ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ εκλογές ηττήθηκαν και οι δημοσκόποι και ο Τραμπ. (Kαι πάνω από όλα, παρά την πύρρειο νίκη του Τζο Μπάιντεν, ηττήθηκε και το Δημοκρατικό Κόμμα.)

Οι δημοσκόποι απέτυχαν παταγωδώς να εντοπίσουν εκατομμύρια νέες ψήφους, και το αν πραγματικά η αντιμεταναστευτική ρητορική θα επηρεάσει τις μειονότητες. Είναι γεγονός, πως κυρίως δεν εντόπισαν ότι η μισή Αμερική που έχει ξεχαστεί εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, είναι σήμερα φτωχότερη.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, πως οι δημοσκόποι και ο Τραμπ (ο «Δόκτωρ Εγώ») οδηγούν την Αμερικανική Δημοκρατία στο σκοτάδι. Η κάθε εκλογική αναμέτρηση όμως, έχει έναν νικητή και έναν ηττημένο.

Εκτός και αν ο ηττημένος, αρχίσει να μιλάει για νοθεία χωρίς σημαντικά στοιχειά. Και το κάνει, ακόμη και έναν ολόκληρο μήνα μετά τις εκλογές. Μήπως ο Τραμπ έχει τσακωθεί με την αλήθεια;

Εν προκειμένω, είναι γνωστό πως ο Τραμπ έχει εκστομίσει αμέτρητα ψέματα – ξεπερνώντας και τον ειδικό των ψεμάτων Γκαίμπελς – από το βήμα του Λευκού Οίκου.

Έχει αυτό που αποκάλεσε ο Guardian πριν από λίγες εβδομάδες ως «VIP syndrome», περιφρονεί τα checks and balances, θεσμούς και εθιμικό δίκαιο, και θαυμάζει αυταρχικούς ηγέτες. Μήπως επίσης, και οι δημοσκοπήσεις του 2016 που τον έδειχναν ως το απόλυτο underdog, βοήθησαν ώστε να πάρουν αέρα τα πανιά του και να δείχνουν πως η προεδρία του, περισσότερο μοιάζει «με τα πρώτα χρόνια ενός φασιστικού καθεστώτος» παρά με την προεδρία των ΗΠΑ;

Είναι ένα πρόβλημα, το που θα οδηγήσουν την Αμερική στο μέλλον, τα εβδομήντα τρία εκατομμύρια ψήφων που έλαβε ο Τραμπ στις εκλογές.

Γιατί δυστυχώς, αν ο «τραμπισμός», περαιτέρω ενσωματωθεί μέσα στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (ήδη βρίσκει μιμητές), δεν κινδυνεύει μόνο η Αμερική αλλά και ολόκληρος ο κόσμος. Και το τι θα είχε συμβεί, για το ενδεχόμενο επανεκλογής του Τραμπ, αν δεν υπήρχε η πανδημία, είναι ένα άλλο σενάριο.

Από την άλλη, το Δημοκρατικό Κόμμα που όλες οι τάσεις του το στήριξαν ενωμένες, πρέπει να βρει τρόπους να ξανααπευθυνθεί στους φτωχούς, τους αγρότες, τους ανθρακωρύχους, τους μαγείρους στα εστιατόρια, όσους δουλεύουν στους υπονόμους και τους εργάτες, και όχι μόνο να μετατρέπεται σε «συνεταίρο» της Γουόλ Στριτ και της Σίλικον Βάλεϊ.

Είναι αδήριτη ανάγκη τώρα, όσο ποτέ πριν, το Δημοκρατικό Κόμμα να σταματήσει να απευθύνεται μόνο στη μεσαία και την ανώτερη τάξη της αμερικανικής κοινωνίας, και να αφουγκραστεί και τα χαμηλότερα στρώματα.

Ταυτόχρονα, να σταματήσει να σπρώχνει στο περιθώριο την αριστερή του πτέρυγα, τους Μπέρνι Σάντερς και Ελίζαμπεθ Γουόρεν!

Το φαινόμενο Τραμπ στην Αμερική που δείχνει και μία αξιοπρόσεκτη ανθεκτικότητα, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης αποτυχίας των Δημοκρατικών.

Απομακρύνθηκαν από τις αριστερές τους ιδέες. Σταμάτησαν να μιλάνε για τους κατατρεγμένους εντός της αμερικανικής επικράτειας και, πού δεν έκαναν πόλεμο στο εξωτερικό κάθε φορά που αναλάμβαναν την εξουσία; Και αν συνεχίσουν να μην παίρνουν τα μαθήματά τους, ο «τραμπισμός» δεν θα υποχωρήσει εύκολα.

Ο ίδιος ο Τραμπ άλλωστε, κατανόησε καλύτερα την αμερικανική κοινωνία, όχι μόνο από τους δημοσκόπους, αλλά και τους καθηγητές στα φημισμένα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δουλεύει σκληρά, έχει ασύλληπτες ικανότητες δημαγωγού και «δεν είναι άβγαλτος».

Ναι έχει εμμονές, ναι κατέβασε το επίπεδο της προεδρίας στο πεζοδρόμιο, ναι φταίει, αλλά «τον πολέμησε και το σύστημα και τα ΜΜΕ» όσο κανέναν άλλον. Έναν πόλεμο, που δυστυχώς, ώθησε ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας να στηρίζει τον Τραμπ με παρωπίδες και φανατισμό.

Η ηχώ της φωνής του θα πλανάται σαν φάντασμα και παράγοντας χάους, πάνω από την Αμερική, για πολλές δεκαετίες ακόμη. Ίσως γιατί έφτυσε την κοιλιά της υπερδύναμης που τον γέννησε.

Μα θα οπισθοδρομήσει η Αμερική; Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Χωρίς φως στην ηγεσία της, τυφλώνονται και αμέτρητοι πολίτες από τα φαινόμενα δημαγωγίας και λαϊκισμού, και τότε, το μότο είναι γνωστό: «Democracy Dies in Darkness».

Η προεδρία Τραμπ αυτό ακριβώς δείχνει σε όλους. Και μέχρι την 20η Ιανουαρίου 2021 υπάρχει άφθονος χρόνος, να μεγαλώσει κι άλλο η ζημιά που καθημερινώς ο «Δόκτωρ Εγώ» επιφέρει. Συνάμα, όλοι θέλουν να πιστεύουν πως η σοφία του Τζο Μπάιντεν, παρά το γήρας του, θα είναι το φως που θα αντικαταστήσει τον Τραμπ.

Και αν το φως αυτό δεν είναι αρκετά δυνατό για τους πολίτες της Αμερικανικής Δημοκρατίας, τότε, το 2024 ένα μέλος της δυναστείας Τραμπ θα ξαναβρεθεί μπροστά στους Δημοκρατικούς.

Εν κατακλείδι, η σκληρή αλήθεια είναι πως το Democratic Party της Αμερικής βοήθησε πολύ ώστε «να λάμψει το αστέρι του Τραμπ», να φτάσει στο Oval Office και, να μην θέλει να το αφήσει. Οξύνοντας το κλίμα με τα ανοήμονα tweets περί νοθείας. Το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα σήμερα, από τον κεντρώο χώρο όπου βρίσκεται ιδεολογικώς, και την κεντρώα ηγεσία του με την Νάνσι Πελόζι και τον Τζο Μπάιντεν, πρέπει να ξαναεπιστρέψει στην Αριστερά.

Μόνο η Αριστερά, εν καιρώ, μπορεί να βοηθήσει ώστε να μειωθούν αισθητά μέσα στην αμερικανική κοινωνία, φαινόμενα όπως: η ανεργία, η φτώχεια, οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Η εξάλειψη τέτοιων φαινομένων θα είναι ικανή από μόνη της, τουλάχιστον μελλοντικά, να πολεμήσει εν τη γενέσει τους φαινόμενα όπως αυτό του συνοφρυωμένου Τραμπ (αλλά και άλλων «demolition boys» του κόσμου μας, όπως: Τζόνσον, Μπολσονάρου, Όρμπαν, Ερντογάν).

*O Δημήτρης Ελέας σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και είναι συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής που ζει στη Νέα Υόρκη. Το e-mail του είναι: dimitris.eleas@gmail.com.