Καλό Παράδεισο καλέ μου φίλε και συνεργάτη. Η βαλίτσα, με τη στάμπα Greek Migrant’s Suitcase, Arrived in Australia 1948, γεμάτη όνειρα κι ελπίδες που έφερες μαζί σου και, που με περηφάνεια έδειχνες το πολύτιμο τότε βιος σου, θα πρέπει να πάρει μια θέση στο Λαογραφικό Μουσείο και η ιστορία σου, να συμπεριληφτεί στο Βιβλίο της Προφορικής Ιστορίας της Ομογένειας της Κουηνσλάνδης, για να θυμίζει το διάβα και το πάθος σου, για κάθε τι ελληνικό.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο πριν 10 μέρες. Τίποτε δεν προμήνυε το δυσάρεστο μήνυμα για την αποδημία του αγαπητού μου φίλου και συνάδελφου Γιάννη Καρά από το Gold Coast. Πλήρης ημερών, εγκατέλειψε τα εγκώσμια σε ηλικία 93 ετών, την ημέρα των γενεθλίων του.
Δεν θυμάμαι πότε γνωριστήκαμε τηλεφωνικά, αλλά σίγουρα η συνάντησή μας το 2012, όταν αντιπροσώπευσα την εφημερίδα στο Ελληνικό Φεστιβάλ της Βρισβάνης και ένα χρόνο μετά στο αντίστοιχο του Gold Coast, έδεσε περισσότερο τη φιλία μας. Τον θυμάμαι αεικίνητο, με το θαλασσί μπουφάν, την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και την μπλε κορδέλα με την ετικέτα, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΣ, Συνεργάτης ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, να περιφέρεται με την εφημερίδα στο χέρι ανάμεσα στους καλεσμένους και να προσκαλεί τους Αυστραλούς πολιτικούς για μια φωτογραφία για το ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ. Τέτοιο ήταν το πάθος του με την εφημερίδα.
Με την αγαπημένη του Μίτση. Φώτο:Supplied
Όταν δε τον φώναζα «συνάδελφε», το χαμόγελο της ικανοποίησης ζωγραφιζόταν διάπλατα στο πρόσωπό του. Εντυπωσιάστηκα και με τις γνωριμίες του. Με πήρε από το χέρι και γυρίσαμε όλα τα περίπτερα. Καλά. Για τα κεράσματα δεν το συζητώ.
Ο Γιάννης, γόνος Σμυρνιών που όπως μου είχε πει, η οικογένειά του γλύτωσε εκ θαύματος τη σφαγή του 1922, βρέθηκε αμούστακο παληκάρι στην Αθήνα. Η ζωή του είναι σαν κινηματογραφική ταινία. Άλλαξε πολλές δουλειές. Εργάστηκε ως αθλητικογράφος σε εφημερίδα αλλά δραστηριοποιήθηκε και στον επιχειρηματικό τομέα στο Σίδνεϊ πριν εγκατασταθούν μόνιμα στο Gold Coast.
Γνώρισε την Αυστραλία στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών, επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρέφτηκε την Μίτση, τη γυναίκα της ζωής του, και, ενωμένοι συνέχισαν πίσω μαζί στην Αυστραλία με τα παιδιά τους Άννα και Γιώργο.
Στο αφιέρωμα της εφημερίδας μας το 2011 «Τα πλοία της Γραμμής Προορισμός Αυστραλία», που έλαβαν μέρος 49 αναγνώστες από όλες τις Πολιτείες της Αυστραλίας, ανάμεσα στους αναγνώστες που μοιράστηκαν την ιστορία τους για το υπερπόντιο ταξίδι τους στο Νότο, ήταν και ο Γιάννης Καράς.
Πάντα με το “Νέο Κόσμο”. Φώτο: Helen Zahos
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΗΤΑΝ
YES PLEASE
Με σοβαρό ύφος έλεγε ότι το ταξίδι διήρκεσε 44 ημέρες με το υπερωκεάνιο Radnic, με 900 επιβάτες στην πλειοψηφία Ελλαδίτες και Κύπριους και, ότι ήταν το πρώτο που εγκαινίασε τη γραμμή Ελλάδας-Αυστραλίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και χαριτολογώντας, ότι στο πλοίο που χρησιμοποιείτο για τη μεταφορά αρνιών και μετατράπηκε σε μεταφορικό, η οσμή ήταν ακόμα αισθητή.
«Η κατοχή και ο εμφύλιος που ακολούθησε με τον αιματηρό αλληλοσπαραγμό άφησαν έντονα τα σημάδια της φτώχειας και της μιζέριας στην πατρίδα μας. Από την άλλη υπήρχαν τόσα άλλα που με ήθελαν κοντά τους. Οι γονείς, η εκκλησία και η Α.Ε.Κ (Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως) είχαν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Στις 12 Δεκεμβρίου 1947 με βάρκα την ελπίδα ανέβηκα τις σκάλες κάνοντας χίλια όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Οι μέρες στο πλοίο κυλούσαν με συζητήσεις σε πηγαδάκια στην τραπεζαρία στο σαλόνι . Φυσικά και με βασάνιζε η σκέψη για το άγνωστο. Φτάνοντας στο λιμάνι της Μελβούρνης κρύος ιδρώτας με κυρίεψε. Τώρα που το σκέφτομαι η δική μου ανησυχία και φόβος δεν ήταν τίποτε μπροστά στο δίλημμα των νεαρών συνεπιβατισσών μου. Οι «νύφες» με τη φωτογραφία στο χέρι προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τον μέλλοντα σύζυγό τους. Για μερικές η συνάντηση τελείωνε ευχάριστα. Στις περισσότερες η απογοήτευση ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Κάπου κόπηκε το μουστάκι, κάπου άλλαξε το τριχωτό της κεφαλής, κάπου προστέθηκαν κάποια κιλά, κάπου, κάτι δεν συμβάδιζε με το (ανα)ζητούμενο».
Από το Σίδνεϊ, ο Γιάννης ταξίδεψε με αεροπλάνο στο Kempsey, όπου τον περίμεναν οι θείοι του. Φόρεσε ποδιά και στρώθηκε στον πάγκο του Milk Bar. Οι πρώτες λέξεις που έμαθε ήταν: Yes please.
Η Μίτση με τν Βουγιουκλάκη. Φώτο: Supplied
Πίσω στην Ελλάδα, γνώρισε μέσα από φωτογραφίες που δημοσίευσε η εφημερίδα «Καθημερινή» την πανέμορφη Μίτση, υποψήφια «Σταρ Ελλάς, η οποία ντούμπλαρε την Αλίκη Βουγιουκλάκη στις ταινίες «Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» και «Η Νεράιδα και το παλικάρι», με την οποία ενώθηκαν το 1961 με τα δεσμά του γάμου.
Καλό Παράδεισο καλέ μου φίλε και συνεργάτη. Η βαλίτσα, με τη στάμπα Greek Migrant’s Suitcase, Arrived in Australia 1948, γεμάτη όνειρα κι ελπίδες που έφερες μαζί σου και, που με περηφάνεια έδειχνες το πολύτιμο τότε βιος σου, θα πρέπει να πάρει μια θέση στο Λαογραφικό Μουσείο και η ιστορία σου να συμπεριληφτεί στο Βιβλίο της Προφορικής Ιστορίας της Ομογένειας, για να θυμίζει το διάβα και το πάθος σου, για κάθε τι ελληνικό.
Συλλυπητήρια στην κυρία Μίτση, στην Άννα, στο Γιώργο και στα παιδιά τους, στον πατέρα Ρωμανό της εκκλησίας της Αγίας
Άννας και στους κοινούς μας φίλους, που πάντα μού μετέφερες την αγάπη και τα χαιρετίσματά τους.
Θα σε θυμάμαι με αγάπη.
Τον αγαπούσαν όλοι και ήταν φίλος με όλους. Εδώ με την βραβευμένη Ελληνίδα νοσηλεύτρια Ελένη Ζάχου
