Επιθυμία του Κώστα Γιαννόπουλου, όταν ήταν αντιμέτωπος με Ιδιοπαθή Πνευμονική Ίνωση ήταν να ενημερώσει τον κόσμο για τη δυσκολία διάγνωσης της σπάνιας και μη αναστρέψιμης νόσου και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συμβάλλει στην εύρεση θεραπείας.

Παράλληλα ήθελε να δωρίσει τα πνευμόνια του στην επιστήμη όταν πεθάνει.

Πέθανε αλλά η επιθυμία του δεν ικανοποιήθηκε γιατί ο θάνατος τον βρήκε στο σπίτι.

Για να πάρει η επιστήμη τα όργανά του έπρεπε να είχε πεθάνει σε νοσοκομείο.

Ο συμπάροικος, τον οποίο είχε φιλοξενήσει πέρσι ο «Νέος Κόσμος» στις σελίδες του, ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση.

Έγραφε τραγούδια, ζήτησε να τον κάψουν και να μην κλαίνε στην κηδεία του αλλά να τον συνοδέψουνε με κλαρίνα και τραγούδια

Η γυναίκα του, Λίτσα, μας είπε πως η επιθυμία του θα ικανοποιηθεί.

«Λόγω κορονοϊού η κηδεία του θα είναι ιδιωτική. Η σορός του θα καεί και δεν θα έχουμε κλαρίνα. Θα βρούμε τρόπο όμως να  δώσουμε τα τραγούδια του στους φίλους του» μας είπε.

Η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση είναι από τις πιο ύπουλες νόσους. Σπάνια πνευμονοπάθεια που τις περισσότερες φορές υποδιαγιγνώσκεται, μη αναστρέψιμη με προοδευτική εξέλιξη και την αιτιολογία της να παραμένει άγνωστη. Το προσδόκιμο ζωής για ασθενείς είναι αντίστοιχο με αυτό που συναντά κανείς στις πιο επιθετικές μορφές καρκίνου.

Και όμως ο τρόπος με τον οποίο ο συμπάροικος Κώστας Γιαννόπουλος, μίλησε πέρσι  στο «Νέο Κόσμο» για τον “αόρατο εχθρό”, όπως ο ίδιος αποκαλεί την ασθένεια, δεν προκαλεί σε καμία περίπτωση οίκτο.

Αποσκοπώντας να συμβάλλει στην εύρεση θεραπείας, ο κ. Γιαννόπουλος μας μίλησε για την απόφασή του να διαθέσει τους πνεύμονες του στην ιατρική κοινότητα για ερευνητικούς σκοπούς.

Από την αρχή της κουβέντας μας είχε ξεκαθαρίσει ότι ο λόγος που τον κινητοποίησε να μοιραστεί την ιστορία του ήταν να ενημερώσει τον κόσμο.

“Δεν ζητάω ούτε βοήθεια, ούτε λύπηση, ούτε τίποτα, θέλω απλώς να δώσω το μήνυμα ότι υπάρχει κάποιος δίπλα σου που έχει αυτή την αρρώστια, πρόσεχε κι εσύ.
Πολύς κόσμος μπορεί, μεταξύ αυτών και συμπατριώτες μας, να έχει την ασθένεια και να μην το γνωρίζει, δεν ξέρουν από πού προέρχεται, δεν υπάρχει θεραπεία και ο κόσμος είναι γενικά ανενημέρωτος όπως ήμουν κι εγώ”,  έλεγε ο κ. Γιαννόπουλος μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”.

Πράγματι, παρά τη σοβαρότητα της πάθησης, η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση είναι σχεδόν άγνωστη στους περισσότερους. Λόγω της σπανιότητάς της (προσβάλλει περίπου 5 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο) σε συνδυασμό με τη φύση των συμπτωμάτων που μπορεί να είναι χρόνια και να παραπέμπουν σε άλλες ασθένειες εάν δεν πραγματοποιηθούν εξειδικευμένες εξετάσεις, η διάγνωση είναι δύσκολη και συχνά οι πάσχοντες υποβάλλονται σε λανθασμένη θεραπεία.

Η νόσος οδηγεί σε σταδιακή μείωση της πνευμονικής λειτουργίας μέσω της αντικατάστασής του φυσιολογικού πνευμονικού ιστού με ινώδη, με απλά λόγια γεμίζοντας τον πνεύμονα με ουλές.

Ανάμεσα στα κλινικά χαρακτηριστικά της είναι ο χρόνιος ξηρός βήχας με τη συνοδεία εξελισσόμενης δύσπνοιας στη συνέχεια. Και ενώ παράγοντες όπως το κάπνισμα, η επαγγελματική έκθεση σε χημικές ουσίες, κάποιες λοιμώξεις ή ακόμη και η γενετική προδιάθεση έχουν συνδεθεί με την ασθένεια, τα αίτιά της παραμένουν άγνωστα και μπορεί να “χτυπήσει την πόρτα” οποιουδήποτε.

Για του λόγου το αληθές, ο κ. Γιαννόπουλος δεν είχε ιστορικό έκθεσης σε επικίνδυνα χημικά και παρότι παλιότερα καπνιστής το είχε κόψει εδώ και περισσότερα από 35 χρόνια.

Ο βήχας δεν προκαλούσε υποψίες όχι μόνο στον ίδιο αλλά αρχικά ούτε και στους γιατρούς, ενώ χρειάστηκε να περάσει από πολλούς ειδικούς και να υποβληθεί σε ακατάλληλες θεραπευτικές αγωγές μέχρι τη σωστή τελικά διάγνωση.

Ακόμη όμως και μετά από μια βιοψία πριν περίπου έξι μήνες η εικόνα για την εξέλιξη της ασθένειάς του δεν ήταν ξεκάθαρη, με τον ίδιο να διαπιστώνει μια σταδιακή επιδείνωση, διαπιστώνοντας με ένα οξύμετρο χαμηλότερα από τη φυσιολογική ένδειξη επίπεδα οξυγόνου στο αίμα του.

Εν ζωή κ. Γιαννόπουλος κατέφευγε στη συγγραφή στίχων που μελοποίησαν καλλιτέχνες από την Ελλάδα. Στο διαδίκτυο βρίσκει κανείς τα τραγούδια που υπογράφει ο “Αυστραλός” όπως τον αποκαλούν.