Η Ναταλία Παπαδάκη είναι μια 17χρονη Ελληνοπούλα τρίτης γενιάς που ζει με την οικογένειά της στο Σίδνεϊ.
Δεν πήγε ποτέ της στο ελληνικό σχολείο, μιλάει και καταλαβαίνει ελάχιστα ελληνικά και φέτος τελειώνει το σχολείο με το όνειρο να μπει στην Ιατρική.
Κι όμως… δεν είναι μια τυπική εκπρόσωπος της γενιάς της. Γιατί όταν η Ναταλία τραγουδά σπαράζουν καρδιές. Και τραγουδά κυρίως ελληνικά τραγούδια, της ξενιτειάς, του ξεριζωμού, του πόνου και της υπομονής.
«Πετραδάκι – πετραδάκι», «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και «Τζιβαέρι» είναι τα αγαπημένα της. Για εκείνη, κάθε στίχος είναι κι ένας λυγμός. Μια πολύτιμη κατάθεση ψυχής.
Μιας «παλιάς ψυχής», όπως πολύ εύστοχα τη χαρακτήρισε κάποιος, λέει στον «Νέο Κόσμο» η μητέρα της Βαλασία Παπαδάκη.
Μιας ψυχής που πλάστηκε μέσα από τις προκλήσεις της ζωής που δεν ήταν και λίγες για την οικογένεια Παπαδάκη. Μιας ψυχής που περίμενε υπομονετικά να βρει μια διέξοδο έκφρασης. Και τη βρήκε στο τραγούδι.
ΤΟ «ΚΡΥΦΟ» ΤΑΛΕΝΤΟ
Η Ναταλία είχε την ευλογία να μεγαλώσει μέσα σε ένα ζεστό και «δεμένο» σπιτικό που όμως το βάραινε μια σκιά. Η σκιά της αρρώστιας.
Η μικρότερη αδελφή της, η Στεφανία, γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια και σε ηλικία μόλις δύο ετών υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος.
Αυτό ένωσε μεν τα μέλη της οικογένειας, αλλά άλλαξε πολύ τις ισορροπίες.
«Τα τελευταία 12 χρόνια τον περισσότερο καιρό τον περνώ μέσα στο νοσοκομείο με τη Στεφανία και ο άντρας μου στο σπίτι με τη Ναταλία. Έτσι με έχει στερηθεί αρκετά» λέει συγκινημένη η Βαλασία.
Στο πλάι της οικογένειας όλον αυτόν τον καιρό και μέχρι να κλείσει τα μάτια της τον περασμένο Δεκέμβρη, ήταν πάντα η μητέρα της Βαλασίας, Αικατερίνη Χατζηδημητρίου.
Αυτή ήταν που τις ατέλειωτες ώρες που η μικρή της εγγονή Ναταλία περίμενε με αγωνία να ακούσει τα νέα της αδελφής της και να τη δει να επιστρέφει με τη μητέρα της στο σπίτι, καθόταν μαζί της σιγοτραγουδώντας τις αναμνήσεις της από την πατρίδα και τη Μικρά Ασία που ήταν ο τόπος καταγωγής των δικών της γονιών.
«Έτσι σιγά-σιγά ενσταλάχτηκε στην καρδιά της Ναταλίας η αγάπη για την ελληνική μουσική και άρχισε κι εκείνη να τραγουδά» λέει η Βαλασία.
Μόνο που το ταλέντο της στο τραγούδι έγινε αντιληπτό από τους γονείς της πολύ αργότερα, όπως παραδέχεται με κάποια ενοχή η μητέρα της.
«Λόγω της στεναχώριας που επικρατούσε μόνιμα στο σπίτι με τη Στεφανία να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, δυστυχώς, δεν είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι το κοριτσάκι μας τραγουδά τόσο όμορφα. Μια μέρα, όταν ήταν 10 χρόνων μας ζήτησε να παίξουμε το παιχνίδι «The Voice».
Γυρίσαμε τις πλάτες μας και όταν άρχισε να τραγουδά, κλαίγαμε από συγκίνηση. Δεν το πιστεύαμε ότι το παιδάκι μας είχε τόσο ταλέντο».
ΟΛΟΙ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ
Η Ναταλία βάζει πρώτα τις σπουδές της και δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, τουλάχιστον προς το παρόν, για μια επαγγελματική καριέρα στο τραγούδι.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κρατάει το ταλέντο της μονάχα για τον εαυτό της. Παρ’ ότι είναι ένα «συνεσταλμένο παιδί», όπως λέει η μητέρα της, δεν αρνιέται ποτέ να τραγουδήσει όπου της ζητηθεί.
«Πριν από δύο χρόνια τραγούδησε για τους ηλικιωμένους στη «Βασιλειάδα» και όταν είπε το «Τζιβαέρι», ακόμη και εκείνοι που είχαν άνοια άρχισαν να σιγοτραγουδούν μαζί της.
Ήταν τόσο συγκινητικό και κάτι που δεν αντικαθίσταται από κανένα κοντσέρτο. Η Ναταλία τραγουδά από αγάπη και μόνο για να δώσει χαρά στους άλλους» λέει η Βαλασία.
«Όταν τραγουδάει ελληνικά, ακόμα και οι γείτονες που είναι ξένοι, σταματούν για να την ακούσουν».
ΤΟ «ΤΖΙΒΑΕΡΙ»
Οι παππούδες της Ναταλίας έφτασαν από την Πετροπηγή της Καβάλας στην Αυστραλία το 1969, με τρία παιδιά και μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή.
Ο καημός τους ήταν πάντα η οικογένεια που άφησαν πίσω και η αγωνία τους μήπως δεν τους ξαναδούν.
Η γιαγιά της Ναταλίας, η κυρα-Κατερίνα, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ το γεγονός ότι η ημέρα που έφυγε για την ξενιτιά ήταν και η τελευταία που αντίκρισε τη μάνα της. Το μόνο που της απέμεινε εδώ ήταν τα μικρασιάτικα τραγούδια που κουβάλαγε μέσα της από τους πρόσφυγες γονείς της.
«Το «Τζιβαέρι» ήταν το αγαπημένο της και όταν το άκουγε θυμόταν πάντα τη γιαγιά Ευστρατία, τη μάνα της», λέει η Βαλασία.
Η ίδια εξήγησε το νόημα του τραγουδιού στην κόρη της, Ναταλία, που το αγάπησε και το έκανε δικό της.
Αυτό τραγούδησε με τόσο πάθος και αγάπη κρατώντας αγκαλιά την εύθραυστη γιαγιά της λίγους μόνο μήνες πριν εκείνη φύγει για το «μεγάλο» ταξίδι.
Μια στιγμή που η Βαλασία αποθανάτισε σε ένα βίντεο–ντοκουμέντο για την οικογένεια και όχι μόνο.
Γιατί μέσα σε αυτό το βίντεο συναντιούνται δυο γενιές, το χθες και το αύριο, όπου η εγγονή υπόσχεται στη γιαγιά ότι θα ζει μέσα από αυτήν και ότι θα φυλάξει την κληρονομιά που της αφήνει ως κόρη οφθαλμού και όταν έρθει η ώρα, θα την περάσει στους δικούς της απογόνους.
*Η λέξη «τζιβαέρι» είναι τουρκικής προέλευσης και σημαίνει «θησαυρός».