Βαρύ το  πένθος αυτές τις μέρες στην ελληνική παροικία της Μελβούρνης.

Δεκάδες οι κηδείες όπως θα διαπίστωσαν και οι αναγνώστες του «Νέου Κόσμου» της Πέμπτης.

Η πρώτη γενιά των Ελλήνων μεταναστών μειώνεται, πλέον, με γοργότατο ρυθμό.

Ανάμεσα στα εκλεκτά μέλη της ελληνικής παροικίας την απώλεια των οποίων θρηνούμε είναι και η Αικατερίνη Μπαλούκα που έφυγε σε ηλικία 79 ετών και αφήνει πίσω  της τον σύζυγό της Αντώνη, παιδιά, εγγόνια και μια δισέγγονη.

Με καταγωγή από τον Άγιο Δημήτριο της Πιερίας, όπως έγραψε και ο Κωνσταντίνος Καλυμνιός «η Αικατερίνη Μπαλούκα ήταν από τα πιο έντιμα και αξιαγάπητα μέλη της παροικίας μας. Πάντοτε έτοιμη να τρέξει, να συνδράμει, να υποστηρίξει, ήταν υπόδειγμα συμπαροίκου. Προικισμένη με τρανή πένα, οι ιστορίες της και η καλοσύνη της θα μας μείνουν για πάντα.

Η παροικία μας γίνεται και πάλι φτωχότερη».

Πολυτάλαντη η Αικατερίνη Μπαλούκα ήταν και συγγραφέας. Η καλή της φίλη, Βίβιαν Μόρις, είχε γράψει στο «Νέο Κόσμο»:

«Η Αικατερίνη Μπαλούκα, συγγραφέας του βιβλίου “Ζόρρο – οι περιπέτειες ενός αυστραλέζικου σκυλιού”, γνωστή στην παροικία για την πολυσχιδή προσφορά της. Για το βιβλίο της αυτό έλεγε πως  «ήταν μια εμπειρία που μ’ έφερε σ’ επαφή με την τρίτη γενιά και μού έδωσε με πολύ έντονο τρόπο να δω πόσο διψούν τα παιδιά για μια ζωντανή επαφή με ανθρώπους που “έγραψαν” την ιστορία της μαζικής μετανάστευσης.

Είναι το σκυλί που έγραψε ιστορία.

Ο Ζόρρο  ήταν ένα σκυλί που κάθε μέρα έκλεβε και μας έφερνε την εφημερίδα από διαφορετικό σπίτι κάθε φορά. Φυντάνια λουλουδιών που περίμεναν στην μπροστινή αυλή κάποιου σπιτιού για να φυτευτούν, από τον νοικοκύρη, κατέληγαν στην πίσω πόρτα του σπιτιού. Ο Ζόρρο πίστευε ότι θα κοσμούσαν καλύτερα τη δική μας αυλή.

Μια μέρα, μου έφερε μια υπέροχη ολομέταξη ρόμπα που είχε πάρει από το μύλο-στεγνωτήρα της γειτόνισσας. Χωρίς εξαίρεση, βέβαια, αυτά επέστρεφαν στη βάση τους, όλη αυτή, όμως, η διαδικασία γινόταν αιτία να γνωρίσουμε τους γείτονες και με ορισμένους από αυτούς να δημιουργήσουμε φιλικές σχέσεις.

Βέβαια, ως ήρωας τιμήθηκε όταν έσωσε ένα παιδί από πνιγμό στο Frankston».

Η Βίβιαν Μόρρις τν  φιλοξένησε πολλές φορες στο «Νέο Κόσμο». Η τελευταία φορά ήταν το φετινό Πάσχα. Το Πάσχα του κορονοϊού που το κάναμε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας.

Να τι έγραψε η Βίβιαν:

 

« Βγήκα έξω το πρωί της Κυριακής, όπως συνηθίζω, να χαιρετίσω τα πουλιά που μαζεύονται στο σιντριβάνι και έλλειπαν. Μια ησυχία καταθλιπτική. Για πρώτη φορά, όλες αυτές τις δεκαετίες που είμαι σ’ αυτό το σπίτι, συνέβη κάτι τέτοιο. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να το εξηγήσω. Λες και διαισθάνθηκαν τη λύπη μας. Ξέρεις ο Αντώνης φέτος δεν έκανε τίποτε. Και θυμάσαι άλλες φορές» λέει η Αικατερίνη Μπαλούκα.

Ζαχαροπλάστης ο Αντώνης, μετέτρεπε τέτοιες μέρες την κουζίνα σε φούρνο ζαχαροπλαστικής που περνώντας από τις ολάνθιστες πασχαλιές για να φτάσεις εκεί ήταν μια πραγματική εμπειρία..

«Αφού δεν περιμένουμε κανέναν. Την Κυριακή του Πάσχα γέμιζε το σπίτι από τα παιδιά, τα εγγόνια. Οι χαρούμενες φωνές τους ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μας. Φέτος μείναμε οι δυο μας και είναι όλα τόσο παράξενα. Τόσο ήσυχα και απόμακρα μαζί» καταλήγει η Αικατερίνη.

Και τώρα με την δική της απουσία η παροικία μας γίνεται πιο φτωχή…