Ονομάζομαι Αθανάσιος Παπαθανασίου και η καταγωγή μου είναι από το χωριό Νικήσιανη του Νομού Καβάλας.
Η μητέρα μου είχε γεννηθεί στη Σμύρνη. Όταν ήταν σε ηλικία πέντε χρόνων άρχισε ο πόλεμος μιας και ξεσηκώθηκαν οι Τούρκοι, σφάζοντας και λεηλατώντας.

Όπως μας έλεγε η μητέρα μου, ο πατέρας της ήταν ανώτερος στρατιωτικός. Στο σπίτι τους είχαν υπηρετικό προσωπικό. Η μητέρα μου είχε και δυο αδελφές, οι οποίες έλειπαν από το σπίτι την ημέρα της επανάστασης.

Η μητέρα μου κρύφτηκε τότε σε ένα ντουλάπι της κουζίνας, αλλά κάποιος Τούρκος αξιωματικός τη βρήκε, την πήρε και την πήγε στο λιμάνι, από όπου φυγαδεύονταν παιδιά για την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα τους αποβίβασαν στην Καβάλα και από εκεί στη Δράμα, στο Ορφανοτροφείο.

Η γιαγιά μου δεν απέκτησε παιδιά και πήγαινε και έπαιρνε παιδιά από το Ορφανοτροφείο και τα μεγάλωνε. Όταν έφτασαν τα παιδιά των προσφύγων την ειδοποίησαν και κατέβηκε στη Δράμα στο Ορφανοτροφείο και της παρέδωσαν τη μητέρα μου.

Το όνομά της Σοφία, επώνυμο δεν γνώριζε. Μα η γιαγιά μου τη μεγάλωσε, την πάντρεψε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι.

Όταν μεγαλώσαμε και τη ρωτούσαμε για τους γονείς της, μας διηγιόταν την ιστορία της.

Αποταθήκαμε στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά δυστυχώς δεν λάβαμε καμία απάντηση.

Η μητέρα μου μας μεγάλωσε και μας καθοδήγησε στο να γίνουμε καλοί οικογενειάρχες. Παντρευτήκαμε και δύο από όλα τα παιδιά της τη φέραμε και στην Αυστραλία. Κάθισε τρεις μήνες. Επέστρεψε στην Ελλάδα και σε ηλικία 90 ετών έφυγε από τη ζωή.

Είμαστε πικραμένοι για την απομόνωση από τους γονείς μας.

Με τη γιαγιά μου πέρασε μια ωραία ζωή, δεν πήγαινε στα κτήματα.