Μια νύχτα με φεγγαρι που όλες οι γεύσεις των λέξεων και των προτάσεων ξαναβαφτήζονται ,σε άλλο μύθο και με άλλο χρώμα , κάθεσαι και αναρωτιέσαι , πως να στείλεις μήνυμα ή να βάλεις κάποια φωτό στα κοινωνικά δίχτυα ( έστω δίκτυα ) . Είναι ένα πρόβλημα για αρκετούς , έστω ένα ζητούμενο για κάποιους άλλους. Ειδικά όταν το φεγγάρι ,(το ολόγιομο κυρίως )σε κοιτάει και συ απλά αναστοχάζεσαι (την πορεία του , τα καλοκαίρια σου ) τότε κάθε εικόνα έχει την ομορφιά της . Την χαρμολύπη της κυρίως . Αυτοδύναμη και αυθόρμητη κυκλοφορεί δίπλα σου.
Γιατί αυτή την νύχτα του φεγγαριού , είτε το πίνεις ,είτε όχι , είτε κόβεις βόλτες , είτε πιό σωστά θέλεις να βολτάρεις ,στην γειτονιά και στην αυλή του , καταλαβαίνεις ,συναισθηματικά και από την επιρροή του και λόγω των αποςτάςεων οτι κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο εφικτό να γίνει πραγματικότητα ,όσο και να το επιθυμείς . Σε πραγματικό χρόνο ..Ενδεχομένως , όλα τα φώτα των δρόμων να ναι σιωπηλά αυτή την εποχή . Να δείχνουν υπακουή και συμμόρφωση στα απαραίτητα και αναγκαία μέτρα των μετακινήςεων . Ο αργαλειός του ουρανού όμως διαφορετικά υφαίνει τα μαθηματικά και τα αδράχτια του κύκλου των εποχών . Σε άλλα μέτρα ,τα νήματα και οι κλωςτές του συμπληρώνονται με ταχύτητα φαντασίας. Τότε κάθε βήμα τους παίρνει άλλο χαρακτήρα . Οι φάροι της καρδιάς δίνουν διαφορετικά σινιάλα στην νυχτωδία και απλά υπακούς στου χρόνου σου τις εναλλαγές και τους χτύπους. Είτε στο μπαλκόνι, είτε στο ξέφωτο, είτε στο πάτωμα ,είτε στο τυχαίο ,το φεγγάρι δεν κρύβει ούτε τις προθέσεις του ,ούτε και τις διαθέσεις του . Με ωριμότητα αλλά και στην στιγμιαία εκπληξη αποτυπώνεις την εικόνα του όςο πιο καλά γίνεται . Μια συγκυρία νοςταλγίας και καλού καιρού λειτουργούν καταλυτικά . Με φουσκωμένα τα πανιά των αναμνήσεων ,των χθεσινών εικόνων της όποιας καλοκαιρίας , τα κύματα και τα παιχνιδίσματα του φεγγαριού , του ολόγιουμου ειδικά , στο βλέμμα και στον ουρανό σε ταξιδεύει.
Είναι μια νύχτα εύθραυστη . Και ολα τα κομμάτια της αλληλοσυμπληρώνονται . Λουσμένη με αυτό το φως η όχθη της τελευταίας σου μύχιας σκέψης αναστοχάζεται. Το Καθρέφτισμα στο φως του φεγγαριού, στην μέση μιας ωκεάνειας Κλεισούρας αποκαλύπτει ένα άλλο κομματάκι του εαυτού σου . Ο καθένας εχει το δικό του κάδρο . Και το κύμα του έρχεται και φεύγει . Η εναλλαγή των εικόνων της τηλεόρασης και οι λιγοστές κουβέντες της επανάληψης των γεγονότων απλά υπαρχουν για συντοφιά ενημέρωςης .Αρκεί να μην γίνονται συνήθεια για να γεμίζουν τα κενά . Από μια ξεχασμένη γειτονιά σου ερχεται στα χείλη ´´´´το νύχτωσε χωρίς φεγγαρι του απ.καλδάρα ´´´´ . Και όντως το σκοτάδι είναι βαθύ και απλώνεται , οπως σε πάνε τα λόγια στις παρακάτω στροφές . Δηλαδή , σε ένα στενό παραθύρι . Σε μια έξοδο . Σε μια λύτρωση . Και σε μια αλλη ξεχασμένη γειτονιά ,του μ.χατζιδάκη ,η υπενθύμιση ´´´´´´πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι ´´´´´ για να φύγει η λύπη απλά σου δίνει το χέρι και το όνειρο .
Η όποια λύπη και το όποιο σκοτάδι ´και το όποιο όνειρο . Και οι γειτονιές έρχονται κοντά ,κατά ένα περίεργο τρόπο . Τουλάχιστον στα λόγια . Αρκεί τουλάχιστον , να γίνεται η προέκταση της ματιάς τους ,με αληθινές στιγμές που τις έχεις αγγίξει . Και μείνανε . Και μένουνε . Ολα σε φέρνουν στο τώρα. Το φεγγάρι έλκει τα βήματα , τα βλέμματα . Ακόμη και στα μοιρολόγια ,στα ανείπωτα , δίνει το παρών ,οπως ´´´´´´ φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο , που πας να βασιλέψεις , την μάνα αφήνεις σκοτεινά ,και αλλού θα πας να φέξεις ´´´´. Τίποτε δεν κρύβεται , ούτε από του ηλιου τα άτια , ούτε από του φεγγαριού τις σιωπές . Ξεκλειδώνονται οι αισθήσεις , ελευθερώνεται το δάκρυ . Τις πέτρες ,τις νύχτες , τις σιωπές χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις και άδεια από κανέναν τις ανανεώνει και τις πάει παραπέρα . Το φεγγάρι χτυπάει την πόρτα , χωρίς κωδικούς, κουδούνια και προςχήματα . Μπαινοβγαίνει στις εποχές , στις στιγμές και στους τοίχους με άνεση . Τα πλήκτρα της μνήμης αποκτούν άλλη διάσταση . Να τη πούμε δέος , να την πούμε δικαίωμα , να την πούμε ανάγκη .
Ολες συμπληρωματικά έχουν την λειτουργία τους . Στην είςοδο και στην έξοδο ,του βιβλίου και των εικόνων της ζωής , του φεγγαριου τα μελίςματα ,οι αναπνοές και οι φάσεις του είναι κεφάλαιο και συνεχής πρόλογος . Κάτι τέτοιες νύχτες , ´´´´´´νύχτες ,που παιρνούν , που δεν θα ξανάρθουν με αγιόκλημα και γιαςεμιά´´´´´ οπως μας ψιθυρίζει ο λ.κελαηδόνης στα θερινά του σινεμά (λες και μοιάζει η ζωή με ταινεία ), ολοι είμαστε προσκεκλημένοι και ευπρόςδεκτοι .Θεατές και πρωταγωνιστες , που εναλλάσσουν ρόλους.
Ο δορυφόρος της γης , χωρίς ατμόσφαιρα και νερό , γίνεται μια άλλη κατοικία . Χωρίς ρολόγια , αριθμούς ,όρια . Με τα απαραίτητα σύνεργα της φαντασίας , παίρνει χαρακτήρα . Και αν σκεφτεί κανείς , ότι ο ήλιος είναι ενέργεια , φως για να κινηθεί το καθετί ,παρόν και απών, εντούτοις το φεγγαράκι το λαμπρό ,μας περπατάει στις νύχτες στην δικιά του αλφαβήτα. Με τις πολλές παραλλαγές του , με παλίρροια και άμπωτη ,μας ταξιδεύει. Πιο σωστά ,μας συν ταξιδεύει.
Χν Μελβούρνη 2021 .
