Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, αποχαιρέτισε τον Φώτιο Καραμήτο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή.
«Για μένα, ο Φώτιος δεν ήταν ένα απλά ακόμη ένα πρόσωπο. Μου έδωσε κουράγιο όταν το χρειαζόμουν περισσότερο» αναφέρει ο κ. Παπαστεργιάδης, σε επιστολή του, ενθυμούμενος πάνω από 10 χρόνια πριν, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Καραμήτο, μετά από εκλογές της Κοινότητας, οι οποίες είχαν χαρακτηριστεί από έντονες αντιπαραθέσεις.
Ειδικότερα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Μελβούρνης γράφει:«Ακόμη θυμάμαι, έντονα, την πρώτη φορά που συνάντησα τον Φώτιο Καραμήτο, αγαπημένο πατέρα του μέλους του συμβουλίου μας, Μιχάλη.
Ήταν πάνω από 10 χρόνια πριν, μία ζεστή καλοκαιρινή ημέρα. Η ομάδα μας είχε πρόσφατα εκλεγεί στην ηγεσία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
Ο Νίκος και ο Στέλιος Κουκουβιτάκης είχαν διοργανώσει γεύμα στην οικία τους.
Παρόντες ήταν κυρίως φίλοι και συγγενείς της οικογένειας Κουκουβιτάκη. Είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Ισχυρά πιστοί και γενναιόδωροι, χωρίς ψεγάδια.
Οι εκλογές μας, 10 χρόνια πριν, ήταν μια υπόθεση έντονης αντιπαράθεσης. Επιστολές στον Τύπο και σκληρή προεκλογική εκστρατεία και από τις δύο πλευρές.
Είχαμε επικρατήσει, αλλά οριακά.
Έφτασα (στο γεύμα) μη γνωρίζοντας πολλούς ανθρώπους.
Καθώς στεκόμουν σε ένα σημείο μόνος, κάτω από μία σκιά εν μέσω έντονης ηλιοφάνειας, αναζητώντας για κάποιο φιλικό πρόσωπο, με προσέγγισε ένας άντρας με φαρδείς ώμους και ακόμη πιο μεγάλο χαμόγελο.
Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ πριν.
Μου συστήθηκε ως ο πατέρας του Μιχάλη και είπε λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ο Φώτιος μου είπε: “Βασίλη, είμαι εδώ για σένα. Όλοι σας υποστηρίζουμε. Κάλεσέ με για οτιδήποτε χρειαστείς. Έχουμε πίστη σε σένα και την ομάδα σου. Θυμήσου, δεν είσαι μόνος σου”.
Έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους τα τελευταία 10 χρόνια, σε διάφορες εκδηλώσεις. Απολαμβάνω να γνωρίζω ανθρώπους και είναι ο λόγος που εμπλέκονται στην Κοινότητά μας.
Αλλά λίγες συζητήσεις ξεχωρίζουν. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μία άμεση και χωρίς αιτιολογίες ευθύτητα, οι οποίοι είναι έτοιμοι να σταθούν πλάι σου, ό,τι και αν συμβεί, αυτοί οι οποίοι θυμάμαι περισσότερο.
Δεν ανέφερα ποτέ στον Φώτιο ότι τα λόγια του με ενθάρρυναν, ότι μου έδωσαν κουράγιο.
Πιστεύω ότι δε χρειαζόταν να το ακούσει αυτό, καθώς η γενιά του έχει μία στωική πεποίθηση, η οποία χτίστηκε σε αντιξοότητες και δυσκολίες.
Υποπτεύομαι ότι είδαν τις εκλογές στην Ελληνική μας Κοινότητα με την προοπτική των μεγαλύτερων αγώνων τους οποίους είχαν αντέξει.
Γι’ αυτούς ήταν απλά ένας ακόμη αγώνας.
Για μένα, ο Φώτιος δεν ήταν απλά ακόμη ένα πρόσωπο. Μου έδωσε κουράγιο όταν το χρειαζόμουν περισσότερο.
Καλό του ταξίδι!
Αφήνει αυτόν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, έχοντας μεγαλώσει έναν υπέροχο γιο, ο οποίος νοιάζεται και συμμετέχει στο συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας μαζί μας (τον Μιχάλη -και τη γεμάτη ευαισθησία σύζυγό του Αικατερίνη) και πάντα είχε κοντά του πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι τον αγαπούσαν».
