ΤΙ ΧΑΜΠΑΡΙΑ, καλοί μου συμπάροικοι; Πώς τα πάτε με την κλεισούρα; Τι σας ρωτάω κι εγώ τώρα, ε; Σα να παίζω με τον πόνο σας είναι. Τι να πω κι εγώ που έχω χάσει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και δεν μαθαίνω και τίποτα για να σας πω…
ΒΓΑΙΝΕΙΣ να πεις μια «καλημέρα» και σε κοιτάνε λες και θα τους φας. Ήμαρτον! Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε άνθρωπο και να τον φοβόμαστε. Με το που πλησιάζεις κάποιον το βλέπεις στο πρόσωπό του. «Τι είσαι εσύ, τώρα; Δέλτα, Άλφα ή Σίγμα (τελικό);», ακούς την εσωτερική φωνή του να κραυγάζει.
ΑΝΤΕ, σε λίγο βλέπω να μας κρεμάνε και τα καρτελάκια στο λαιμό. «Εμβολιασμένος», «Ανεμβολίαστος», «Ημιεμβολιασμένος», «Αναποφάσιστος», «Αρνητής», «Μολυσμένος», «Καθαρός», «Πρώην Α ή Δ ή…» (ανάλογα με τη μετάλλαξη), «Συμπτωματικός», «Μη συμπτωματικός» και πάει λέγοντας. Για γέλια και για κλάματα.
ΑΥΤΑ κάθομαι και σκέφτομαι καθημερινά κι ο νους μου ταξιδεύει μιας και το σώμα φαίνεται πως ρίζωσε για τα καλά σε τούτη εδώ την ξέρα. Αλλά έτσι, είναι, αγαπητοί μου. «Ο χορτάτος δεν σκέφτεται τον πεινασμένο», όπως έλεγε και η γιαγιά μου η σοφή. Αυτοί που αποφασίζουν, μια χαρά σουλατσάρουν κατά το δοκούν, οπότε πού να ξέρουν πώς αισθανόμαστε εμείς οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, που η αρίδα μας δεν επιτρέπεται να πάει πέρα από τα πέντε χιλιόμετρα;
ΚΙ ΕΤΣΙ, ως άξιοι «πεινασμένοι» τι άλλο μας έχει απομείνει από το να «ονειρευόμαστε καρβέλια» και εν προκειμένω ταξίδια… Προσέχετε, όμως, γιατί λόγω της μεγάλης μας λαχτάρας, τα καρβέλια μας είναι πολύ μυρωδάτα και γύρω υπάρχουν κάτι «ευαίσθητες μυτούλες» που καραδοκούν.
ΝΑ, ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ μου ήρθε ένα μήνυμα που με αναστάτωσε πολύ κι έπρεπε μετά να δω μαζεμένα δέκα επεισόδια του «Σασμού» για να συνέλθω.
Ήταν από ένα γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο που με προέτρεπε να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια σε εξευτελιστικές τιμές. Τσιμπάω εγώ αμέσως, ανοίγω το μήνυμα και… Αυτό ήταν! Έκλεισα τις διακοπές μου για το αόριστο μέλλον στην Τασμανία και είμαι ΟΚ.
«ΣΤΕΙΛΕ τον μελλοντικό σου εαυτό σε νέα ύψη με τις προσφορές μας για την Τασμανία. Απόλαυσε τον φρέσκο αέρα, τα μαγικά τοπία και το υπέροχο φαγητό και κρασί. Ο μελλοντικός σου εαυτός θα σε ευγνωμονεί», έλεγε το διαφημιστικό του ταξιδιωτικού πρακτορείου και δεν σταματούσε εκεί.
Με άλλο σύνδεσμο με παρέπεμπε σε χλιδάτα ξενοδοχεία για να απολαύσω περιποίηση και χαλάρωση στο μάξιμουμ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που πρόλαβα, δε λέτε, γιατί η προσφορά έληγε σε 3 ώρες 22 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα. Σκέψου να το έχανα. Πω, πω! έτσι όπως παρακολουθούσα την αντίστροφη μέτρηση ένιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος.
Όχι από τη δροσιά και τον καθαρό αέρα της θαλασσινής αύρας που υποσχόταν το διαφημιστικό αλλά από κάτι αλλόκοτο. Σαν τάχα μόλις μηδενιζόταν το ρολόι να γινόταν μια μεγάλη έκρηξη. Σαν μια τεράστια φούσκα που γεμίζει – γεμίζει και όταν ξεπεράσει την αντοχή της, ΠΑΦ! σκάει στα μούτρα σου με πάταγο σκορπώντας γύρω ό,τι έκρυβε στα σωθικά της.
ΤΩΡΑ που το ξανασκέφτομαι δεν ήταν άδικος και άκυρος ο φόβος μου. Αφού περί φούσκας πρόκειται. Είναι το όνειρο, η προσδοκία, η λαχτάρα της φυγής, μετά από τόσον καιρό στη φυλακή. Ένα όνειρο με το οποίο παίζουν κάποιοι για να κερδίσουν. Όπως γίνεται πάντα… Κάποιοι ονειρεύονται και κάποιοι άλλοι καπηλεύονται τα όνειρά τους. Όλοι κερδισμένοι… Ευτυχώς, λέω, που πρόλαβα την προσφορά…
Μ.Κ.
ΠΟΛΥ περίεργο και προκλητικό βρίσκω διακανονισμό καταστήματος fast food (κοινώς ταχυφαγείου) των εσωτερικών βορείων προαστίων της πόλης μας να διαθέσουν πακέτα με πατατάκια κλπ προς $2 έκαστον (αν άκουσα καλά) σε πελάτες του εν λόγω καταστήματος, μόνο αν πάνε εκεί με αυτοκίνητο…
ΑΥΤΟ μου διαμήνυσε φίλος μου, ο οποίος, ως εργαζόμενος στην εστίαση -έναν κλάδο που έχει χτυπηθεί ιδιαίτερα από τα αλλεπάλληλα lockdowns, μην μπορώντας να… σταυρώσει μια δουλειά της προκοπής και έχοντας οικονομικό πρόβλημα- θέλησε να πάει έως εκεί, για να πάρει ένα τέτοιο πακέτο.
ΑΜ δε…, οι υπάλληλοι αξίωσαν από τον ίδιο να έχει αυτοκίνητο, λέγοντάς του ότι δεν μπορούν να τον εξυπηρετήσουν επειδή πήγε… πεζή. Όταν του είπα «δώσε τα $2 σε έναν από τους οδηγούς, να στο αγοράσει και περίμενέ τον πιο κεί», μου απάντησε: «Το ζήτημα είναι ότι επικρατεί τόση ερημιά που πρέπει να περιμένω ώρες για να έρθει ένα αυτοκίνητο…»! Ουδέν σχόλιον.
ΑΥΤΟ είναι ένα, μικρό μεν, αλλά χαρακτηριστικό δείγμα, των ανισοτήτων και των πολλαπλών διαχωρισμών που έχουν έρθει στην επιφάνεια την ίδια στιγμή με την έλευση και εδραίωση του Covid στην καθημερινή μας ζωή τον τελευταίο ενάμισι χρόνο…
ΕΝΑΣ άτιμος και πολύ ύπουλος ιός, ο οποίος όχι μόνο μας ήρθε αγενώς και αξέστως, γιατί ούτε που τον καλέσαμε, αλλά καθορίζει πλέον και τον καθημερινό μας χρόνο. Εκεί που λέμε «κάντε υπομονή κι ο ήλιος θα ξαναφανεί», που τραγουδούσε ο αείμνηστος σερ Μπιθί, μας δίνει μια κατραπακιά και μας στέλνει στο …πυρ το εξώτερον.
ΣΤΗΝ πανδημία, από τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα είναι και οι άστεγοι, όλοι αυτοί που, για τον ένα ή άλλο λόγο, έχουν πεταχτεί έξω από κάθε επίδομα ή άλλο παρόμοιο δικαίωμα, βιώνοντας έντονους διαχωρισμούς και, φυσικά, ακραία φτώχεια και ανέχεια.
ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ότι μέσα στα νέα μέτρα και κανονισμούς που έρχονται, να υπάρξει και η ανάλογη μέριμνα για τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας, πέρα από τους όποιους διαχωρισμούς και προκαταλήψεις. Μερικοί οργανισμοί και υπηρεσίες προσπαθούν, αλλά το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει.
Δ.Τ.
ΧΑΡΟΥΛΕΣ ακούω, χαμόγελα βλέπω. Ε! η αλήθεια να λέγεται. Τα παρατεταμένα lockdowns, ακόμα και για μας που λέγαμε ότι είμαστε φιλικοί με το σπίτι, άρχισαν να γίνονται εφιάλτης. Ο κόμπος άγγιξε το χτένι. Οι περισσότεροι τα έχουν πάρει στο κρανίο, όπως θα έλεγε ο συνάδελφος Μπ. Στ. Λέτε να πιέστηκε ο κ. Andrews και άλλαξε τροπάρι; Μάλλον, γιατί έστω και τα προτεινόμενα μέτρα χαλάρωσης, μάς άλλαξαν ήδη τη διάθεση.
ΟΥΤΩΣ ή άλλως, κατά τη φράση του καλού μου γείτονα κ. Κοσμά, ο κ. Andrews έχει την απάντηση της ερώτησης στο τσεπάκι του. Όμως με τα τελευταία μαντάτα, φωτίστηκε το πρόσωπό του.
Χάθηκε η σπιρτάδα που είχε στο λόγο και στο βλέμμα του, ξέχασε τους κήπους, τα σπόρια και τα λουλουδικά και άρχισε να μιλά για το πότε θα πάμε στον γειτονικό Σύλλογο των Ηλικιωμένων, πότε θα ανοίξουν οι εκκλησίες και άλλα παρόμοια.
Υπομονή κ. Κοσμά. Όλα στην ώρα τους.
Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ομάδας συμπολιτών μας, να ζητήσουν από τον πολιτειακό πρωθυπουργό να τους δοθεί άδεια να γιορτάσουν ομαδικά μια σημαντική, σύμφωνα με το θρησκευτικό τους Ημερολόγιο, μέρα, μού φαίνεται κάπως…
Χωρίς να είμαι ειδική, ανέτρεξα στην Απογραφή του 2016 -τα αποτελέσματα της φετεινής δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά- και βρήκα ότι ο θρησκευόμενος πληθυσμός της χώρας, ανέρχεται στα 12.200.000. Που σημαίνει ότι το 61% του πληθυσμού πιστεύει/ακολουθεί ένα θρήσκευμα.
ΣΥΝΟΛΙΚΑ υπάρχουν 120 θρησκεύματα. Σκέφτομαι λοιπόν και πείτε μου αν συμφωνείτε/διαφωνείτε. Αν όλοι μας -ρητορικό το όλοι γιατί υπάρχουν και οι άθεοι- ζητήσουμε από την Πολιτεία εν μέσω πανδημίας, να μας παραχωρήσει με τις ευλογίες της μια μέρα για να γιορτάσουμε ο καθένας μας τη σημαντική Θρησκευτική ή άλλη Ημερολογιακή μέρα, τι θα γίνει με τον κορονοϊό; Πού πάνε τα μέτρα ασφαλείας, η προφύλαξη, ο εγκλεισμός, ο κατ’ οίκον περιορισμός κλπ;
ΤΩΡΑ αν ο κ. Andrews ενδώσει στην απαίτηση και το επιτρέψει, δεν θέλω ούτε καν να φανταστώ το τι θα ακολουθήσει. Λέμε ότι ζούμε σε μια πολυπολιτισμική χώρα, χαιρόμαστε τα ίδια δικαιώματα, μοιραζόμαστε τις ίδιες ευθύνες και σεβόμαστε τις κουλτούρες των συμπολιτών μας. Μάλιστα η Διεθνής Ημέρα Συνύπαρξης και Αρμονίας, υποστηρίζεται από την κυβέρνηση και από ό,τι γνωρίζω, παρέχονται επιχορηγήσεις σε οργανισμούς που εκπονούν ανάλογα προγράμματα.
ΩΣΤΟΣΟ, η απαίτηση με βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετη. Είπαμε ίδια δικαιώματα, ίδιες ευθύνες. Και για σας που αναρωτιέστε αν υπάρχει Διεθνής Ημέρα Θρησκείας, Πίστης και Αρμονίας, είναι η 16η Ιανουαρίου.
ΚΑΙ ΤΟ πλαστό καλά κρατεί. Στο πιστοποιητικό εμβολιασμού-μαϊμού αναφέρομαι, που ψάχνουν να αποκτήσουν οι απανταχού αντιεμβολιαστές για να συνεχίσουν ανενόχλητοι να κινούνται ανάμεσα στον εμβολιασμένο πληθυσμό. Δεδομένου ότι η τεχνολογία καλπάζει, ο κίνδυνος πλαστογράφησης από τους αετονύχηδες είναι ορατός.
Για τους αρνητές που κάνουν λόγο ότι το πιστοποιητικό παραβιάζει τα προσωπικά τους δεδομένα έχω να πω τούτο. Ας κοιτάξουν το κινητό τους τηλέφωνο. Είναι η «ταυτότητα» για το ποιοι είμαστε.
ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ, κατά τη γνώμη μου, η εγκατάσταση καμερών ασφαλείας στην πολυσύχναστη περιοχή του Oakleigh. Προσωπικά δεν βλέπω παραβίαση της ιδιωτικής μου ζωής ούτε επέμβαση στα προσωπικά μου δεδομένα.
Αντιθέτως. τα συστήματα μας κάνουν να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς και δίνουν τη δυνατότητα στην Αστυνομία για ακαλύτερη παρακολούθηση. Φυσικά, ο Δήμος Monash εξετάζει και τη νομική πλευρά της εγκατάστασης.
ΕΣΕΙΣ γνωρίζατε ότι η Αυστραλία έχει την παγκόσμια πρωτιά στην εξόρυξη χρυσού; Και ότι παρά την πανδημία πωλείται $1.800 η ουγγιά, ποσόν που θεωρείται όχι ευκαταφρόνητο από τους επενδυτές εν μέσω της κρίσης;
Από περιέργεια ανέτρεξα στο διαδύκτυο και βρήκα ότι τα μεγαλύτερα ορυχεία βρίσκονται στη Δυτική Αυστραλία. Βλέποντας δε φωτογραφίες των εγκαταστάσεων, καταλαβαίνει ο καθένας το μέγεθος των επενδύσεων.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ την προσπάθεια του Πανεπιστημίου Monash, να εντοπίσει και να ψηφοποιήσει ιστορικά χειρόγραφα, περγαμηνές και βιβλία γύρω στο 1600 μ.Χ, στα Ελληνικά, Αραβικά, Εβραϊκά και Λατινικά, που τυχόν βρίσκονται στην αυστραλιανή ήπειρο, όταν οι κάτοχοί τους έκαναν το υπερπόντιο ταξίδι τους στο Νότο.
Οι προς αναζήτηση θησαυροί είναι ανεκτίμητης αξίας και αποτελούν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς μας στους Αντίποδες. Αν λοιπόν έχετε στην κατοχή σας κάτι τέτοιο, επικοινωνήστε με το Πανεπιστήμιο.
ΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ, λοιπόν, το ραντεβού με την παρέα μας, ας απολαύσουμε μαζί το καφεδάκι μας στο πάρκο ή στην αυλή μας και ο Θεός βοηθός. Ίσως αύριο να έχουμε καλύτερα και περισσότερα νέα! Μέχρι τότε, καλή δύναμη!
Κ.Γ.