Η ομογένεια της Μελβούρνης θρηνεί την απώλεια ενός λεβέντη Έλληνα που έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 90 ετών.
Ο Απόστολος Ζαπάρας γεννήθηκε στο Μελενικίτσι Σερρών, στις 29 Ιουνίου 1931.
Ο πατέρας του Πασχάλης, πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Απόστολος ήταν 9 ετών. Σκοτώθηκε το 1941. Μεταθανάτια του απονεμήθηκε Τιμητικό Μετάλλιο για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.
Ο Απόστολος ήταν εξαιρετικά υπερήφανος για τον πατέρα του και αργότερα έγινε μέλος της Ένωσης Παλαιών Πολεμιστών και Απόστρατων Αυστραλίας (RSL) λόγω της συμβολής του πατέρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ήταν επίσης πολύ περήφανος για την καταγωγή του – Βλάχος της Μακεδονίας. Ολόκληρη η οικογένεια Ζαπάρα ήταν Μακεδονομάχοι και ο Απόστολος ερευνούσε συνεχώς την εθνική του κληρονομιά.
Οι Βλάχοι της Μακεδονίας ήταν περήφανοι για την ελληνική τους συνείδηση, ωστόσο μιλούσαν μια διαφορετική διάλεκτο που είχε τις ρίζες της στην Λατινική γλώσσα. Για παράδειγμα, η μητέρα του δεν μιλούσε Ελληνικά, μιλούσε μόνο τη Βλάχικη γλώσσα.
Ο Απόστολος, όπως και πολλοί άλλοι που μεγάλωσαν σε αυτήν την περιοχή που ήταν ένα χωνευτήρι πολιτισμών, μιλούσαν αρκετές γλώσσες άπταιστα. Αυτό το χάρισμά του όσον αφορά τις γλώσσες προήλθε από την αγάπη του για κοινωνική συναναστροφή. Ο Απόστολος βρισκόταν στην ακμή και σε ζωντάνια όταν είχε κόσμο γύρω του – να μιλούν, να γελούν, αλλά και να διαφωνούν. Τα πάθη του ήταν η πολιτική, η ιστορία και η εθνική του κληρονομιά του ως περήφανος Έλληνας και Βλάχος.
Οι Βλάχοι συνέβαλαν σημαντικά στους εθνικούς αγώνες της Ελλάδας. Ήταν, επίσης, μεγάλοι ευεργέτες του Ελληνικού Έθνους, τόσο οικονομικά όσο και πνευματικά.
Σύμφωνα με το έθιμο εκείνη την εποχή, ο Απόστολος αρραβωνιάστηκε από την τρυφερή ηλικία των 14 ετών με τη Ζωή και ο αρραβώνας τιμήθηκε με μια χρυσή λίρα. Παντρεύτηκαν με τη Ζωή που ήταν κι αυτή καταγωγής Βλάχων όταν ήταν 20 ετών.
Ο Απόστολος μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1967 με τη σύζυγό του Ζωή και τα δύο του παιδιά, τον Πασχάλη που ήταν 14,5 εκείνη την εποχή και τη Στέλλα που ήταν 4,5 ετών. Τόσο ο Ζωή όσο και ο Απόστολος, εργάστηκαν σκληρά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ο Απόστολος εργάστηκε ως κρεοπώλης στα σφαγεία και, επίσης, στην εταιρεία James Harding, επί 10 χρόνια από τις 6πμ.έως τις 12 τα μεσάνυχτα, πέντε ημέρες την εβδομάδα. Η δε Ζωή ήταν πολύ ικανή μοδίστρα.
Ο Απόστολος ήταν πάντα ευγνώμων για την ευκαιρία που έδωσε η Αυστραλία σε αυτόν και την οικογένειά του και ήταν υπερήφανος για τη θαρραλέα απόφαση που πήρε να έρθει στη χώρα αυτή. Ήρθε με τα ελάχιστα και δημιούργησε μια επιτυχημένη ζωή.
Η Ζωή και ο Απόστολος εκπαίδευσαν τα παιδιά τους και έγιναν και τα δύο δικηγόροι. Ο Πασχάλης προχώρησε και δημιούργησε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο. Η Στέλλα έγινε δικηγόρος-συνήγορος σε μια εποχή που οι γυναίκες σπάνια γίνονταν συνήγοροι (Barrister).
Χαρά και ευλογία του Απόστολου ήταν τα εγγόνια του –τρία από τον Πασχάλη με τη γυναίκα του, την Λία- τον Απόστολο-Γιάννη και τη Ζωή και δύο από τη Στέλλα και τον Πίτερ – τον Λι και την Τία. Όλα τα εγγόνια του προχώρησαν στις σπουδές της και να επιτύχουν στις καριέρες τους, γεγονός που τον έκανε εξαιρετικά περήφανο.
Μιλούσε πάντα για τα εγγόνια του και, ειδικότερα, κρατούσε μαζί του μια φωτοτυπία του αποκόμματος της εφημερίδας «Νέος Κόσμος» με τα αποτελέσματα του εγγονού του, Απόστολου, όταν τελείωσε το Γυμνάσιο. Όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύ του άρεσε να δίνει συνεντεύξεις σε ελληνικές εφημερίδες και στο ραδιόφωνο για την εθνική του κληρονομιά του, τη ζωή του μετά τη μετανάστευση στην Αυστραλία, για τις περιόδους πολέμου στην Ελλάδα και για την πολιτική. Εκατοντάδες αποκόμματα εφημερίδων βρέθηκαν στα πράγματά του.
Με τον Γιάννη είχε έναν ιδιαίτερο δεσμό αμοιβαίας κατανόησης για τη ζωή εν γένει και συχνά τους βλέπαμε να γελούν και να αστειεύονται μαζί.
Στον Λι πάντα θαύμαζε την αθλητικότητα και την ομορφιά του, μέχρι που πίστευε ότι είχε σχεδόν τον ίδιο σωματότυπο!
Αγαπούσε επίσης τα μεγάλα εγγόνια του και όταν τα είχε κοντά του, εκείνος μετατρεπόταν σε έναν «ευγενή γίγαντα».
Ασχολήθηκε αρκετά με τα παροικιακά θέματα. Έγινε πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης και του Συλλόγου Ελλήνων Ηλικιωμένων Oakleigh.
Ήταν ένας αφοσιωμένος πατέρας και στοργικός παππούς. Η γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονά του, οι συμπέθεροι και οι φίλοι του, θα θυμούνται πάντα τον χαρούμενο χαρακτήρα του, τα λόγια σοφίας του – που μερικές φορές φαίνονταν απίστευτα αλλά πάντα έβγαιναν σωστά.
