Την ερχόμενη Τρίτη, 3 Νοεμβρίου του 2020 θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, οι οποίες πραγματοποιούνται κάθε τέσσερα χρόνια. Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο οποίος εκλέχτηκε το 2016, επιδιώκει την επανεκλογή του και για δεύτερη τετραετή θητεία.

Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει ως υποψήφιο τον Τζο Μπάιντεν. Ο νικητής των προεδρικών εκλογών του 2020 θα ορκιστεί ως ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ στις 20 Ιανουαρίου 2021.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΑΥΤΩΝ ΓΙΑ ΜΑΣ

Γενικά οι αμερικανικές εκλογές είναι σημαντικό γεγονός για τον κόσμο, για την Αυστραλία, αλλά και για την Ελλάδα και την Κύπρο. Για την Αυστραλία όποιο και να είναι το αποτέλεσμα θα συνεχίσουμε να είμαστε πάντοτε οι καλοί σύμμαχοι και φίλοι.

Αλλά από την άλλη πλευρά, για την Ελλάδα διαπιστώνουμε πως οι φιλίες του Τραμπ με τον Ερντογάν υπήρξαν σίγουρα ζημιογόνες για τα συμφέροντά μας και έχουν αποθρασύνει την Τουρκία. Τι θα άλλαζε με τον Μπάιντεν; Όχι και πολλά πράγματα. Ίσως κάπως πιο ισορροπημένες και πιο πολιτισμένες σχέσεις.

Εάν όμως οι Αμερικανοί έπρεπε να διαλέξουν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, το ξέρουμε όλοι μας από πρώτο χέρι, ότι 90 φορές στις 100 θα υποστηρίξουν την Τουρκία. Και αυτό γιατί αυτό είναι το γενικότερο επιβαλλόμενο συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ίδιο ισχύει και για τα ευρωπαϊκά κράτη. Δυστυχώς είμαστε ένα πολύ μικρό κράτος και κανείς δεν μας καταλαβαίνει ότι έχουμε έναν κακό και αχόρταγο γείτονα – τον γνωρίζουμε για εκατοντάδες χρόνια τώρα – και δεν καταλαβαίνει πως ο πλανήτης μας τούτος ανήκει σε όλους μας.

Δυστυχώς μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα δεν υπάρχουν ούτε φιλίες, αλλά ούτε και πολιτισμικές αξίες.

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Το Αμερικανικό σύστημα έχει ίσως το πιο «καλοδουλεμένο» Σύνταγμα για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία και τα περίφημα Federalist Papers – Ομοσπονδιακά Ντοκουμέντα – που γράφτηκαν πριν από τη σύνταξη του Αμερικανικού Συντάγματος και είναι όντως λαμπρές ιδέες για τη δημιουργία ενός δίκαιου κράτους. Δυστυχώς όμως αυτό το τόσο παινεμένο Σύνταγμα δεν μετράει κάθε ψήφο με την ίδια αξία, αλλά ούτε και η λαϊκή ψήφος λαμβάνεται υπόψη.

Αυτή είναι η αμερικανική δημοκρατία.

Το Σύνταγμα αυτό δίνει όλη την εκτελεστική εξουσία στον Πρόεδρο ο οποίος είναι ένας «βασιλιάς» με υπερεξουσίες μέχρι σε σημείο να μπορεί να συγχωρεί και τον εαυτό του για κάτι άτοπο που έκανε και να επανέρχεται σε μία δεύτερη τετραετία ως ο …συγχωρημένος Πρόεδρος.

Και το πιο σπουδαίο, τον πρόεδρο δεν τον εκλέγει ο λαός που φωνάζει στους δρόμους κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά οι Εκλέκτορες του Εκλογικού Κολλεγίου που είναι διορισμένα άτομα από τις Πολιτείες και όχι εκλεγμένα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Γνωρίζοντας μόνο τις λίγες παραπάνω πληροφορίες, εμείς έξω από την Αμερική, την προεκλογική περίοδο, αλλά και τις εκλογές τις ίδιες, τις βλέπουμε σαν θεατρινισμούς των Αμερικανών που «στήνουμε θέατρα και σκηνικά» όπως το λέει ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του Θεατρίνοι Μ.Α. Και συνεχίζει: και τα σαρώνει και μας σαρώνει// και τους θεατρίνους και το θεατρώνη// υποβολέα και μουσικούς//στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.(!)

Αυτό το θέατρο φέτος έπαιξε ο σημερινός πρόεδρος μετά τις διαδηλώσεις της κίνησης BLM, όταν φωτογραφήθηκε μπροστά από μία εκκλησία Βαπτιστών κοντά στο Λευκό Οίκο, στην οποία ποτέ δεν έχει πατήσει, κρατώντας επιδεικτικά μία Βίβλο που ποτέ δεν έχει ανοίξει να διαβάσει. Αυτό είναι ένα απλό μήνυμα του θεάτρου του παραλόγου!

ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ

Η ερώτηση παραμένει: αφού οι εκλογές δεν βγάζουν το πρόεδρο τότε γιατί γίνονται; That is the question!

Τι ακριβώς όμως κάνει το Εκλογικό Κολλέγιο; Το Electoral College αποτελείται από 538 εκλέκτορες, που διανέμονται σε όλες τις Πολιτείες ανάλογα με τον πληθυσμό τους.

Για να κερδίσει, ένας υποψήφιος πρέπει να λάβει τουλάχιστον 270 εκλέκτορες που δεν είναι εκλεγμένοι, αλλά μόνο διορισμένοι. Εδώ η λαϊκή ψήφος που θα δοθεί από το λαό, δεν λαμβάνεται υπόψη ΚΑΘΟΛΟΥ. Επιπλέον, κάθε Πολιτεία λαμβάνει τουλάχιστον 3 εκλέκτορες ανεξάρτητα από τον πληθυσμό που έχει. Έτσι οι μικρές Πολιτείες έχουν περισσότερους εκλέκτορες ανά ψηφοφόρο από τις μεγαλύτερες.

Λόγω αυτής της ανισότητας, το Electoral College παραβιάζει μια σημαντική δημοκρατική αρχή: ένας ψηφοφόρος = μία ψήφος = μία αξία! Όλοι οι Αμερικανοί είναι εξίσου πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, οπότε όλοι πρέπει να έχουν την ίδια φωνή στην επιλογή του προέδρου. Αυτό όμως δεν συμβαίνει.

Σε δύο από τις πέντε τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ο υποψήφιος που έλαβε τις περισσότερες ψήφους σε εθνικό επίπεδο δεν έγινε πρόεδρος. Το 2016 η Χίλαρι Κλίντον έλαβε τρία εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από τον αντίπαλο Τραμπ, αλλά δεν βγήκε πρόεδρος. Τότε τι αξία έχει η λαϊκή ψήφος; = ΚΑΜΙΑ!

Ο Μπάιντεν μπορεί να πάρει τρεις, έξι ή και δέκα εκατομμύρια περισσότερες προτιμήσεις –λένε οι σχολιαστές- και να μη βγει πρόεδρος, εάν δεν τον ψηφίσουν οι εκλέκτορες!

ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Για να διορθωθεί αυτή η ανισότητα, χρειάζεται να τροποποιηθεί το Σύνταγμα και αυτό είναι πολύ δύσκολο και η ατασθαλία παραμένει..

Επιπλέον για τους εκλέκτορες υπάρχει και το σύστημα του «winner-take-all», δηλαδή: «ο νικητής τα παίρνει όλα». Παράδειγμα: Στην Καλιφόρνια υπάρχουν 38 εκλέκτορες. Αυτοί ψηφίζουν τον Α ή τον Β υποψήφιο. Ας πούμε πως ο Α παίρνει τους 20 και ο Β τους 18. Εδώ ο υποψήφιος Α θα πάρει τους 20, αλλά επειδή είναι νικητής «winner» παίρνει και τους άλλους 18! Αυτό λέει το δημοκρατικό «Αμερικανικό Σύνταγμα»!

Να πούμε εδώ πως η προέλευση αυτού του συστήματος συνδέεται με τη δουλεία. Το Εκλογικό Κολλέγιο, όπως και άλλα χαρακτηριστικά του Συντάγματος, δημιουργήθηκαν τον 18ο αιώνα, όταν μόνο οι λευκοί είχαν δικαίωμα ψήφου. Παρόλο που καταργήθηκε η δουλεία τον αιώνα αυτό, το Εκλογικό Κολλέγιο συνεχίζει να υπάρχει και έτσι αλλοιώνει το πολιτικό σύστημα και οι αμερικανικές εκλογές παρακάμπτονται και δεν έχουν καμία αξία!

Επιπλέον το Σύνταγμα επιτρέπει στις πολιτείες να αφήσουν τους εκλέκτορες να αποφασίσουν ό,τι θέλουν αυτοί! Για το λόγο αυτό ακούσαμε φέτος το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να συστήνει στους εκλέκτορες «να σεβαστούν τη λαϊκή ψήφο»!

Άρα ο υποψήφιος που λαμβάνει την πλειοψηφία των ψήφων από το “Electoral College” γίνεται Πρόεδρος. ΄Ετσι, μετά από όλα αυτά, υπάρχει και φέτος η σοβαρή εκδοχή να ακουστεί το αποτέλεσμα: Και νικητής είναι ο… ίδιος!
Σε προηγούμενες προεδρικές αναμετρήσεις τη βραδιά των εκλογών στην Ουάσιγκτων, ακουγόταν η ρήση:

« Ο Υποψήφιος απέθανε, Ζήτω ο Πρόεδρος!». Φέτος όμως ίσως φτάσουμε στα δικαστήρια και πάλι – όπως φαίνεται – και ίσως μόνο μερικές εκατοντάδες ψήφοι θα δώσουν τη νίκη στον υποψήφιο, όπως το 2004.

Αυτό το θέατρο του αμερικανικού συνταγματικού παραλόγου θα δούμε όλος ο κόσμος στις τηλεοράσεις μας την ερχόμενη Τρίτη. Καλή… τηλεθέαση!