Φανάριον Κωνσταντινουπόλεως, Κυριακή, 31η Αυγούστου 2008. «Αυτό είναι το μεγαλείο, η απλότητά του» ψέλλισε ο Θοδωρής υψώνοντας το δεξί του χέρι και αγγίζοντας με χαμηλωμένο βλέμμα τη Στήλη της Φραγγελώσεως στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Χρόνια προσκυνητής. Είχανε περάσει δεκαετίες από επάνω του σε μία ασπρόμαυρη Πόλη, σταχτιά.
Σε μία Πόλη όπου επιβάλλεται το κάλεσμα του Χότζα αλλά κάτω από τη στάχτη της αναφλέγεται η ιστορία των πορφυρογέννητων. Στη χώρα των κρυπτοχριστιανών, με πλήθη που σιγοψιθυρίζουν τα Ευαγγέλια.
Μία αέναη μάχη ισάξια με αυτή των Θερμοπυλών, κάτω από τη στάχτη. Λυσσαλέες Κεμαλικές και Ισλαμοδημοκρατικές κυβερνήσεις επιχειρούν στο πέρασμα τους να επιβάλλουν την ερείπωση προγονικών κοιτασμάτων. Κι ορισμένα από αυτά ενώ κείτονται σιωπηλά ως ερείπια «ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν, παρά δήμον ονείρων, παρά δήμον ονείρων», δανειζόμενοι τους στίχους του Σεφέρη.
Εάν κάτι χαρακτηρίζει το βίο του Θεόδωρου Μήτρα (14.05.1948 – 12.01.2021), την παιδεία της ψυχής του, αυτό είναι η αγάπη του για τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Εκεί όπου η εκκλησιαστική συνείδηση έχει ρίζες και πρόσωπα. Εκεί όπου αντάμωνε με όσους ο ίδιος θαύμαζε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο.Τους πνευματικούς του Πατέρες. Τον αοίδιμον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο Α΄ (1914 – 1991), τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κκ Βαρθολομαίο Α΄ καθώς και πλήθος άλλων προσφιλών του Αγίων Πατέρων της Μητρός Εκκλησίας.
Γνήσιος γνώστης αλλά και λάτρης της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Δε θα μπορούσε να μην έχει εντρυφήσει στη μυστηριακή θεία ευχαριστία.
Περί τα τέλη της πρώτης δεκαετίας της ζωής του, με μία ενθουσιώδη παιδική ορμή αλλά και έχοντας κατά νου τα πρώτα πρότυπα Ιερέων της τοπικής κοινωνίας όπου μεγάλωνε, χρησιμοποιώντας ένα διάφανο χημικό υγρό σε «συνέργεια» με τον συμμαθητή του, επιστήθιο φίλο και μετέπειτα Ιερέα π. Δημήτριο Παναηλίδη, κοινώνησαν έξι-επτά πιστές, οι οποίες προσέτρεξαν στα επείγοντα για ιατρική βοήθεια.
Οι δύο πιτσιρικάδες αναζητούνταν από τις αστυνομικές αρχές για διευκρινήσεις. Τα άλματα που οι ίδιοι θέλανε να κάνουν από άδολη αγάπη για τη Χριστιανική πίστη, ανάγκη συμμετοχής και κοινωνίας, στάθηκαν τότε τροχοπέδη ως προς τη συνειδητοποίηση του λάθους τους.
Παιδί ακόμη έψελνε στις Εκκλησιές της ιδιαίτερης πατρίδας του. Στην Πιερία. Ο ίδιος έλκει την καταγωγή του από μια Βλαχόφωνη οικογένεια, με ρίζες στη Μοσχόπολη της Β. Ηπείρου και τον Αλμυρό Μαγνησίας.
Ο πατέρας του Παντελής δραστηριοποιούνταν στο χονδρεμπόριο κρεάτων προμηθεύοντας έναν υψηλό αριθμό λιανεμπόρων στην Κατερίνη αλλά και στις ευρύτερες περιοχές. Ωστόσο η οικογένεια θα πέσει σε οικονομική δυσμένεια λόγω μιας παρατεταμένης νοσηλίας του Παντελή.
Μία πνευμονική νόσος θα κερδίσει τον πατριάρχη της οικογενείας, με τη μητέρα του Μαρίκα και τα αδέλφια του να ξενιτεύονται για τη Γερμανία ως οικονομικοί μετανάστες ενώ ο ίδιος θα παραμένει στην Ελλάδα καθώς οι επιδόσεις του στα σχολικά θρανία τον θέλουν να αριστεύσει και στην ανώτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης.
Ο χρόνος υπήρξε πυκνός για τον Θοδωρή, επιτυγχάνοντας τρεις πανεπιστημιακούς τίτλους το ταχύτερο δυνατόν.
Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με παράλληλες επιδόσεις αριστείας και στη Θεολογική Σχολή του ιδίου πανεπιστημίου ειδικευόμενος στο Κανονικό Δίκαιο. Ακολούθησαν οι μεταπτυχιακές σπουδές σε Λονδίνο, Παρίσι και Αθήνα, με κατεύθυνση το Εμπορικό και Οικονομικό Δίκαιο καθώς και τις Πολιτικές Επιστήμες.
Ένα από τα ισχυρότερα ένστικτα του, το πατρικό. Άγρυπνος για τα πολυαγαπημένα του ανίψια. Εκπληρώνοντας τη στρατιωτική του θητεία επόπτευε στον ελεύθερο χρόνο του, από τηλεφώνου, τη μαθητική πρόοδο των μικρών αυτών ψυχών με βραδινές επαναλήψεις των μαθημάτων τους.
Για τις μικρές αυτές ψυχές που αγάπησε με την πιο ριζική έννοια, του ανταποδόθηκε στο έπακρον η ειλικρινής αγάπη, ο σεβασμός, η εντιμότητα των παιδιών αυτών στις ιδιωτικές και δημόσιες πτυχές των βίων τους, η αγωνία και ο πόνος τους για τον Θεόδωρο.
Πολιτικός του ηγέτης και μέντορας υπήρξε ο Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης (1918 – 2017). Ωστόσο από παιδί θαύμαζε την επίσης ισχυρή προσωπικότητα του θείου του Τάκου Μακρή (1910 – 1981), ο οποίος επιτέλεσε κορυφαίος υπουργός της πρώτης οκταετίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή με κομβικής σημασίας χαρτοφυλάκιο για τις τότε μεταρρυθμιστικές πολιτικές της Ελλάδος.
Εξαίρετος νομικός με κύρος και σοφός ερμηνευτής του νόμου, στάθηκε κραταιός από τα νεανικά του χρόνια στην άσκηση της δικηγορίας έως και την εκδημία του.
Τα ποιοτικά στοιχεία της αναλυτικής του σκέψης, μιας παιδείας «παλαιάς κοπής» που στηρίζονταν σε γνώσεις και όχι σε επιφανειακές πληροφορίες, ο μεστός δημόσιος λόγος και τα γραπτά του, ήτανε μόνο ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του που αξιολόγησε ο Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης βάζοντας τον στην πολιτική.
Ο Θεόδωρος εκλέχθηκε βουλευτής Πιερίας με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας από το 1993 ως το 1996. Παρέμεινε αφοσιωμένος στην παράταξη του και στους ανθρώπους που την πλαισιώνουν έως της εκδημία του, στα 72 του χρόνια, ημέρα Τρίτη της 12ης Ιανουαρίου 2021.
Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Θεόδωρο, είχαμε και την τύχη να δούμε τον Ελληνισμό μέσα από μία οικουμενική διάσταση. Μέσα από τα αναγνώσματα και τις συζητήσεις του.
Μέσα από ιστορικές πηγές αλλά και την εμπειρική του ματιά. Μέσα από τις διηγήσεις του για την Πόλη, το νεκραναστάσιμο Φανάρι και τον σταυρό που αίρει σιωπηλώς ο Πρώτος της Ορθοδοξίας.
«Κάποτε η θάλασσα έφτανε ως εδώ. Κάποτε αυτά ήταν θαλάσσια τείχη,» μας είχε πει ο Θοδωρής σε κάποιο ύψος της οδού Abdülezelpaşa Cd στο Φανάρι.
Κι όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, ευχόμαστε η ψυχή του να βρίσκεται κάπου εκεί.
Να επιστρέφει τις νύχτες και να βαδίζει στην Πόλη που εφάμιλλα μαρτυρά τον ψυχισμό του.
Στα ίδια θαλάσσια τείχη, νοερώς, υψώνονται κύματα πένθους, δάκρυα πένθους, μέσα από τα βλέμματα των πολυαγαπημένων του ανιψιών Παντελή, Χριστίνας, Μιχάλη, Μαίρης, Νεκταρίου, Χαρίκλειας, Αλεξάνδρου και Νικολέτας, του κουμπάρου και στενού του φίλου Βαγγέλη Γκούτζα, καθώς και του παιδικού του φίλου Πατήρ Δημητρίου Παναηλίδη.
Καλό Παράδεισο Θεόδωρε!
