Ο Δρ Γιώργος Ταλαίπωρος, πρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Αναπηρίας Βικτώριας (VDAC), αποχαιρέτησε τη μητέρα του με μια συγκινητική επιστολή που δημοσίευσε στο λογαριασμό του στο LinkedIn, τονίζοντας το ουσιαστικό έργο των φροντιστών προς τους ανθρώπους με αναπηρία και πόσο θα πρέπει να αναγνωρίζονται και εκείνοι και οι αγωνίες τους από το Εθνικό Σύστημα Ασφάλισης Αναπηρίας (NDIS).
«Χθες, η μητέρα μου, Κάθυ, έχασε μια μακρόχρονη και επώδυνη μάχη με τον καρκίνο. Είμαι, από τη μία, συντετριμμένος που έχασα τη μητέρα μου, αλλά, από την άλλη, νιώθω κάποια ανακούφιση γνωρίζοντας ότι δεν υποφέρει πια.
Της άρεσε να λέει πάντα, ακόμα και σε εντελώς αγνώστους, ότι ο γιος της ήταν ακαδημαϊκός. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν θα υποτιμούσαν την νοημοσύνη μου επειδή είμαι ανάπηρος. Μία προσέγγιση, που κάποιοι θα έλεγαν, ακολουθώ σε όλη μου τη ζωή στις σχέσεις μου με τους αρτιμελείς ανθρώπους αυτού του κόσμου.
Το μεγαλύτερο μέλημα στη ζωή της ήταν να είναι ο γιος της ασφαλής και οι άνθρωποι να τον ‘φροντίζουν καλά’.
“Ποιος είναι μαζί σου… Δεν είσαι μόνος σου, έτσι;” Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου έλεγε κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Ανησυχούσε συνεχώς για τη φροντίδα μου, παρ’ ότι η ομάδα που με φρόντιζε έκανε καλή δουλειά.
Αλλά με βάση τα όχι και τόσο ευαίσθητα ή διακριτικά σχόλια που συχνά άκουγε, σαφώς η φροντίδα δεν ήταν ποτέ αρκετά καλή, στο μυαλό της.
Η απώλεια ενός γονέα είναι μια βαθιά προσωπική εμπειρία, αλλά μερικές φορές, όπως λέει και η παροιμία, το προσωπικό γίνεται πολιτικό.
Όπως οι περισσότεροι γονείς, έτσι και η μητέρα μου ήθελε να ξέρει ότι είμαι εντάξει. Αλλά αντίθετα από τους υπόλοιπους γονείς, ο μεσήλικας γιος της χρειάζεται 24ωρη φροντίδα από άλλους για να επιβιώσει.
Όταν λέμε ότι το Εθνικό Σχέδιο Ασφάλισης Αναπηρίας (NDIS) φροντίζει για 450.000 Αυστραλούς με Αναπηρία, ξεχνάμε τα εκατομμύρια μέλη οικογενειών που βασίζονται στο σύστημα για να τους παρέχει τη διαβεβαίωση ότι τα αγαπημένα τους πρόσωπα θα είναι εντάξει όταν εκείνοι φύγουν από τη ζωή.
Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα Εθνικό Σχέδιο που να διασφαλίζει ότι θα έχουμε την υποστήριξη που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ανεξάρτητοι στην κοινωνία, χωρίς να αναγκαζόμαστε να υπομείνουμε συνθήκες ζωής ή καταστάσεις που μας στεναχωρούν ή μας κάνουν να αισθανόμαστε ανασφαλείς.
Δεν είναι πολλά αυτά που ζητάει μια μητέρα.
Καθώς οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες και οι σχεδιαστές λαμβάνουν αποφάσεις για τις ζωές μας, για το τι είναι λογικό και τί αναγκαίο, ελπίζω να λαμβάνουν υπόψη και ανθρώπους όπως τη μητέρα μου, Κάθυ.
Αντίο μαμά, Θα είμαι εντάξει».
