Η πρώτη γενιά Ελλήνων μεταναστών είναι εκείνη που κράτησε ζωντανούς τους δεσμούς με την πατρίδα σε μια χώρα τόσο μακρινή όσο η Αυστραλία.

Ανήγειραν εκκλησιές, άνοιξαν ελληνικά σχολεία, ίδρυσαν συλλόγους, έμειναν δεμένοι και κατάφεραν να διατηρήσουν και να μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές τη δική τους Ελλάδα, έτσι όπως την διαφύλαξαν και την έφεραν μέσα στις καρδιές τους διασχίζοντας στεριές και ωκεανούς.

Δεν ήξεραν πολλά, παρά μονάχα ότι έπρεπε να μην σκορπίσουν, αλλά να κρατηθούν ενωμένοι για να μπορέσουν να επιβιώσουν στην ξένη χώρα. Γι’ αυτό και συσπειρώθηκαν γύρω από ό,τι είχαν κοινό: την γλώσσα, την πίστη και τις παραδόσεις τους.

Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστο αν σκεφτεί κανείς κάτω από ποιες συνθήκες έχτισαν τις «μικρές πατρίδες» με θεμέλια τόσο γερά που δεκαετίες αργότερα να είναι έτοιμες να κατοικηθούν από την τέταρτη και την πέμπτη γενιά μεταναστών.

Μια από αυτές τις γερές και δυναμικές κοινότητες είναι και η Λημνιακή που φέτος συμπληρώνει 82 χρόνια ζωής.

ΑΠΟ ΤΗ ΛΗΜΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Ήταν το 1939 όταν ο Δημήτρης Κατακουζηνός Μπλαμπλάνης, μαζί με μια παρέα φίλων του πραγματοποιούσε ένα όνειρο ζωής ιδρύοντας την τότε Λημνιακή Αδελφότητα Βικτώριας.

Ο Δημήτρης γεννήθηκε στο Ρουσσοπούλι Λήμνου το 1886. Νέο παλικάρι έφυγε για την Αμερική για να εργασθεί, αλλά σύντομα επέστρεψε στη Λήμνο και υπηρέτησε στο στρατό. Όταν απολύθηκε προσπάθησε να επιστρέψει στην Αμερική αλλά δεν τον δέχτηκαν για δεύτερη φορά. Αποφασισμένος να αρχίσει μια καινούργια ζωή για την οικογένειά του, ήρθε στην Αυστραλία με έναν φίλο του το 1927.

Εργάστηκε σε φάρμες στη Δυτική Αυστραλία και τη Νέα Νότια Ουαλία, μέχρι να μπορέσει να έρθει στη Βικτώρια. Έβγαλε τα πρώτα του χρήματα, πουλώντας μαχαίρια σε εστιατόρια και το 1933 κατάφερε να φέρει την σύζυγό του Ουρανία, και τις δυο κόρες τους, Αθηνά και Ελένη, στην Αυστραλία. Ο Δημήτρης ήταν πολύ αγαπητός στην παροικία. Το πάθος του, όμως, για την αγαπημένη του Λήμνο έκαιγε βαθιά στην καρδιά του. Πάντα του έλειπε η πατρίδα του.

Αυτόν τον καημό τον απάλυνε κάπως η δημιουργία της Λημνιακής Αδελφότητας.

Μεταξύ των πρωτεργατών ήταν και ο Θησέας Μαρμαράς, πολύ γνωστός μεταξύ των μελών, ως ο νονός του Συλλόγου και ο οποίος, μάλιστα, είναι και νονός του νυν προέδρου, Φίλιππου Διαματάρη.

Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο της Λημνιακής Αδελφότητας είχε μόνο άνδρες και οι συνεδριάσεις τους γίνονταν στο σπίτι του Δημήτρη Μπλαμπλάνη στο Filbert Street, στο Caulfield. Ο στόχος τους ήταν να συγκροτήσουν μια Κοινότητα που να προσφέρει σε όλες τις οικογένειες υποστήριξη στις χαρές και στις λύπες και ασφάλεια σε μια ξένη χώρα όπου οι μετανάστες περνούσαν δύσκολες στιγμές.

Και το κατάφεραν.

Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΛΗΜΝΟΥ–ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

Οι δεσμοί μεταξύ της Λήμνου και της Αυστραλίας χτίστηκαν πολύ πριν φθάσουν οι πρώτοι Λημνιοί στους Αντίποδες.
Όλα ξεκίνησαν ενώ ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν και οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες μαζί με τις δυνάμεις της Αντάντ, συμμετείχαν στην επιχείρηση κατάληψης των Δαρδανελίων με την θρυλική απόβαση στην Καλλίπολη έχοντας ως ορμητήριο τη Λήμνο.

Κάπως έτσι γνώρισαν οι Λημνιοί την Αυστραλία και ξεκίνησαν να έρχονται στη μακρινή αυτή χώρα με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

Οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν εδώ, γρήγορα δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο του εμπορίου και των επιχειρήσεων όπου σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να βοηθήσουν και άλλους συμπατριώτες τους να μεταναστεύσουν στη νέα πατρίδα.

«Η Λημνιακή Κοινότητα συνέβαλε τα μέγιστα στον τρόπο ζωής των Αυστραλών» λέει στον «Νέο Κόσμο» ο πρόεδρος της Λημνιακής Κοινότητας, κ. Φίλιππος Διαματάρης.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το στοίχημα για τον ίδιο αλλά και για τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου είναι η συνέχιση του σπουδαίου έργου των προκατόχων τους.

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ

«Όπως συνέβη στην Αμερική, η πρώτη γενιά κράτησε τις παραδόσεις και τους δεσμούς με την πατρίδα, ιδρύοντας συλλόγους, σχολεία και χορευτικές ομάδες. Η δεύτερη γενιά μεγάλωσε μέσα σε αυτά. Κι ενώ η τρίτη γενιά έδειξε να αποστασιοποιείται, η τέταρτη και πέμπτη εκφράζουν μα έντονη ανάγκη να επανασυνδεθούν με την πολιτιστική κληρονομιά τους.

Αυτό θα συμβεί και εδώ στην Αυστραλία τα επόμενα χρόνια, όμως, εμείς μέσα από την Κοινότητά μας, προσπαθούμε να επισπεύσουμε αυτή τη διαδικασία, αγκαλιάζοντας την νέα γενιά και προσπαθώντας να την εμπλέξουμε όσο μπορούμε. Είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε μια ομάδα που εργάζεται εντατικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτό που λέω στα μέλη μας είναι ότι δεν ενσωματώνουμε στην ομάδα απλώς μέλη του ΔΣ, αλλά προέδρους. Προέδρους με προοπτική που θα αγωνιστούν για να οδηγήσουν την Κοινότητα στο μέλλον διατηρώντας και διαδίδοντας την πολύτιμη πολιτιστική μας κληρονομιά στις επόμενες γενιές», λέει ο κ. Διαματάρης.

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Σήμερα στη Λημνιακή Κοινότητα λειτουργούν οι Επιτροπές Γυναικών, Ηλικιωμένων, Νέων, Αθλητισμού και Κοινοτήτων.
«Οι δύο πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η Κοινότητά μας, είναι οι νέοι και η ηλικιωμένοι μας. Τα περισσότερα μέλη του σημερινού ΔΣ ήμασταν μαζί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην τότε Λέσχη Νέων της Λημνιακής Κοινότητας.

Έτσι χρησιμοποιούμε την ίδια φόρμουλα για να φέρουμε τη νέα γενιά κοντά μας. Σε αντίθεση με το παρελθόν, που οι παλιοί ήταν κάπως συγκρατημένοι και δεν μας έδιναν πολλές ελευθερίες, εμείς θέλουμε οι νέοι μας να συμμετέχουν ενεργά λαμβάνοντας πρωτοβουλίες.

Από την άλλη, είναι οι ηλικιωμένοι μας οι οποίοι κατέχουν εξέχουσα θέση στην Κοινότητ΄μας καθώς είναι εκείνοι που τη δημιούργησαν και οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να υπολογίζουμε τη γνώμη τους» λέει ο κ. Διαματάρης.

Ωστόσο, η ζωή προχωρά και οι εποχές αλλάζουν. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που η ηγεσία της Λημνιακής Κοινότητας κάθε άλλο παρά αγνοεί. Απεναντίας.

«Στόχος μας είναι να ανοίξουμε τη Λημνιακή Κοινότητα όχι μόνο σε όλους τους Έλληνες αλλά και στους Αυστραλούς. Τα μέλη του ΔΣ θα είναι πάντα Λημνιοί στην καταγωγή αλλά το άνοιγμα της ιδιότητας του μέλους και σε άλλους, νομίζω είναι πολύ σημαντικό» εξηγεί ο κ. Διαματάρης.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ COVID-19

Μέσα από αυτό το μονοσέλιδο αφιέρωμα με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης της Λήμνου, ο πρόεδρος και το ΔΣ της Λημνιακής Κοινότητας ανακάλυψαν έναν τρόπο για να επικοινωνήσουν με τα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου υπενθυμίζοντάς τους την παρουσία τους και ότι το έργο τους συνεχίζεται παρά τις αναβολές και τις ματαιώσεις των προγραμματισμένων εκδηλώσεων λόγω της πανδημίας.

«Η πανδημία είναι μια πρόκληση. Έχουμε αναγκαστεί να ακυρώσουμε τις περισσότερες από τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις μας, ενώ όσες τελικά πραγματοποιηθούν μετά την άρση των περιορισμών θα πρέπει να οργανωθούν έτσι ώστε να τηρούνται σχολαστικά όλα τα μέτρα προστασίας.

Το ΔΣ εργάζεται εντατικά, προτρέποντας τα μέλη της Λημνιακής Κοινότητας να ενημερώνονται σωστά και υπεύθυνα και να εμβολιαστούν για να μπορέσουμε επιτέλους να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και να ξαναζωντανέψουν οι εκδηλώσεις.

Ανυπομονούμε για το επερχόμενο χριστουγεννιάτικο πανηγύρι μας, που, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, έχει προγραμματιστεί για τις 5 Δεκεμβρίου. Θα είναι μια μεγάλη οικογενειακή γιορτή στην οποία η συμμετοχή αναμένουμε ότι θα ξεπεράσει τους υπολογισμούς μας, λόγω του παρατεταμένου εγκλεισμού» καταλήγει ο κ. Διαματάρης.

ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΟΜΑΔΑ

Το παρόν ΔΣ της Λημνιακής Κοινότητας αποτελείται από μια πολλά υποσχόμενη δεκαμελή ομάδα.

Τον πρόεδρο κ. Φίλιππο Διαματάρη, πλαισιώνουν ο αντιπρόεδρος, Πέτρος Σκαπέτης, ο αναπληρωτής αντιπρόεδρος, Κωνσταντίνος Χάτζη, ο γραμματέας Άγγελος Τσαπτσαλής, ο ταμίας Ευάγγελος Μπίνος, η βοηθός γραμματέα, Πένι Αγγελίδη, και τα μέλη Άννα Μπεντούλη, Αντώνης Γερογιαννάκης, Χριστίνα Βέμη και Σταυρούλα Μπεζά.

Για τον πρόεδρο της Λημνιακής Κοινότητας το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει σύμπνοια στην ομάδα.

«Χαίρομαι γιατί όλα τα μέλη του ΔΣ βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Να μεγαλώσουμε την παρακαταθήκη που μας εμπιστεύτηκαν οι πρόγονοί μας που έχτισαν αυτόν τον Οργανισμό και να την παραδώσουμε με περηφάνια στις επόμενες γενιές».

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Λημνιακής Κοινότητας Μελβούρνης