ΣΧΕΔΟΝ 150 μέρες και μια αιωνιότητα αισθάνομαι ότι πέρασαν από τότε που έγραψα το τελευταίο κομμάτι που διαβάσατε στις 23/7/2020.
ΣΤΟ διάστημα που μεσολάβησε, μέχρι να αρχίσω να ξαναγράφω και να επιστρέψω στην… κανονικότητα, το μόνο που έμεινε το ίδιο ήταν η καραντίνα.
ΟΛΑ τα άλλα άλλαξαν και, μάλιστα, από το κακό στο χειρότερο – συμπεριλαμβανομένων, επισκέψεων, σχεδίων, ονείρων και προσδοκιών…
ΔΟΞΑ το θεό, με καραντίνα έφυγα, με καραντίνα επέστρεψα, ενώ μέσα σε καραντίνα και φορώντας μάσκα, πέρασα και το ενδιάμεσο πεντάμηνο σχεδόν που μεσολάβησε.
ΤΟ πώς τα κατάφερα όλα αυτά και πολλά άλλα πράγματα και θαύματα, θα πρέπει καταβάλω πολλές προσπάθειες να σας εξηγήσω.
ΜΕ δυο κουβέντες να σας πω όσα πέρασα, που έχουν… ρίζες στο «πουθενά και το τίποτα» (δηλαδή στο αναίτιο της ανθρώπινης μοίρας), που λαμβάνουν χώρα όταν παραβιάζονται οι φυσικοί νόμοι της βαρύτητας και έρχονται τα πάνω κάτω…
ΚΑΙ όταν, μάλιστα, βρεθείς πιο κάτω και από τα κάτω (όπως βρέθηκα εγώ στις 22 Ιουλίου) με μια μοτοσυκλέτα 220 κιλών από πάνω μου, πας με φρικτούς πόνους στο νοσοκομείο με διαλυμένο το ισχίο.
ΚΑΙ από εκεί και πέρα: οι γιατροί, ο πόνος, ο χρόνος και η υπομονή αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα…
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της μίνι αιωνιότητας, δηλαδή, του εικοσαλέπτου που μεσολάβησε, περιμένοντας το ασθενοφόρο, «είδα» ένα μικρό βίντεο των ατυχημάτων του μοτοσυκλετιστικού μου βίου.
Η μοτοσυκλέτα, ένας από τους μεγάλους έρωτες της ζωής μου, ακολούθησε και αυτή την πεπατημένη των μεγάλων ερώτων: με άφησε εκεί που δεν το περίμενα, στο δρόμο, με προσκέφαλο την άσφαλτο και για πανωσκέπασμα τη μηχανή και τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό.
ΠΑΛΙ καλά, γιατί μπορεί να είχα παραμείνει εκεί και αντί να βλέπω τη μηχανή και τον έναστρο αρκαδικό ουρανό, να έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα.
ΜΙΑ άλλη αγάπη, με άφησε μόνο, χωρίς να περιμένω τίποτα. Τουλάχιστον, αυτή με άφησε να περιμένω ασθενοφόρο. Κάτι ήταν και αυτό…
ΑΥΤΗ ήταν η τρίτη φορά, που περίμενα ξαπλωμένος στην άσφαλτο, το Πρώτων Βοηθειών να με πάει στο κοντινότερο νοσοκομείο.
ΕΥΤΥΧΩΣ και ήταν κοντά το Παναρκαδικό Νοσοκομείο της Τρίπολης και φτάσαμε σε ένα τέταρτο.
ΓΙΑΤΙ έτσι και ξανάπεφτα στην έρημο του Νάλαμπορ της Δυτικής Αυστραλίας (όπως είχε γίνει το 2007) ακόμα θα περίμενα ασθενοφόρο…
ΣΤΗΝ Αυστραλία, περίμενα 7 ώρες ένα μικρό αεροπλανάκι, που προσγειώθηκε στην έρημο και χρειάστηκαν άλλες δύο ώρες, μέχρι να φτάσω στο αεροδρόμιο στο Καλγκούρλι και άλλη μία από εκεί στο νοσοκομείο.
Α, ρε Αυστραλία, με τις ατέλειωτες αποστάσεις σου, που βοηθούν και αυτές στην αποξένωση, που πάντα αισθάνομαι, όταν βρίσκομαι εκεί.
ΓΙΑ τους πόνους, που είχαν τις πρώτες εβδομάδες την πρωτοκαθεδρία, περιττό να μιλήσω. Φτάνει να σας πω, ότι πονούσα πολύ και ένα εικοσαήμερο μετά την εγχείρηση…
ΣΤΟ κέντρο αποκατάστασης «Διάπλαση», στα… άγια χώματα της Καλαμάτας, όπου όπου έφτασα μετά από ένα πενθήμερο εγχειρήσεων και πόνων παρέμεινα
45 μέρες και άλλες τόσες ατελείωτες νύχτες.
Ο χειρουργός του Παναρκαδικού με έστειλε αμέσως μετά την εγχείρηση στην Καλαμάτα, γιατί, όπως μου είπε: «Όσο πιο γρήγορα φύγεις από τέτοια χειρουργεία και νοσοκομεία τόσο το καλύτερο».
Ο λόγος απλός: σε τέτοιους τόπους, δηλαδή σε μεγάλα νοσοκομεία και ιδιαίτερα σε εντατικές μονάδες και θαλάμους θεραπείας χειρουργημένων, κάνουν 24ωρα πάρτι όλοι οι σούπερ ιοί, οι οποίοι τρέφονται με την αντιβίωση και ασκούνται καθημερινά με τα πιο εξελιγμένα φάρμακα της επιστήμης μας.
ΤΙΠΟΤΑ δεν τους κολλάει και δεν τους σταματάει. Ούτε το… τείχος Μαζινό των καλύτερων αντιβιοτικών, να αποικίσουν σε έναν ευπαθή ανθρώπινο οργανισμό και να τον συνοδεύσουν μέχρι την… κακούργα ξενιτιά του άλλου κόσμου.
ΑΥΤΟ επίσης σημαίνει, ότι τα χνάρια των παντοδύναμων σούπερ ιών, ακολουθεί και ο νεοαφιχθής κορονοϊός, που σε λίγα χρόνια, θα παίρνει και αυτός για πρωινό του, τις σημερινές θεραπείες και τα εμβόλια…
ΕΧΟΥΝ και οι ιοί τις… επιστήμες τους και εξελίσσονται και αυτές όπως οι δικές μας. Παράλληλα, διαθέτουν παρόμοια νοημοσύνη, τεχνικές και πονηριά όπως και εμείς.
ΕΤΣΙ είναι η φύση. Προικίζει απλόχερα όλα τα δημιουργήματά της, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να μαθαίνει το ένα από το άλλο για να διαιωνίσει το είδος του.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και οι δύο ζώντες αυτοί οργανισμοί, όπως τρισεκατομμύρια άλλοι, διδάχθηκαν από τη μάνα φύση, να εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλο για να τα βγάλει πέρα και όποιος τα βγάζει πέρα και επικρατήσει θα επιζήσει.
ΟΛΑ τα υπόλοιπα που διαβάζουμε και λέμε μεταξύ μας, είναι ιστορίες, φιλοσοφίες, επιστήμες και ιδεολογίες.
ΣΥΝΕΠΩΣ, ουδεμία σχέση έχουν με τους φυσικούς κανόνες της προελευσής μας. Γέννημα του εγκεφάλου και της φαντασίας μας είναι όλα αυτά.
ΠΩΣ νομίζετε ότι μεγαλούργησε και μεγαλουργεί ο καπιταλισμός, που ό,τι και να κάνουμε συνεχίζει να μας τρώει αντί να τον τρώμε…
ΑΣΕ που τον βρίσκουμε πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, όπου και αν πάμε και όποια ιδεολογία ή θρησκεία και αν επιστρατεύουμε να τον αντιμετωπίσουμε.
ΑΡΓΗΣΑ μέχρι να καταλάβω ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε θρησκεία ούτε ιδεολογία ούτε φιλοσοφία.
ΕΝΑΣ… ιός της φύσης είναι και αυτός, που έχει εδώ και δεκάδες χιλιετίες εποικίσει μέσα στους ανθρώπους, μιας και το δικό μας είδος ήταν πιο πρόσφορο να ευδοκιμήσει και να… πλουτίσει.
Ο λόγος που έχει μάθει να αντιστέκεται και να νικά τελικά τις διάφορες κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές, αριστερές και προοδευτικές… αντιβιώσεις μας, είναι γιατί τρέφεται από αυτές…
ΑΜΑΣΗΤΕΣ έχει καταπιεί όλες τις φιλοσοφικές και οικονομικές θεωρίες και τα επιστημονικά συγγράμματα, από την εποχή του Διαφωτισμού μέχρι και σήμερα.
ΜΕ δύο λόγια, από το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσσώ, που εκδόθηκε το 1762, μέχρι και το Κεφάλαιο του Μαρξ, που κυκλοφόρησε μετά από έναν αιώνα το 1867.
ΚΑΙ επειδή το χειρότερο αμάρτημα (μετά το προπατορικό…) δεν είναι το να μην ξέρεις κάτι, αλλά να μη γνωρίζεις τι γνωρίζεις, εγώ που ήθελα να γίνω μαρξιστής (τρομάρα μου!) σπατάλησα τα πρώτα χρόνια της νιότης μου να… μελετώ μαρξισμό.
ΟΤΑΝ ξύπνησα και διαπίστωσα ότι σε ένα χρόνο θα γινόμουν 30 ετών, μόνο τα κλάματα δεν έβαλα, για τα χαμένα χρόνια που αφιέρωσα στο… κίνημα να αλλάξω τον κόσμο.
ΤΕΛΟΣ πάντων, επειδή αυτά πέρασαν, επιστρέφω και δεν έχω να σπαταλήσω σαν την μετανοούσα Μαγδαληνή άλλα δάκρυα, επιστρέφω στον καπιταλισμό που συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί.
ΚΑΙ μας ταλαιπωρεί, όχι μόνο μόνο γιατί δεν κάνει διακρίσεις, όπως ο κορονοϊός, αλλά γιατί είναι πολύ λαίμαργος, άπληστος και ένας αδίστακτος κανίβαλος.
ΠΡΩΤΑ τρώει τις μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και σιγά-σιγά αρχίζει να καταβροχθίζει μεγαλύτερες και μεγαλύτερες. Και όσο τρώει τόσο του ανοίγει η όρεξη…
ΔΕΝ βλάπτει, επίσης, να ξέρετε, ότι ο κορονοϊός λειτούργησε σαν επιταχυντής τούρμπο των μεγάλων μονοπωλίων της τεχνολογίας και της ψηφιακής οικονομίας.
ΑΝ λέει κάτι (και έξω απ’ τα δόντια) πια, το τι συνέβη έξω (και μέσα) στα μεγάλα πολυκαταστήματα της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι ότι: δεν είμαστε πια υπήκοοι ή πολίτες κάποιας χώρας ή πόλης.
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ, προϊόντων και υπηρεσιών είμαστε και σαν κούριερ θα βγάζουμε στο μέλλον το ψωμάκι μας, κάνοντας διανομή των καταναλωτικών «αγαθών» του ηλεκτρονικού εμπορίου, καμιά δεκαριά όλων κι όλων, κολοσσιαίων εταιρειών.
ΚΑΠΟΤΕ είμαστε πολίτες ή υπήκοοι μιας χώρας, με την κάπως διαφορετική και ενίοτε ξεχωριστή κουλτούρα και τρόπους ζωής.
ΟΛΑ αυτά όσο πάνε και ξεθωριάζουν και μέσα από την ομίχλη της παγκόσμιας θολούρας, αναδύεται ένας καινούργιος κόσμος, που θα χορεύει όπως του παίζουν, το νέο ροκ του μέλλοντός μας.
ΜΙΛΑΩ για τον κόσμο, που δύο θα λαλούν,, τρεις θα χορεύουν και έξι επτά δισεκατομμύρια καταναλωτών από μακριά θα αγναντεύουν…
..
ΚΑΙ θα χειροκροτούν κλικάροντας παράλληλα τους Τέσσερις Ιππότες της ψηφιακής Αποκάλυψης: την Google την Amazon, την Apple και το Facebook.
ΣΕ λίγα χρόνια, αυτές και μόνο αυτές, θα μας πληροφορούν, θα μας ψυχαγωγούν, θα μας μορφώνουν, θα μας ταΐζουν και θα μας καλωπίζουν. Και λεφτά θα μας δανείζουν…
ΑΥΤΑ για την ώρα και αν δεν μας πάρει από κάτω η καραντίντα, που υποσκάπτει ανηλεώς την ψυχολογία μας, θα τα πούμε από βδομάδα…
Μπ. Στ.
