Ο ΝΙΚΟΣ Δημόπουλος για τους παροικούντες στο Oakleigh -και όχι μόνο- είναι αρκετά γνωστός. Τον γνωρίζουν όλοι με το όνομα «ο Νίκος ο μπογιατζής ο διαβασμένος». Είναι όντως σωστός ο χαρακτηρισμός. Φυσικά, δεν είναι διαβασμένος από… παπά.

Τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο αλλά όταν συνομιλήσεις μαζί του -παρά το γεγονός ότι μερικές φορές δίνει την εντύπωση ότι προκαλεί με το λόγο του- νομίζεις ότι είναι άτομο με πανεπιστημιακές σπουδές. Έχει διαβάσει πολλά βιβλία και έχει αρκετές γνώσεις, ιδιαίτερα σε ιστορικά και πολτικοκοινωνικά ζητήματα.
Ο λόγος που συναντηθήκαμε μαζί του είναι η 48η επέτειος του Πολυτεχνείου. Για τον Νίκο Δημόπουλο η επέτειος αυτή και ό,τι έχει σχέση με τη Χούντα, του δημιουργούν ποικίλα συναισθήματα λύπης και περισυλλογής. Σκέφτεται τους φοιτητές που θυσιάστηκαν, τους δημοκράτες αγωνιστές που βασανίστηκαν και εξορίστηκαν στα ξερονήσια της Γυάρου, της Μακρονήσου και αλλού από την αμερικανοκίνητη Χούντα των συνταγματαρχών.

Το 1967 -μας λέει ο Νίκος Δημόπουλος- υπηρετούσα στην Κω, κάνοντας τη στρατιωτική μου θητεία. Παραμονή της δικτατορίας είχα πάρει άδεια και έμεινα δυο μέρες στην Αθήνα πριν πάω στην Πάτρα που είναι η γενέτειρά μου. Εκεί και συγκεκριμένα κοντά στην Πλατεία Αττικής που τότε ήταν με χώμα, έμενε ο μακαρίτης ο αδελφός μου Ανδρέας με τη γυναίκα του. Θυμάμαι το βράδυ στις 20 Απριλίου, τον αδελφό μου να λέει στη γυναίκα του: «Βάσω μη σου φανεί παράξενο αν αύριο γίνει δικτατορία!» Ο Ανδρέας ήταν έξυπνος άνθρωπος και είχε πείρα γιατί ήταν οργανωμένος στη Νεολαία Λαμπράκη και την ΕΔΑ.

Αργότερα με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ αναδείχτηκε σε δραστήριο στέλεχος στην Πάτρα. Η πρόβλεψή του επαληθεύτηκε όταν την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε με τα τανκς στους δρόμους.
Το πρωί της 21ης Απριλίου σηκώθηκα με σκοπό να πάω στην Ομόνοια. Στις διαβάσεις, στους δρόμους γύρω από την πλατεία Αττικής, υπήρχαν στρατιώτες με προτεταμένα τα όπλα και με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Δεν μας επέτρεψαν να διασχίσουμε το δρόμο και μας γύρισαν πίσω. Όπως ήμασταν μαζεμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως συμβαίνει στις διαβάσεις των μεγαλουπόλεων, οι στρατιώτες έριχναν ντουφεκιές στον αέρα. Εντελώς ξαφνικά ακριβώς δίπλα μου σε απόσταση αναπνοής ήταν ένας νεαρός και τον βλέπω να σωριάζεται στο έδαφος. Νόμιζα ότι λυποθύμησε και σκύβοντας όταν είδα να τρέχει «ποτάμι» το αίμα από το κεφάλι του κατάλαβαμε τόσο εγώ όσο και όλοι τριγύρω του, ότι δεν ήταν λιποθυμία αλλά ακαριαίος θάνατος από σφαίρα.

Οι τουφεκιές συνέχιζαν να πέφτουν στον αέρα και όλοι απομακρυνθήκαμε τρομοκρατημένοι. Εγώ και πολλοί άλλοι μαζευτήκαμε κοντά στην πολυκατοικία που έμενε ο αδερφός μου και παρακολουθούσαμε από απόσταση. Είχε αδειάσει η Πλατεία Αττικής με ξαπλωμένο τον νεκρό νεαρό που κείτονταν στο έδαφος και τους στρατιώτες να πυροβολούν στον αέρα σπέρνοντας τον φόβο και τον τρόμο.
Ενώ είμασταν εκεί μαζεμένοι και παρακολουθούσαμε -σε απόσταση δυο-τριών μέτρων από το σημείο που ήμουν εγώ- ξαφνικά ακούω: «Καλέστε το Πρώτων Βοηθειών!». «Τι Πρώτων Βοηθειών…» απαντάει κάποιος άλλος. Παίρνει υποβασταζόμενο κάποιον νεαρό τον βάζει πίσω στο μηχανάκι και έφυγαν!… Αυτό που είχε γίνει ήταν ότι ο υποβασταζόμενος νεαρός είχε τραυματιστεί από σφαίρα στο γόνατο. Φορούσε, θυμάμαι, καμπάνα παντελόνι και το αίμα να τρέχει. Τον νεκρό νεαρό τον πήρε μετά από περίπου μία ώρα στρατιωτικό αυτοκίνητο. Πιθανόν εσκεμμένα τον άφησαν τόση ώρα στο έδαφος και σε κοινή θέα για να σπείρουν ακόμα μεγαλύτερο φόβο και τρόμο στο λαό.

Τα περιστατικά αυτά -λέει ο Νίκος Δημόπουλος- τα έχω διηγηθεί σε φίλους και γνωστούς. Είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να τα πω και δημόσια μέσω του «Νέου Κόσμου».
Να προσθέσω και κάτι πολύ σημαντικό. Το 1971 ήρθα στην Αυστραλία. Συμπτωματικά έτυχε να συνταξιδεύω στο ίδιο καράβι με τον αείμνηστο δημοσιογράφο του «Νέου Κόσμου», Κώστα Νικολόπουλο. Τον νεαρό που προανέφερα που τον σκότωσε δίπλα μου η Χούντα δεν γνώριζα το όνομά του. Το έμαθα αργότερα, δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία, από τον «Νέο Κόσμο».

Ήταν ή στο τέλος του 1975 ή αρχές του 1976 που ο «Νέος Κόσμος» αναδημοσίευσε από εφημερίδα των Αθηνών άρθρο που έλεγε ότι ζητούνται μάρτυρες για το θάνατο του «Βασιλάκη Καΐλα εκ Τρικάλων που δολοφονήθηκε την 21η Απριλίου στην πλατεία Αττικής!»

Ορισμένες φορές αγανακτώ όταν ορισμένοι ανεγκέφαλοι αμφισβητούν τα εγκλήματα της Χούντας και τις δολοφονίες των φοιτητών που έπεσαν αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη Ελλάδα.
Είμαι αισιόδοξος όμως -καταλήγει ο Νίκος Δημόπουλος- ότι αν και η Ελλάδα βρίσκεται μέσα σε Συμπληγάδες, υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, πρώτα και κύρια το ΚΚΕ, που παλεύουν και κρατούν ζωντανά τα συνθήματα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου και της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας. Συνθήματα επίκαιρα, γιατί παραμένει επίκαιρος ο αγώνας ενάντια στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε ορμητήριο πολέμου, ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καταργεί κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, ενάντια στην κεφαλαιοκρατία.