Τα μαθήματα Ελληνικής γλώσσας προσφέρονται σε Ενορίες της Παροικίας εδώ και δεκαετίες. Αρκετοί νέοι τα παρακολουθούν, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται.
Πολλοί είναι οι λόγοι γι’ αυτή την εξέλιξη. Γάμοι ατόμων ελληνικής καταγωγής, με άλλες εθνότητες, πολλές καθημερινές υποχρεώσεις και το γεγονός ότι η μητρική γλώσσα της επόμενης γενιάς Ελληνοαυστραλών είναι κυρίως η Αγγλική. Γι’ αυτούς είναι πιο εύκολο να επικοινωνούν στην Αγγλική.
Η «φλόγα» της ελληνικής κληρονομιάς, ωστόσο, παραμένει δυνατή.
Ο κ. Ιωάννης Τεκίρδαγλης, δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ότι τα ταξίδια στην Ελλάδα με τους γιους του, Ιάσωνα και Χριστόφορο τους έχει κάνει να νιώσουν «μία αίσθηση ελληνικής ταυτότητας».
Λένε, «είμαι πιο Έλληνες από πριν». Όταν τους ρωτούν για την καταγωγή τους, η απάντησή τους είναι πλέον «Είμαι Έλληνας».
Γενικά, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον τα παιδιά να εγγραφούν σε Ελληνικό σχολείο, είτε στα σχολεία της Αρχιεπισκοπής, είτε στα λύκεια.
Η κυρία Σαμάνθα Κατσούλα, η οποία ήρθε στην Αυστραλία όταν ήταν 2 ετών, είπε στον «Νέο Κόσμο» ότι η γλώσσα ήταν διαφορετική γι’ αυτή καθώς μεγάλωνε από ό,τι είναι για τις δύο κόρες της Πένυ και Νεκταρία.
«Μιλούσαμε μόνο Ελληνικά», ανέφερε η κυρία Κατσούλα. «Η μητέρα μου μιλούσε μόνο Ελληνικά επειδή έμενε στο σπίτι». Ακόμη, επεσήμανε, ο πατέρας της «δε μας επέτρεπε να μιλάμε Αγγλικά, επειδή ήταν αμετάπειστος εμείς να μάθουμε την Ελληνική επειδή από εκεί (την Ελλάδα) ήμασταν».
Οι κόρες της Πένυ και Νεκταρία μιλούν κυρίως Αγγλικά στο σπίτι.
«Όταν ήμασταν πιο μικρές, μπορούσαμε να μιλάμε Ελληνικά άριστα…όταν ξεκινήσαμε στο αγγλικό σχολείο, όπου μιλούσαμε Αγγλικά, ‘χάσαμε’ τα Ελληνικά μας», είπε η Πένυ στον «Νέο Κόσμο».
Ο κ. Τεκίρδαγλης προσπαθεί να ενθαρρύνει τα παιδιά να μιλάνε Ελληνικά στο σπίτι και σημείωσε ότι ο ίδιος μιλάει περισσότερο στα Ελληνικά με τη μητέρα του και πιο σπάνια με τα παιδιά του, επειδή τα Ελληνικά είναι κάπως «μαθησιακής φύσης».
Ο γιος του Ιάσωνας είπε στον «Νέο Κόσμο» ότι καταλαβαίνει τα Ελληνικά καλύτερα από ό,τι μπορεί να τα μιλήσει και πρόσθεσε ότι νιώθει πιο άνετα να μιλάει Ελληνικά με τη γιαγιά του.
Η έκθεση στην Ελληνική γλώσσα δείχνει να είναι ο κύριος παράγοντας για να διασφαλιστεί ότι η Ελληνική γλώσσα θα ακούγεται και θα ομιλείται. Κάθε ένας προσπαθεί να μιλήσει Ελληνικά, σε κάθε ευκαιρία, είτε είναι με τους γονείς του, είτε με τους παππούδες του.
Αντίστοιχα συμμετέχουν σε δράσεις της Ενορίας του Τιμίου Σταυρού Wollongong, ώστε να επικοινωνήσουν στα Ελληνικά, όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Το να είναι κάποιος κοντά στην ελληνική κοινότητα βοηθά και αποτελεί μεγάλο μέρος των ενεργειών που χρειάζονται για να διατηρήσει την ελληνική του κληρονομιά.
Σ.Σ. Σε σχέση με το άρθρο, η κ. Μαρία Πορτζιέλα, δεύτερης γενιάς Ελληνοαυστραλή, θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία της δικής της κόρης με το ελληνικό σχολείο πρόσφατα.
Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο ελληνικό σχολείο, γράφει, επειδή δεν ήθελαν το παιδί τους να μεγαλώσει αντιπαθώντας τους Έλληνες. Το πρόβλημα, υποστηρίζει, δεν είναι ο γάμος με άλλες εθνικότητες, που παίζει κάποιο ρόλο, αλλά μικρό.
«Πολλοί Έλληνες (όχι όλοι) αυτής της γενιάς δεν έχουν το πνεύμα. Δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που ταυτοποιούν τι σημαίνει να είναι να προέρχεται ένα άτομο από ελληνική κληρονομιά», προσθέτει.
«Ανατρέφουμε το παιδί μας ώστε να έχει ψυχικά χαρίσματα. Να έχει το φως της Ανάστασης στην καρδιά της. Να έχει φιλότιμο, γενναιοδωρία, ανοιχτή καρδιά, να κάνει φίλους και να είναι ευγενικό», σημειώνει η κυρία Πορτζιέλα και συμπληρώνει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δάσκαλοι, αλλά ότι πολλές ελληνικές οικογένειες που πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο το κάνουν μόνο για να κατευνάσουν τους Έλληνες παππούδες, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις πληρώνουν τα δίδακτρα.
Η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία, αλλά έζησε και στην Ελλάδα και εκτιμά ότι οι γενιές σήμερα, έχουν ξεχάσει το ελληνικό πνεύμα του φιλότιμου, τη γενναιοδωρία, τη φιλοξενία κτλ. Οι οικογένειες είναι στενόμυαλες, γράφει. Η κουμπαριά για παράδειγμα επεκτείνεται μόνο μέχρι την άμεση οικογένεια και οι παρέες μόνο στα ξαδέρφια.
Τα παιδιά συνεχίζει, υιοθετούν αυτά τα στοιχεία και στο σχολείο και κάνουν παρέα μόνο με τα ξαδέρφια τους στα διαλείμματα. Δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν φίλους έξω από την ομάδα αυτή και πολλά σχολεία ενθαρρύνουν τη φιλοσοφία αυτή, επειδή αυξάνει τους αριθμούς.
