Τον Χρήστο Λίνου τον γνωρίζουμε μέσα από την πολύπλευρη δημιουργική του φύση, ως χορογράφο, ηθοποιό και δημιουργό πειραματικών ταινιών.
Ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης, όμως, αφιέρωνε τον περισσότερο χρόνο του στον αδερφό του, Τζακ στον οποίο ήταν αφοσιωμένος μέχρι το τέλος.
Ο Τζακ Λίνου ήταν αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, που τον στοίχειωναν οι δαίμονές του. Χρήστης ηρωίνης, μικροεγκληματίας έζησε έξω από το κατεστημένο και πέθανε το 1997 σε ηλικία μόλις 33 ετών από επιπλοκές του AIDS.
Ο Χρήστος, όμως, δεν θα τον αφήσει να ξεχαστεί. Αιχμαλώτισε όλη τη ζωή και την ενέργεια του αγαπημένου του αδερφού στο βιβλίο του με τον τίτλο «Τζακ Λίνου: Η τέχνη ενός ασυμβίβαστου» (Jack Linou: The Art of an Outsider)
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στην ετήσια έκθεση βιβλίου τέχνης της Εθνικής Πινακοθήκης Βικτώριας (NGV), που φέτος θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά λόγω των περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας COVID.
Ο Χρήστος διοργάνωσε επίσης το περασμένο Σαββατοκύριακο, την προβολή πολλών από τα έργα τέχνης του Τζακ στη διάσημη καλλιτεχνική γωνιά της Μελβούρνης, Hosier Laneway.
«Το βιβλίο μου τράβηξε την προσοχή της Εθνικής Πινακοθήκης (NGV) λόγω της ιστορίας των έργων του Τζακ, έτσι μπήκα στην έκθεση, κάτι που είναι συναρπαστικό, αλλά λόγω του COVID δεν μπορούμε να έχουμε μια ανοιχτή στον κόσμο εκδήλωση, έτσι όλοι έχουμε από έναν ειδικό ηλεκτρονικό σύνδεσμο και μπορούμε να παρουσιαστούμε ψηφιακά… Σκέφτηκα πως ήταν κρίμα, οπότε αποφάσισα να κάνω και μια προβολή του έργου του Τζακ στο Hosier Lane», είπε στον «Νέο Κόσμο» ο Χρήστος.
Ο Τζακ και ο Χρήστος μεγάλωσαν στην Αδελαΐδα, κοντά στη γειτονιά μου. Προέρχονταν από μια μεγάλη ελληνοκυπριακή οικογένεια της εργατικής τάξης όπου όλα τα αδέρφια, εκτός από τον Τζακ, «τα πήγαιναν καλά», έτσι όπως εννοούσαν την επιτυχία οι μετανάστες της εποχής.
Ο Τζακ αντιδρώντας σε αυτό το κατεστημένο ακολούθησε τον τρόπο ζωής πολλών από τους νεαρούς Ελληνοαυστραλούς της Αδελαΐδας της δεκαετίας του ’70 που μπήκαν στον σκοτεινό κόσμο της ηρωίνης. Το παιχνίδι της επιτυχίας ήταν ένα βαρύ φορτίο για πολλούς από εμάς που υπήρξαμε παιδιά μεταναστών.
Γνώριζα τον Τζακ, γνώριζα τη δύναμή του, την οργή του, την φλόγα που έκαιγε στα σωθικά του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, είδα επίσης τη μανία του να προλάβει να ολοκληρώσει ό, τι μπορούσε πριν από το θάνατό του.
Ο Χρήστος Λίνου ήταν πάντα δίπλα στον αδερφό του, προσπαθώντας να τον βοηθήσει με παραστάσεις, εκθέσεις και με όποιον άλλον τρόπο μπορούσε, αλλά η ηρωίνη ήταν πάντα πολύ πιο σαγηνευτική.
Ίσως ο Χρήστος να βλέπει το βιβλίο ως το τέλος ενός κύκλου πένθους, ενός κύκλου που ξεκίνησε όταν ο Τζακ ήταν ακόμα ζωντανός.
«Υποσχέθηκα στον Τζακ ότι μια μέρα θα έβγαζα τη δουλειά του σε βιβλίο και αυτό συνέβη τώρα, σε μια τόσο παράξενη συγκυρία εν μέσω COVID, με όλους μας κλειδωμένους μέσα και σκεφτόμουν τις εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπων που πεθαίνουν κι αναρωτιόμουν, τι είναι, λοιπόν, ο Τζακ, ένα άτομο μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες;» λέει ο Χρήστος.
«Κι όμως όλα έρχονται και δένουν τώρα, καθώς εκείνος ήταν μέρος της πανδημίας του AIDS και μολύνθηκε από τον ιό HIV τον καιρό που ήταν ταμπού να μιλάμε γι’ αυτόν και ήταν συνδεδεμένος [ο ιός] με τις αρνητικές συνέπειες ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής».
Ο Χρήστος ήθελε να εξασφαλίσει ότι ο κόσμος δεν θα θυμόταν τον Τζακ «ως κάποιον που χρησιμοποιούσε ναρκωτικά και έκανε μικροεγκλήματα». Ήθελε να τον δει ως τον καλλιτέχνη που ήταν πραγματικά ο Τζακ.
«Ναι, είχε προβλήματα, αλλά ήταν έξυπνος, γλυκός και δημιουργικός και η δουλειά του είναι σημαντική για όλους εμάς και ειδικά για την οικογένεια που δεν τον γνώρισε ποτέ, όπως ο ανιψιός μου που σπουδάζει κινηματογράφο και τώρα θέλει να μάθει περισσότερα για τον Τζακ».
Βρισκόμαστε στην εποχή του COVID και αν πάμε πίσω στην πανδημία του AIDS θα δούμε ότι οι άνθρωποι τη θεωρούσαν ασθένεια μόνο των ομοφυλόφιλων και των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών οι οποίοι, όπως ο Τζακ, υπέφεραν και αντιμετωπίζονταν ως αναλώσιμοι, περίπου όπως αντιμετωπίζονται κάποιοι από τους ηλικιωμένους σήμερα.
«Ο Τζακ ήταν απλώς ένας «χρήστης ναρκωτικών» τότε, ενώ σήμερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως κάποιος με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας που δεν είχαμε αντιμετωπίσει», λέει ο Χρήστος προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκριά του.
Το έργο ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό όταν το βιβλιοπωλείο LGBTIQ Hares και Hyenas παρακίνησε τον Χρήστο να ολοκληρώσει την ιστορία του Τζακ.
Αυτός είναι ο ενάρετος κύκλος του Χρήστου, το τέλος για κάτι και η αρχή κάτι καινούριου. Η ιστορία ενός αδελφού για την οικογένεια, «για όλους τους άλλους, για τα άτομα που έπασχαν από AIDS και εθισμό στα ναρκωτικά και ήταν LGBTIQ…. Όλα αυτά τα πράγματα μαζί».
Νιώθει ένα βάρος να φεύγει πια από τους ώμους του και κατά την σύνθεση του έργου περνά πολύ καιρό κλαίγοντας.
«Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα, ένα μεγάλο βάρος σηκώθηκε από τους ώμους μου… γιατί δεν έχω τα έργα του σε κούτες και σε φακέλους στο δωμάτιο, μοιάζει με έναν κύκλο που ξεκίνησε όταν ο Τζακ ήταν ζωντανός, σχεδόν από όταν ήταν δώδεκα χρονών και προσπαθούσα να τον μεγαλώσω, να τον βοηθήσω να γίνει μέρος της ζωής και τώρα είναι μέρος της ζωής μου και της ζωής των άλλων», λέει ο Χρήστος.
Δεν θέλει να θυμόμαστε τον Τζακ ως «έναν τρελό εθισμένο άγρια στην ηρωίνη», όπως κάποτε τον χαρακτήρισε κάποιος.
Ο Χρήστος σχεδόν καταρρέει όταν θυμάται «τη βιαιότητα που υπέστη ο Τζακ όταν μπήκε στη φυλακή, νεαρό γλυκό αγόρι ακόμα». Τονίζει ότι ο Τζακ «δεν ήταν εγκληματίας, ήταν ένα αθώο νεαρό αγόρι που παγιδεύτηκε στη χρήση ναρκωτικών».
«Εύχομαι να ήταν εδώ ο Τζακ για να κάνει αυτά τα πράγματα», λέει ο Χρήστος.
Για περισσότερες πληροφορίες για τον Τζακ Λίνου πατήστε Εδώ
