Την έχουμε αγαπήσει μέσα από τραγούδια όπως «Η Σωτηρία της Ψυχής», «Βενζινάδικο», «Διθέσιο», «Τα Λαϊκά», «Το Χειροκρότημα», «Ο Άγγελός Μου» και πολλά άλλα.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας δύο live streaming συναυλιών στις 14 και 21 Φεβρουαρίου απευθείας «στην καρδιά» από το Gazarte, η μεγάλη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μίλησε με χαρά στον «Νέο Κόσμο».
Απ’ ό,τι έχω δει, έχετε αρχίσει τις πρόβες για τις δύο live streaming συναυλιες στο Gazarte στις 14 και 21 Φεβρουαρίου. Οι live streaming ή online συναυλίες, είναι κάτι που έχει μπει στις ζωές μας ως αποτέλεσμα της πανδημίας. Βλέπουμε ότι πολλοί καλλιτέχνες αρχίζουν να κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Πιστεύετε ότι έχουμε περάσει σε μια καινούρια εποχή ή ότι αυτό είναι κάτι προσωρινό;
Θα ήθελα να ελπίζω ότι είναι προσωρινό. Σίγουρα, ένας καλλιτέχνης πρέπει να προσαρμόζεται με ωραίο τρόπο στην εποχή, ξεπερνώντας έστω και διαδικτυακά κάποια προβλήματα, γιατί σίγουρα και το καλύτερο live streaming δεν μπορεί να συγκρηθεί με το όταν από κάτω υπάρχει κόσμος. Εμείς κάναμε πραγματικά πολύ ωραία προσπάθεια και τοποθέτηση στο Gazarte για να νιώσουμε κι εμείς οικεία. Κατεβήκαμε από την σκηνή, απλώσαμε τους καναπέδες, τα χαλιά, τα μουσικά όργανα, τις ψυχές μας, τις καρδιές μας, βάλαμε κηροπήγια, σαν να είμαστε δηλαδή στο σαλόνι του σπιτιού. Είχαμε να βρεθούμε πάνω από εννέα μήνες με τα παιδιά. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τη λαχτάρα στα μάτια των μουσικών και των ανθρώπων που είναι πίσω από μια συναυλία. Ξέρετε, πίσω από μια συναυλία, πίσω από ένα live streaming, είναι 28 επαγγέλματα. Ο καθένας λοιπόν ήρθε με την φόρα του, με την τρέλα του, με τον έρωτά του, με την αγάπη του στη μουσική και σας το λέω και ανατριχιάζω, πραγματικά είναι πρωτόγνωρα αυτά τα συναισθήματα. Νομίζω, όμως, ότι μέσα από τα τραγούδια, απ’ όλα αυτά τα τραγούδια τόσων χρόνων που έχετε αγαπήσει, που έχουμε τραγουδήσει, που έχουμε δημιουργήσει αναμνήσεις μέσα στα χρόνια, θα ξεχαστούμε κι εσείς κι εγώ και οι μουσικοί. Ούτως ή άλλως, η φαντασία θα καλπάζει και θα φαντάζεται ότι κάπου είσαστε εδώ κοντά μου, δίπλα μου, ότι συμμετέχετε, ότι βλέπω τα μάτια σας, βλέπω τα χέρια σας, βλέπω τις αντιδράσεις. Είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί το ότι δεν υπάρχει από κάτω το χειροκρότημα που είναι η επιβράβευση ενός τραγουδιστή, αλλά νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε. Είναι το πρώτο live streaming στην ζωή μου. Ραδιοφωνικά το είχα ξανακάνει από την Ισπανία. Αυτό που θα συμβεί την Κυριακή (14) και την άλλη Κυριακή, 21 του μηνός, είναι πρωτόγνωρο για όλους αλλά κάθε αρχή νομίζω ότι θα έχει κι ένα πολύ όμορφο τελικό αποτέλεσμα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το καινούριο σας τραγούδι με τίτλο «Νικητές Χαμένοι». Θέλετε να μου πείτε λίγα πράγματα για την συνεργασία σας με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον Σταύρο Σταύρου;
Το τραγούδι αυτό, «Νικητές Χαμένοι», είναι παιδί αυτής της εποχής. Μου το ‘στειλε ο Μιχάλης ο Χατζηγιάννης, με συγκίνησε πάρα πολύ, με διαπέρασε. Έκανε «ρουά ματ», γιατί χρησιμοποιήσαμε σκακιστικούς όρους στην αρχή (το «gambit» της Άλκηστης, όπως η σειρά «The Queen’s Gambit» στο Netflix). Του είπα λοιπόν ότι θα λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα και πρέπει να το γράψουμε αυτό το τραγούδι, να μην το αφήσουμε άλλο στο συρτάρι. Ο Σταύρος Σταύρου είναι ένας νέος στιχουργός που με πολιορκούσε αρκετά χρόνια αλλά δεν έβρισκα κάτι που να έκανε «κλικ» στην ψυχή μου. Τώρα έγινε μία ευτυχής σύμπραξη. Γνώρισα τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον λάτρεψα γιατί είναι ένας καλλιτέχνης με τεράστιες ευαισθησίες και τεράστιο ταλέντο. Οπότε «δέσαμε» και βγήκε αυτό το τραγούδι, το οποίο θα το ακούσετε στο live streaming.
Μιας και αναφέρθηκα σε αυτήν την πρόσφατη συνεργασία σας, θέλω να περάσω και σε μια άλλη. Πριν από περίπου δύο χρόνια, πήρα συνέντευξη από τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς όταν είχε έρθει εδώ για συναυλία. Την ώρα που του έδωσα να μου υπογράψει το «Παραδέχτηκα», μου είπε πολύ αυθόρμητα ότι είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ και ότι του άρεσε ιδιαίτερα η συνεργασία σας. Ποιες συνεργασίες σας, λοιπόν, σας έχουν μείνει αξέχαστες;
Νομίζω ότι όλες οι συνεργασίες έχουν βάλει την «πέτρα» τους στο «οικοδόμημα» που λέγεται Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Δεν θα ‘θελα να παραλείψω καμία. Σίγουρα, κάποια έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, όπως αυτή με τον Μπρέγκοβιτς. Όταν μου ήρθε η ιδέα να φέρουμε στην Ελλάδα τα τραγούδια αυτά με ελληνικούς στίχους και το είπα στην Λίνα Νικολακοπούλου, ξεκίνησε μία μικρή Οδύσσεια. Πηγαινοερχόμασταν στην Γιουγκοσλαβία σχεδόν κάθε βδομάδα με το αυτοκίνητο. Συναντούσαμε τον Γκόραν, μπαίναμε στο στούντιο, πηγαίναμε στον καταυλισμό, φέρναμε τους εκπληκτικούς τσιγγάνους οι οποίοι παίζανε συγκλονιστικά… είχαμε βέβαια το θέμα με την ώρα, ότι δηλαδή δεν ήταν συνεπείς. Λέγαμε Τρίτη στις 11 το πρωί και έρχονταν Τετάρτη στις 12 το μεσημέρι. Βέβαια, ο τρόπος που παίζουν, ο τρόπος που καταθέτουν τον ήχο από τα όργανά τους είναι συγκλονιστικός. Θυμάμαι ότι είχαν αργήσει δύο μέρες να έρθουν στο στούντιο, εγώ είχα τρελαθεί, περιμέναμε, περιμέναμε… κάποια στιγμή μετά από δυο μέρες, εμφανίζονται. Μάθαμε λοιπόν ότι ήταν σε έναν γάμο. Γιορτάζουν όλες τις μορφές της ζωής. Αυτό που έκαναν είναι να βάλουν ένα τραπέζι στο χώμα, να ανέβουν επάνω όλοι οι μουσικοί και να μην σταματούν να παίζουν μέχρι τα πόδια του τραπεζιού να έχουν σφηνωθεί στο έδαφος… έλα όμως που όταν έμπαινε στο έδαφος το βγάζανε και το έβαζαν παραδίπλα και πάλι απ’ την αρχή; Όπως και να ‘χει, η περίληψη αυτής της κατάστασης είναι ότι γεννήθηκε αυτός ο δίσκος, γεννήθηκε μία νέα εποχή για την Ελλάδα.
Ο Μπρέγκοβιτς ήταν μια τεράστια έκπληξη. Δεν μας ήξερε όταν πήγαμε. Εγώ του πήγα κάποιους δίσκους και σιντί. Μάλιστα, στην αρχή έλεγε «τι θέλουν αυτές εδώ στο Σαράγεβο;». Του είπα «κύριε Μπρέγκοβιτς μας άρεσε πολύ η μουσική και θέλουμε να την φέρουμε στην Ελλάδα». Άκουσε, έδωσε το «πράσινο φως» και γεννήθηκε το «Παραδέχτηκα».
Επιτρέψτε μου ν’ αναφερθώ στον στίχο «Δεν είν’ ο κόσμος για να ζούμε χωριστά» του καινούριου σας τραγουδιού «Νικητές Χαμένοι». Αν ο κόσμος δεν είναι για να ζούμε χωριστά, πώς μπορούμε να έρθουμε κοντά τώρα που αναγκαστικά πρέπει να είμαστε χωριστά;
Μακάρι να μπορούσα να σηκώσω το μαγικό ραβδάκι και να σας έδινα την απάντηση που όλοι θα θέλαμε: να ενωθούμε, να αγκαλιαστούμε, να γίνουν οι ζωές μας κανονικές. Δεν είναι εύκολο και νομίζω δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα. Η ανθρώπινη ψυχή όμως πάντα βρίσκει το μονοπάτι που στο βάθος έχει φως. Θα κάνουμε υπομονή, θα κάνουμε πράγματα που μας ενδιαφέρουν, μια εσωτερική ανασκόπηση, θα δούμε τι μετράει περισσότερο στη ζωή. Για εμένα αυτό (που συμβαίνει) είναι πρωτόγνωρο. Μια ζωή το 24ωρο δεν μου έφτανε. Τώρα, έχω βγει από την πρίζα, έπαθα ένα βραχυκύκλωμα. Συνειδητοποίησα ότι δεν έχω να κάνω τίποτα. Μετά κατάλαβα ότι αυτό ίσως να μου κάνει και καλό. Την περίοδο αυτή την βλέπω με άνω τελεία, όχι με τελεία. Πιστεύω ότι κάποια στίγμη θα ξαναπιάσουμε την ζωή μας από εκεί που την αφήσαμε. Θα ξαναβρούμε την χαρά.
Η μουσική είναι κάτι που μπορεί να μας φέρει κοντά, έτσι δεν είναι;
Η μουσική είναι ένα απίθανο μέσον με το οποίο ο άνθρωπος εδώ και αιώνες επικοινωνεί. Πάντα ο ήχος είναι δίπλα στον άνθρωπο. Ο πλανήτης θα ήταν πολύ φτωχός αν δεν υπήρχε η μουσική… θα ήταν άοσμος και άγευστος. Η μουσική είναι ο φυσικός ψυχίατρος του ανθρώπου.
Πώς ήταν για σας η εμπειρία του να κάνετε τον γύρο της Αθήνας πάνω σε ένα φορτηγό, τραγουδώντας και προσφέροντας χαρά και διασκέδαση στον κόσμο που το έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, ειδικά μέσα στην κατάσταση που ζούμε όλοι;
Μετά από 44 μέρες που ήμουν μέσα κλεισμένη, πάντα με βασάνιζε η σκέψη του πως μπορώ να πω ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που ρισκάρουν την ζωή τους (γιατρούς, νοσηλευτές κλπ.), πως μπορώ να δώσω έστω για 3 ώρες λίγη χαρά στους συνανθρώπους μου στην Αθήνα. Μετέφερα την ιδέα μου στον δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος την αγκάλιασε, την πραγματοποιήσαμε και στην πορεία της συναυλίας όλο αυτό που εισέπραττα από τον κόσμο, σας το λέω και μου έρχεται να κλάψω, ήταν από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχω ζήσει. Σταματούσαμε αρκετές φορές, γιατί κι εγώ έκλεγα και οι μουσικοί έκλεγαν. Το να το περιγράψω είναι πολύ λίγο μπροστά στα συναισθήματα που νιώσαμε. Ήταν μια κίνηση δική μου για να ευχαριστήσω όλους τους γιατρούς, νοσοκόμες και νοσηλευτές και να δώσω λίγη ψυχαγωγία περνώντας σαν το αεράκι μέσα από τις γειτονιές. Ήταν φοβερή εμπειρία. Δεν μπορώ να την συγκρίνω με τίποτα στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο να είσαι πάνω σε μια καρότσα 3 ώρες κάτω από τον ήλιο και να κοιτάς τους ανθρώπους που έβγαιναν από παντού.
Σε παλαιότερη δήλωσή σας είχατε πει ότι σας φοβίζει η έλλειψη παιδείας. Είναι η έλλειψη παιδείας αυτό που δεν επιτρέπει σε μια κοινωνία να πάει μπροστά;
Εννοείται. Ο πολιτισμός ξεκινάει από το σπίτι, από όταν το παιδί αρχίζει και καταλαβαίνει. Πρέπει να υπάρχει μόρφωση, το αίσθημα της δικαιοσύνης, της προσφοράς, του «κάνω το καλό χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα», του ότι πρέπει να είμαι σωστός άνθρωπος μέσα στην κοινωνία. Η μόρφωση είναι το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Από την άλλη, ένας πολύ καλά μορφωμένος μπορεί να μην έχει την ίδια δύναμη με έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει με τις εμπειρίες της ζωής. Αυτά, καμιά φορά, συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά εγώ πιστεύω ότι η μόρφωση είναι το άλφα και το ομέγα σε ένα παιδί που μεγαλώνει, που πρέπει να μεγαλώσει σωστά, με αρχές, με ευγένεια, με συναισθηματισμό. Να ξέρει ότι η γυναίκα είναι ισότιμη, ότι η γυναίκα παίζει τεράστιο ρόλο στην ζωή, στην κοινωνία. Σημαντικά πράγματα τα οποία αν δεν τα ξεκινήσει κανείς μέσα από την οικογένεια, όσα πανεπιστήμια και να τελειώσει μετά δεν έχει κανένα νόημα.
Μιας και κάνατε αναφορά στην προσφορά των γυναικών στην κοινωνία, οι τελευταίες εξελίξεις από τους εργασιακούς χώρους στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και του καλλιτεχνικού, έχουν προκαλέσει σε όλους λύπη, αλλά και οργή. Πιστεύετε ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο όπου τα πράγματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν;
Πρέπει να ξεριζωθεί το κακό από την ρίζα του. Δίνω χιλιάδες χρυσά μετάλλια στην κα Μπεκατώρου, η οποία στάθηκε στο ύψος της και βρήκε την δύναμη να ανοίξει αυτήν την συγκλονιστική πόρτα. Αν δεν είχε μιλήσει η κα Μπεκατώρου, δεν θα κάναμε τίποτε απ’ όλα αυτά. Πρέπει πάραυτα ν’ αλλάξει ο νόμος και να μην δίνει ασυλία μετά από κάποια χρόνια γιατί συνήθως οι άνανδρες πράξεις γίνονται μέχρι τα 16-17. Όταν ενηληκιωθεί ένα άτομο, είναι και υπεύθυνο για τις πράξεις του. Σίγουρα είναι λυπηρό γιατί, κάποιους ανθρώπους, κλονίζεσαι που τους έχεις κατατάξει στην καρδιά σου, στην ψυχή σου, τον τρόπο που παίζουν… και ξαφνικά, ανοίγει ένα βάραθρο και αρχίζουν και πέφτουν διάφορα άτομα μέσα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου και πήρα και θέση στο Ίνσταγκράμ μου, ήταν το σχόλιο του κ. Κιμούλη που δήλωσε ότι οι καταγγελίες «τύπου Μπεκατώρου» είναι «της μόδας». Όταν υπάρχουν τέτοιου είδους μόδιστροι, αυτή η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται, γι’ αυτό καλό είναι οι νέες γενιές να μην φοβούνται. Επιβάλλεται αυτό και είναι «to the point!» αυτή την στιγμή να μην φοβούνται και να τα πούνε. Βέβαια θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη. Ο καθένας ας βάλει τον εαυτό του στη θέση αυτών των κοριτσιών. Τι ψυχική δύναμη είναι αυτή που σε κάνει να ξεπεράσεις τα πάντα, να εκτεθείς στην κοινωνία αλλά και να εκθέσεις τον θύτη; Το έχω δηλώσει ότι εγώ είμαι κοντά τους. Η δικαιοσύνη, βέβαια, θα είναι αυτή που θα δώσει την τελευταία λέξη σε όλες τις ιστορίες. Επιβάλλεται να κάνει κάτι γιατί είναι η χρυσή ευκαιρία να τελειώσουμε από αυτήν την ιστορία μια και καλή.
Ας περάσουμε τώρα σε κάτι άλλο. Έχω διαβάσει πολλά πράγματα για τα παιδικά σας χρόνια, ιδιαίτερα το πόσο δύσκολο ήταν για την οικογένειά σας όταν φύγατε από την Αλεξάνδρεια. Όταν λοιπόν ακούτε την λέξη «Αλεξάνδρεια», ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό; Είναι μυρωδιές, χρώματα, καταστάσεις, άνθρωποι;
Είναι ο πατέρας μου και η μητέρα μου που με κρατούσαν από το χέρι στην παραλία της Αλεξάνδρειας με ένα παγωτό μισολιωμένο το οποίο, λόγω ζέστης, δεν προλάβαινα να φάω. Το γέλιο της μητέρας μου που αντηχούσε σαν καμπάνα. Τα ηλιοβασιλέματα που άρεσε πάντα στον πατέρα μου να πηγαίνουμε να τα βλέπουμε, το αμαξάκι με τα άλογα που κάναμε βόλτες. Ήταν μια πολύ όμορφη, τρυφερή στιγμή για την ηλικία των 6 χρόνων. Μετά, βέβαια, ήρθαν τα δύσκολα. Μαζέψαμε τα πάντα σε δυο βαλίτσες και φύγαμε από την χώρα. Ο πατέρας μου αποφάσισε να έρθουμε στη Ελλάδα, καθώς κάποια από τα μέλη της οικογένειας πήγαν στην Αμερική και κάποια στην Αυστραλία. Έχω πάρα πολλούς συγγενείς στην Αυστραλία, και στο Σίδνει και στη Μελβούρνη.
Μακάρι, κάποια στιγμή, να μπορέσετε να ξαναέρθετε…
Εννοείται ότι θα ξανάρθω!
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Είναι η μοναδική φορά στην ζωή μου που δεν μπορώ να σας πω τι καλλιτεχνικά σχέδια έχω. Εξαρτώμαστε όλοι από τον κορονοϊό. Τα άμεσα είναι το live streaming την Κυριακή 14 και 21 Φεβρουαρίου.
Τέλος, έχετε ένα μήνυμα για τους Έλληνες της Αυστραλίας;
Είμαστ’ ακόμα ζωντανοί και όχι μόνον στην σκηνή, γιατί, ούτως ή άλλως, είναι μια ροκ κατάσταση που περνάει όλος ο πλανήτης. Θα μας αντέξει, όμως, το σχοινί. Θα έρθουν σύντομα καλύτερες μέρες και θα ξαναπιάσουμε το νήμα της ζωής μας από εκεί που το αφήσαμε. Δεν θέλω να σας καταβάλλει κανένας κορονοϊός. Το μέλλον και το φως είναι μπροστά μας.
