Γεννημένος στην προπολεμική Μελβούρνη, ο Νίκος Πολίτης έγινε κύριος του προορισμού του από πολύ νεαρή ηλικία.

Όταν η επικρατούσα λογική καθόριζε ότι θα έπρεπε να ενδώσει σε δυνάμεις που ήταν πέρα των δυνατοτήτων του να ελέγξει, ο Νίκος, με τον δικό του τρόπο, τις αψήφησε.

Ενστικτωδώς, γνώριζε ότι μια υποτροφία που τη δικαιούνταν και τού την αρνούνταν λόγω του ότι ο πατέρας του δεν ήταν πολιτογραφημένος Αυστραλός, ήταν μια άρνηση δικαιοσύνης και για το γενικότερο καλό αυτό θα έπρεπε να αμφισβητηθεί. Το έκανε με τον δικό του τρόπο.

Ο Νίκος έγινε ο καλύτερος της τάξης του και πήγε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. Όταν οι Έλληνες γονείς στην προ και μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο προτιμούσαν για τα παιδιά τους περισσότερο συμβατικά ενδιαφέροντα και κλάδους σπουδών, ο Νίκος επέλεξε τη τζαζ και τη σπουδή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης αντί για Ιατρική ή Νομικά.

Η αποφασιστικότητά του ήταν τόσο ισχυρή να επιτύχει σε οποιονδήποτε κλάδο ώστε να ξεπερνά όλα τα μειονεκτήματα και έμαθε μόνος του πώς να παίζει το κλαρίνο αλλά πιο σπουδαίο να φτάσει στην κορυφή του επιλεγμένου κλάδου του.

Ταξίδεψε μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες για να μάθει από τον ίδιο τον πρωτομάστορα της τζαζ, Λούις Αρμστρονγκ, και άλλους κορυφαίους του κόσμου της τζαζ. Η φυλή και η εθνικότητα δεν υπήρξαν εμπόδιο, ενστερνίστηκε την ποικιλομορφία, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία ήταν πολύ πιο σπουδαίες από το χρώμα του δέρματος των συναδέλφων του.

Ο Νίκος μετέφερε το ίδιο κέφι στη διεύθυνση και την επέκταση της επιχείρησης ειδών ζαχαροπλαστικής που είχαν αρχίσει οι γονείς του. Έγινε μια ανθηρή επιχείρηση που τελικά πουλήθηκε το 1971 και του πρόσφερε μακροπρόθεσμη οικονομική ανεξαρτησία ώστε να μπορεί να ασχολείται με την αγαπημένη του τζαζ σε όλο τον κόσμο.

Ενώ τώρα μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε, αντιλήφθηκε κάτι άλλο που πολλοί λίγοι στην ελληνική παροικία τότε είχαν την ενεργητικότητα ή το πνευματικό σθένος να αντιμετωπίσουν. Μαζί με τον γιατρό Σπύρο Μωραΐτη, τον Γιώργο Παπαδόπουλο και άλλους στην ελληνική παροικία, καταπιάστηκαν με την ανάγκη να προσφέρουν βοήθεια στις χιλιάδες νέους Έλληνες μετανάστες που έφταναν στην Αυστραλία στις δεκαετίες 1950 και 1960.

Οι συλλογικές τους προσπάθειες οδήγησαν το 1972 στην ίδρυση της Αυστραλοελληνικής Κοινωνικής Πρόνοιας (της Πρόνοιας) και το 1976 της Φροντίδας.

Από την αρχή ο Νίκος αναγνώρισε την ανάγκη να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο και να σπουδάσει Κοινωνικός Λειτουργός, ένα προαπαιτούμενο για ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αυστραλιανής κυβέρνησης για διοίκηση οργανισμών που συμμετείχαν σε επιχορηγικές διαδικασίες.

Για 15 χρόνια ο Νίκος, ως διευθυντής της Πρόνοιας συνέχιζε να χτίζει πάνω στο εκφρασμένο όραμα και την αποστολή του οργανισμού να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ελλήνων μεταναστών που δεν μπορούσαν οι ίδιοι να επικοινωνούν με κυβερνητικές υπηρεσίες ή να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους με το ευρύτερο υποστηρικτικό σύστημα.

Ενέπνευσε νέους κοινωνικούς λειτουργούς ελληνικής καταγωγής και εκείνους από άλλους επαγγελματικούς κλάδους να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους και για τη σπουδαιότητα να ελαχιστοποιούν τη μειονεκτικότητα στην παροικία. Υποστήριζε ισότητα, βελτίωση στην πρόσβαση των υπηρεσιών, και δικαιοσύνη για όλους, αλλά το πιο σπουδαίο, ο Νίκος μαζί με άλλους αναγνώριζε τη δύναμη να ενεργούν συλλογικά.

Η δεκαετία του 1970 αποτελούσε στην Αυστραλία μια περίοδο αναθεωρήσεων και αναπροσαρμογών των νοοτροπιών προς τους μετανάστες. Η Αυστραλοελληνική Κοινωνική Πρόνοια (ήη Πρόνοια) έπαιξε βασικό ρόλο, συνεργαζόμενη με πολλούς άλλους για να παρουσιάσουν στους αρμόδιους δυναμικά την έλλειψη υπηρεσιών, όπως την έλλειψη υπηρεσιών διερμηνέων στα δικαστήρια και τα νοσοκομεία.

Σε αναγνώριση της συμβολής του Νίκου, η αυστραλιανή κυβέρνηση τον διόρισε στην Επιτροπή Γκάλμπαλι για την Αναθεώρηση των Προγραμμάτων και Υπηρεσιών προς τους νεοαφιχθέντες μετανάστες.

Η Επιτροπή με την έκθεσή της έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της δομής για την προσφορά μεταναστετικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων των Μεταναστευτικών Εξυπηρετικών Κέντρων, τον Οργανισμό Ειδικών Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Υπηρεσιών (SBS) και του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Πολυπολιτιστικών Υποθέσεων. Αυτά οδήγησαν στην αναγνώριση των μεταναστευτικών αναγκών και τη σπουδαιότητα των αποκλειστικά εθνοτικών υπηρεσιών για την εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών.

Ο Νίκος ταξίδεψε πολύ. Πήγε σε μέρη μακρινά, συμπεριλαμβανομένου του μητρικού του χωριού στα Αλάτσατα και της πατρικής του Λευκάδας. Επισκεπτόταν την Ελλάδα σχεδόν κάθε χρόνο και παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Μελβούρνη πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έπαψε ποτέ να θέλει να μάθει και να βελτιώνει την Ελληνική γλώσσα.

Ως οικουμενιστής, και αν και γνώριζε και καταδίκαζε τις αδικίες και θηριωδίες που διαπράχτηκαν από τις λανθασμένες πολιτικές εθνοκάθαρσης κατά των Ελλήνων και μάλιστα της δικής του μητρικής οικογένειας στη Μικρά Ασία, ο Νίκος ποτέ δεν δυσφόρησε για όσους ζουν τώρα στο αγαπημένο του μητρικό χωριό, τα Αλάτσατα, κοντά στη Σμύρνη.

Ήξερε ότι είχαν πιαστεί εξίσου σε έναν ανεμοστρόβιλο που ενορχηστρώθηκε από φιλόδοξους και αδίστακτους ανθρώπους.

Αφού αποσύρθηκε από την Πρόνοια, ο Νίκος εξακολούθησε να παίζει κλαρίνο και τζαζ σε όλον τον κόσμο και ταπεινά συνεισέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του και τη φροντίδα του στην Πρόνοια, προσφέροντας συντροφιά ή κάνοντας βόλτες σε απομονωμένους αδύναμους ΄Ελληνες ηλικιωμένους ή άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα κινητικότητας ή ψυχικής υγείας. Πάντα έλεγε «έχω επιλογές αλλά πολλοί συμπαρριώτες μου δεν έχουν. Είμαι διαθέσιμος για να βεβαιωθώ ότι έχουν επίσης επιλογές.»

Ο Νίκος Πολίτης τηρούσε αυτά που έλεγε. Ήταν ένας μεγάλος της παροικίας μας, αυτό να μην το ξεχνάμε. Πρόσφερε πολλά και ζητούσε πολύ λίγα.

Θα τελειώσουμε με μια κρητική μαντινάδα αφιερωμένη στο Νίκο:

Η Παροικία που σε γέννησε τα έργα σου θαυμάζει
γι’ αυτό βαθιά στα σπλάχνα της ανοίγει και σε βάζει.
Ο χάρος σαν εδιάβασε τα έργα τα δικά σου
επήρε μόνο την ψυχή και άφησε το όνομά σου.
Ενίκησε ο Νίκος ως πολίτης.
Πολύτιμη η προσφορά του Νίκου του Πολίτη
για όλους που ζουν και νοιάζονται για τούτο τον πλανήτη.

Αντίο Νίκο Πολίτη.

Σάββας Αυγουστάκης, ΟΑΜ
Ευαγγελία Αυγουστάκη
Δρ Κον Κωνσταντίνου, ΟΑΜ
Πατ Κωνσταντίνου
Γιώργος Δαριβάκης
Δρ Χρήστος Φίφης
Γιάννης Πετράκης
Δρ Κώστας Τσίγκας