Η βασίλισσα Ελισάβετ (αν και το αρνήθηκε αργότερα) όχι μόνο γνώριζε για την απόλυση του Ουϊτλαμ αλλά (μέσω του ιδιαίτερου γραμματέα της Μάρτιν Τσατέρις) την «ενεθάρρυνε» έστω και αν δεν είχε ειδοποιηθεί πριν αυτή γίνει.
Αυτό είναι το συμπέρασμα από την δημοσιοποίηση επιστολών μεταξύ του Τζον Κέρ και τη βασίλισσας που δημοσιοποιήθηκαν την Τρίτη.
Επιστολές που το Μπάκιχαμ Πάλας δεν ήθελε να δημοσιευτούν αλλά τελικά μετά από προσφυγή της καθηγήτριας Jenny Hocking και έναν δεκάχρονο αγώνα της, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως οι επιστολές πρέπει να δημοσιοποιηθούν και οι Αυστραλοί να μάθουν επιστολές.
Πρόκειται για 200 πολλές επιστολές που θα περάσουν μέρες για να διαβαστούν.
Το Μπάκιχαμ Πάλας δεν ήθελε να δημοσιοποιηθούν οι επιστολές έως το 2027 και τότε αν ήταν να δημοσιοποιηθούν θα έπρεπε να δώσει την έγκρισή της η μοναρχία.
Με λίγα λόγια μια ξένη βασίλισσα όχι μόνο επέτρεψε στον αντιπρόσωπό της να απολύσει τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της Αυστραλίας αλλά δεν ήθελε οι Αυστραλοί να μάθουν την αλήθεια.
Ξαφνικά το περασμένο Σαββατοκύριακο πολλά ελλαδικά Μέσα Ενημέρωσης ασχολήθηκαν με τον πρώην πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Γκοφ Ουίτλαμ, που πέθανε το 2014. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε το ακόλουθο άρθρο του Διονύση Νασόπουλου με τίτλο «Ο Πάλμε της Αυστραλίας»:
Ο Γκοφ Ουίτλαμ, ήταν ένας «φανατικός φιλέλληνας», πρωθυπουργός της Αυστραλίας με τους Εργατικούς από το 1972 έως το 1975.
Είχε στενές σχέσεις με την παροικία και με την Ελλάδα αλλά και με το «Νέο Κόσμο»!
Για πολλούς θεωρείται ο μεγαλύτερος μεταρρυθμιστής που πέρασε από τη μακρινή ήπειρο, ενώ τα ποσοστά του στην πολυπληθή ελληνική ομογένεια ήταν συντριπτικά.
Η απόλυση της εκλεγμένης κυβέρνησής του, συνοδεύθηκε στις δεκαετίες που πέρασαν από ιστορίες συνωμοσίας και «αποκαλύψεις» για τη δράση μυστικών υπηρεσιών.
Οι επιστολές που δημοσιοποιήθηκαν αρχίζουν να φωτίζουν εκείνη την σκοτεινή ιστορία.
Ο Ουίτλαμ, που έφυγε το 2014 σε ηλικία 97 ετών, είχε ενώσει το Εργατικό Κόμμα, κέρδισε δύο εκλογές, αλλά έμεινε στην εξουσία μόλις τρία χρόνια, αφού η κυβέρνησή του καταργήθηκε -πραξικοπηματικά – από τον τότε εκπρόσωπο της βασίλισσας Ελισάβετ, γενικό κυβερνήτη Τζον Κερ.
Για τους Αυστραλούς, ωστόσο, η CIA είχε βάλει το χέρι της, διαμορφώνοντας (με τη συνδρομή του Μέρντοχ) ένα σκηνικό σκανδάλων, που ευνόησε την πτώση του. Μετά θάνατον, οι πολιτικοί αντίπαλοί του τον χαρακτήρισαν «πολιτικό γίγαντα», αναγνωρίζοντας το μεταρρυθμιστικό του έργο.
Επί κυβερνήσεων Ουίτλαμ αποχώρησαν οι αυστραλιανές στρατιωτικές δυνάμεις από το Βιετνάμ, καταργήθηκε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, εφαρμόστηκε η δωρεάν ιατρική κάλυψη, καταργήθηκαν τα δίδακτρα στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, υιοθετήθηκε ο πολυπολιτισμός, παραχωρήθηκαν σημαντικά δικαιώματα και εκτάσεις γης στους αυτόχθονες Αβοριγίνες, ενώ αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις της Αυστραλίας με την Κίνα και άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Ο Γκοφ Ουίτλαμ υπήρξε προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός, τον Απρίλιο του 1974, τον υποδέχθηκε στην πρωθυπουργική κατοικία στην Καμπέρα, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της χούντας των συνταγματαρχών. Ο ίδιος είχε σπουδάσει Αρχαία Ελληνικά και γνώριζε όχι μόνον την αρχαία, αλλά και τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Επί χρόνια αγωνίστηκε δυναμικά για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και ήταν εκείνος που μύησε τον δικηγόρο Τζέφρι Ρόμπερτσον (ο οποίος είχε προ ετών επισκεφθεί την Αθήνα μαζί με την Αμάλ Αλαμουντίν–Κλούνεϊ) να ασχοληθεί με το θέμα. Σχεδόν αθόρυβα και αυτός, βρισκόταν συχνά στην Ελλάδα, ενώ είχε τιμηθεί από την Προεδρία της Δημοκρατίας και την Ακαδημία Αθηνών.
Η ανατροπή είχε γίνει με πράξη του ανώτατου διοικητή της χώρας, που δρά εξ ονόματος της βασίλισσας. Υπήρχαν μάλιστα και υπόνοιες πως στην «απόλυση» είχε αναμειχθεί και το βρετανικό παλάτι. Η ιστορία είναι αρκετά σύνθετη και πολιτικά περίπλοκη.
Το Εργατικό Κόμμα είχε έρθει στην εξουσία ύστερα από 26 χρόνια μονοπώλησής της από τα συντηρητικότερα Φιλελεύθερο και Αγροτικό (Country) Κόμματα. Με πολύ μικρή όμως πλειοψηφία. Επτά μόνο έδρες στη Βουλή και μειοψηφία στη Γερουσία. Για να κυβερνήσει λοιπόν όφειλε να χτίζει συναινέσεις.
Οι σημαντικές του μεταρρυθμίσεις επέβαλαν μεγάλες δημόσιες δαπάνες που δεν είχαν μεγάλη λαϊκή στήριξη. Οταν προχώρησε σε έναν μεγάλο δανεισμό, με τη μεσολάβηση μάλιστα ενός περίεργου πακιστανού επιχειρηματία, (Κεμάλι) η Γερουσία «μπλόκαρε» το σχετικό νομοθέτημα (supply) που νομιμοποιούσε τη σχετική διαδικασία.
Ο Ουίτλαμ τότε σκέφτηκε να πάει σε εκλογές (είχε ξαναμπεί στην εκλογική διαδικασία πρόσφατα, φέρνοντας τα ίδια πενιχρά αποτελέσματα – χάνοντας μία ακόμη έδρα στη Βουλή), αλλά μόνο για λίγες έδρες στη Γερουσία. Σε κουβέντα του με τον πρίγκιπα Κάρολο, ο Ουίτλαμ πληροφορήθηκε πως σε περίπτωση αιτήματός του για αλλαγή του κυβερνήτη η βασίλισσα δεν είχε πρόθεση να αναμειχθεί και να το στηρίξει.
Την κουβέντα αυτή ο Κάρολος την μετέφερε στον σερ Τζον Κερ.
Εκείνος εκτίμησε (όχι, υποχρεωτικά, σωστά) πως η έξοδος από το αδιέξοδο ήταν η απόλυση του πρωθυπουργού. Και ο ορισμός του Φιλελεύθερου Φρέιζερ στην εξουσία. Υπήρξαν πολλές κινητοποιήσεις, αλλά η κοινή γνώμη δεν φαινόταν να γέρνει υπέρ του Γκοφ Ουίτλαμ (βλ. βιβλίο Paul Kelly, «The Dismissal», Angus & Robertson Publishers, 1983). Κάτι που φάνηκε εξάλλου στις εκλογές.
Οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν θριαμβευτικά, με αποτέλεσμα ο Ουίτλαμ να μην επιστρέψει ποτέ στην εξουσία. Η φήμη που τον ακολούθησε ήταν θετική στον βαθμό που άγγιξε τις ιδιαίτερες ευαισθησίες των Αυστραλών σε σχέση με τη ριζική τους απεξάρτηση από τον «αποικιακό» εναγκαλισμό της Βρετανίας.
Ο Ουίτλαμ υπήρξε πράγματι φίλος της Ελλάδας. Και κινήθηκε ενεργητικά εναντίον της δικτατορίας. Ηταν και φίλος του Α. Παπανδρέου.
Κυρίως ήταν ένας μεγάλος Αυστραλός τον οποίο ανέτρεψε από την εξουσία η Βρετανική μοναρχία.
