Η υποστήριξη των γονιών προς τα παιδιά τους, ειδικά όταν ενηλικιωθούν και έπειτα, δεν είναι κάτι το… αυτονόητο σε όλες τις κουλτούρες ανά τον Κόσμο.

Είναι ένα φαινόμενο ωστόσο ιδιαίτερα γνωστό στις ελληνικές οικογένειες.

Όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι ομογενείς μας, είτε πρόκειται για ένα.. ταπεράκι -ή ταψί ολόκληρο- με σπιτικό φαγητό, είτε για τη βοήθεια με την ανατροφή των εγγονιών, μία έκτακτη ανάγκη, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκύψει, ο παππούς και η γιαγιά είναι… εκεί.

Και η οικονομική υποστήριξη από τους γονείς -μικρή ή μεγάλη ανάλογα με τη δυνατότητα που έχουν- δε σταματά σχεδόν ποτέ, αν λάβουμε υπόψη και το χαρτζιλίκι, που από τα παιδιά περνά… στα εγγόνια: Μερικά δολάρια, κρυφά -σχεδόν- χέρι με χέρι, για να αγοράσουν ό,τι θέλουν.

Ως μετανάστες, οι συμπάροικοι μας, είχαν το όνειρο για μία καλύτερη ζωή για τους ίδιους και βέβαια τα παιδιά τους. Δούλεψαν σκληρά, έκαναν θυσίες και οι περισσότεροι τα κατάφεραν να μπορούν να προσφέρουν τη βοήθεια που εκείνοι δεν είχαν στο ξεκίνημα -και όχι μόνο- της ζωής τους. Ακόμη και για την αγορά κατοικίας.

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που εξαναγκάζονται, καθώς καταγράφονται και περιστατικά οικονομικής εκμετάλλευσης, όπως επεσήμανε πρόσφατα σε εκτενές ρεπορτάζ ο «Νέος Κόσμος».

Ποιος θα το περίμενε πάντως ότι η… «Τράπεζα Μπαμπάς & Μαμά», εν μέσω της πανδημίας, θα ήταν στην 9 θέση όσον αφορά στον όγκο δανεισμού για την απόκτηση του πρώτου σπιτιού σε όλη την Αυστραλία και μάλιστα με… ιδιαίτερα ευνοϊκά επιτόκια.

Τα σχετικά στοιχεία του Digital Finance Analytics (DFA) δεν αφορούν βέβαια μόνο τους ομογενείς μας, αλλά εν γένει την αύξηση της οικονομικής στήριξης από τους γονείς ανά τη χώρα στα παιδιά τους για να βάλουν… ένα κεραμίδι επάνω από το κεφάλι τους.

Στη Μελβούρνη, η μέση τιμή οικίας ξεπέρασε το 1 εκατ. δολ. σύμφωνα με το Real Estate Institute of Victoria (REIV) καθώς τα επιτόκια δανεισμού της Reserve Bank παραμένουν ιστορικά χαμηλά, «έπεσε χρήμα» στην αγορά από την κυβέρνηση και η ζήτηση αυξάνεται.

Σύμφωνα με το Grattan Institute χρειάζεται κανείς μία δεκαετία περίπου για να φτάσει στο 20% μίας προκαταβολής για σπίτι, μέσης αξίας, σε  σχέση με τα έξι χρόνια στις αρχές του ’90.

Όπως ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο κ. Tarric Brooker στο News.com η «συμβολή» του δανεισμού της τράπεζας των … γονέων δεν είναι αμελητέα. Επίσης, ουκ ολίγοι, μπαίνουν ως εγγυητές στα δάνεια των παιδιών τους, που σημαίνει ότι βάζουν υποθήκη δική τους περιουσία.

Η ανάλυση των στοιχείων από το DFA, δείχνει ότι τον Μάρτιο του 2020 μόλις το 8% όσων αγόραζαν σπίτι για πρώτη φορά είχαν την οικονομική υποστήριξη από τους γονείς τους. Ήταν το χαμηλότερο ποσοστό από το 2011.

Πλέον πάνω από το 60% των αγοραστών πρώτης κατοικίας λαμβάνουν βοήθεια από τους γονείς, για να καταθέσουν την προκαταβολή (deposit).

Κατά μέσο όρο η «οικογενειακή βοήθεια» είναι σχεδόν 90.000 δολ. ενώ η μέση προκαταβολή είναι 106,743 δολ. Δηλαδή ο… μπαμπάς και η μαμά προσφέρουν κατά μέσο όρο το 84%.

Τα ποσά είναι ενδεικτικά, καθώς ως γνωστό, ορισμένοι προσφέρουν περισσότερα, άλλοι λιγότερα.

Αλλά η «Τράπεζα Μπαμπάς & Μαμά» έφτασε να είναι ο 9ος μεγαλύτερος δανειστής στην Αυστραλία για την αγορά πρώτης κατοικίας με συνολικά 33,6 δισ. δολ. για τις προκαταβολές.

Σύμφωνα με τον διευθυντή του DFA, Martin North, η εν λόγω «τράπεζα» προσέφερε μία τεράστια ώθηση στην αγορά κατοικίας.

Δεν είναι όλα όμως… ρόδινα. Τα στοιχεία δείχνουν πως όσοι στηρίζονται κυρίως στους γονείς έχουν περισσότερες πιθανότητες, κατά τρεις φορές, να χρεοκοπήσουν εντός 5 ετών, σε σχέση με όσους δεν έλαβαν βοήθεια.

Αυτό οφείλεται και στο γεγονός πως αρκετοί δεν έχουν εμπειρία αποταμίευσης ή/και δεν έχουν υπολογίσει σωστά τις οικονομικές δυνατότητές τους, χωρίς τη στήριξη των γονιών.