Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να περαστούν όλα αυτά από τη δική μου γενιά στα παιδιά της προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει το ίδιο επίπεδο πατριωτισμού στου επόμενους Έλληνες νέους. Αν δεν περαστούν αυτοί οι τρεις παράγοντες που επισημάνθηκαν πριν, θα βρεθούμε στην ευάλωτη θέση να ενσωματωθούμε στην τοπική κοινότητα, με αποτέλεσμα την εξάλειψη της κουλτούρας μας. Προκειμένου να το αποφύγουμε αυτό θα ήθελα να προτείνω ορισμένες δραστηριότητες για τη δική μου γενιά. Αυτές μπορούν να λάβουν χώρα ακόμη και χωρίς τη χρήση της ελληνικής γλώσσας ή αν κάποιος δεν γνωρίζει και πολλά για την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας.

Πρώτον, θα πρέπει να συνεχίσουν να ακολουθούν τις ελληνικές παραδόσεις οι οποίες έχουν περαστεί από τους γονείς ή τους παππούδες τους. Έθιμα όπως το να πηγαίνουν στην εκκλησία, στα ελληνικά φεστιβάλ, και να γιορτάζουν τις ονομαστικές εορτές. Επιπλέον, θα μπορούσαν να αφιερώσουν χρόνο για να μάθουν περισσότερα για το παρελθόν και τη σημασία αυτών των εκδηλώσεων για τον πολιτισμό μας, κάτι που θα ενισχύσει το αίσθημα του πατριωτισμού.

Δεύτερον, θα πρέπει να εξασφαλίσουν πως τα παιδιά τους περιβάλλονται διαρκώς από ελληνικά πράγματα. Η εκπαίδευση δεν περιορίζεται στο να πηγαίνεις σε ελληνικό σχολείο. Μπορεί απλά να ακούς ελληνική μουσική στο αμάξι, να παρακολουθείς ελληνικές ταινίες ή ντοκιμαντέρ μια φορά το μήνα με την οικογένεια, να μιλάς ελληνικά όσο το δυνατόν περισσότερο ή ακόμη κι ένα ταξίδι μια φορά το χρόνο στην Ελλάδα! Σκεφτείτε μια παραδοσιακή ελληνική συνταγή για φαγητό με την οικογένεια ως έναν ακόμη τρόπο ενίσχυσης του ελληνικού φρονήματος με διασκεδαστικό τρόπο.

Τρίτον, τα παιδιά θα πρέπει να πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο από την ηλικία των πέντε ετών. Ενώ έχουμε δει μια σημαντική μείωση σε παιδιά που πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία μέχρι το δωδέκατο έτος, πιστεύω πως αυτό μπορεί να τους ωφελήσει στα πρώτα στάδια της σχολικής τους σταδιοδρομίας, όταν και είναι πιο ευαίσθητα, ώστε να έχουν πιο ισχυρούς δεσμούς με την κληρονομιά τους σε σχέση με τα παιδιά που έχουν προσπεράσει εντελώς το ελληνικό σχολείο. Ενώ είναι άκρως επιθυμητό για τους μαθητές να μάθουν τη χρήση των ελληνικών μέσω του VCE, υπάρχουν περισσότερα σε αυτόν τον κόσμο από τους βαθμούς. Το να είναι κανείς πολιτισμένος και να έχει διασυνδέσεις είναι εξίσου σημαντικό και αυτός θα πρέπει να είναι ο ανώτατος στόχος του κάθε ατόμου. Υπάρχουν ποιότητες που εγώ προσωπικά αισθάνθηκα να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται μέσα μου κατά τη διάρκεια της πορείας μου στο ελληνικό σχολείο. Ακόμη και στον επαγγελματικό κόσμο όμως, έχω παρατηρήσει πως τα άτομα ελληνικής καταγωγής μου συμπεριφέρονται με περισσότερο σεβασμό λόγω της βαθιάς κατανόησης της γλώσσας και της κουλτούρας που διαθέτω, η οποία με έχει βοηθήσει σημαντικά στο να δικτυωθώ και να αναπτύξω τις επιχειρήσεις μου. Θετικές συμπεριφορές όπως αυτές ενισχύουν την άποψή μου για την αξία της εκπαίδευσης στη διαμόρφωση και διατήρηση της ελληνικής μας κληρονομιάς. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, θα πρέπει να θυμίσουμε στις επόμενες γενιές την κληρονομιά τους. Θα πρέπει να ενισχύσουμε το μήνυμα προς τα άτομα αυτά από μικρή ηλικία ότι προέρχονται από ελληνικό παρελθόν, να εξασφαλίσουμε πως δεν θα ξεχάσουν ποτέ την κληρονομιά τους και θα παραμείνουν υπερήφανη για αυτή για πολλές ακόμη δεκαετίες.

* Ο Φώτης Τσιούκλας είναι ένας από τους νεότερους επιχειρηματίες και influencers της Αυστραλίας. Μεταξύ των πολλών επιτευγμάτων του είναι και η δημιουργία μιας εφαρμογής εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας με το όνομα “Metropolis”.

ΝΤΙΝ ΚΟΤΣΙΑΝΗΣ

Ως νέος Ελληνοαυστραλός με βαθύτατη ενασχόληση στα κοινωνικά δρώμενα, θεωρώ πως η επαφή με νέα άτομα και η δημιουργία νέων πρωτοβουλιών αποτελεί μια σημαντική, αν και δύσκολη, προτεραιότητα. Έχουμε δει πως πολλοί νέοι παραμένουν αδιάφοροι για τα όσα συμβαίνουν εντός του “ελληνικού κόσμου”. Έτσι, στόχος μας ως κοινότητα θα πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε ενδιαφέρον σε ελληνικές πολιτιστικές ιδέες, κάνοντάς τις βασικές για τη ζωή τους… κι όχι μόνο για τις ζωές των Ελλήνων θα προσέθετα! Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε από την εξερεύνηση των πολιτιστικών στοιχείων που ο κόσμος λατρεύει τα οποία δεν υπάρχουν σε τόσο μεγάλο βαθμό εντός της παροικίας μας όπως τις τέχνες, το θέατρο, κι όλα τα ενδιάμεσα. Ένα παράπτωμα στο οποίο αρκετά συχνά υποπίπτουμε είναι η ιδέα πως η ελληνική κοινότητα είναι σε θέση να υποδεχθεί τους πάντες, και ειδικότερα τους νέους! Μπορεί να υπάρχουν αρκετές επιλογές που περιμένουν να εξερευνηθούν, ωστόσο έχουμε ακόμη αρκετή δουλειά μπροστά μας προτού ο χώρος μας να θεωρείται ανοιχτός για συνεργασίες, πειραματισμούς και καθοδηγούμενες ανακαλύψεις για τους νέους. Η ανάπτυξη σχεδίων είναι δύσκολη. Απαιτείται ένας ειδικός χώρος που θα επιτρέπει την δημιουργικότητα, θα αναπτύσσει τις δυνατότητες και θα βοηθά τους εθελοντές ώστε να διευκολύνει αυτή τη διαδικασία. Ίσως να έχουμε ήδη βρει κάτι για αυτό. Αν μπορέσουμε να βοηθήσουμε έστω και ένα άτομο να ξεκινήσει το ταξίδι του, οι πιθανότητες είναι ατελείωτες και αφάνταστες.

*Ο Ντιν Κοτσιάνης είναι φοιτητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης και είναι πρώην πρόεδρος του NUGAS.

ΘΕΟΔΟΥΛΑ ΒΟΡΕΝΑ

Η διατήρηση του πολιτισμού μας είναι εξαιρετικά σημαντική προκειμένου μια κοινότητα να διατηρήσει την κοινωνική της επιρροή μελλοντικά. Και για να επιτύχουμε ένα μέλλον όπου οι νέοι Ελληνοαυστραλοί έχουν τη δυνατότητα να έχουν επαφή με την κουλτούρα τους, θεωρώ πως τα ελληνικά σχολεία θα χρειαστεί να επανεξετάσουν τον τρόπο λειτουργίας τους. Για να διατηρήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των μαθητών, τα σχολεία δεν πρέπει να περιορίζονται στην απλή εκμάθηση της γραμματικής και της κατανόησης της γλώσσας ως μέσο διατήρησης του πολιτισμού. Αντίθετα, θα πρέπει να επεκτείνουν τα προγραμμάτά τους και να εξερευνήσουν τρόπους ώστε να φέρουν τα παιδιά σε μεγαλύτερη επαφή με τις ρίζες τους.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να είναι και η ανάπτυξη των μαγειρικών ικανοτήτων των Ελλήνων μαθητών με βάση τις ελληνικές συνταγές ή η ανάλυση της αρχαιοελληνικής ιστορίας. Επίσης, θα πρέπει οι μαθητές να έρχονται περισσότερο σε επαφή με την παραδοσιακή μουσική.

Παράλληλα, μέσω της παρουσίας τους στα ελληνικά φεστιβάλ και σε άλλα γεγονότα, οι νέοι Ελληνοαυστραλοί θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλον. Μαζί, θα μπορέσουν να συνεχίσουν να παραβρίσκονται σε αυτές τις εκδηλώσεις και να συνεχίσουν να εκτίθενται στον Ελληνισμό. Αν συνεχιστεί η οργάνωση αυτών των φεστιβάλ, παράλληλα με την εισαγωγή εναλλακτικών προγραμμάτων στα σχολεία, τότε η Ελληνική κοινότητα θα παραμείνει ζωντανή για πολλές ακόμη γενιές στο μέλλον.

*Η Θεοδούλα Βορένα είναι φοιτήτρια Νομικής με δικό της κανάλι στο YouTube.

ΟΛΥΜΠΙΑ ΝΕΛΣΟΝ

Η διατήρηση της ελληνικής κληρονομιάς αποτελεί σπουδαία πρόκληση. Από τη μια μεριά, ρισκάρεις να φανείς υπερβολικός κι από την άλλη δεν είσαι “πραγματικός” Έλληνας γιατί δεν μιλάς τη γλώσσα ή δεν πας στην εκκλησία. Αυτό δημιουργεί μια ένταση και μια αίσθηση του “εγώ είμαι πιο Έλληνας από εσένα γιατί εγώ κάνω ελληνικά πράγματα κι εσύ όχι”, η οποία μπορεί και να αποξενώσει κάποιον. Ο καθένας έχει διαφορετικό ιστορικό. Κι όταν αισθάνεσαι Έλληνας, αυτό μπορεί να ισχύει για διάφορους λόγους: μπορεί να σου αρέσουν το ζεϊμπέκικο και οι φραπέδες.

Μπορεί να αισθάνεσαι αγάπη για κάποιο χωριό ή να έχεις συνδεθεί με κάποια ελληνική ένωση στο πανεπιστήμιό σου ή μια χορευτική ομάδα. Για μένα προσωπικά, η διατήρηση της ελληνικής μου ταυτότητας έχει να κάνει με τη γλώσσα, την μουσική, το χορό και το φαγητό. Αλλά δεν χρειάζεται η ίδια προσέγγιση από όλους. Θα πρότεινα στον καθένα να ενσωματωθεί στην ελληνική κουλτούρα με τον εύκολο τρόπο: ίσως να παρακολουθήσουν κάποιο βιντεάκι στο YouTube για να καταλάβουν τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής γλώσσας, να έρθουν σε επαφή με την οικογένειά τους στην Ελλάδα ακόμη κι από απόσταση, να συμμετέχουν στα φόρουμ του ελληνικού WordReference ή απλά να παρακολουθήσουν κάποια συνταγή του σεφ Άκη Πετρετζίκη.

Δεν πρέπει να πλησιάζουμε την ελληνική κουλτούρα με αίσθηση ανταγωνισμού, αλλά χαλαρά και με υπομονή, αφήνοντας το ελληνικό χάρισμα να αναπτυχθεί μέσα από το γέλιο και την αγάπη. Αν αφαιρέσουμε αυτή την αίσθηση της υποχρέωσης, θα βρούμε την ομορφιά του χιούμορ και το κέφι που απλόχερα μας προσφέρει η ελληνική κουλτούρα.

*Η Ολυμπία Νέλσον είναι κόρη της αποθανούσας φωτογράφου Πολυξένης Παπαπέτρου, ενώ είναι και η ίδια εκκολαπτόμενη καλλιτέχνης.

ΕΛΕΝΗ ΝΤΖΙΦΑ

Η ερώτηση αυτή εμφανίζεται διαρκώς μπροστά μου και είναι κάτι το οποίο αναλογίζομαι εδώ και πολύ καιρό. Το πιο δύσκολο σχετικά με αυτό το θέμα είναι πως δεν υπάρχει μια σωστή απάντηση. Νομίζω πως το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε το από που προέρχονται οι νέοι Έλληνες. Ποια είναι η βάση τους; Πάνω σε ποιες γνώσεις και ποιο παρελθόν θα χτίσουμε για να τους βοηθήσουμε να διατηρήσουν την κληρονομιά τους; Από τη στιγμή που αυτή η γραμμή σκέψης βρίσκεται στο μυαλό όλων εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, τότε μπορούν να συναντήσουν τους νέους Ελληνοαυστραλούς αλλά και να τους καθοδηγήσουν. Κι αυτό είναι κάτι που απαιτεί συνεργασία, υποστήριξη και διαρκή καθοδήγηση. Είναι ένα ζήτημα για ολόκληρη την κοινότητα που χρειάζεται ίσες ευκαιρίες και συμμετοχή από όλες τις πλευρές ώστε οι νέοι Ελληνοαυστραλοί να μπορέσουν να επιδιώξουν την διατήρηση της κληρονομιάς τους. Η ανάγκη και το ενδιαφέρον για την κληρονομιά μας υφίσταται σε όλους μας, άρα το θέμα είναι να αλλάξουν οι προσδοκίες. Δεν απαιτείς από κάποιον που δεν έχει κάνει ούτε μια προπόνηση να τελειώσει μαραθώνιο, υπάρχουν κάποια ενδιάμεσα βήματα που πρέπει να γίνουν πριν φτάσεις σε αυτό το στόχο. Το ίδιο ισχύει και με την μεταβίβαση της ελληνικής κληρονομιάς προς τους νέους Ελληνοαυστραλούς. Θα πρέπει να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, να τους καθοδηγήσουμε από τη δική τους βάση κι ύστερα θα είναι σε θέση να επιτύχουν σπουδαία πράγματα.
*Η Ελένη Ντζίφα είναι φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και αντιπρόεδρος του NUGAS.