To Philip Island που βρίσκεται περίπου 125 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μελβούρνης είναι, κυρίως, γνωστό για τους πηγκουίνους.
Το νησί αυτό, λόγω της απουσίας θηλαστικών κυνηγών, έχει βρει την ισορροπία στην τροφική του αλυσίδα κάνοντας τις τεράστιες σαρανταποδαρούσες αρπακτικά ζώα.
Οι σαρκοφάγες αυτές σαρανταποδαρούσες μπορούν να φτάσουν τα 30 εκατοστά μήκος, έχουν θωρακισμένη πλάτη και είναι και δηλητηριώδεις.
Το ενδιαφέρον όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι διατροφικές τους συνήθειες, καθώς εξολοθρεύουν χιλιάδες νεοσσούς πουλιών του είδους Pterodroma Nigripennis κάθε χρόνο. Κατά κάποιο τρόπο, πήραν τη θέση των θηλαστικών κυνηγών τα οποία απουσιάζουν από τον νησί.
Οι σαρανταποδαρούσες κυνηγούν τη νύχτα, χρησιμοποιώντας τις δύο ευαίσθητες κεραίες τους. Το συγκεκριμένο είδος πουλιών χτίζει τις φωλιές του στο έδαφος, οπότε οι νεοσσοί είναι εύκολοι στόχοι. Οι σαρανταποδαρούσες εγχύουν το δηλητήριό τους στους νεοσσούς, παραλύοντάς τους όσο τους τρώνε ζωντανούς.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι σαρανταποδαρούσες καταναλώνουν από 2.109 έως 3.724 νεοσσούς το χρόνο, ενώ η έρευνα είναι η πρώτη καταγεραμμένη περίπτωση που σαρανταποδαρούσες τρέφονται με θαλασσοπούλια. Εκτιμάται ότι η διατροφή τους αποτελείται κατά 48% από σπονδυλωτά ζώα, ενώ τα θαλασσοπούλια αποτελούν περίπου στο 8%.
Όσο ανατριχιαστικό και αν ακούγεται, οι σαρανταποδαρούσες παίζουν καίριο ρόλο στο οικοσύστημα του νησιού, φέρνοντας θρεπτικά στοιχεία από τη θάλασσα στη στεριά, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της χλωρίδας του νησιού η οποία καταστράφηκε όταν οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν το 1788 ως αποικία εξορίας, φέρνοντας γουρούνια, κατσίκες και κουνέλια τα οποία απογύμνωσαν το τοπίο.
