Ωδή στη ζωή των προγόνων της, το έργο της ταλαντούχας ομογενούς σκηνοθέτη

Ένα ντοκιμαντέρ για το παρελθόν που μας θυμίζει να μην ξεχνάμε το σήμερα...

Η Βικτώρια Βαλάση άγγιξε πολλές καρδιές όταν δημοσίευσε σε ανάρτησή της, στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, το ντοκιμαντέρ που ολοκλήρωσε για τον παππού και τη γιαγιά της με τίτλο «The Grandparents Documentary» («Το ντοκιμαντέρ των παππούδων»).

«Έχω λάβει τόσα πολλά προσωπικά μηνύματα από άγνωστους, που λένε πόσο έχουν συγκινηθεί, και ότι τους έχω εμπνεύσει να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο» είπε η κα Βαλάση στον «Νέο Κόσμο».

Η 21χρονη σκηνοθέτης, γύρισε αυτό το έργο για να καταγράψει τη ζωή των αγαπημένων της παππούδων -από την πλευρά της μητέρας της- Δημήτρη και Βασιλική Καραδήμου.

Ένα πράγμα, όμως, που τη λυπεί ιδιαίτερα, είναι ότι δεν κατάφερε να μοιραστεί το ολοκληρωμένο έργο με τον παππού της, ο οποίος «έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή.

«Χρειάστηκε να βάλω στην άκρη το ντοκιμαντέρ για άλλες δουλειές, και δεν πίστευα ότι ο παππούς θα πέθαινε. Τώρα προσπαθώ να δίνω προτεραιότητα σε τέτοια θέματα, γιατί μετανιώνω πολύ που δεν είχα την ευκαιρία να του το δείξω. Αυτή είναι η ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις» είπε η ταλαντούχα ομογενής.

Η Βικτώρια Βαλάση με τον παππού και τη γιαγιά της. Φώτο: Supplied

Η ιδέα να γυρίσει αυτό το ντοκιμαντέρ γεννήθηκε όταν έχασε τον άλλον παππού της, από την πλευρά του πατέρα της.

«Ήταν πριν πέντε περίπου χρόνια, και μετάνιωσα που δεν ήμουν εκεί, και ότι δεν είχα περάσει αρκετό χρόνο μαζί του. Ήμουν 15 χρόνων και, πιθανότατα, ήμουν στο τηλέφωνό μου συνέχεια, κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, και όταν “έφυγε” δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ήμουν. Δεν ήταν ότι δεν ήμουν καλή εγγονή, ήμουν πάντα εκεί, αλλά όχι αρκετά» εξηγεί η κα Βαλάση.

Το ντοκιμαντέρ αφηγείται τη ζωή των παππούδων της κας Βαλάση, που μετανάστευσαν στην Αυστραλία τη δεκαετία του ’60.

«Ήθελα να αποτυπώσω τη γιαγιά και τον παππού μου, με φυσικότητα, όπως ήταν, και να εμβαθύνω στην περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, γιατί ήταν κάτι που διαμόρφωσε εκείνη τη γενιά, και η ζωή τους ήταν εντελώς διαφορετική» προσθέτει η κα Βαλάση.

“Αυτή ήταν η αγαπημένη φωτογραφία του παππού μαζί μου” λέει η Βικτώρια Βαλάση. Φώτο: Supplied

Η ιστορία τους ξεκινά από το Σίδνεϊ, όπου το ζευγάρι βρέθηκε να ζει και να μοιράζεται το ίδιο σπίτι με άλλους νεοφερμένους Έλληνες μετανάστες.

«Γνωρίστηκαν σε αυτό το σπίτι, παντρεύτηκαν εκεί και ήρθαν κοντά με όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συγκατοικούσαν. Έτρεφαν σεβασμό ο ένας για τον άλλον και έμειναν φίλοι για μια ζωή. Το βρίσκω αυτό πολύ γλυκό».

Στα πλάνα του ντοκιμαντέρ καταγράφεται και η πιο δύσκολη πλευρά της ιστορίας της οικογένειας Καραδήμου.

Ο παππούς της εργαζόταν σε εργοστάσιο επεξεργασίας άνθρακα. «Ήταν απαίσια δουλειά, μου είχε πει ο παππούς…

Εργάστηκαν ιδιαίτερα σκληρά, και πιστεύω ότι αυτό το κομμάτι είναι πολύ σημαντικό στην ιστορία της μετανάστευσης» εξηγεί η νεαρή σκηνοθέτης.

Αυτό που πραγματικά φωτίζει το ντοκιμαντέρ της νεαρής γυναίκας, είναι η αδιαπέραστη αγάπη που μοιράστηκαν η… Γιαγιά και ο Πάππου της.

«Ποτέ δεν τσακώθηκαν πραγματικά. Θαυμάζω τον σεβασμό, την αγάπη και την ευτυχία που τους περιτριγύριζε. Ήταν απλά ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλον. Τώρα που έφυγε ο παππούς μου, προσπαθώ να βλέπω τη γιαγιά μου κάθε μέρα, αλλά όπως και να έχει, εξακολουθεί να σκέπτεται τον παππού, εξακολουθεί να τον θέλει… Αυτή η δέσμευση που είχαν μεταξύ τους επί 61 χρόνια είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο σ’ εκείνους».

Ο αείμνηστος Δημήτρης Καραδήμος με τις εγγονές του. Φώτο: Supplied

Αρχικά, το όραμα της κας Βαλάση ήταν να αποδώσει την ιστορία τους με συναίσθημα και τη σοβαρότητα που της αναλογεί, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε, πιστεύει ότι βγήκε κάτι πολύ πιο ξεχωριστό.

«Κατέληξε να είναι πολύ προσωπικό» εξηγεί η νεαρή ομογενής, και προσθέτει ότι το ντοκιμαντέρ εστίασε «στο πόσο ευτυχισμένοι ήταν που είχαν οικογένεια και πόσο περήφανοι ήταν για τα παιδιά τους… Τελικά κατέληξε να είναι χαρούμενο και όμορφο και περισσότερο ένας φόρος τιμής για τη ζωή τους».

Αν και μερικές στιγμές στη ζωή μας είναι φευγαλέες, η ταλαντούχα σκηνοθέτης, κατάφερε να «αιχμαλωτίσει τη ζωή που μια μέρα θα φύγει» για να τη περάσει μέσα από τις καταπληκτικές οικογενειακές αναμνήσεις στα παιδιά της και εκείνα με τη σειρά τους, στα δικά τους.

Στο έργο της μοιράζεται και ένα άλλο μήνυμα, για κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε ή θεωρούμε δεδομένο.

«Οι άνθρωποι συνηθίζουν να εστιάζουν στη δουλειά τους, παρά στους ανθρώπους γύρω τους» είπε η κα Βαλάση και ελπίζει να ενθαρρύνει και άλλες οικογένειες να αφιερώσουν χρόνο στους δικούς τους. «Ακόμα και αν δεν γυρίσετε ένα ντοκιμαντέρ, μπορείτε απλώς να είστε εκεί».

«Μία ηλικιωμένη κυρία γράφει στην ανάρτησή μου ”Έχω δει τον εγγονό μου 14 φορές, και είναι 14 χρόνων” και το βρήκα αυτό πολύ λυπηρό».

Η κα Βαλάση έχει περισσότερες ιδέες και σχέδια για το μέλλον. Συνέχεια στη σειρά των ντοκιμαντέρ έχει η ιστορία της γιαγιά της, από την πλευρά του πατέρα της.

«Η ιστορία της είναι πολύ διαφορετική. Ήταν μοδίστρα, και κατάγεται από ένα διαφορετικό μέρος της Ελλάδας. Δεν ξέρω πάρα πολλά για τη ζωή της, οπότε θα είναι ευκαρία να μάθω περισσότερα».

*Μπορείτε να απολαύστε το ντοκιμαντέρ της «The Grandparents Documentary» και άλλα έργα της στο YouTube: