Το ξέρετε αυτό με τους Πόντιους που οργανώθηκαν στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας;

ΜΑ ΠΩΣ τα καταφέρνω; Πάω να αναδείξω κάποια θέματα και, τελικά, γίνομαι εγώ το «θέμα».

Πότε ο πρόεδρος που θυμώνει, άλλοτε οι εκπαιδευτικοί, συχνά οι κληρικοί και πάει λέγοντας.

Αυτή την εβδομάδα είχα και πάλι την τιμητική μου. Βεβαίως, είχα ζητήσει από κάποιον να με «φωτίσει» και έσπευσαν να μας «φωτίσουν» δυο ανακοινώσεις.

Η ΠΡΩΤΗ ανακοίνωση, που ήρθε από την Ελληνική Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας και δημοσιεύθηκε στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης αναφέρει τα εξής:

«Περιήλθε μόλις πρόσφατα στην αντίληψή μας, δημοσίευμα της εφημερίδας σας “Νέος Κόσμος”, στην ηλεκτρονική της έκδοση, στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι:

“Στην Μητρόπολη Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, η οποία δεν αναγνωρίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπάγεται η Ελληνική Κοινότητα της Νότιας Αυστραλίας”.

Επιθυμούμε να σας ενημερώσουμε ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητας Νότιας Αυστραλίας, ανήκει όπως πάντοτε στην πνευματική δικαιοδοσία της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας.

Παρακαλούμε όπως προβείτε στην απαραίτητη διόρθωση του ανακριβούς δημοσιεύματος.

Ο Πρόεδρος
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΝΗΣ
Ο Γενικός Γραμματέας
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΠΥΡΟΣ».

ΔΕΧΟΜΑΙ, βεβαίως, τις εξηγήσεις της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Νότιας Αυστραλίας, ότι ανήκει, όπως πάντοτε, στην πνευματική δικαιοδοσία της Αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας.

Έχω μια απορία όμως: Αυτή η Αυτοκέφαλη υπάγεται κάπου;

Έχει Αρχιεπίσκοπο ή Μητροπολίτη; Ρωτώ, γιατί η Μητροπόλη Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, σε ανακοίνωσή της λέει και τα εξής:

«Η Μητρόπολή μας, όντως, βρίσκεται σε επικοινωνία και συνομιλίες με το Συμβούλιο των Ελληνικών Κοινοτήτων Νοτίου Αυστραλίας για πιθανή συνεργασία, δεν έχει, όμως, ενταχθεί ακόμη υπό την Μητρόπολή μας και δεν γνωρίζουμε ακόμη εάν θα γίνει κάτι τέτοιο».

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ανακοίνωση, η Μητρόπολη με «περιποιείται» και προσωπικά. Το περασμένο Σάββατο έγραφα σ’ αυτή την στήλη:

«Μαθαίνω, η άσχετη, ότι στη Μελβούρνη η Μητρόπολη έχει και μοναστήρι που άρχισε να λειτουργεί από το 1998. Δεν λένε, όμως, πού και γιατί είναι «κλειστό» για τους πιστούς».

ΚΑΙ να τι μου απαντά η Μητρόπολη: «Σε άρθρο του “Νέου Κόσμου”, γραμμένο από κάποια “κυρία” που αποκαλείται “Τ.Τ.”, απαντούμε τα εξής:

α. Η Ιερά Μονή μας παραμένει κλειστή προς τους “πιστούς” σαν και αυτήν, διότι η μικρή μας Κοινότητα έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια ΑΚΕΡΑΙΑ την πραγματική Ορθοδοξία και δεν χρειάζεται “πιστούς” του είδους της μια και είμαστε μονιασμένοι, αγαπημένοι και το έργο μας είναι γνωστό στον Θεό.

Δεν χρειαζόμαστε κάμερες να μας ακολουθούν, “υποτακτικούς”, οδηγούς και γενικά προσωπολάτρες για να μας επαινούν.

β. Είπε η ίδια “κυρία” πως την Αρχιεπισκοπή μας δεν την αναγνωρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και λοιπόν;».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ο νέος Μητροπολίτης Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας Λουκάς (έχω γράψει γι’ αυτόν) καλεί σε απολογία τον πρώην Επίσκοπο της Αυτοκέφαλης, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων:

«Αφ’ ότου απολύθηκες από την Ορθόδοξη Κοινότητα Νοτίου Αυστραλίας έστειλες ανώνυμα ηλεκτρονικά μηνύματα και ανώνυμες επιστολές κλπ.» Μα αφού ήταν ανώνυμα πώς ξέρουν ότι τα έστειλε αυτός;

Προφανώς, ξέρουν και απειλούν με μηνύσεις… Θα έχει ενδιαφέρον η συνέχεια και ελπίζουμε να μην εμπλέξουν και την Κοινότητα Αδελαϊδας.

ΟΛΑ αυτά, βέβαια, είναι «βαρελότα». Οι «βόμβες», όπως μου λένε, θα πέσουν αλλού. Εγώ κοιτάζω με ενδιαφέρον προς την πλευρά της Αρχιεπισκοπής, όπου ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, καταφέρνει να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

T.T

TO ΞΕΡΕΤΕ  αυτό με τους Πόντιους που οργανώθηκαν στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας; Το λες και δεν το λες ανέκδοτο… Για γέλια ή για κλάματα; Πείτε μου εσείς.

Εγώ είμαι νέα στην παροικία και δεν τα ξέρω αυτά. Όμως ρώτησα μία… παλιά (καραβάνα) και μου το έκανε λιανά για να το καταλάβω.

Έχουν, που λέτε, οι Πόντιοι Ομοσπονδία στο Σίδνεϊ. Δεν το ονομάζουν “Ομοσπονδία του Σίδνεϊ”, αλλά όλοι στην πιάτσα το ξέρουν ότι αυτό εννοούν, αφού, πλην μιας εξαίρεσης, μόνο οι του Σίδνεϊ είναι μέλη.

Έτσι και η Ομοσπονδία της Μελβούρνης είναι μόνο για τα μέλη στη Μελβούρνη (εκτός από την εξαίρεση), παρότι δεν το λένε, αλλά όλοι το ξέρουν στην πιάτσα.

Τις προάλλες, λοιπόν, η Ομοσπονδία του Σϊδνεϊ έδωσε βραβείο σε εκπρόσωπο της Μελβούρνης. Μίλησε και ο Μακάριος στην εκδήλωση. Το έγφραψε και ο «Νέος Κόσμος».

Τον τίμησαν που λέτε -μεταξύ άλλων- γιατί «εργάστηκε ακούραστα, προσπαθώντας να ενώσει την κοινότητά μας, συμπεριλαμβανομένων και των δύο Ομοσπονδιών μας».

Και συνεχίζουν:

«Αν και αυτό δεν επιτεύχθηκε, ακόμα κι αν προσπάθησε πολύ, τιμούμε τις ευγενείς προσπάθειές του και αναγνωρίζουμε τη συμβολή του ως ένα από τα σπάνια άτομα που θέτουν την αιτία [άραγε, ατυχής μετάφραση του cause;] πάνω από τις μικροαστικές πολιτικές και συνεχίζουν να εμπνέουν την επόμενη γενιά σε όποια κατάσταση [άραγε ατυχής μετάφραση του state και εννοούσαν Πολιτεία; βλ. Νέα Νότια Ουαλία/Βικτώρια] κι αν ζουν”.

Εγώ, που λέτε, που είμαι «επόμενη γενιά», δεν εμπνεύστηκα.

Όχι από τον άνθρωπο που τιμήθηκε. Αλλά από την πρόθεση που μου είπε ένα πουλάκι ότι είχε το βραβείο.
Γιατί; Επειδή όταν ρώτησα την παλιά καραβάνα: «καλά, αφού αυτός είναι από τη Μελβούρνη, πώς και τον τιμά η Ομοσπονδία Ποντίων του Σίδνεϊ»; αυτή μου απάντησε: «Για να τη “σπάσουν” σε αυτούς από Μελβούρνη»!

Άραγε, αυτό εννοούσαν όταν μίλησαν για «μικροαστικές πολιτικές»; Πήγα να πάρω σχόλιο επώνυμο από την παλιά την καραβάνα. Αλλά αυτό το ερώτημά μου το άφησε αναπάντητο. Και μου είπε μην τυχόν και γράψω το όνομά της, γιατί θα βρούμε και οι δυο μας τον μπελά μας!

Ζ.Τ.

ΠΟΛΛΑ και σπουδαία τα νέα μας. Πρώτο και καλύτερο, φυσικά -ποιο άλλο;- το νέο lockdown.

Και αυτό από εκεί που τους τελευταίους μήνες σουλατσάραμε αμέριμνοι εδώ κι εκεί και αψηφούσαμε τις εκκλήσεις των ειδικών να φοράμε μάσκες, να κρατάμε αποστάσεις και, προπαντός, να εμβολιαστούμε – εντάξει, όχι όλοι, αλλά αρκετοί.

ΕΝΤΑΞΕΙ, θα μου πείτε μια βδομάδα είναι αυτή και τι είναι μια βδομαδούλα μπροστά στο πεντάμηνο του τελευταίου χρόνου… Ναι, αλλά αν είναι να σκεφτόμαστε έτσι, τότε καλύτερα να υπογράψουμε και καμιά καταδίκη; Ή όχι;

ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι φταίει πιο πολύ για το νέο lockdown. Ο… τυπάς που μας ήρθε από το ξενοδοχείο καραντίνας στην Αδελαΐδα;

Κάποιος άλλος που ενώ γνώριζε ότι ήταν μολυσμένος τριγύριζε από δω κι από κει και πήγε μέχρι και στο φούτυ; Το σύστημα ιχνηλάτησης;

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ εμβολιασμών που ακόμα δεν μας έχει βγει όπως το σχεδιάζαμε;

Η διαμάχη μεταξύ της πολιτειακής μας κυβέρνησης και της κυβέρνησης της Καμπέρας, για τη διαχείριση της κρίσης, μια διαμάχη που σοβεί από πέρυσι;

Ο,ΤΙ και να φταίει, ο ιός, οι μεταλλάξεις του και η πανδημική κρίση δείχνει να απέχει παρασάγγας από την κατάσταση εκείνη που θα μας κάνει να πούμε ότι μπήκε ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος σε αυτήν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ η πανδημία να παράγει πρωτόγνωρα πράγματα και να προχωρεί στην παραγωγή νέων μαθημάτων και τρόπων θέασης και αντιμετώπισης της ανθρώπινης κατάστασης.

ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η πολλαπλή κρίση που έχει δημιουργήσει η πανδημία αποτελεί πλέον ένα θεμελιώδες ζήτημα, όσον αφορά την ίδια την ανθρώπινη ζωή και πώς θα κυλάει αυτή από εδώ και πέρα.

ΕΤΣΙ, επειδή απέναντι στις κάθε λογής κρίσεις πρέπει να απαντάμε με συγκεκριμένο σχέδιο. Εδώ δεν χωρούν αμφιβολίες, παλινωδίες και επικλήσεις θεωριών συνομωσίας.

ΘΕΩΡΩ ότι όλοι εκείνοι που αρνούνται τις μάσκες και τα εμβόλια, παρά τις όποιες υποτιθέμενες ηθικές και άλλες ενστάσεις τους, είναι βασικά εκτός τόπου και χρόνου. Δεν χωρούν εδώ μεταφυσικοί μύθοι και αντιεπιστημονικά συμπεράσματα.

ΚΑΙ επειδή η πανδημία αυτή και οι αλυσιδωτές της μεταλλάξεις μπορεί να είναι η νέα «βαρβαρότητα», το ζήτημα της συλλογικής ευθύνης πρέπει να επανέλθει επιτακτικά στο προσκήνιο και να αποτελέσει το αντίβαρο.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ αποστασιοποίηση δεν δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις υπευθυνότητας και αγάπης, αλλά αναπαράγει την άκρατη ιδιώτευση. Και αυτό θα έχει οδυνηρά αποτελέσματα.

Δ.Τ.

ΑΝΤΕ ΦΤΟΥ κι απ’ την αρχή. Είμαι σίγουρη ότι από τα μεσάνυκτα της Πέμπτης που τέθηκαν σε εφαρμογή τα μέτρα του 7ήμερου lockdown, είμαστε όλοι πίσω στα γνώριμα λιμέρια της ρουτίνας της καραντίνας.

Έξοδος μόνο για τα απαραίτητα και περιορισμός στο σπίτι. Αδέλφια, 7 μέρες είναι αυτές. Ας το προσπαθήσουμε. Στο μεταξύ, τηρούμε και τα μέτρα προ της χαλάρωσης, όπως μάσκα, καθαριότητα, τήρηση αποστάσεων και ό,τι άλλο προβλέπεται κατά του COVID-19 και ο Θεός βοηθός.

ΦΥΣΙΚΑ, η σκέψη μας είναι στους μικροεπιχειρηματίες, τους εστιάτορες, τα μικρομάγαζα, το λιανεμπόριο, όπως το λένε στην γενέτειρα.

Εκεί που πήγαν οι άνθρωποι να βάλουν μια τάξη στα μαγαζιά και στα οικονομικά τους, έρχεται τούτο. Τί να σου κάνουν το take away και τα deliveries;

Μίλησα με κάποιον δικό μου που διατηρεί παραθαλάσσιο εστιατόριο. «Αφότου έκλεισαν τα σύνορα και κόπηκε ο τουρισμός από τα βορειοανατολικά, η εγχώρια κίνηση είναι τύπου χελώνας. Κοντά στα άλλα δεν βρίσκουμε προσωπικό. Οπότε ούτε το Ttake away μας σώζει ούτε τα deliveries», είπε.

ΤΟ ΚΑΛΟ είναι, ότι δεν ακούγονται παράπονα με τα εμβόλια.

Οι περισσότεροι κλείνουν εσπευσμένα ραντεβού για να σηκώσουν το μανίκι το συντομότερο δυνατόν.

Η ταπεινότητά μου, για παράδειγμα, αδικαιολόγητα καθυστερημένη, πρέπει να περιμένω μέχρι τις 3 Ιουλίου για το πρώτο. Η επίσκεψή μου στην κλινική, αν και είναι μέσα στο lockdown, είναι από τις επιτρεπόμενες εξόδους. Ας πρόσεχα.

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ και το ταρακούνημα που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες αυξάνει τη ζήτηση και τα νούμερα των εμβολιασθέντων. Ο διακαής πόθος των κυβερνώντων: Κάντε το εμβόλιο να έχουμε ανοσία.

ΑΝ ΠΑΡΟΥΜΕ στα σoβαρά το αποτέλεσμα της τελευταίας έρευνας της Newspoll περί ανοίγματος των συνόρων, μόνο το 21% των Αυστραλών πιστεύει ότι η χώρα πρέπει να ανοίξει τα σύνορα το 2022.

Θεωρώ τις προϋποθέσεις δύσκολες σε εφαρμογή. Α) Αφού εμβολιαστεί όλος ο πληθυσμός και Β) Μέχρι η πανδημία τεθεί υπό έλεγχο σε όλο τον κόσμο (!)». Κομμάτι ακατόρθωτο, δεν νομίζετε;

ΓΙΑ ΑΙΩΝΟΒΙΟΥΣ έχουμε γράψει πολλές φορές. Στην προσπάθεια να εκμαιεύσουμε όσο το δυνατό περισσότερα για το μυστικό της μακροζωίας τους, οι πλείστοι καταλήγουν στα γνωστά: καθαρός αέρας, καλή διατροφή, άσκηση, μακρυά από άγχος, ένα ποτηράκι κρασί, κανονικός ύπνος κλπ., κλπ.

ΟΜΟΛΟΓΩ ότι με παραξένεψε η εξομολόγηση του Dexter Kruger, που βαδίζει αισίως στα 111+ είναι κάτοικος οίκου ευγηρίας και γράφει την αυτοβιογραφία του.

Ο καλός πολίτης λοιπόν που δεν υπήρξε καπνιστής ούτε πότης, στηρίζει το μυστικό του σε μια λιχουδιά. Μυαλά κότας. Σωστά διαβάσατε.

Το εκλαμβάνω όπως κι εσείς ως αστείο. Και μην τρέξετε να αγοράσετε με την ελπίδα να εξασφαλίσετε μερικά χρόνια ζωής. Στη χώρα που ζούμε, τα κεφαλάκια και τα ποδαράκια των πουλερικών είναι εκτός εμπορείου.

ΕΝΤΑΞΕΙ, το «Φεγγαρόφως» της Ιταλίας, πήρε την πρώτη θέση (μέχρι να ξεκαθαρίσουν αυτά που γράφονται περί αταξίας των ερμηνευτών), στην πολλά αναμενόμενη και άλλο τόσο υποσχόμενη -σε θέαμα εννοώ- Eurovision, που εκτός από στίχο και μελωδία (;) έδωσε πλούσια δείγματα βιομηχανικού θεάματος.

Ωστόσο, στην σκέψη και την καρδιά αυτών που ακλουθούν πιστά τον Δεσμό, την πρωτιά έχουν η Ελλάδα και η Κύπρος. Μπράβο Στεφανία, μπράβο Έλενα.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Κ.Γ.