Έμεινα άφωνη από το θάνατο της αγαπημένης μου φίλης και συνεργάτιδας Αικατερίνης και δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα για τον ξαφνικό θάνατό της. Η μεγάλη και βαθιά θλίψη ο ξαφνικός χαμός αγαπημένων μας, μας συνθλίβουν, μας αφήνουν άφωνους, δεν μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη για να εκφράσουμε τα αισθήματά μας.

Τώρα που πέρασε λίγος χρόνος και κάπως καταλάγιασε ο πόνος και υποκληθήκαμε μπροστά στο θάνατο, θέλω να γράψω, να μιλήσω για τη φίλη μου. Πρέπει, γιατί ήταν σπουδαία γυναίκα, είχε πολλά προτερήματα και πολλή αγάπη για τον άνθρωπο, πρόθυμη να βοηθήσει, πεπεισμένη ότι όφειλε να δώσει χέρι βοήθειας και λόγο παρηγοριάς στον αδύνατο και τον κακότυχο.

Με την Κατερίνη γνωριστήκαμε πριν πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι από πότε, ίσως από πάντα… Συγκεκριμένα, τη γνώρισα από τότε που ασχολήθηκα με τα λογοτεχνικά της παροικίας.

Ήταν πάντα καλή και πρόθυμη να προσφέρει με όποιον τρόπο μπορούσε, με το λόγο, το χιούμορ, το σπιρτόζο πνεύμα της, ήξερε να φτιάχνει ατμόσφαιρα και χωρίς προσπάθεια. Ήταν το φυσικό της, η αύρα της. Πάντα με το γέλιο και τον καλό λόγο.

Στο Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών δουλέψαμε μαζί από την ίδρυσή του. Ο αείμνηστος Αλέκος Αγγελίδης την αγαπούσε και την ξεχώριζε για την τιμιότητα και τον ευχάριστο χαρακτήρα της.

Από το 1982, αν θυμάμαι καλά, που άρχισε η σχέση και η συνεργασία μας, δεν ανταλλάξαμε ποτέ άσχημα λόγια, δεν διαφωνήσαμε, δεν ανεβάσαμε τη φωνή. Όχι ότι η Κατερίνη ή εγώ είμαστε άνθρωποι που λέγαμε πάντα ναι, αλλά λύναμε τις διαφορές , που πάντα προκύπτουν σε συνεργασίες και όταν αναλαμβάνεις έργο που έχεις να κάνεις με πολλούς και διάφορους χαραχτήρες.

Η Κατερίνη ποτέ –ποτέ, οφείλω να το ομολογήσω- δεν φέρθηκε άπρεπα, πάντα με γλυκό τρόπο, με το χαμόγελο και τη λογική ξεπερνάγαμε όλες τις δυσκολίες.

Είχε πολλά χαρίσματα, εργατική, ακούραστη, φιλομαθής, πονετική, πνευματώδης. Τα έργα της μιλούν για κείνη. Και πού δεν πρόσφερε τον οβολόν της. Καλή μητέρα , σύζυγος συνεργάτιδα και φίλη με τον Αντώνη.

Μαζί εργάζονταν συναδελφικά στο πίσω μέρος του σπιτιού που το είχαν μετατρέψει σε εργαστήρι. Η Κατερίνη μοδίστρα, ο Αντώνης ζαχαροπλάστης.

Στον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα κι εκεί έδωσαν από τη δύναμή τους ο Αντώνης οδηγούσε και η Κατερίνη μαζί μοίραζαν στους έχοντες ανάγκη ό,τι μπορούσαν από τον Οργανισμό και από το βαλάντιό τους, το ξέρω πολύ καλά.

Γυναίκα σπάνια και πολύπλευρη, μοδίστρα, συγγραφέας, ποιήτρια, κοινωνική λειτουργός και φίλη και συνεργάτιδα εξαιρετική.
Έγραφε ωραία ποιήματα και τραγούδια, χιουμοριστικά πεζογραφήματα.

Μαζί εκδόθηκαν τα βιβλία μας στην Αθήνα – «Μία Πιερίδα στο Νότο» ο τίτλος του δικού της βιβλίου και «Με Αγάπη» ο τίτλος του δικού μου. Ο Άκος Δασκαλόπουλος είχε αναλάβει την έκδοση στην Αθήνα.

Έχει εκδώσει και άλλα δύο βιβλία που διακρίνεται κι εκεί η αγάπη της για τα παιδιά και η αγαθότητα του χαραχτήρα της.
Η Κατερίνη έζησε ευτυχισμένη γιατί ήταν γιομάτη ενδιαφέροντα και αγάπη.

Εδώ μου έρχοντα τα λόγια της Εκκλησίας – γιατί ήταν και της Εκκλησίας, είχε πίστη στο Θεό και στη βοήθειά του. (Ανώδυνα ανεπαίσχυντα και ειρηνκά τα τέλη ημών.) Είμαι σίγουρη ότι τα χρόνια της ήσαν ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, όσο για το ανώδυνα δεν μπρώ να έχω άποψη. Θα τολμήσω όμως τούτο. Ο καθένας μας ξέρει ότι ο πόνος και η οδύνη είναι συνώνυμα της ζωής, όπως και η χαρά και η εξαίσια αίσθηση και η μαγεία της ύπαρξης.

Τώρα που φεύγουν οι αγαπημένοι μας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, μελαγχολούμε, κάνουμε τον απολογισμό και σκύβουμε το κεφάλι. Αναπολούμε τους καλούς ανθρώπους που συναντήσαμε σ΄αυτό το ωραίο ταξίδι. Μαγευτικό το ταξίδι, σκόπελοι, και ανεμοδούρες στο δρόμο μας, όμως μερικοί ξεχωριστοί άνθρωποι,σαν την Κατερίνη Μπαλούκα έκαναν τη διαδρομή εύκολή, χαρούμενη γιορτή.

Κατερίνη μου πέρασαν τα χρόνια μας, πέρασε η γιορτή.

Τώρα αναπολώ τα παλιά και ψυθιρίζω. Τι γοργά περνούν τα χρόνια , τι αργά περνούν οι μέρες…