Ένα από τα τελευταία δημιουργήματα του κορυφαίου ομογενή αρχιτέκτονα της Μελβούρνης, Βασίλη (Μπίλι) Καβελλάρη είναι η ξεχωριστή κατοικία στο Τούρακ που τραβά την προσοχή όσων περάσουν από την σικάτη αυτή περιοχή της πόλης.
Με επιρροές που μαρτυρούν την ελληνική καταγωγή του αρχιτέκτονα σε μια σύγχρονη έκφραση που ακολουθεί τις γραμμές του στυλ νεομπαρόκ, η κατοικία που φέρει τη σφραγίδα της εταιρίας του κ. Καβελλάρη, «JARtB», έχει ήδη βραβευτεί δύο φορές στην Αυστραλία και τώρα είναι μεταξύ των φιναλίστ για το πρώτο βραβείο του Παγκόσμιου Φεστιβάλ Αρχιτεκτονικής 2021, τα αποτελέσματα του οποίου θα ανακοινωθούν το Δεκέμβρη στη Λισαβώνα.
«Και μόνο το γεγονός ότι βρίσκομαι ανάμεσα στους φιναλίστ ενός παγκόσμιου διαγωνισμού, είναι πολύ σπουδαίο», λέει στον «Νέο Κόσμο» ο κ. Καβελλάρης διευθυντής της εταιρίας Kavellaris Urban Design (KUD) την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 2002 και της οποίας τα έργα έχουν αποσπάσει πολλά διεθνή βραβεία.Το όνομα JARtB αντιπροσωπεύει το πρώτο γράμμα του ονόματος κάθε μέλους της οικογένειας Καβελλάρη: τις κόρες Jorja και Alexia, τη σύζυγό του, Rosalba και τον Billy ενώ το «t» είναι για την Τέχνη.
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 2019. Είναι το σπίτι της οικογένειας, αλλά είναι επίσης μια γκαλερί για τη συλλογή έργων τέχνης του. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να περάσει από την ιδέα στην κατασκευή.
«Ήμασταν διακοπές στο Μεξικό, όταν εγώ και η Rosalba αρχίσαμε να ρίχνουμε ιδέες για το σπίτι. Η σύζυγός μου έχει εξαιρετική αίσθηση όσον αφορά το σχεδιασμό και υπήρξε εφαλτήριο και σε μεγάλο βαθμό μέρος της διαδικασίας», είπε ο αρχιτέκτονας στον «Νέο Κόσμο».
Το κτίριο, για την κατασκευή του οποίου εργάστηκαν οι καλύτεροι τεχνίτες και χρησιμοποιήθηκαν τα καλύτερα υλικά ολοκληρώθηκε μετά από δύο χρόνια.
«Εκτελέσαμε το βασικό σχέδιο και αυτό ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Εάν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους, τότε θα έχεις και το αποτέλεσμα που θέλεις».
Αυτό που ίσως ξεχωρίζει περισσότερο είναι η τεράστια τοιχογραφία από γυαλί που δεσπόζει στην πρόσοψη του επάνω ορόφου.
Το έργο των Ισπανών καλλιτεχνών PichiAvo είναι μια ζωντανή και τολμηρή έκφραση του ελληνισμού μέσα από αρχαιοελληνικές μορφές, όπως ο Διομήδης, ο Προμηθέας και ο Ποσειδώνας.
«Ως Έλληνας αρχιτέκτονας, ενσταλάζω τον ελληνισμό στη δουλειά μου σε μια σύγχρονη γλώσσα», λέει ο κ. Καβελλάρης, ο οποίος δίνει συχνά διαλέξεις σε πολλά πανεπιστήμια.
Οι γονείς του, ο Γιώργος από τα Καλάβρυτα και η Άννα από το χωριό Λάνθη Πελοποννήσου, ήρθαν στην Αυστραλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και εμφύσησαν σε αυτόν και τη μεγαλύτερη αδελφή του την αγάπη τους για την Ελλάδας.
«Πήγαμε και οι δύο σε ελληνικό σχολείο. Έχω πάει στην Ελλάδα και δεν μπορώ να αποκοπώ από αυτές τις ρίζες και τις αξίες που μου εμφύσησαν οι γονείς μου» λέει ο κ. Καβελλάρης. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και η στενή σχέση του ταλαντούχου αρχιτέκτονα με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, στην οποία έχει προσφέρει εθελοντικά την τεχνογνωσία του σε μια σειρά από έργα, όπως το σχολείο Alphington και το Ελληνικό Μουσείο.
«Οι γονείς μου, που ασχολούνταν με τον κλάδο της φιλοξενίας, μας έστειλαν στο ελληνικό σχολείο και συμμετείχαμε πάντα σε πολιτιστικές και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις της ελληνικής κοινότητας».
Το σπίτι «JARtB» δεν αποτελεί μόνο έκφραση της ελληνικής του καταγωγής αλλά αντανακλά και τις καλλιτεχνικές του ευαισθησίες. Το σπίτι λειτουργεί όχι μόνο ως κατοικία αλλά και ως γκαλερί για τα έργα τέχνης που έχει συγκεντρώσει, αναθέσει ή δημιουργήσει η οικογένεια Καβελλάρη. Εκτός από αρχιτέκτονας ο Βασίλης Καβελλάρης είναι καλλιτέχνης, ποιητής και φωτογράφος.
«Η τέχνη είναι η ζωή μας. Το σπίτι είναι έκφραση των αξιών μας και η τέχνη είναι κεντρικό θέμα».
Το σπίτι έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενεί και μικρές εκδηλώσεις και με την άρση των περιορισμών για τον COVID, ο κ. Καβελλάρη σχεδιάζει να να μετατρέψει το σπίτι και σε σημείο συνάντησης για συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις και ρεσιτάλ.
Ως παιδί, σχεδίαζε συνεχώς, αλλά συνειδητοποίησε ότι ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας όταν στα 15 του είδε τον πίνακα σχεδίασης που χρησιμοποιούσε ο ξάδερφός του για τις σπουδές του στη μηχανική.
Ο κ. Καβελλάρης λέει ότι η αρχιτεκτονική βιώνει μια αναγέννηση με την επανασύνδεση της πειθαρχίας με την τέχνη και η Αυστραλία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της εξέλιξης.
Ο ίδιος θεωρεί ότι αυτή η αλλαγή έπρεπε να συμβεί καθώς στα μέσα του 20ού αιώνα οι Αυστραλοί θεωρούσαν τους αρχιτέκτονες ως αναβαθμισμένους σχεδιαστές που ο στόχος τους ήταν να διεκπεραιώνουν οικοδομικά σχέδια.
«Είχαμε χάσει αυτή τη σύνδεση μεταξύ τέχνης και αρχιτεκτονικής, αλλά η εκτίμηση και η σημασία της αρχιτεκτονικής έχει γίνει πιο εκλεπτυσμένη καθώς πολλοί συνειδητοποιούν τη δύναμη που έχει ένα κτίριο να προσελκύει τους ανθρώπους στον πολιτισμό τους. Αν η αρχιτεκτονική ήταν καθαρά χρηστική, θα φτιάχναμε απλά κουτιά για να ζήσουμε. Ακόμη και από την εποχή που ζούσαμε σε σπηλιές, στολίζαμε τους τοίχους των σπηλαίων. Γιατί χρειαζόμαστε την τέχνη; Έχει να κάνει με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος».