ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑ τη σελίδα της Μητρόπολης Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας για να δω αν έχουμε κανένα νεότερο και τι να δω; Βρήκα μήνυμα από τον «Αρχιεπίσκοπο Βορείου Αυστραλίας και Αποδήμων». Αρχιεπίσκοπο Βορείου Αυστραλίας;
Ναι, έτσι λέει στο μήνυμά του, αλλά στη φωτογραφία φαίνεται ίδιος με τον «Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Βορείου Αμερικής και Αποδήμων κ.κ. Μελχισεδέκ».
Μπερδευτήκατε; Κι εγώ!
ΓΙΑ ΝΑ ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, τα πράγματα: Όλα αυτά τα διαβάζω «στον επίσημο διαδικτυακό τόπο της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας.
Και μπορεί, μεν, όπως αναφέρεται εκεί, «η Μητρόπολη Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας να είναι αναγνωρισμένος θρησκευτικός οργανισμός από το Αυστραλιανό Κράτος και να είναι κάτω από την αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βορείου Αμερικής και Αποδήμων» αλλά δεν αναγνωρίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Αυτά, έτσι για την ιστορία..
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, το «Αρχιεπίσκοπος Βορείου Αυστραλίας και Αποδήμων» είναι λάθος από αβλεψία. Σαν αυτά που κάνουν και οι εφημερίδες… Φαντάζομαι ότι ο «Μακαριώτατος» θα το διορθώσει μετά την επισήμανσή μου…
ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ σελίδα διαβάζω (και μαθαίνω) η άσχετη, ότι στη Μελβούρνη η Μητρόπολη έχει και μοναστήρι που άρχισε να λειτουργεί από το 1998. Δεν λένε, όμως, πού και γιατί είναι «κλειστό» για τους πιστούς.
Να τι αναφέρεται:
«Η Ελληνική Ορθόδοξη Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου δημιουργήθηκε στις 15 Αυγούστου 1998 στα ανατολικά προάστεια της Μελβούρνης από τον Κτήτορά της Αρχιμανδρίτη Δρ Νεκτάριο (Νικόλαο κατά κόσμον) Αλεξανδράτο.
Ο π. Νεκτάριος είναι χειροτονημένος από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας Κυρό Σπυρίδωνα (Ερμογένους).
Ήταν έγγαμος Ιερέας που όμως αποφάσισε να ακολουθήσει τον Μοναχισμό και ζήτησε από τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας κ. κ. Παύλο (Λάιο) να το κύρη Μοναχό.
Έστω και αν ο πρώην Αρχιεπίσκοπος της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας κς. κς. Παύλος ήταν καθηρημένος από τόν Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Κυρό Στυλιανό, που χρημάτισε ως Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως, με την επάνοδό Του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2019 και την απόσυρση της καθαιρέσεώς Του από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αποκαταστάθηκε και η χειροτονία του π. Νεκταρίου, ως κανονική.
Η Ιερά Μονή ήταν το σπίτι του π. Νεκταρίου και δημιουργήθηκε μετά από μετατροπές, ανήκει ακόμη στην Πνευματική Δικαιοδοσία της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας. Σήμερα η Ιερά Μονή έχει 4 Μοναχούς και πολλά μέλη.
Η Ιερά Μονή δεν είναι ανοικτή για το κοινό διότι το νομικό καθεστώς είναι οργανισμός μη κερδοσκοπικός ανοικτός μόνον σε μέλη. Αυτό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί «μυστηριακή θρησκεία» διότι απλά προσπαθούμε να διασφαλίσουμε την μοναστική λατρεία.
Η Ιερά Μονή, ακολουθεί πιστά την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση επικείμενη στο νέο ημερολόγιο. Τα μέλη μας έρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και είναι Ελληνόφωνες αλλά και Αγγλόφωνοι».
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ μπορεί να με «φωτίσει» περισσότερο, θα σας φωτίσω κι εγώ…
Τ.Τ.
ΑΚΟΥΓΑ φορτισμένη μια Αυστραλή μητέρα να εξιστορεί στο ραδιόφωνο του ABC τον αγώνα της εδώ και δύο χρόνια, να φέρει πίσω σπίτι, από την Ινδία το τετράχρονο, πια, αγοράκι της.
ΛΙΓΟ πριν την πανδημία η οικογένεια είχε ταξιδέψει στην Ινδία για να επισκεφθεί τους παππούδες. Με μετακομίσεις στη Μελβούρνη στο πρόγραμμα, αποφάσισαν να αφήσουν το παιδί τους εκεί για λίγο, και με την ευκαιρία να συνδεθεί με τον παππού και τη γιαγιά του, και εκείνοι θα επέστρεφαν να τον πάρουν μετά από λίγο καιρό.
ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ την ξέρουμε. Με κλειστά τα σύνορα, οι γονείς κατέθεταν αιτήματα για να ταξιδέψουν και να τον φέρουν πίσω, αλλά η απάντηση ήταν πάντα αρνητική χωρίς καμία εξήγηση, είπε η απελπισμένη μητέρα.
Το παιδί μεγαλώνει μακριά από τους γονείς του -ίσως να μην τους γνωρίζει πια- και τώρα που η Ινδία βράζει από την πανδημία η αγωνία της κορυφώνεται.
«ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς να το εξηγήσω. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση απλά δεν νοιάζεται γι’ αυτό που περνάμε. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Υπάρχουν ακόμα 173 ανήλικα παιδιά εγκλωβισμένα στην Ινδία, που μεγαλώνουν με τους παππούδες τους μακριά από τους γονείς τους».
Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ, πολλές φορές, στάση των Αρχών στην απαγόρευση εξόδου πολλών Αυστραλών, ακόμα και για λόγους συμπόνοιας, και ανθρωπιάς, είναι μία πραγματικότητα που βλέπουμε όλο και πιο συχνά και στη δική μας παροικία.
Όχι ότι η γραμμή αυτή, η άρνηση δηλαδή να δουν την ανθρώπινη πλευρά, θα πρέπει να μας εκπλήσσει και τόσο, αν λάβουμε υπόψη την αδιαφορία γενικότερα των κυβερνήσεων της Αυστραλίας, απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων της. Απλά, η στάση τους αγγίζει πλέον και τους πολίτες της Αυστραλίας, όταν βρεθούν στην ανάγκη.
ΜΕ ΤΗΝ πρόθεση της κυβέρνησης να κρατήσει κλειστά τα σύνορα για αόριστο χρονικό διάστημα, ποιος θα αποτρέψει το ενδεχόμενο να καθιερωθεί αυτή η αδιαπραγμάτευτη στάση απέναντι στα ανθρώπινα ζητήματα ως μία νέα κανονικότητα που επιβάλλει η πανδημία;
Ι.Π.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ άρχισαν για μια ακόμα φορά στη Γάζα και την Παλαιστίνη γενικότερα. Ωστόσο, η παροικία για άλλα ενδιαφέρεται και μόνο ελάχιστοι ασχολούνται με αυτό το ζήτημα.
ΔΕΝ κατάλαβα ποτέ γιατί. Δεν μας ενδιαφέρει φαίνεται τίποτε άλλο, πέρα από την αυλή μας…
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ελάχιστους αυτούς είναι και ο Εργατικός Σύνδεσμος «Δημόκριτος», που εξέδωσε και σχετική ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε και στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης – και καλά έκανε.
ΟΜΩΣ, σύντροφοι, δεν λέτε κάτι και για την Χαμάς, μια εξτρεμιστική, θρησκευτική, εθνικιστική και ακροδεξιά οργάνωση που, μαζί με την ισραηλινή κυβέρνηση, βαδίζουν χέρι-χέρι στην εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα πατρογονικά τους εδάφη.
ΕΚΤΟΣ από την εγκληματική πολιτική και τη βαρβαρότητα των Ισραηλινών, όπως λέτε, η Χαμάς αποτελεί επίσης κίνδυνο για την υπόθεση των Παλαιστινίων, όπως και οι αχυράνθρωποι της λεγόμενης Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς.
ΠΟΛΥ απλά γιατί η Χαμάς με τη δράση της και ως κάθε εθνικιστικό κίνημα που σέβεται πρώτα και κύρια τον εαυτό του, δεν θέλει να αναπτυχθεί κανένας λαϊκός αγώνας από τα κάτω στην Παλαιστίνη, καπελώνοντας κάθε κινητοποίηση κατά του ισραηλινού εποικισμού.
ΚΑΙ προς παροικία: Μην πυροβολείτε κάθε Εβραίο αδιάκριτα. Δεν φταίνε όλοι οι Εβραίοι για τα πάντα… Για ψάξτε το και θα δείτε…
ΕΧΩ μια-δύο ενστάσεις για συγκεκριμένες φυσιογνωμίες του Επτανησιακού ριζοσπαστισμού, έτσι όπως περιγράφονται επί τροχάδην στο άρθρο της κ. Κλαίρης Γαζή (επίσης στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης)…
ΛΕΩ επί τροχάδην, γιατί είναι αδύνατον να προσπαθήσεις να παρουσιάσεις το κίνημα του Επτανησιακού ριζοσπαστισμού σε ένα μόνο κείμενο 500-600 λέξεων. Είναι ένα ζήτημα που ακόμα ερευνάται και ακόμα γίνονται εργασίες πάνω σε αυτό.
ΕΞΑΛΛΟΥ, ο Επτανησιακός ριζοσπαστισμός δεν ήταν κάτι το ενιαίο, ούτε οι αρχηγέτες του και οι συμμετέχοντες σε αυτό είχαν όλοι τους ίδιους ακριβώς στόχους και την ίδια μεθοδολογία για να τους πετύχουν.
ΥΠΗΡΧΑΝ, για παράδειγμα, οι «αριστεροί» και οι «δεξιοί» ριζοσπάστες. Ένας από τους πρώτους ήταν και ο Ηλίας-Ζερβός Ιακωβάτος, ο οποίος δεν επεδίωκε μια «ξερή» ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.
ΠΙΣΤΕΥΕ ότι η ένωση θα έπρεπε να προϋποθέτει την πλήρη εφαρμογή του τριπτύχου της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης.
ΑΠΟ τη στιγμή που αυτό δεν εξασφαλιζόταν από την κοινωνική ανισότητα και το διεφθαρμένο και φαύλο πολιτικό σύστημα του ελλαδικού χώρου, μια τέτοια ένωση ήταν… κουτσή και τίποτε άλλο.
ΜΑ, καλά υπάρχουν ακόμα τα ελληνικά; Όπως γράφει ένας φίλος λογοτέχνης στην Ελλάδα, «οι επιθέσεις εναντίον της ελληνικής γλώσσας είναι ακατάσχετες κι εξουθενωτικές.
Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα μπορούμε να μιλάμε τα ελληνικά, όταν κανείς με φιλότιμο δεν θέλει να τα υποστηρίξει. Θα τα μαθαίνουμε όλο και λιγότερο και δεν θα τα μιλάμε όλο και περισσότερο».
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ, λέει, να βρει στο «σούπερ μάρκετ» οδηγίες στα ελληνικά για το τι ακριβώς κάνει μια σκόνη πλυσίματος, αλλά ουδεμία οδηγία υπήρχε στην ελληνική γλώσσα.
«ΝΑ ΠΑΜΕ στις Τράπεζες και τις εφαρμογές τους στο ίντερνετ; Όλα στην αγγλική. Να πάμε στην Κυβέρνηση; Θα σας δώσουμε voucher, λένε. Χάθηκε η λέξη επιταγή ή κουπόνι; Ή Know your customer λένε τη νέα εφαρμογή επιβεβαίωσης προσωπικών στοιχείων…»
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ μου λέτε εσείς να σώσουμε το La Trobe… Εδώ ολόκληρη ελληνική κυβέρνηση κάνει… clickaway.
Δ.Τ.
ΑΞΙΟΙ μνήμης οι Πόντιοι γενάρχες, που γέννησαν και μεγάλωσαν τέτοιες γενιές.
«Πατρίδα μου σ΄ ανασταίνω με τους χορούς και τα τραγούδια μου», είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματα σε εκδήλωση «Ακρίτες του Πόντου». Μπράβο στους νέους μας, που αν και δεν γνώρισαν την ΠΑΤΡΙΔΑ, την κουβαλούν στο νου και την καρδιά τους και την υπερασπίζονται από πάππου προς πάππο.
ΓΕΝΝΑΙΑ και η απάντηση του ομογενή βουλευτή του Εργατικού Κόμματος και πρώην υπουργού Οικονομικών της Νότιας Αυστραλίας, κ. Τ. Κουτσαντώνη, λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να εξαναγκάσει τη σιωπή μου στην αλήθεια».
Η απάντηση ήταν αποτέλεσμα της έντονης επίθεσης με τον γραμματέα της οργάνωσης Australian Turkish Advocacy Alliance, μετά την πρόταση που κατέθεσε στην Πολιτειακή Βουλή, να καθιερωθεί η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, τα σχόλια του Τούρκου γραμματέα που την χαρακτήρισε ως πράξη «ντροπιαστική απέναντι στο δεσμό που ενώνει τους Ελληνες και Τούρκους της Αυστραλίας…», δεν πτόησαν τον κ. Κουτσαντώνη, ο οποίος δήλωσε ότι εμμένει στην πρότασή του.
ΣΥΜΦΩΝΩ με τον αγαπητό δάσκαλο κ. Βλάση Μαυραγάνη («Ν.Κ.», 17/5/2021), ότι οι ποινές των δικαστηρίων στην Αυστραλία «χαϊδεύουν» αντί να «σωφρονίζουν».
Ωστόσο, τάσσομαι κατά της θανατικής ποινής και υπέρ της εφαρμογής αυστηρότερων μέτρων καταδίκης. Πώς να αφαιρέσεις μια ανθρώπινη ζωή; Ποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές ζήτησε συγγνώμη;
ΓΑΡΓΑΛΙΣΤΙΚΟ το παρακάτω σενάριο. Σκαρφίστηκε και γράφτηκε σε ένα από τα νησιά μας, με αντικείμενο ένα κομμάτι γης. Μέχρι εδώ καλά, γιατί αντιπαραθέσεις για κληρονομιές κλπ. υπάρχουν και τις ακούμε κάθε μέρα.
Καθώς, λοιπόν, η κάμερα γράφει, εμφνίζονται στο γραφείο του εισαγγελέα/διαμεσολαβητή δυο Αμερικανοέλληνες -αδέλφια για την ακρίβεια, μετάξυ 40 και 50 ετών- να καταθέτουν «αγωγή» κατά δυο Αυστραλοελλήνων -αδέλφια και αυτά παραπλήσιας ηλικίας με τους παραπάνω, για τη «διεκδίκηση» κάποιων πόντων (!) γης, στο κτήμα που συνορεύει με το δικό τους. Μέχρι εδώ καλά.
ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ καταθέτουν ότι οι πόντοι (!) τους ανήκουν, μετά από μια άτυπη μεταφορά που τους έκανε ο πατέρας τους γύρω στο 1970, ο οποίος άτυπα πάλι, κληρονόμησε από τον παππού τους και αυτός από τον δικό του.
Όλα, ά-τυ-πα. Και κάτι ακόμα: στο σενάριο υπάρχει και μια σκηνή, όπου εμφανίζεται ο προπάππος τους, να σπέρνει στο κτήμα… φασόλια.
ΣΑΣ ΜΠΕΡΔΕΨΑ; Εγώ να δείτε. Τα γυρίσματα περιλαμβάνουν, επίσης, τους μεν Αμερικανοέλληνες να συζητούν έντονα με τον διαμεσολαβητή για τα δικαιώματά τους στους πόντους (!), τους δε εν Αυστραλία, πάντα τυπικοί, να στέλνουν στο Γραφείο του, αντίγραφο της Γονικής Παροχής που τους έκανε πρόσφατα ο πατέρας τους.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ γύρισμα θα γίνει τον Δεκέμβρη. Θα σας κρατήσω ενήμερους.
Για τους έχοντες λογοτεχνική φλέβα, πώς σας ακούγεται για θεατρικό έργο το «Για λίγους πόντους (!) γης». Και σασπένς έχει και αντιπαραθέσεις έχει σε σπασμένα αμερικανο-αυστραλιανά Ελληνικά και άφθονα $$$ από τις δυο ηπείρους. Όλα για μια χούφτα χώμα.
ΥΓΕΙΑ ΣΥΜΠΑΡΟΙΚΟΙ!
Κ.Γ.
