Σε έξι ασθενείς δίνει ζωή ο Ιάσονας, ο 23χρονος οδηγός μηχανής που έμεινε εγκεφαλικά νεκρός έπειτα από το τροχαίο δυστύχημα έξω από τη Βουλή των Ελλήνων την περασμένη Παρασκευή.

Η πράξη του συγκίνησε τον ομογενή  Κώστα Γρίμπιλα που βρίσκεται στην ζωή χάρη στην καρδιά  του 20χρονου Αυστραλού Ντουζόν Ζάμμιτ.

Σε ανάρτησή του, ο Κώστας Γρίμπιλας, που εδώ και χρόνια ζει στο Σίδνεϊ. Αναφέρει για την απόφαση της μάνας του Ιάσωνα:

«Ύστατη πράξη ζωής !

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του Ιάσονα και να δώσει δύναμη στην οικογένεια του.

Καλή επιτυχία στους γιατρούς και τους υ λήπτες, που θα ζήσουν την Ανάσταση τους επι γης».

To τροχαίο έξω από την Βουλή των Ελλήνων. Φώτο: Eurokinissi

Ο Ιάσονας δίνει ζωή δωρίζοντας την καρδιά του, το ήπαρ, τους πνεύμονες, τους νεφρούς, τους κερατοειδείς, ακόμα και το δέρμα του για τους εγκαυματίες ασθενείς.

Όπως ανέφερε, ο διευθυντής του Ωνάσειου, Α. Καραμπίνη οι πνεύμονες του άτυχου νεαρού θα δοθούν σε ασθενή στην Ιταλία.

Η αφαίρεση των ζωτικών οργάνων έγινε με επίσκεψη των γιατρών του Ωνάσειου και του Λαϊκού στον Ευαγγελισμό

«Είναι μια πολύ δύσκολη επέμβαση. Η καρδιά χορηγείται σε ασθενή με μηχανική υποστήριξη καρδιάς, ηλικίας περίπου 45-50 ετών. Εύχομαι να συνεχίσει μια καλύτερη ζωή. Με το δώρο αυτό της οικογένειας θα ζήσει φυσιολογικά» είπε ο διευθυντής του Ωνασείου Α. Καραμπίνης.

«Η επικοινωνία δότη και λήπτη δεν επιτρέπεται. Εμείς που εκφράζουμε την οικογένεια του λήπτη θέλουμε να ευχαριστήσουμε την οικογένεια του Ιάσωνα για την προσφορά ζωής που έκανε. Πάνω από έξι ασθενείς θα ευεργετηθούν» πρόσθεσε.

Η μητέρα του 23χρονου από την πρώτη στιγμή που διαπιστώθηκε ότι ο γιος της παρέμενε κλινικά νεκρός είχε γνωστοποιήσει πως η οικογένεια του Ιάσονα θα δωρίσει τα όργανά του. «Θα δώσει τα όργανά του. Θα γίνει δωρητής οργάνων. Εγώ, αυτόν θέλω πίσω, δεν θέλω κάτι άλλο. Και είπα επειδή είναι τόσο καλό παιδί, ήταν τόσο καλό παιδί και έδινε σε όλους, να δώσει τα όργανά του, να δώσει την ευτυχία του και την αγάπη του και την ευαισθησία του, να δώσει σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Και εύχομαι αυτοί οι άνθρωποι που θα πάρουν τα όργανά του να είναι νέα παιδιά, ζήτησα να είναι, αλλά δεν μπορώ να διαλέξω και να ζήσουν ευτυχισμένοι και να πάρουν έστω λίγο από την ευαισθησία του και να χαρούν», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά».

Ο Κώστας Γρίμπιλας συμπλήρωσε μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις:

«Καρδιά μου ένα βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ»!

Αναφερόταν σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα και αναφερόταν στην ζωή του.

Το εξώφυλλο  του βιβλίου για την ζωή του Κώστα Γρίμπιλα. Φώτο:  Facebook

Καρδιά μου … Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε προσφωνήσει κάποιον έτσι ή να μην το έχετε ακούσει από χείλη αγαπημένα. Καρδιά μου ή αλλιώς ζωή μου.

Ο Νάσος Λαναράς,– κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες μέσα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο: Καρδιά μου.

Όχι δεν είναι μια ακόμα ερωτική ιστορία με καλό τέλος. Δεν είναι ούτε ερωτική ιστορία.

Το βιβλίο είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του 20χρονου Αυστραλού Ντουζόν Ζάμμιτ και του 30χρονου Έλληνα δημοσιογράφου Κώστα Γρίμπιλα.

Η ιστορία τους μας είχε απασχολήσει εκείνον τον Ιούλιο το 2008. Μάλλον δεν μας είχε απλά απασχολήσει … Μας είχε συνταράξει, μας είχε κάνει να ντραπούμε, να κλάψουμε ως ανθρώποι, ως Έλληνες, ως θεατές μιας τραγικής ιστορίας.

Ο 20χρονος Ντουζόν, που έκανε διακοπές στη Μύκονο, ξυλοκοπήθηκε θανάσιμα από μπράβους ενός κλαμπ, χωρίς λόγο, χωρίς λογική, χωρίς οίκτο. Τα όργανά του, με πολύ οδύνη αλλά και αγάπη για την ανθρωπότητα, τα δώρισαν οι γονείς του εγκεφαλικά νεκρού Ντουζόν, σε συνανθρώπους μας. Την καρδιά του την έλαβε ο δημοσιογράφος Κώστας Γρίμπιλας που νοσηλεύονταν στο Ωνάσειο και δεν είχε παρά λίγες μέρες ζωής ακόμα καθώς η τεχνητή του καρδιά δεν μπορούσε πλέον να συντηρήσει το ταλαιπωρημένο του οργανισμό.

Ο Νάσος, δημοσιογράφος και ο ίδιος και συνεργάτης του Κώστα, παρουσίασε την όλη αυτή ιστορία μέσα στο βιβλίο «Καρδιά μου». Στην αρχή σίγουρα αναρωτιέσαι πως μπορεί να αποτελέσει θέμα βιβλίου μια καθαρά δημοσιογραφική ιστορία που μας είχε συνταράξει όλους και μάλιστα όλους εμάς που παρακολουθούμε καθημερινά τόσες συνταρακτικές ιστορίες που η ζωή δυστυχώς προσφέρει χωρίς κανένα οίκτο.

Ο Νάσος πετυχαίνει απόλυτα να σε μεταφέρει στην καρδιά των δύο αυτών πρωταγωνιστών αλλά και των γονιών του Ντουζόν, Όλιβερ και Ρόζμαρι, του φίλου, ξάδερφου και συνταξιδιώτη του Κάμερον, της γυναίκας του Κώστα, Πόπης.  Μέσα από μια παράλληλη εξιστόρηση της ζωής των δύο αντρών, την αναδρομή στο παρελθόν και της γνωριμίας ακόμα και των γονιών του Ντουζόν, μέσα από τον μεστό λόγο του κειμένου, μπροστά στα μάτια σου παρουσιάζεται μια κινηματογραφική ιστορία με υπέροχη σκηνοθεσία. Νιώθεις την χαρά του νεαρού Ντουζόν που κάνει τις διακοπές της ζωής του, την αγωνία της μητέρας του, την κατάρρευση και την απελπισία του μέχρι τότε άτρωτου Κώστα που βλέπει την ζωή του να φεύγει, αλλά και όλα τα μετέπειτα από το έγκλημα γεγονότα και την αντιστροφή τους.

Νιώθεις συγκίνηση ως αναγνώστης έντονα φορτισμένος τον άδικο θάνατο ενός νέου ανθρώπου αλλά και χαρά για την ζωή που κέρδισε ένας άλλος από τον θάνατό του.  Διαρκείς αντιθέσεις, εντάσεις, εικόνες ζωηρές, περιγραφές ανάγλυφες, αισθήσεις και αισθήματα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που σε κάνουν να συμπάσχεις με τον κάθε ήρωα, με τους γονείς αυτού του παιδιού και να έρθεις στην θέση τους.

Η καρδιά μου, αυτή η καρδιά του αδικοχαμένου Ντουζόν που πάλλεται πλέον στο στήθος του Κώστα Γρίμπιλα, έκανε και την δική μας καρδιά να συγκινηθεί, να δακρύσει, να χαρεί στο τέλος και να λάβει ένα ισχυρό μήνυμα ανθρωπιάς και να με κάνει να θέλω να γίνω δωρητής οργάνων γιατί το οφείλω σε αυτό που λέγεται ανθρωπότητα.

Σίγουρα θα το διαβάσετε όπως είπε και μια φίλη μου που το διάβασε … απνευστί!

O ίδιος ο συγγραφέας έγραψε για το θέμα του Ιάσωνα:

«Η γενναία προσφορά της οικογένειάς του θα σώσει 6 ανθρώπους. Η είδηση με γύρισε πίσω ένα χρόνο, όταν έγραφα την ιστορία του νεαρού Ντουζόν από την Αυστραλία που τα δικά του όργανα έσωσαν 4 ανθρώπους. Εδώ ένα απόσπασμα του βιβλίου, καθοριστικό στην λήψη της απόφασης για την δωρεά από τους γονείς του.

“….Όμως, ο Όλιβερ, όσο και αν αισθάνεται μια μικρή λύτρωση με τη θετική εξέλιξη των ερευνών, το μόνο που θέλει είναι να μένει με τον γιο του. Καθώς οι κανόνες της ΜΕΘ είναι πολύ αυστηροί, δεν είναι ένα μέρος όπου οι επισκέπτες έχουν την πολυτέλεια να κάνουν κατάχρηση παραμονής, όλες αυτές τις μέρες έκανε καθημερινή συνήθεια να περπατάει προς το νοσοκομείο, να κάθεται με τον Ντουζόν το επιτρεπόμενο μισάωρο και να γυρίζει με τα πόδια στο ξενοδοχείο, παρέα με τις σκέψεις του.

Σε αυτές τις θλιμμένες στιγμές πεζοπορίας, η μνήμη του Όλιβερ ξανά και ξανά γυρνάει σε ένα περιστατικό που έχει συμβεί χρόνια νωρίτερα. Επέστρεφε αργά το απόγευμα σπίτι από τη δουλειά του, μέσω του δυτικού Σίδνεϊ, με το πετρελαιοκίνητο επαγγελματικό φορτηγάκι του, έχοντας το παράθυρο κατεβασμένο, χτυπώντας αφηρημένα με το χέρι του στην πόρτα, αναπαράγοντας τον ρυθμό από ένα ελαφρύ ποπ τραγούδι. Ενοχλημένος από την ανόητη, άσκοπη επανάληψη του ρυθμού, γυρνάει το κουμπί του ραδιοφώνου σε ένα τοκ σόου. Ο οικοδεσπότης δέχεται κλήσεις και καταγράφει αντιδράσεις, σχετικά με τη δωρεά οργάνων, με αφορμή την είδηση εκείνης της ημέρας, ότι σύμφωνα με τον νόμο τα μέλη της οικογένειας μπορούν να παρακάμψουν την επίσημα δηλωμένη επιθυμία κάποιου να γίνει δωρητής οργάνων, όταν πρόκειται για απρόσμενο θάνατο και να μη δωρίσουν τα όργανά του, όπως θα όφειλαν, σεβόμενοι την απόφασή του. Καθώς περνά από τη λίμνη και πλησιάζει στο σπίτι του, αισθάνεται θυμωμένος από την πληροφορία μέσα του. Αναρωτιέται, ποιος είναι ο λόγος να προσφέρεσαι να γίνεις δωρητής, αν κάποιος άλλος μπορεί να αναιρέσει την απόφαση;

Φτάνοντας στο αδιέξοδο, δίπλα στο σπίτι, επιβραδύνει μηχανικά, πριν μπει στην είσοδο, συνήθεια που ανέπτυξε με τα χρόνια, όταν ποδήλατα, σκέιτμποαρντς και παιδιά που παίζουν, βρίσκονταν απλωμένα ή έτρεχαν εκεί γύρω. Εμφανώς σκεπτικός και συγχυσμένος, φιλάει τη γυναίκα του και κάθεται στη γυάλινη τραπεζαρία όπου γίνονται όλες οι σημαντικές οικογενειακές συζητήσεις και η γυναίκα του ετοιμάζεται να σερβίρει το δείπνο. Ευαίσθητος πάντα σε ζητήματα ανθρωπισμού και ανιδιοτελούς προσφοράς, έχει νευριάσει με το θέμα της δωρεάς οργάνων. Δεν είναι μόνο ότι τα ποσοστά δωρεάς οργάνων στην Αυστραλία είναι εξαιρετικά χαμηλά, αλλά και όλο το σύστημα είναι προβληματικό, με ασάφειες, νομοθετικά κενά και δαιδαλώδη γραφειοκρατία.

«Γιατί κάποιος να έχει το δικαίωμα να καταπατήσει τις επιθυμίες κάποιου;» αγανακτεί.

«Εγώ είμαι ήδη δωρητής», ακούγεται η φωνή του Ντουζόν ήρεμα και συνεσταλμένα. «Το αναγράφει και στο δίπλωμα οδήγησής μου», συνεχίζει.

Ο θυμός του Όλιβερ αρχίζει να υποχωρεί, έκπληκτος και ικανοποιημένος από αυτό που άκουσε. Ο γιος του είναι ένα καλό παιδί, με ευαισθησία και διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Ένας μεγαλόψυχος, αλτρουιστής νέος που τον κάνει περήφανο. Η συζήτηση χαλαρώνει, γίνεται πιο ελαφριά και η προσοχή επιστρέφει στο δείπνο που η γυναίκα του έχει ετοιμάσει. Η Ρόζμαρι κοιτάζει με ικανοποίηση τον σύζυγο της, τόσο παθιασμένος και παράλληλα τόσο ευγενικός, τώρα μεγαλώνει με χάρη και ευθύνη και τους τρεις νεαρούς άνδρες τους και μπορούν να είναι περήφανοι για εκείνους. Η Ρόζμαρι πίνει μια γουλιά κόκκινο κρασί και σκέφτεται πόσο τυχερή είναι. Αυτή η εικόνα, αυτή η σκέψη, μονοπωλεί τις μοναχικές θλιμμένες διαδρομές του, προς και από το νοσοκομείο. Είχε άλλωστε την ευκαιρία στα πολλά καθημερινά τηλεφωνήματα στην γυναίκα του να το συζητήσουν και η απόφασή τους, όσο και αν πονάει, να δώσουν την εντολή αποσύνδεσης του γιου τους από τα μηχανήματα, έχει ληφθεί. Θα δωρίσουν τα όργανα του Ντουζόν, όπως ήταν και η επιθυμία του….”