Ευτυχώς η παροικία μας έχει να επιδείξει μερικά πολύ φωτεινά παραδείγματα νέων που διαπρέπουν σε διάφορους χώρους και για τους οποίους θα πρέπει όλοι να είμαστε περήφανοι, ωστόσο, στα χρόνια της ενασχόλησής μου με τους ελληνικούς πανεπιστημιακούς συλλόγους δεν γνώρισα πολλούς που να πλησιάζουν την Ολυμπία Νέλσον και το έργο της.
Αναλογιζόμενοι τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει ως μέλος μιας κοινότητας, σκεφτόμαστε τη συνεισφορά του, το ταλέντο αλλά και την αντοχή του και η Ολυμπία εδώ και χρόνια αποδεικνύει ότι διαθέτει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η Ολυμπία σπούδασε Bachelor of Arts με κατεύθυνση στην Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και συνέχισε κάνοντας την εξειδίκευσή της (honours year), στην ιταλική τέχνη της Αναγέννησης.
Προφανώς η Ολυμπία έχει πάθος για την ιταλική ιστορία της τέχνης, ωστόσο κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών της σπουδών, το ερώτημα «ποια είναι η θέση της ελληνικής ιστορίας της τέχνης – εκτός των αρχαίων χρόνων – δίπλα σε αυτές τις ευρέως μελετημένες περιόδους τέχνης;» εμφανιζόταν ξανά και ξανά.
Η ομογενής φοιτήτρια που από πολύ νωρίς εντρύφησε στην ελληνική βυζαντινή αγιογραφία, ένιωσε ότι υπήρχε ένα κενό στους τομείς ιστορίας της τέχνης τους οποίους είχε σπουδάσει για χρόνια.
Με αυτό το ερώτημα στο μυαλό και την ευκαιρία που της έδωσε το lockdown για να σκεφτεί τα μελλοντικά της σχέδια, το 2020 η Ολυμπία άρχισε να εξερευνά τις επιλογές της, τους τρόπους με τους οποίους μπορούσε να ασχοληθεί με τη μελέτη ενός πάθους της που δεν είχε αξιοποιηθεί κατά τα προηγούμενα χρόνια σπουδών της.
Μετά από έρευνα, η Ολυμπία διαπίστωσε ότι στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης δεν υπήρχαν επιβλέποντες καθηγητές στον τομέα της ελληνικής τέχνης διαθέσιμοι και πρόθυμοι να δεχτούν φοιτητές που ήθελαν να σπουδάσουν ελληνορθόδοξη βυζαντινή αγιογραφία. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της για να βρει ένα πανεπιστήμιο και έναν επόπτη καθηγητή που θα ήταν πρόθυμος να την αναλάβει.
Έτσι, νωρίτερα φέτος, ενώ έψαχνε σε διάφορες ιστοσελίδες πανεπιστημίων, η Ολυμπία ανακάλυψε τον καθηγητή Βρασίδα Καραλή στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, που ήταν ο καταλληλότερος για να αναλάβει την επίβλεψή της κατά τη μεταπτυχιακή της έρευνα.
Αυτό το επιστημονικό συνταίριασμα οδήγησε στην εκπόνηση μιας υπό εξέλιξη ερευνητικής διατριβής σχετικά με την ανάπτυξη του στυλ στη βυζαντινή εποχή, ιδιαίτερα αυτού που σχετίζεται με την απεικόνιση συναισθημάτων.
Η έκθεση και το ενδιαφέρον της Ολυμπίας για τον κόσμο της τέχνης ξεκίνησε από τη γέννησή της καθώς είναι κόρη της αείμνηστης Πολυξένης Παπαπέτρου, διάσημης και καταξιωμένης φωτογράφου ενώ ο πατέρας της είναι o γνωστός κριτικός τέχνης Ρόμπερτ Νέλσον.
Έχοντας υπάρξει μούσα της μητέρας της, η Ολυμπία έπρεπε να διανύσει την πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή από μοντέλο σε ιστορικό τέχνης.
Η ίδια περιγράφει αυτό το ταξίδι ως περίπλοκο αλλά και σχεδόν φυσικό, ωστόσο αναφερόμενη στα έργα όπου απεικονίζεται, συχνά περιγράφει τη φωτογραφημένη εκδοχή του εαυτού της μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο.
Αυτή η διχοτόμηση της ύπαρξης, από τη μια το παγωμένο στο χρόνο είδωλο της Ολυμπίας και από την άλλη η ζωντανή Ολυμπία του σήμερα, παρουσιάζει μια μοναδική οπτική που επιτρέπει μια πιο ξεχωριστή είσοδο στον κόσμο της ιστορίας της τέχνης.
Η διττή της ιδιότητα τόσο ως μοντέλο όσο και ως παρατηρήτρια/αναλύτρια έχει επηρεάσει και εξακολουθεί να επηρεάζει την διαδρομή της στη μελέτη της ιστορίας της τέχνης.
Ως σιωπηλός θαυμαστής με γνώση του έργου της Πολυξένης Παπαπέτρου, ο καθηγητής Καραλής έγινε όχι μόνο ο τέλειος Επόπτης της μεταπτυχιακής έρευνας της Ολυμπίας, αλλά και επίτιμο μέλος της οικογένειάς της.
Η απώλεια της Πολυξένης Παπαπέτρου ήταν ένα σοκ για τον κόσμο της τέχνης αλλά ακόμα περισσότερο για την οικογένειά της που τη γνώριζε ως μαμά, σύζυγο και κόρη. Η διαχείριση της απώλειας, όπως άλλωστε γνωρίζω και από προσωπική πείρα, είναι μια πολύπλοκη, και δυναμική διαδικασία.
Η ανθεκτικότητα που έχει επιδείξει η Ολυμπία είναι εξαιρετική, το να βρίσκεται συνεχώς σε θέση να αντιμετωπίζει πότε τον θρίαμβο και πότε την απώλεια της μητέρας της, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να σταθεί στα δικά της πόδια δεν είναι εύκολο κατόρθωμα.
Παρά το γεγονός ότι οι γονείς της ήταν πολύ γνωστές προσωπικότητες στο χώρο, η Ολυμπία οπλισμένη με το πάθος της για την τέχνη, βαδίζει στο δρόμο που εκείνη χάραξε και που, όπως φαίνεται, πολύ γρήγορα θα την οδηγήσει επάξια σε μια θέση ανάμεσα στα πιο διάσημα μέλη του κόσμου της τέχνης.