ΣΥΝΤΟΜΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το ιστορικό ανακαινισμένο, αλλά και μεγαλύτερο ατμοσφαιρικό θέατρο της Αυστραλίας των 3000 θέσεων, το Palais Theatre της Μελβούρνης, πρωτοχτίστηκε το 1913 ως το «Παλάτι χορού» αλλά το 1926 μια μεγάλη και τρομερή πυρκαγιά κατέστρεψε ολόκληρο το κτίριο. Τον επόμενο χρόνο χτίστηκε ως ένα μεγαλύτερο και επιβλητικό θέατρο.

Σήμερα ως Palais (προφέρεται Πάλεϊ) Theatre, το Παλάτι του θεάτρου, είναι ανακαινισμένο και έδωσε νέα πνοή στον ιστορικό αυτό τόπο του St. Kilda. ‎Το θέατρο λειτούργησε κυρίως ως κινηματογράφος μέχρι τη δεκαετία του 1950. Κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα έγινε χώρος ζωντανής θεατρικής παράστασης για κορυφαίους αστέρες του εξωτερικού.

Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάματος έχουν εμφανιστεί σε αυτό το θέατρο, όπως ο Μπομπ Χόουπ, οι Ρόλινγκ Στόουνς, ο Τομ Τζόουνς, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Τζόαν Σάδερλαντ και πολλοί άλλοι.

Το Θέατρο αυτό με τη μαγευτική γοητεία του και τη σημερινή του ανακαίνιση, προσφέρει θεατρική απόλαυση, η οποία θα προσφέρεται και στις μελλοντικές γενιές, μια και η Μελβούρνη είναι η πολιτισμική, αλλά και η πνευματική πρωτεύουσα της Αυστραλίας.

Χιλιάδες Μελβουρνιώτες έχουν καθίσει στο σκοτάδι αυτού του όμορφου θεάτρου και έχουν παρακολουθήσει ταινίες του βωβού κινηματογράφου, μπαλέτο, όπερα, μιούζικαλ και ροκ συναυλίες. Η μακροχρόνια προσφορά και συμβολή του Palais Theatre στον πολιτισμό της Μελβούρνης είναι όντως τεράστια).

ΤΙΜΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ 1821

Σε αυτό το εξαίσιο θέατρο της Μελβούρνης παραυρέθηκα το περασμένο Σάββατο, 8 Μαΐου 2021, με περίπου 900 άλλους μουσικά θεατρόφιλους συμπατριώτες μας και παρακολουθήσαμε ένα υπέροχο ελληνικό μουσικό υπερθέαμα αφιερωμένο στη 200ή επέτειο της εθνικής μας Εθνεγερσίας του 1821, αλλά και σε ορισμένους εκλεκτούς θρύλους της σύγχρονης ελληνικής μουσικής: Αλεξίου, Θεοδωράκης, Νταλάρας, Μαρινέλα και Καζαντζίδης.

Στα αγγλικά ονομάστηκαν στο Πρόγραμμα της Συναυλίας ως GREEK LEGENDS, από το ελληνικό Λέγω και λέγε-λέγε για τους αγγλόφωνους έγιναν Legends!

Η καλλιτεχνική διευθύντρια που ζωντάνεψε επάνω στη σκηνή τις θρυλικές φωνές όλων των ανωτέρω καλλιτεχνών ήταν η άξια συμπατριώτισσά μας -γεννημένη στο Σίδνεϊ- σοπράνο Πένι Παυλάκη.

Η ΡΟΗ ΤΗΣ ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Η αρχή –κατά τη δική μου κρίση– ήταν φτωχή και μάλλον μονότονη, χωρίς καμία εντυπωσιακή λεκτική εισαγωγή να ετοιμάσει το ακροατήριο κατάλληλα για το τι θα ακολουθούσε.

Τα «Άρματα της φωτιάς» («Chariots of fire»), του μουσικοσυνθέτη Βαγγέλη, σε μία θεαματική παρουσίαση του ΡΙΚ, ήταν η πραγματική αρχή που μουσικά ζέστανε το ακροατήριο και φάνηκε πως τα καλύτερα έρχονταν και όντως ήρθαν.

Η «Αθήνα» της Μελίνας Μερκούρης άνοιξε τη διάθεση για τραγούδι. Ακολούθησαν τα «Τρένα’» της Βίκης Μοσχολιού και έτσι μπήκαμε θριαμβευτικά στο «Νά τανε το 21»! «Πού ‘ναι τα χρόνια και τα «Δέκα παλικάρια» έφεραν το «Ζεμπέκικο της Ευδοκίας» κατά τη διάρκεια του οποίου ο γνωστός μας Σωτήρης Σωτηρίου έδωσε ένα ρεσιτάλ ρυθμικής χορογραφικής έμπνευσης που έκανε το ακροατήριο να κινηθεί στη θέση του και το χειροκρότημα δυνάμωσε αισθητά.

Ακολούθησαν εκλεκτά και μάλλον γνωστά τραγούδια που έκανε τους πάντες να λένε μερικά τους λόγια, μέχρι που ήρθε ο Νταλάρας με τα «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας».

Δυστυχώς, όμως, πολύ λίγοι και μετρημένοι, μπορούσαν να αρθρώσουν αυτά τα «παραπονεμένα λόγια» και η πελώρια οθόνη που βρισκόταν πίσω από τους τραγουδιστές έμενε άδεια και άχαρη.

Με την τεχνολογία που έχουμε σήμερα –αυτά τα παραπονεμένα λόγια- μπορούσαν να παρουσιάζονται πάνω της με τα όμορφα και άγια ελληνικά γράμματά μας –και μάλιστα πολύ μεγάλα στο μέγεθος- για να μπορούν να τα διαβάζουν ΟΛΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ και ΟΛΟΙ οι θεατές. Έτσι θα μπορούσαν να βοηθούν τους τραγουδιστές που καλούν τους πάντες να τραγουδήσουν μαζί τους.

Όλα αυτά είναι μία σκέψη και ιδέα και φρονούμε πως όταν κάποιος το κάνει αυτό στο μέλλον –γιατί είναι πολύ εύκολο με τη σημερινή τεχνολογία– ίσως βελτιώσουμε κάτι στη ζωή μας. Και το κυριότερο, όλα τα συναισθήματα που φέρνουν στην επιφάνεια τα τραγούδια μας είναι η ποίησή τους και τα λόγια τους!

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Αυτό άρχισε με το «Άνοιξε πέτρα» της Μαρινέλας. Θεωρώ πως ήταν η καλύτερη εκτέλεση που έχω ακούσει. Η ίδια η Μαρινέλα θα έλεγε στην Πένι Παυλάκη: Κόρη μου με πέρασες! Οι δάσκαλοι χαίρονται όταν οι μαθητές τους γίνονται καλύτεροι.

Όλη η θεατρική σκηνή μίκραινε και η παρουσία της την γέμισε με μία ατομική, αλλά και με μία ζεστασιά όλη δική της. Τα Ελληνικά της υπέροχα και το τραγούδι της μελωδικό και παρακλητικό.

Ομολογώ πως για όλη τη Μελβούρνη, η Πένι Παυλάκη ήταν μια ανέλπιστη και καταπληκτική αποκάλυψη. Μακάρι και η Μελβούρνη να γεννήσει μια τέτοια σπάνια ελληνική φωνή!

ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ

Όλη η παράσταση πλαισιωνόταν από μία πλειάδα ταλαντούχων μουσικών. Η 9μελής ορχήστρα ήταν υποδειγματική. Το μουσικό σύνολο των έξι νεαρών αγοριών που έπαιξαν μπουζούκι –ίσως για πρώτη φορά σε συναυλία– ήταν ντροπαλοί μεν, αλλά άκρως αποδοτικοί. Εύγε τους και να τους δούμε δεξιοτέχνες στο όργανό τους και να μείνουν εδώ στη Μελβούρνη μας.

Οι σοπράνο που τραγούδησαν, αλλά και όλοι οι χορευτές με μία λέξη και αυτοί υπέροχοι. Ο Γιώργος Μαλλιαρός –ο γνήσιος Μελβουρνιώτης– εξαιρετικός και περίφημος αηδονόλαλος. Και, τέλος, ο μουσικός μαέστρος της βραδιάς Μανώλης Μιχαλάκης, κράτησε με φλογερό ΠΑΘΟΣ όλη την παράσταση στα μουσικά χέρια του!

Ευχόμαστε και άλλες πολλές τέτοιες συναυλίες να έχουμε στη Μελβούρνη, γιατί τις χρειαζόμαστε για τη δική μας ελληνική σύμπνοια και την κοινή μας πρόοδο κατά το επετειακό μας έτος 2021 και έτσι γινόμαστε και εμείς ήρωες του δικού μας ’21!