Στον θλιβερό απολογισμό των θανάτων ομογενών ηλικιωμένων από τον κορονοϊό, συγκαταλέγεται και ο πρόσφατος θάνατος της Δήμητρας Κωστοπούλου, η κηδεία της οποίας τελείται σήμερα, Δευτέρα, σε μικρό οικογενειακό κύκλο λόγω των περιορισμών στη Μελβούρνη.
Ο εγγονός της, Γιώργος Κουρουμάλης μίλησε στον «Νέο Κόσμο» για την αγαπημένη του γιαγιά και την τραγική αγωνία που έζησε εκείνος και οι δικοί του, όλο αυτό το διάστημα που δεν μπόρεσαν να είναι κοντά της, την τελευταία ώρα.
Παραθέτουμε την τραγική εμπειρία του Γιώργου Κουρουμάλη όπως την κατέθεσε στην εφημερίδα μας.
«O κορονοϊός έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή μας, σε όλα τα επίπεδα, και όλοι στην πολιτεία βιώνουμε το άγχος από τα περιοριστικά μέτρα 4ου σταδίου.
Το πιο δύσκολο για αρκετούς, όπως και για εμάς, ήταν η αδυναμία να βρεθούμε κοντά στους άρρωστους συγγενείς μας, για να τους παρέχουμε κάποια παρηγοριά ώστε τουλάχιστον να μην υποφέρουν μόνοι τους.
Για μένα η γενιά των παππούδων μας είναι οι ήρωες της κοινωνίας μας. Ήρθαν σε αυτήν την χώρα για να γλιτώσουν από τις κακουχίες της πατρίδας τους, με την ελπίδα να χτίσουν μία καλύτερη ζωή για εκείνους και τις οικογένειές τους.
Προσωπικά για μένα, αλλά και για τους περισσότερους Ελληνοαυστραλούς συνομήλικους μου, αυτή η γενιά έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Με το δεύτερο κύμα του κορονοϊού στη Βικτώρια, και με τα νέα κρούσματα να αυξάνονται καθημερινά, η σκέψη μας ήταν σε αυτή την γενιά, την πιο ευάλωτη, και γνωρίζαμε ότι έπρεπε να την προστατεύσουμε με κάθε κόστος.
Θα πίστευε κανείς ότι οι χιλιάδες ηλικιωμένοι ομογενείς που βρίσκονταν στα γηροκομεία και τα νοσοκομεία της πολιτείας θα ήταν προστατευμένοι, και θεωρούσαμε ότι αυτές οι μονάδες μπορούν να εξασφαλίσουν την καλύτερη φροντίδα στους δικούς μας. Τότε όμως μάθαμε τα νέα, ότι ο ιός άρχισε να εξαπλώνεται στις μονάδες φροντίδας των ηλικιωμένων και συγκεκριμένα στα γηροκομεία όπου βρίσκονταν οι ηλικιωμένοι παππούδες και γιαγιάδες μας.
Για την οικογένεια μου, ο φόβος ότι η γιαγιά μας θα χρειάζονταν να μεταφερθεί από το γηροκομείο στο νοσοκομείο έγινε πραγματικότητα. Μάθαμε, το δεύτερο σαββατοκύριακο του Αυγούστου, ότι ο COVID-10 είχε δυστυχώς χτυπήσει και το γηροκομείο όπου έμενε η γιαγιά. Στην αρχή μας είπαν ότι το αποτέλεσμα του τεστ που της έκαναν ήταν αρνητικό στον κορονοϊό. Τη δεύτερη φορά που την εξέτασαν βγήκε και πάλι αρνητικό.
Κι έτσι ελπίζαμε για το καλύτερο και είμαστε όσο μπορούσαμε αισιόδοξοι. Παρ’ ότι είχε θέματα υγείας, είχε αρχίσει να επανέρχεται και να αναρρώνει. Ύστερα όμως μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι η γιαγιά εμφάνιζε σοβαρά συμπτώματα και θα χρειαζόταν να εξεταστεί και τρίτη φορά. Η καρδιά μας βάρυνε, αισθανόμασταν ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά.
Ήμασταν εγκλωβισμένοι στο σπίτι εξαιτίας των περιορισμών 4ου σταδίου στη Βικτώρια και αισθανόμασταν εντελώς ανήμποροι. Διαβάζοντας τόσες ιστορίες στο διαδίκτυο για εκείνους που υπέφεραν χωρίς να έχουν κοντά τους αγαπημένα πρόσωπα, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πόσο τρομερή και θλιβερή ήταν αυτή η πραγματικότητα.
Την περασμένη Κυριακή 9 Αυγούστου, επιβεβαιώθηκε ότι η γιαγιά μας είχε μολυνθεί από το κορονοϊό όταν το τρίτο τεστ βγήκε θετικό. Πέθανε 24 ώρες αργότερα. Ενώ καταφέραμε να επικοινωνήσουμε μαζί της μέσω βιντεοκλήσης για λίγα λεπτά, χάρη στη νοσοκόμα που είχε δίπλα της, δεν μπορούσαμε να τη δούμε και πέθανε χωρίς να έχει δίπλα της την οικογένειά της που τόσο λάτρευε.
Ενώ όλοι έχουν τις σκέψεις, τις θεωρίες και τις απόψεις τους για την πανδημία, για τις οικογένειες που έχασαν έναν δικό τους, είναι πραγματικά μια τραγωδία. Το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να είναι κοντά στους ανθρώπους που τους έδωσαν τα πάντα, τσακίζει, και είναι κάτι που δύσκολα μπορούν να αποδεχτούν.
Η Δήμητρα Κωστόπουλου έφτασε στην Αυστραλία με το Πατρίς το 1966 από το χωριό Γαργαλιάνοι, κοντά στην Καλαμάτα, μαζί με τον άνδρα της Δημήτρη και τις κόρες της Άντζελα και Γεωργία. Σε αυτά τα 55 χρόνια, η γιαγιά δημιούργησε με περηφάνια μία νέα ζωή, έχτισε θεμέλια για την οικογένειά της, κι έπαιξε τεράστιο ρόλο στις ζωές των εγγόνων της αλλά και του δισέγγονού της.
Μας ενθάρρυνε να συμμετέχουμε στην κοινωνία και αισθανόταν περήφανη που διατηρούσαμε την ελληνική παράδοση καθώς ενσωματωνόμασταν στο νέο τρόπο ζωής στην Αυστραλία. Η συμμετοχή μου στο ποδόσφαιρο και σε ομογενείς ποδοσφαιρικές ομάδες, κυρίως στο South Melbourne, ήταν κάτι που τη συγκινούσε και το ανέφερε με κάθε ευκαιρία σε όσους γνώριζε.
Για μένα είναι ηρωίδα όπως και τόσοι άλλοι που πέθαναν αυτή την περίοδο του κορονοϊού οι οποίοι άξιζαν πολύ περισσότερα από το να πεθάνουν μόνοι τους. Για εκείνους πάλι που απεβίωσαν χωρίς να έχουν τον ιό, και έφυγαν χωρίς μια αξιοπρεπή κηδεία εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων, είναι επίσης σπαρακτικό. Τόσες οικογένειες να μην μπορούν να θρηνήσουν τους αγαπημένους τους που έφυγαν.
Εύχομαι αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει σύντομα.
Αναπαύσου εν ειρήνη, Γιαγιά»
