Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ του εργάτη δεν είναι γαλλική, αγγλική ή γερμανική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνησή του δεν είναι ούτε γαλλική ούτε αγγλική ή γερμανική, είναι το κεφάλαιο.
Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε γαλλικός ούτε γερμανικός, είναι η ατμόσφαιρα του εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε γαλλικό ούτε αγγλικό ούτε γερμανικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη. (Κ. Μαρξ, Η αυταπάτη της εθνικής οικονομίας)
ΝΑΙ, καλά τα καταλάβατε. Άρχισα με ένα τσιτάτο του κυρίου Μαρξ σήμερα, για να προσεγγίσω τον πόλεμο μεταξύ των ρωσικών και ουκρανικών ολιγαρχιών που ήδη εξελίσσεται.
Τι; Δεν καταλαβαίνετε τη λέξη τσιτάτο; Δεν πειράζει… Τουλάχιστον όσοι το παίζουν μαρξιστές και προοδευτικοί στην -κατ’ επίφασιν- παροικία την καταλαβαίνουν…
ΚΑΙ για να εξηγούμαστε: Σύμφωνα με το παρασχεθέν τσιτάτο του κυρίου Μαρξ και ερμηνεύοντας με αυτό τα σημερινά γεγονότα, δεν υποστηρίζω καμία ολιγαρχία -ρωσική, ουκρανική ή όποια άλλη- κανένα εθνικό αφήγημα -ρωσικό, ουκρανικό ή όποιο άλλο- και κανέναν ιμπεριαλισμό – ρωσικό, ουκρανικό, αμερικανικό, ΝΑΤΟϊκό ή όποιον άλλον…
ΤΑΣΣΟΜΑΙ, ανεπιφύλακτα στο πλευρό αυτών που θα χάσουν τη ζωή τους, στο πλευρό των προσφύγων, των ανέργων, των καταπιεσμένων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που θα δημιουργήσει αυτός ο πόλεμος, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Δεν τάσσομαι, επίσης, στο πλευρό των κάθε είδους φασιστών και νεοναζιστών, αυτής της ντροπής της κάθε κοινωνίας…
ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ -και για να τελειώνουμε- τάσσομαι στο πλευρό του προλεταριάτου. Ναι, κύριοι, μη γελάτε… Η λέξη αυτή εξακολουθεί να υφίσταται και την έχουν εξοβελίσει οι περισσότεροι από το λεξιλόγιό τους, κυρίως μερικοί-μερικοί που, κατά τα άλλα, εξακολουθούν να το παίζουν… μαρξιστές, κομμουνιστές, προοδευτικοί και άλλα άνευ πρακτικής ουσίας.
ΚΑΙ καλά θα κάνουν όλοι αυτοί που αναφέρω πιο πάνω -δηλαδή, οι πρόσφυγες, οι άνεργοι, οι καταπιεσμένοι- να αφυπνιστούν και να τελειώνουν μια και καλή με τους κάθε είδους Πούτιν, Μπάιντεν, ΝΑΤΟ και τους παρατρεχάμενούς τους.
Να τους καταστήσουν μουσειακό είδος προς μελέτη -προς αποφυγήν, ε;- στα Εργαστήρια Ιστορίας και Κοινωνιολογίας του μέλλοντος. … Γκέκε; Πάμε παρακάτω…
ΑΝΤΕ και μια άλλη Διεθνής Ημέρα των Γυναικών. Είδα, όμως στο θεάρεστο και αγαπητό Facebooκ-ιον, μια ανακοίνωση «δικιάς μας» πολιτικού για την ανάδειξη των ηγετικών εκείνων προσωπικοτήτων μεταξύ των γυναικών.
«Do you know a Local Woman Leader? Nominate her to be celebrated as part of International Women’s Day 2022» μπλα, μπλα, μπλα… ΟΚ, «καλά όλα κι άγια… ησυχία, τάξη κι ασφάλεια…» που τραγουδούσε το πάλαι ποτέ κι ο Κηλαηδόνης…
ΠΟΙΑ leader? Για όλες αυτές τις ανώνυμες γυναίκες, τις μετανάστριες, που έλιωσαν στα εργοστασιακά και οικιακά κάτεργα, χωρίς γνώση της αγγλικής, χωρίς κανένα εφόδιο και χωρίς καμιά βοήθεια, για όλες αυτές που έκαναν την ηλιθίως απαστράπτουσα κοινωνία σας να σταθεί στα πόδια της, θα μιλήσετε κάποτε; Θα τις αναδείξετε κάποτε; Ή κάνετε ό,τι κάνετε για να δικαιολογήσετε τους παχυλούς μισθούς σας;
ΚΑΙ κάτι άλλο για τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας: Γνωρίζετε κάτι για τις 8 Μαρτίου 1857 και τις εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη; Γνωρίζετε κάτι για την Κλάρα Τσέτκιν;
Χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Ήταν και αυτές στο… προλεταριάτο. Τι; Δεν σας τα λένε αυτά οι άγριες φυλές των δικτύων κοινωνικής αποσύνδεσης: Πρόβλημά σας…
Δ.Τ.
ΘΛΙΨΗ και πόνο προκαλούν οι ειδήσεις και οι εικόνες από την Ουκρανία, μετά την εισβολή της Ρωσίας στα πάτρια εδάφη τους. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, γίναμε μάρτυρες των τραγικών γεγονότων, αποτέλεσμα της ανθρωπιστικής καταστροφής του πολέμου. Συμπάσχω με τον ταλαιπωρημένο λαό και τα δεινά που υφίστανται και επικροτώ την από οποιανδήποτε χώρα υλική βοήθεια και ηθική συμπαράσταση. Γιατί αδέλφια μου, αυτό που γίνεται, δεν το αποκαλείς ειρηνική στρατιωτική αποστολή. Εκεί, πάσχει ένας λαός και κτυπιέται βάναυσα ο άμαχος πληθυσμός του.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Άλλοι να κρύβονται σε καταφύγια για να γλυτώσουν την στόχευση των ανελέητων βομβαρδισμών, την μαζική επίθεση και το συνεχές σφυροκόπημα, άλλοι ν’ απομακρύνονται από τις εστίες της φωτιάς και άλλοι να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. Και ο στρατός, ακλόνητος στην πρώτη γραμμή υπερασπίζεται την πατρίδα. Οπότε λογικό, η καταδίκη της εισβολής, από τη Διεθνή Γνώμη.
ΦΥΣΙΚΑ η συμπαράσταση προς τις οικογένειες όλων των θυμάτων και των τραυματιών, ανεξάρτητα εθνικής καταγωγής είναι δεδομένη. Γιατί η φρίκη του πολέμου συνοδεύεται από βαρύ φόρο αίματος. Το ίδιο και η άμεση επιβολή κυρώσεων, οικονομικής φύσης από τις μεγάλες Δυνάμεις στην Ρωσία, για την απρόκλητη εισβολή σ΄ ένα κράτος ανεξάρτητο, κυρίαρχο, στο κέντρο της Ευρώπης.
ΕΙΣΒΟΛΗ. Λέξη κλειδί. Πράξη, αποτρόπαια, που σκορπίζει το φόβο και τον τρόμο σε όποιον είχε/έχει την ατυχία να τη ζήσει. Πράξη, το αποτέλεσμα της οποίας βασανίζει τα τελευταία 50 σχεδόν χρόνια και το νησί που με γέννησε. Την Κύπρο την αέρινη και μακαρία γη, με πληθυσμό κάτω από 1 εκατομμύριο κατοίκους. Προς Θεού, δεν παραπονιέμαι και δεν αντιτίθεμαι στην υποστήριξη της Διεθνούς Κοινότητας στους αδελφούς Ουκρανούς.
ΟΤΑΝ όμως το 1974 η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο και όταν την εισβολή ακολούθησαν η κατοχή του 37% της γης μας, 200,000 εξαναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια μας πατρίδα και να εκκρεμεί μέχρι σήμερα η τύχη 800 πατριωτών, τα ονόματα των οποίων είναι στον κατάλογο των αγνοουμένων, εύλογο μου ακούγεται το ερώτημα.
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ και η μεγαλόνησος μιας τέτοιας έμπρακτης συμπαράστασης; Δεν άξιζε τότε μια τέτοια καταδίκη της Τουρκίας; Δεν άξιζε την «εδώ και τώρα» επιβολή κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αγγλία και την Αυστραλία, έστω οικονομικού βάρους; Δυστυχώς. Μετά την κατακραυγή ενάντια στα όσα έγιναν, γαντζωθήκαμε από την ηθική συμπαράσταση, τις διαπραγματεύσεις, τις διαβουλεύσεις, τις τεχνικές Επιτροπές και το χειρότερο, μας τελείωσε η αναμεταξύ των Κομμάτων φαγωμάρα, αφήνοντας την Τουρκία να αλωνίζει στο βόρειο μέρος της Κύπρου και τελευταία στην Ανατολική Μεσόγειο.
ΕΡΗΠΩΜΕΝΑ σπίτια, γκρεμισμένες εκκλησιές και μια χιλιόχρονη πολιτιστική κληρονομιά, στα χέρια του εισβολέα κατακτητή.
50 ΣΧΕΔΟΝ χρόνια μετά και είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μείναμε στο ναι μεν … αλλά. Απεύχομαι να συμβεί το ίδιο με την Ουκρανία. Αδέλφια, η προτεινόμενη από την Ρωσία εκεχειρία εν μέσω εισβολής δεν θα λύσει το πρόβλημα. Γιατί εκεχειρίες εν μέσω πολέμου είχαν γίνει και τότε στην Κύπρο πολλές, η πράσινη γραμμή όμως που την χωρίζει στα δυο, είναι ακόμα εκεί.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ μας το θυμίζει και ο σουλτάνος με τις καθημερινές του προκλήσεις. Θέλει, λέει την περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων με βλέψη να ξανοιχτεί στο λιμάνι της Αμμοχώστου, να κάνει στρατιωτικές βάσεις, αεροδρόμιο και πάει λέγοντας και σκαλίζοντας… Ωμή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.
ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από την ηρωική μάχη και το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου στο κρησφύγετο στα βουνά του Μαχαιρά. Η θυσία του, στον άνισο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 κατά της Αγγλικής Αποικιοκρατίας, έχει γίνει σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού και το όνομα του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στον κατάλογο των αθανάτων!
ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ την ανάσα παρακολουθούμε τις πλημμύρες και την κακοκαιρία που έπληξαν και πλήττουν την Κουηνσλάνδη και τη Νέα Νότιο Ουαλία. Φίλοι που βρέθηκαν στη Βρισβάνη, περιγράφουν την πόλη ως ένα υγρό τοπίο που πέφτει ασταμάτητα βροχή. Τα είπαμε και άλλες φορές. Αγρίεψε η φύση.
ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ αύριο και μεθαύριο η Καθαρά Δευτέρα. Δεν ξέρω κατά πόσον θα φτιάξετε και θα πετάξετε τον χαρταετό κατά το έθιμο, αλλά μια λαγάνα στο τραπέζι με λίγα σαρακοστιανά, σίγουρα όλοι θα έχουμε.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Κ.Γ.
