Συγκινήθηκα από το μεγάλο αριθμό τηλεφωνημάτων που έλαβα μετά τη δημοσίευση της Δήλωσης που ζητούσε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.
«Θοδωρή με ξέχασες… Ευχαρίστως και γω θα υπέγραφα…»
Δεν εξεπλάγην όταν διάβασα την επιστολή του Χρήστου Φίφη την περασμένη Πέμπτη στον «Νέο Κόσμο»… Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει την άποψή του.
Ο Βολταίρος… ή μάλλον η Βρετανίδα Evelyn Beatrice Hall ήταν αυτή που είπε: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
Χάρηκα που ο Στηβ Γεωργανάς, Ομοσπονδιακός Βουλευτής από τη Νότια Αυστραλία, όταν μίλησε στη Βουλή της Αυστραλίας και αναφέρθηκε στη δίκη της Χρυσής Αυγής, είπε πως ήταν τιμή του να συμπεριλάβει το όνομά του σε όσους υπέγραψαν τη δήλωση.
Χάρηκα που άτομα από το πλατύ δημοκρατικό τόξο, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να τους πλησιάσουμε προσωπικά, έσπευσαν να συνυπογράψουν. Όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Κατσαμπάνης, βουλευτής Δυτικής Αυστραλίας, με τον οποίο τη δεκαετία του ’80 λογομαχούσαμε καθώς ανήκαμε σε αντίθετα πολιτικά φοιτητικά στρατόπεδα…
Περίεργη φάση… Μια «zoomοκουβέντα» μεταξύ τριών φίλων από Μελβούρνη, Σίδνεϊ, Αδελαΐδα, ένα Σάββατο βράδυ… Ένα… «πρέπει κάτι να πούμε και μεις…», που έφτασε λίγες μέρες αργότερα στα έδρανα της βουλής και ξεσήκωσε πολλούς παλιούς φίλους…
Που έδειξε περίτρανα πως οι Ελληνοαυστραλοί καταδικάζουν το φασισμό και τον τραμπουκισμό…
Πως η παροικία μας δεν ξεχνά τις δημοκρατικές της ρίζες…
Τελειώνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα… Ξέρω πως κάποιοι παλιοί φίλοι μπορεί να με επικρίνουν γι’ αυτά που θα πω…
Η αλήθεια όμως πρέπει να λέγεται…
Ο «Νέος Κόσμος» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ξεσκέπασμα της Χρυσής Αυγής εδώ στη Μελβούρνη.
Από την πρώτη στιγμή, όταν πριν μερικά χρόνια, το έκτρωμα αυτό έκανε την εμφάνισή του δειλά-δειλά στην πόλη μας, ο «Νέος Κόσμος» βγήκε και μίλησε ξεκάθαρα, έξω από τα δόντια… Η ελληνική παροικία δεν θέλει στους κόλπους της οργανώσεις που προωθούν την ξενοφοβία, το ρατσισμό την ομοφοβία, το φασισμό και τον ναζισμό…
Και κάτι άλλο… Αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος που ανάμεσα στους υπογράφοντες τη δήλωση ήταν τα παιδιά των Θόδωρου Σιδηρόπουλου, Γιώργου Φιλόπουλου, Κώστα Τσακτσίρα, Διονύση Συκιώτη, Νίκου Μποσινάκη, Φώτη Αντύπα και του πατέρα μου Θανάση Μάρκου.
Όλοι τους ήταν εκεί, κομμάτι του μικρού, στενού προοδευτικού πυρήνα που στήριξε και προώθησε τον «Νέο Κόσμο» από τα γεννοφάσκια του το 1957. Κανένας τους σήμερα δεν βρίσκεται ανάμεσά μας…
Αυτοί οι ίδιοι, με 20 περίπου ακόμη άτομα -όχι παραπάνω- είχαν την τόλμη να υποβάλλουν τη δική τους γραπτή διαμαρτυρία στο Ελληνικό Προξενείο της Μελβούρνης, μόλις δυο-τρεις μέρες μετά το πραξικόπημα του Απρίλη του ’67, καταδικάζοντας την εγκληματική πράξη των συνταγματαρχών…
Μια διαμαρτυρία που παραδόξως βρέθηκε λίγα χρόνια αργότερα… και στα συρτάρια του αστυνομικού τμήματος μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Δυτικής Μακεδονίας…
Είμαι σίγουρος πως όλοι τους θα ήταν υπερήφανοι για τη στάση που πήραν τα παιδιά τους και ο «Νέος Κόσμος» στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής…
Όλα είναι δρόμος…
