Πριν από αρκετά χρόνια, ένας από τους πρωτοπόρους της «Φροντίδας», του Οργανισμού υποστήριξης ηλικιωμένων όπου εργάζομαι, μου είχε πει: «Η κυβέρνηση γύρω στο ’90 κατάλαβε ότι η μουσική έχει ευεργετικές ικανότητες για τους ηλικιωμένους. Αν μας ρωτούσαν θα μπορούσαμε να τους το είχαμε πει πολύ νωρίτερα».
Κατά καιρούς έχω δει ιδίοις όμμασι πώς η μουσική μεταμορφώνει ηλικιωμένους. Θυμούνται τους στίχους, τραγουδούν και προσπαθούν να σηκωθούν από τις καρέκλες και τα αναπηρικά τους αμαξίδια, ναι αναπηρικά αμαξίδια, και προσπαθούν να χορέψουν. Καλαματιανό, ζεμπέκικο, κότσαρι, συρτό, τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι η μουσική τους ταξιδεύει στα παλιά, όταν ήταν πιο νέοι και δυνατοί, στα χρόνια της ακμής αλλά και της ξεγνοιασιάς.
Ο αλησμόνητος κ. Νίκος είχε αρκετά προβλήματα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δάκρυζε όταν έπιανε μπουζούκι ενώ παρά την άνοια τραγουδούσε απ’ έξω το «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω» και αλάνθαστα παρακαλώ.
Είναι και ο κ. Μανώλης ο οποίος όπου πάει έχει στην τσέπη του μία σύντροφο που δεν τον έχει προδώσει ποτέ, τη φυσαρμόνικά του. Αυτή βγάζει όταν ξαποσταίνει και αρχίζει και παίζει τραγούδια, και αυτός αλάνθαστα και αυτός βάζοντας την ψυχή του μπροστά και μετά τα υπόλοιπα.
«Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι» μου είχε πει η κ. Ευαγγελία, όταν την είχα ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο της τραγούδι. «Μου θυμίζει παλιά όνειρα, όνειρα κρυφά» συνέχισε με το βλέμμα της να χάνεται και με τα χείλια της να σφραγίζουν.
«Το γιασεμί στο στήθος σου με τρέλανε κυρά μου, να το μυρίσω θέλησα και ράγισ’ η καρδιά μου» τραγουδούσε ο κ. Παναγιώτης με το μαντολίνο του έξω από το σπίτι της αγαπημένης του. «Της έκανα καντάδα κάτω από το μπαλκόνι της αλλά αυτή δεν με ήθελε. Πήγε στον Καναδά και παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά τελικά έμεινε ζωντοχήρα». «Εγώ ήρθα στην Αυστραλία και βρήκα τη γυναίκα μου και είμαστε μαζί εδώ και 60 χρόνια, αυτή έχασε».
Και είναι πολλές ακόμα οι ιστορίες που ακούς από τους ηλικιωμένους μας που παρά τις δεκαετίες στους Αντίποδες, εξακολουθούν να ακούν ζωντανή μουσική. Ακόμα όμως και όσοι γεννήθηκαν εδώ και μεγάλωσαν με ελληνική μουσική όπως ο κ. Τάσος ο οποίος είχε ξεχάσει τα πάντα εκτός από το τραγούδι «Άσ’ τα τα μαλλάκια».
Αυτό τον ξαναζωντάνευε, αυτό τραγουδούσε.
Όλοι έχουμε μία ιστορία, των ηλικιωμένων η ιστορία όμως μετρά περισσότερα χρόνια, περισσότερες χαρές και λύπες. Μπορεί να μαθαίνουμε από αυτούς αλλά αυτό που μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό όταν τους βλέπω να χορεύουν και να τραγουδάνε είναι ένα, και αυτοί ήταν κάποτε νέοι. Και αυτοί ζήσανε χαρές, γλέντια, λύπες στεναχώριες και έρωτες. Και όσα χρόνια και αν περάσουν δεν τα ξεχνάνε. Κρυφοί πόθοι, χαμένα όνειρα, επιτυχίες και χαρές. Τα θυμούνται από τα τα τραγούδια, από τους χορούς. Μπορεί να χάσανε παρτενέρ αλλά ακόμα και τώρα βρίσκουν άλλους. Μπορεί να άλλαξαν τα πατώματα αλλά τα βήματα παραμένουν ίδια. Και αν είναι οι φωτογραφίες πηγή αναμνήσεων αυτές συνήθως τους στεναχωρούν. «Θυμάμαι τα παλιά και δεν θέλω» μου ‘χε πει η Κωνσταντίνα όταν της έδειξα μία φωτογραφία με τα παιδιά της σε έναν γάμο. Είναι η μουσική που τους κάνει χαρούμενους, είναι η μουσική που τους αναζωογονεί και ξεχνάνε τις λύπες τους.
«Βάλε να’ταν τα νιάτα δυο φορές», ζήτησε ο Σταύρος όταν τον ρώτησα τι τραγούδι θέλει να ακούσει. «Μέρα με τη μέρα γερνάμε περισσότερο αλλά τα τραγούδια είναι στη σάρκα μας».
*Η Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Ιουνίου.