Αυτές τις ημέρες μέσα στην ατμόσφαιρα των αντίπαλων στρατοπέδων, από τη μία, των συμπασχόντων με την Ουκρανία και, από την άλλη, των υποστηρικτών του Πούτιν, διαφεύγει πολλές φορές μια σημαντική πτυχή: ότι η Ρωσία δεν είναι ο Πούτιν και ότι όλοι οι Ρώσοι δεν είναι υποστηρικτές του.
Οι δημοκρατικοί Ρώσοι πιστεύεται ότι είναι περισσότεροι, αν και εξαιτίας της ολοένα και πιο άγριας δικτατορικής πολιτικής του Πούτιν, πολλοί από αυτούς δεν εκδηλώνονται πια.
Αυτές τις ημέρες οι Ρώσοι καταλαβαίνουν ότι απειλείται να γίνουν για τις επόμενες δεκαετίες το επόμενο καταραμένο έθνος, σαν τους Γερμανούς μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ήδη εκδηλώνονται ανοιχτά αισθήματα ντροπής για τη ρωσική εθνικότητά τους, ακύρωση υπηκοότητας και επιδεικτικό κάψιμο των ρωσικών διαβατηρίων, αποφυγή ομιλίας στα ρωσικά και απέχθεια προς τη ρωσική σημαία, η οποία θεωρείται κατάλοιπο και συνέχεια της αυτοκρατορικής υπόστασης της Ρωσίας.
Όπως σε όλες τις πόλεις του κόσμου, έτσι και στη Μελβούρνη, οι Ρώσοι βγαίνουν καθημερινά στο Princess Bridge και διαδηλώνουν κατά του πολέμου. Τους συμπαραστέκονται και άλλοι ρωσόφωνοι από άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Γεωργία, Καζαχστάν, Μολδαβία κ.ά., που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις.
Όλοι μαζί δηλώνουν συμπαράσταση στον λαό της Ουκρανίας, δηλώνουν ενάντιοι στην επιθετική πολιτική του Πούτιν, ο οποίος θεωρείται και ο βασικός υπεύθυνος της τραγωδίας, και συμμετέχουν ενεργά σε εράνους για τους Ουκρανούς και στις δραστηριότητες για την εκδημοκρατικοποίηση της νέας Ρωσίας.
Γρηγόρης Σεμπελίδης
