«Έφυγε» και η γνωστή και άξια συμπάροικος Καίτη Παύλου, η οποία έγραφε συχνά-πυκνά στο « Νέο Κόσμο» ως το τέλος.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας, Γεράσιμος Κλωνής, έκανε την ακόλουθη ανάρτηση:
«Πάει και η Καίτη μας. Η καλή μας Καίτη Παύλου που χρόνια είχε υπηρετήσει στο Δ. Συμβούλιο του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί της για αρκετά χρόνια. Σαν συγγραφέας και ποιήτρια άφησε σοβαρό έργο σαν παρακαταθήκη στους εναπομείναντες συναδέλφους και συγγενείς. Καλό ταξίδι Καίτη εκεί στην αιωνιότητα παρέα με το σύντροφο της ζωής σου το Χαρίλαο. Εμείς θα σε ενθυμούμαστε πάντα με αγάπη. Ο Σύνδεσμός μας που τόσα χρόνια υπηρέτησες εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά σου και η ευχή σου να τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή».
Μάλιστα ο ίδιος ανέβασε και ένα κείμενο του «Νέου Κόσμου» όταν, πριν λίγα χρόνια, είχε γίνει η βιβλιοπαρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Μονοπάτι Αναλαμπής» της Καίτης Παύλου στην Κυπριακή Κοινότητα.
Την παρουσίαση είχε κάνει ο Γιάννης Μηλίδης που επεσήμανε ότι η Καίτη Παύλου μετανάστευσε στην Αυστραλία στη δεκαετία του ’50, «μια σκληρή δεκαετία, γιατί οι Έλληνες έβγαιναν από τη φρικιαστική δεκαετία του ’40 με την Ιταλική και Γερμανική εισβολή της Ελλάδας και την Γερμανική Κατοχή» που «δημιούργησε φοβερές καταστροφές στον ελληνικό πληθυσμό (…)».
«Στην ποίηση της Καίτης Παύλου», είπε ο κ. Μηλίδης, «είναι επίσης έντονα τα αντιπολεμικά ποιήματα και αυτό τιμά την ποιήτρια γιατί δείχνει ότι ως ποιήτρια νιώθει ότι έχει την ηθική ευθύνη να γράψει όχι μόνο για την προσωπική της έκφραση αλλά και για το κοινωνικό καλό. Επιδιώκει δηλαδή η Καίτη Παύλου μια ποίηση χρήσιμη που θα προβληματίσει και θα συνετίσει. Αυτή η ποίηση απαιτεί τόλμη αλλά και ευαισθησία από την συγγραφέα».
Μια άλλη τολμηρή πράξη της ποιήτριας Καίτης Παύλου είναι ο τρόπος που έγραφε για την μετανάστευση καθώς «αποκαλύπτει ότι η μετανάστευση είναι τελικά μια μεγάλη ειρωνεία και μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει ποτέ γιατί οι νεαροί Έλληνες μετανάστες παροτρύνθηκαν από την αδιαφορία του κράτους τους να φύγουν για να εργαστούν σε άλλες χώρες. Το όνειρό τους όμως ήταν να γυρίσουν πίσω στους δικούς τους μετά από μερικά χρόνια. Όταν όμως έφτασαν στον ξένο τόπο μάθαιναν την πικρή αλήθεια. Ότι για να φτιάξεις μια καλύτερη ζωή έπρεπε να ξεχάσεις τον γυρισμό σου και τους δικούς σου» όπως δείχνει το ποίημα ΚΡΥΦΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ.
