Ο παππούς μου ο γερo-Πανάγος, που εδώ και 51 χρόνια, αναπαύεται εδώ δίπλα μου, στο κοιμητήριο της Παναγιάς, έλεγε ότι «έτσι και αρχίσει το κακό, δεν θα τελειώσει, αν δεν τριτώσει…».
ΕΧΟΝΤΑΣ, λοιπόν, υπόψη μου -κοντά στα τόσα άλλα- και το πιο πάνω γνωμικό του, θέλω να πιστεύω, ότι με το σημερινό κομμάτι, κλείνει η τριλογία της εγκατάλειψης, της λησμονιάς και της ερήμωσης…
ΣΥΝΕΠΩΣ, αυτή μου η επίσκεψη, στο νεκροταφείο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην Τρίπολη, ελπίζω να είναι η ταφόπλακα στην τριλογία, που άρχισε από το πατρικό μου σπίτι, συνεχίστηκε στο Βαλτέτσι, για να καταλήξει εδώ, στον κατ´ εξοχήν τόπο της αιώνιας λησμονιάς…
ΤΑ νεκροταφεία, όπως τα μοναστήρια, η έρημος, ο κινηματογράφος, τα ψηλά βουνά και τα ταξίδια με τη μοτοσυκλέτα, ασκούσαν πάνω μου μια ιδιαίτερη έλξη, όπως η αγάπη μου για τη μοναξιά και τις λίγες κουβέντες…
Η τελευταία μου και εντελώς απρόσμενη αγάπη, είναι το περπάτημα. Το περπάτημα, είναι η κληρονομιά που άφησε στο αναπνευστικό μου σύστημα το τσιγάρο, για να θυμάμαι τις σπονδές που έκανα για μισό και πλέον αιώνα στη θεά νικοτίνη…
ΤΟ περπάτημα, το άρχισα σιγά-σιγά πέρυσι τον Αύγουστο, όταν διαπίστωσα ότι το αναπνευστικό μου σύστημα έπνεε τα λοίσθια και η γιατρός μου στην Τρίπολη, μου είπε για να με… παρηγορήσει «ή το κόβεις ή σε κόβει».
ΤΟ έκοψα λοιπόν και αντί να καπνίζω για να σκέπτομαι καλύτερα, άρχισα να περπατάω για να μην σκέπτομαι το τσιγάρο. Στην αρχή ζορίστηκα και μου πήρε κανένα εξάμηνο, μέχρι το περπάτημα να αντικαταστήσει τη συνήθεια του τσιγάρου.
ΤΟ επτάμηνο που έμεινα στη Μελβούρνη, σπούδασα το περπάτημα και τις σπουδές μου τις τελειοποίησα κατά τη διάρκεια του… πρώτου εγκλεισμού που ήμουν εκεί, προσπαθώντας να δραπετεύσω από τη καραντίνα της πανδημίας.
ΤΩΡΑ, που ενώ εσάς, σας ταλαιπωρεί ο δεύτερος εγκλεισμός, εγώ εδώ συνεχίζω (προς το παρόν, εντάξει;) να είμαι ελεύθερος και να συμπάσχω μαζί σας, βολτάροντας και περπατώντας…
ΣΕ μια από τις βόλτες αυτές στην Τρίπολη, περνούσα απέξω από το παλιό νεκροταφείο της πόλης, που βρίσκεται και ο μεγάλος ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
ΤΟ νεκροταφείο αυτό βρίσκεται στην οδό Ναυπλίου και ο συγκεκριμένος δρόμος, που περνά μέσα από το χωριό μου, είναι αυτός, που για δύο σχεδόν αιώνες, συνδέει την Τρίπολη με την Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις της Πελοποννήσου.
Ο τοίχος, που χώριζε τον κεντρικό αυτό δρόμο από το νεκροταφείο, δεν υπερβαίνει το ενάμισι μέτρο, που σημαίνει ότι, περπατώντας δίπλα του, αν είσαι περίεργος, βλέπεις και τους τάφους.
ΕΙΧΕ νυχτώσει για καλά και έτσι όπως περπατούσα δίπλα από τον τοίχο, χαζεύοντας τους μαρμάρινους τάφους, είδα σε δυο-τρεις από αυτούς μίνι καντήλια, με μικρή και πολύ έντονη κόκκινη φλογίτσα…
ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑ, γιατί νόμισα ότι έβλεπα κάποιο κλιπάκι από την εκπληκτική ταινία The Terminator, που σκηνοθέτησε ο Καναδός Τζέιμς Κάμερον, το 1984 και παρ’ ότι έχουν περάσει 36 χρόνια, παραμένει ακόμα μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
ΑΝ και είδα την ταινία όταν πρωτοκυκλοφόρησε, έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου, σαν μεγάλες κόκκινες χάντρες, τα μάτια του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, που υποδύονταν τον ρόλο ενός cyborg Εξολοθρευτή, που είχε έλθει από το μέλλον, όταν τα ρομπότ σαν αυτόν και η τεχνητή νοημοσύνη, είχαν κυριαρχήσει και εξουσίαζαν τους ανθρώπους.
ΤΟΝ Εξολοθρευτή και τα ηλεκτρονικά μάτια του, που λαμπύριζαν, στο σκοτεινό παρακμιακό και δυστοπικό μηχανικό περιβάλλον του μέλλοντος, μου θύμιζαν τα λίγα ηλεκτρονικά καντηλάκια, που σε ορισμένους μάλιστα τάφους της Μεταμόρφωσης αναβόσβηναν…
ΚΑΙ δεν σχεδιάστηκαν έτσι, μόνο, για να είναι πιο ευδιάκριτη η παρουσία τους, αλλά για να περνούν και το μήνυμα ότι έχουν σταλθεί από τον… άλλο κόσμο, που είναι και τεχνολογικά πιο μπροστά, όπως ο κόσμος των μηχανών που μας έστειλε τον Άρνολντ…
ΚΑΙ όλα αυτά, βέβαια, για να μην ανησυχούν και ορισμένοι περίεργοι τύποι σαν εμένα, που πιστεύουν ότι η προηγμένη τεχνολογία μας δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες. Έχει, σας λέω, η τεχνολογία όπως και ο καπιταλισμός παραμένουν άγρυπνοι για να μην μας λείψει τίποτα…
ΒΕΒΑΙΩΣ και θέλουν να μας πληροφορήσουν, ότι και στον… άλλο κόσμο (στο τρίτο δηλαδή!…) που θα πάμε μετά τον δεύτερο θάνατό μας, θα μας φροντίζουν και θα υπάρχουν καντηλάκια, ακόμα πιο φωτεινά…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, ζούμε ή δεν ζούμε στην ψηφιακή, εποχή που έχει πλημμυρίσει τη ζωή μας, με ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια και… online κουτάκια που πρέπει να συμπληρώνουμε με Yes και No;
ΚΑΤΙ τέτοια σκεφτόμουν, μέχρι που μου πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό, ότι μπορώ και εγώ να τα οικονομήσω, κάνοντας μια τέτοια πρωτοποριακή «εφαρμογή», για να ανάβουν οι… νέοι μας, από το σπίτι το καντηλάκι του… πάππου και της γιάγιας…
ΟΠΩΣ τους αποκαλούν πια τα εγγόνια τους. Τελικά τα εγγονάκια μας, μετά από πολλούς δικούς μας… αγώνες, διδάχτηκαν επιτέλους, κάποιο μακρινό και θλιβερό Μάρτιο… καλά Ελληνικά στο σπίτι, από τον πάππου και τη γιάγια…
ΤΟΣΟ καλά ελληνικά μάλιστα, που δεν μπορούν να τους καταλάβει πια, ο πάππους και η έρμη η γιάγια. Και δεν καταλαβαίνετε, τι γράφω ΚΑΙ γιατί το γράφω, ρίχνετε, που και που καμιά ματιά και στην αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Κάτι θα μάθετε και εσείς…
ΣΥΓΝΩΜΗ, για την εκτροπή, αλλά, ως… ομογενής που ήμουν κάποτε, παρασύρθηκα. Sorry… Όπως θα έλεγε και ο γερο-Πανάγος, «μου άλλαξε τα καντήλια» η παροικία και η νέα εποχή με τις «εφαρμογές» της και τις… καινοτομίες μάθησης της γλώσσας μας…
ΜΕ τέτοιες σκέψεις και άλλες πολύ χειρότερες, βρήκα ανοιχτή μια μικρή πορτούλα, δίπλα στον τοίχο και είπα να μπω στο νεκροταφείο, μιας και ήταν σκοτεινά και δεν θα με έβλεπαν οι νεκροί. Και μπήκα…
ΣΤΟ να μπω δεν δυσκολεύτηκα, ενώ όσο απομακρυνόμουν από τα φώτα του δρόμου και το φως λιγόστευε, διέτρεχα τον κίνδυνο να πατήσω σε τίποτα τάφους και να ξυπνήσω τους νεκρούς…
ΑΝ και το φως ήταν λιγοστό, το νεκροταφείο φαίνονταν ότι είναι εγκατελειμμένο, από τους ζώντες συμπολίτες και τους συγγενείς των νεκρών. Ενώ ο Δήμος και οι υπόλοιπες αρχές, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τους φροντίζουν, έχουν άλλες δουλειές…
ΚΑΙ εδώ δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νεκροταφείο, αλλά για ένα νεκροταφείο, με επιβλητικούς και μεγαλοπρεπείς οικογενειακούς τάφους, που φιλοξενούν τους πιο γνωστούς και επιφανείς πολίτες της Τρίπολης τα τελευταία 150 χρόνια.
ΣΤΟ νεκροταφείο αυτό, αναπαύεται η πνευματική, πολιτική και οικονομική ελίτ της πόλης. Όλες οι γνωστές μικροαστικές οικογένειες της Τρίπολης, που σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη ζωή της πόλης και της Αρκαδίας, γενικότερα, βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο σχεδόν, σε αυτό το κοιμητήριο…
ΜΕΓΑΛΗ πίκρα, ντροπή και απογοήτευση αισθάνθηκα, βλέποντας την ιστορία μιας ολόκληρης πόλης, που πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση της χώρας, εντελώς εγκατελειμμένη από ζαμανφουτισμό, στη φθορά του χρόνου.
Η εικόνα του νεκροταφείου της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, που πρέπει να αποτελεί κόσμημα και μουσείο για την ιστορία ολόκληρης της Αρκαδίας και όχι μόνο της Τρίπολης, μοιάζει βομβαρδισμένος τόπος…
ΜΕ μνήματα, εντελώς ασυντήρητα για δεκαετίες, ξεχασμένα, ρημαγμένα, ερειπωμένα και χορταριασμένα . Μαυρισμένα από την πολυκαιρία, την υγρασία και τη μούχλα, είναι σχεδόν αγνώριστα και σε πολλά δεν μπορείς να διαβάσεις τις επιγραφές και τα ονόματα.
ΕΦΥΓΑ από το νεκροταφείο της Μεταμόρφωσης με το ίδιο συναίσθημα και σφίξιμο στο στομάχι, που είχα φεύγει την περασμένη βδομάδα και από το ένδοξο και ιστορικό Βαλτέτσι, που πριν 80 χρόνια είχε σχεδόν 3000 κατοίκους και τώρα μόνο έξι…
ΕΦΥΓΑ, μετά μια σχεδόν ώρα, αλλά το επισκέφθηκα και το πρωί της επόμενης μέρας, να βγάλω τις φωτογραφίες που βλέπετε. Η εικόνα του, υπό το φως του ήλιου, ήταν βέβαια πολύ χειρότερη.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, δεν θέλω να πικράνω και τους εκεί συμπατριώτες μου, που αγαπούν και πονούν τον τόπο μας και την ιστορική και πολύπαθη Τριπολιτσά, δημοσιεύω μόνο τις καλύτερες φωτογραφίες…
Μπ. Στ.
