“ΔΥΟ αγγλικές ομάδες στον τελικό του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ”
“Αγγλικός ο τελικός της Κωνσταντινούπολης…”
Αυτά και πολλά άλλα, για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, που ιδιαίτερα από τα βρετανικά ΜΜΕ, έχει χαρακτηριστεί Α γ γ λ ι κ ό ς!
ΕΠΕΙΔΗ μου αρέσει να βλέπω και να ψάχνω βαθύτερα, πιστεύω ότι μόνο κατ’ ευφημισμόν είναι αγγλικός ο φετινός τελικός. Και να γιατί:
– Η ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΣΙΤΙ, ανήκει στον 50χρονο πρίγκιπα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων Mansour bin Zayet Al Sayan.
Η προσωπική του περιουσία ανέρχεται στα US$ 22 δισ. και εκτός από την Μλαντσεστερ Σιτι, στο CITY GROUP του, ανήκουν οι ομάδες Μέλμπουρν Σίτι, Νιού Γιόρκ Σίτι και μεγάλο ποσοστό της ιαπωνικής Yokohama FC, της οποίας τεχνικός είναι ο Άγγελος Ποστέκογλου.
Και κάτι πολύ σημαντικό, ποδοσφαιρικά τουλάχιστον…
Από το ρόστερ των 28 παικτών που έχει στη διάθεσή του ο Πεπ Γκουαρδιόλα, μόνον οι πέντε (5) είναι Εγγλέζοι!
– Στην CHELSEA τώρα. Είναι γνωστό, στον κύκλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου πάντα, ότι ανήκει στον 55χρονο Ρώσο Roman Abramovich, ιδιοκτήτη της εταιρίας MILLHOUSE LLC (Private Investment).
Οικονομικά υστερεί (!) του αντιπάλου του στον τελικό, πρίγκιπα, μια και η περιουσία του ανέρχεται στα US$ 18,7 δισ.
Εμφανής και στο ρόστερ της λονδρέζικης ομάδας η απουσία των Εγγλέζων ποδοσφαιριστών, με μόνον έξι (6) στη διάθεση του Γερμανού τεχνικού Τούχελ!
ΑΥΤΑ από τον Αγγλικό (;) τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με τη… σημείωση ότι (ευτυχώς) αγγλικά είναι τα ονόματα των δύο φιναλίστ, ενώ και οι δύο πρωταγωνιστούν στην αγγλική Premier League.
Η οποία Premier League, θεωρείται το μεγαλύτερο “π λ υ ν τ ή ρ ι ο” για το ξέπλυμα “μαύρου χρήματος”, μέσα -πάντα- από νόμιμες (;) διαδικασίες.
Μην το ψάχνετε…
Τα “αγαθά” της παγκοσμιοποίησης είναι αναρίθμητα!
ΜΕ το συμπάθιο, αλλά αυτοί οι σχολιαστές του Φόξτελ στα παιχνίδια του A-League, έχουν ξεφύγει εντελώς και αντί να βοηθούν τις ομάδες και το εθνικό λιγκ γενικά, πετυχαίνουν το αντίθετο. Παρακολουθούσα τηλεοπτικά το παιχνίδι Victory-Macarthur (1-2) και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ακούγοντας τον Άντυ Χάρπερ να αποθεώνει (!) τη Victory, λέγοντας:
“Η Victory έχει ταλέντο στην ομάδα της. Έχει ποιότητα, έχει τον Ρόμπι Κρουζ…”
Έλεος αδέλφια… Σας ακούνε και γελάνε!
ΚΑΙ κάτι ακόμη με τους ίδιους τηλεοπτικούς φωστήρες…
Σε φάσεις που δεν σηκώνουν συζήτηση για τις αποφάσεις των διαιτητών, το παίζουν “καλοί και υπεράνω”.
Σε πρόσφατο αγώνα που είχα την ατυχία να παρακολουθώ, ποδοσφαιριστής αποβλήθηκε δίκαια (100%), με τον Μπόσνιτς να σχολιάζει με το δικό του φιλοσοφικό ύφος, που όλα τα βλέπει outstanding (!)…:
– “Δεν ήταν κόκκινη, το πολύ-πολύ, κίτρινη!”
Κι εσύ ρε Μαρκ, που -υποθέτω- ότι ξέρεις από μπάλα;
ΣΕ άλλη φάση όπου αμυντικός σωριάζει στην μεγάλη περιοχή αντίπαλο και δίκαια ο ρέφερι δίνει πέναλτι, η γνώμη άλλου σχολιαστή:
“Ήταν μονομαχία ώμο με ώμο, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δόθηκε πέναλτι…”
Αν εσείς καταλάβατε, με τη δική τους, πάντα, λογική, πέναλτι και κόκκινη κάρτα, θα πρέπει να δίνονται σε περιπτώσεις σπασμένων ποδιών, χεριών, μεταφοράς τραυματία σε νοσοκομείο…
Και σίγουρα δεν είναι υπερβολή αν αναφέρω ότι μεγάλη ευθύνη για όλα αυτά έχει και η διοίκηση του A’ League, που παρακολουθεί αδιάφορη την προσπάθεια κάποιων να “μετατρέψουν” το ωραιότερο σπορ του πλανήτη σε υποκατάστατο του φούτι και του ράγκμπι, σε ό,τι αφορά το θέαμα… (έτσι πληροφοριακά, να θυμίσω ότι σε τρία πρόσφατα παιχνίδια δημιουργήθηκαν επεισόδια μεταξύ αντιπάλων παικτών, με τα φάουλ -ορισμένα άκρως αντιαθλητικά- να είναι περισσότερα από τις φάσεις του ευ αγωνίζεσθαι).
ΕΓΡΑΨΑ πρόσφατα για τον Τόνι Πόποβιτς και για το πόσο σωστή ήταν η επιλογή του από την Victory. Επειδή πάντα υπάρχει αντίλογος σε κάποια σχόλιά μου στη στήλη αυτή, κάτι που μου αρέσει και δεν με ενοχλεί καθόλου, έμαθα ότι υπήρξε “κριτική” του τύπου “τον έδιωξαν από την Ξάνθη και δεν ξέρω γιατί τον πήρε η Βίκτορι”.
Λοιπόν, με μια μικρή εισαγωγή: Υπάρχουν πολλές ομάδες, όπου οι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες και οι συμβουλάτορές τους κάνουν κουμάντο στο ποδοσφαιρικό τμήμα και παίρνουν αποφάσεις.
Καταστροφικές πολλές φορές για την ομάδα τους.
Ο ΠΟΠΟΒΙΤΣ, λοιπόν, ανέλαβε την Ξάνθη, που έπεσε στην Β’ Εθνική, φορτωμένη με πολλά προβλήματα και προχώρησε μεθοδικά, σταθερά και αισιόδοξα στη δημιουργία μιας ομάδας που θα διεκδικούσε την επιστροφή της στην μεγάλη κατηγορία.
Δυστυχώς, δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το έργο του και να γευτεί τους καρπούς της δουλειάς του. Τον απέλυσαν και η ομάδα άρχισε να ανεβαίνει για να φτάσει στην πρώτη θέση, από την 4η που ήταν επί Πόποβιτς!…
Παιδιά, δουλειά του… πρώην τεχνικού (βλέπε Πόποβιτς) είναι η άνοδος αυτή και όχι του αντικαταστάτη του, γιατί κανένας αντικαταστάτης ή προσωρινός τεχνικός δεν είναι “μάγος”!
ΘΑ αναφέρω και μια παρόμοια ιστορία για τους νεότερους…
Ο Γιάννης Μαργαρίτης (Γιαννέλος) το 1978 είναι τεχνικός της Ελλάς Αδελαΐδας. Η ομάδα πάει πολύ καλά και είναι φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου στο NSL.
‘Ενας άσχετος με το ποδόσφαιρο “παράγοντας”, “πολεμάει” τον Γιαννέλο και 3-4 αγωνιστικές πριν το φινάλε του πρωταθλήματος καταφέρνει να πετύχει την απόλυσή του. Την ομάδα αναλαμβάνει ο Τζιμ Άνταμς και η Ελλάς στέφεται πρωταθλήτρια Αυστραλίας!
Ο άσχετος παράγοντας πανηγυρίζει για την “επιτυχία” (;) του.
Ενώ, την ίδια στιγμή, ο φίλαθλος κόσμος της “κυανόλευκης” ομάδας της Νότιας Αυστραλίας, στέλνει ένα μεγάλο ε υ χ α ρ ι σ τ ώ στον Γιαννέλο! Τον προπονητή που είχε “χτίσει” την ομάδα των πρωταθλητών!
