Τους τελευταίους αρκετούς μήνες, κατά τη διάρκεια του ατυχέστατου έτους 2020, ζούμε μία πολύ μεγάλη τρομερή και φοβερή, αλλά και απερίγραπτη και ανείπωτη παγκόσμια αναμπουμπούλα που συνοδεύεται από μία πρωτοφανή για όλους μας αναστάτωση.

Δυστυχώς, η πανδημία μάς έπιασε όλους στον… ύπνο.

Ειδικά στη Βικτώρια «την πάθαμε» σε τέτοιο βαθμό που πράγματι φαίνεται πως δεν ξέρουμε τι κάνουμε! Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Ενώ βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, ως «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» στα σπίτια μας, θα ήθελα να ερευνήσουμε λίγο περισσότερο το θέμα μας.

Συμμετέχουμε όλοι μας πάνοπλοι κατά του κοινού μας και άσπονδου εχθρού που φέρει το κωδικό όνομα Covid 19. Επειδή είναι ύπουλος, αλλά και αόρατος, αντιληφθήκαμε το μέγεθός του μάλλον προς το τέλος Φεβρουαρίου ή και τις αρχές Μαρτίου.

Ήταν και όλες οι φωτιές σε όλη την Αυστραλία που μας τραβούσαν την προσοχή. Όλοι τότε όμως κάναμε τα μπάνια μας, ακόμη και ο πρωθυπουργός μας. Η χώρα μας καιγόταν, αλλά δεν καταλάβαμε ότι και ένας άλλος πιο επικίνδυνος εχθρός έμπαινε ελεύθερα στην Αυστραλία.

Οι «άγρυπνοι συνοριοφύλακές μας» -οι πολιτικοί της κυβέρνησής μας– ούτε καν πήραν χαμπάρι το τι γινόταν και ότι ένας τρομερός εχθρός ήταν έτοιμος κυριεύσει τη χώρα. Πώς θα αμυνθούμε;

Σκέφτομαι πως εάν οι φύλακές μας είχαν την απαιτούμενη ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ -όπως αυτών π.χ. της Νέας Ζηλανδίας- αυτόν τον εχθρό –τον κορονοϊό- μπορούσαν κάλλιστα να τον αποτρέψουν και να μην τον αφήσουν να «αλωνίσει» τη χώρα με τον πιο άγριο τρόπο. Είμαστε νησί και δεν είχε βάρκα να μας έλθει απρόσκλητος!

Να και ένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα που έχουμε!

Το Σύνταγμά μας το οποίο κάναμε πριν από 120 χρόνια, τα είχε προβλέψει όλα και τους έδινε τη δύναμη αυτή. Αυτό το Σύνταγμα όλοι οι πολίτες της Αυστραλίας το κρατούμε στα χέρια μας μαζί με το έξυπνο τηλέφωνο, αλλά φαίνεται πως αυτό μας έχει υπνώσει όλους, μας έχει αποκοιμίσει και δεν το ανοίγουμε να διαβάσουμε δύο-τρία άρθρα του.

Αυτό το Σύνταγμα εμείς σήμερα που μας χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά λόγω της θανατηφόρας «επίθεσης στον κόσμο μας» από την πρωτοφανή παγκόσμια πανδημία του κορωνοϊού, εμείς επαναλαμβάνω, το Σύνταγμα αυτό το βάλαμε σε υγειονομική κάθαρση, δηλαδή σε καραντίνα και όχι τον ίδιο τον ιό.

Να το πούμε και πιο απλά: η Αυστραλιανή Συνοριακή Δύναμη (Australian Border Force) είναι συνταγματικά υπεύθυνη για όλες τις εισερχόμενες αφίξεις στη χώρα μας και έχει ευθύνη την επίβλεψη των συνόρων μας και την πληρώνουμε αδρά.

Επίσης, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει συνταγματική δικαιοδοσία, αλλά και περισσότερο εθνική ευθύνη να θωρακίσει τη χώρας εναντίον οποιουδήποτε εχθρού. αλλά και από κάθε μολυσματική ασθένεια.

Αυτή τη στιγμή ανοίξτε το Σύνταγμα που κρατάτε στα χέρια σας, στο ΄Αρθρο 51 (IX), το οποίο ορίζει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η Κοινοπολιτειακή ή η Ομοσπονδιακή κυβέρνησή μας και ΟΧΙ οι Πολιτείες, έχει την εποπτεία, αλλά και την άμεση υποχρέωση και ευθύνη της καραντίνας.

Είναι η βάση του νόμου για την καραντίνα στη χώρα και νόμος αυτός δεν έχει αμφισβητηθεί νομικά ποτέ.

Επίσης, να υπενθυμίσουμε πως το Σύνταγμά μας παρέχει εξαιρετικά μεγάλες και ευρείες εξουσίες να επιβάλλεται η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, της οποίας οι νόμοι υπερτερούν των παρόμοιων διατάξεων των Πολιτειών και αυτό δηλώνεται ρητά και κατηγορηματικά στο παραπάνω άρθρο.

Όποια λάθη και αν έχουν κάνει οι πολιτειακές Αρχές, είναι η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση που είναι συνταγματικά επιφορτισμένη με τη διασφάλιση των συνόρων μας. Είχε τη δύναμη να αρνηθεί να αγκυροβολήσει στο Σίδνεϊ το κρουαζερόπλοιο “Ruby Princess” και δεν το έκανε.

Πριν από μερικά χρόνια ο νυν πρωθυπουργός φώναζε: «Stop the boats», αλλά σήμερα δεν μπόρεσε να σταματήσει ούτε το ένα, αλλά φαίνεται ότι ήταν πολύ μεγάλο και όχι σαν τις σάπιες βάρκες πριν από μερικά χρόνια.

Είχε την ευθύνη αφού έβλεπε πως τα αεροπλάνα έρχονταν γεμάτα με κορωνοϊούς και δεν σταμάτησε αμέσως τις διεθνείς πτήσεις και αφίξεις στην αρχή της πανδημίας και έμεινε αδρανής και δεν επέμενε ο στρατός να χρησιμοποιηθεί για την επίβλεψη τέτοιων επιχειρήσεων, επειδή μια κρίση απαιτεί σταθερή και ομοιότροπη ομοσπονδιακή δράση για όλη την επικράτεια.

Και το πιο σπουδαίο, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση –και όχι οι Πολιτείες- ήταν υπεύθυνη για την καραντίνα, αλλά απέφυγε να αναλάβει αυτή την απόλυτη ευθύνη.

Ο Πρωθυπουργός έκανε το «περίφημο» εθνικό υπουργικό συμβούλιο και άκρως αντισυνταγματικά αποποιήθηκε τη δική του εθνική ευθύνη και μοίρασε στους πρωθυπουργούς των Πολιτειών τη δική του υποχρέωση, γιατί τη βρήκε μία πολύ «καυτή πατάτα» στα χέρια του, «Hot Potato» που την λέμε στη γλώσσα μας εδώ.

Η κρίση της πανδημίας αποτέλεσε ένα τεστ για την ηγεσία της χώρας και ο πρωθυπουργός μας τη μετέτρεψε σε τραγωδία.

Έτσι λοιπόν όταν στο αεροδρόμιό μας Tullamarine εδώ στη Μελβούρνη έφταναν εκατοντάδες –ίσως και χιλιάδες– επιβάτες από όλο τον κόσμο, «φορτωμένοι» με τον κορωνοϊό, αντί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση να τους σταματήσει να μπαίνουν στην χώρα μας, αφού είχε το συνταγματικό δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 51, είπε στο δικό μας εδώ πρωθυπουργό, και στην ομογενή μας υπουργό υγείας: «πάρτε τους και κάντε ό,τι θέλετε με αυτούς!».

Αφού δεν υπήρχαν σε πολιτειακό επίπεδο νόμοι για την εθνική ευθύνη της καραντίνας, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει και φθάσαμε τόσο ανελέητα όλοι οι Βικτωριανοί να πληρώσουμε τη νύφη τόσο ακριβά.

Η ίδια κυβέρνηση είχε και την εποπτεία για τα γηροκομεία, αλλά τα άφησε στα χέρια των πολιτειών.

Έτσι βρεθήκαμε σε μία εθνική κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η ομοσπονδιακή μας κυβέρνηση με σαφείς εξουσίες για τα σύνορα, την καραντίνα και τους ηλικιωμένους μας, αθέτησε τις υποχρεώσεις της και μας άφησε στα χέρια του ύπουλου εχθρού.

Εάν είχαμε μία επίθεση από κάποια ξένη χώρα, ο πρωθυπουργός μας θα έλεγε στις πολιτείες «αναλάβετε μόνες σας την άμυνα των πολιτειών σας!!».

Εάν αυτό δεν είναι αθέτηση καθήκοντος, τότε τι είναι; Πού ακούστηκε οι πολιτείες να κλείνουν τα σύνορα, που απαγορεύονται από το Άρθρο 117, λες και δεν ανήκουμε στην ίδια Κοινοπολιτεία. Τότε τι κοινό Σύνταγμα έχουμε; Ούτε στην Ευρώπη δεν γίνεται αυτό, αλλά η Ευρώπη ούτε Ένωση είναι, ούτε Ομοσπονδία!

Φρονούμε ότι εδώ έχουμε μία συνταγματική κρίση που είναι σχεδόν εξίσου σημαντική σαν αυτή του 1975, και με σοβαρότητα πρέπει να συζητηθεί. Ας τη συζητήσουμε λοιπόν.

Τι έχετε να πείτε εσείς οι αναγνώστες, αλλά και οι συνταγματολόγοι μας; Ποιος και πώς κυβερνάει την πατρίδα μας τούτη; Η δημοκρατία μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την προσπάθεια όλων μας! Εν μέσω της πανδημίας: «Τις αγορεύειν βούλεται;»