Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που από την πρώτη στιγμή που θα τους γνωρίσεις, βλέπεις την ψυχή τους.
Είναι φτιαγμένοι από κρύσταλλο αυτοί οι άνθρωποι.
Η θεία μας Ντίνα, ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ένας άνθρωπος καθαρός σαν το κρύσταλλο, με καρδιά μάλαμα.
Ήταν ο καλός μας άνθρωπος η θεία η Ντίνα. Η καλοσύνη κυβερνούσε τον κόσμο της. Αρνιόταν να δεχθεί την ύπαρξη της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί για την θεία.
Το χιούμορ της αστείρευτο. Ήταν το σήμα κατατεθέν της. Ακόμα και ένα απλό καλημέρα να σου έλεγε θα σε έκανε να γελάσεις.
Ήταν η ψυχή κάθε γιορτής. «Θα είναι και η θεία Ντίνα εδώ» ήταν η κλασσική φράση που συνόδευε πολλές προσκλήσεις σε οικογενειακές συνάξεις.
Υπήρξαν φορές που έβλεπες τη λύπη να βασανίζει τα μάτια της. Μέσα σε δευτερόλεπτα, όμως, θα έβρισκε κάτι αστείο να πει όχι για να την διώξει από την δική της καρδιά αλλά για να κάνει τους γύρω της να χαμογελάσουν. Και δεν ήταν μόνο στις λέξεις της, το χιούμορ.
Τα μάτια της, το πρόσωπό της, ακόμα και όταν άκουγε τους άλλους να μιλούν, και σκεφτόταν την απάντησή της μας έκαναν να δακρύζουμε από τα γέλια. Άνθρωπος κρύσταλλο, είπαμε.
Οι δυσκολίες της ζωής δεν την φόβισαν ποτέ, δεν την συνέτριψαν και δεν την άλλαξαν. Και η θεία Ντίνα πέρασε ουκ ολίγες.
Γεννήθηκε στην Ατσική Λήμνου το 1934. Μικρό παιδί έζησε την αντάρα του πολέμου και όταν αυτός πέρασε, ήρθε η ορφάνια. Στα 18 της χρόνια έχασε τον πατέρα της. Ήταν η δεύτερη από τα επτά της αδέλφια που πήρε το δρόμο της ξενιτιάς.
Το 1959 άφησε την αγαπημένη της Λήμνο και ταξίδεψε με το καράβι «Φρειδερίκη» για την άγνωστη Αυστραλία.
Η ζωή της, όπως η ζωή κάθε μετανάστριας της εποχής εκείνης… Γάμος, παιδιά -τέσσερα για τη θεία τη Ντίνα- και δουλειά, πολύ δουλειά, που έγινε ακόμα περισσότερη όταν χήρεψε. Δούλευε μέχρι τα 75 της χρόνια, δύο δουλειές.
Από το 1959 που άφησε την όμορφη Λήμνο της, μόνο μία φορά κατάφερε να την ξαναδεί. «Το έχω στο πρόγραμμα» έτσι έλεγε… «να πάω και στα Ιεροσόλυμα». Δεν τα κατάφερε.
Η θεία η Ντίνα έφυγε αφήνοντας πίσω της τέσσερα παιδιά, οκτώ εγγόνια, 6 δισέγγονα και πολλές, πολλές υπέροχες αναμνήσεις στα αδέλφια της, τα ανίψια της και σε όσους ανθρώπους γνώρισε.
Την ευχαριστούμε από καρδιάς γι’ αυτές τις αναμνήσεις, ομόρφυνε την ζωή μας, μας έδωσε ρυτίδες χαράς και θα της είμαστε πάντοτε ευγνώμονες γι’ αυτό.
Η θεία μας η Ντίνα δεν έκανε ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά της και αυτό της έφτανε, μπορεί τα χρόνια της να είχαν ρίζες αλλά κάτω από το θαλερό δέντρο της ζωής της, ξαποστάσαμε, γελάσαμε, αγαπήσαμε.
Σε ευχαριστούμε θεία. Θα μας λείπεις. Όχι μία μέρα, όχι ένα χρόνο, για μια ζωή.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
