ΕΠΕΙΔΗ γράφω ταξιδεύοντας και, μάλιστα, στην πολύ μικρή οθόνη του κινητού, μην περιμένετε πολλά λόγια και φιλολογικές δαντέλες…
Λίγες κουβέντες για τη διαδρομή που ακολούθησα και διαλεγμένες φωτογραφίες από τους τόπους που πέρασα.
Και επειδή, όπως σωστά λένε αυτοί που ξέρουν, μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, θα πρόσθετα ότι, μια πολύ καλή φωτογραφία, με λίγη φαντασία του παραλείπτη, δεν περιγράφει μόνο αυτό που βλέπει ο φωτογράφος, αλλά και την ιστορία του τόπου, τη μοναδική ομορφιά της φύσης, τους ανθρώπους κάθε περιοχής, τις εποχές του χρόνου και πολλά άλλα συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λέξεις.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Στην Κέρκυρα, όπως γνωρίζετε όσοι διαβάσατε τις λίγες λέξεις που συνόδευαν δυό λεζάντες για τους κάδους των σκουπιδιών και ομπρέλα, που η αβάσταχτη μοναξιά, την έσπρωξε στην… αυτοκτονία δια πνιγμού, παρέμεινα ένα τετραήμερο.
Η παλιά ενετική πόλη της Κέρκυρας που χτίστηκε πριν τρεις-τέσσερις αιώνες, είναι ένα ξεχασμένο διαμάντι στο χρηματοκιβώτιο του χρόνου…
Αρχιτεκτονικά, είναι ένα πιστό αντίγραφο των παλιών ιταλικών πόλεων, μετά την Αναγέννηση.
Ένα εγκαταλειμμένο στολίδι, στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου και τις τουριστικές ορδές που κατακλύζουν την Κέρκυρα έξι μήνες του χρόνου…
Μια ανίερη θυσία στα κοράκια των τουριστικών επενδυτικών κεφαλαίων, που διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και όλοι οι επιχειρηματίες προσεύχονται να έλθουν.
Τις μέρες που έμεινα εκεί, ήταν η περίοδος, που ολόκληρο το νησί, ετοιμάζονταν να υποδεχθεί τους τουρίστες του: τις κότες, δηλαδή, που γεννούν λίγα χρυσά αυγά και πολλά (μα πάρα πολλά…) σκουπίδια.
Τα χρυσά αυγά για ολίγους και τα πολλά σκουπίδια, απλόχερα και διαχρονικά για όλο το νησί.
Και ενώ τα κέρδη από τον τουρισμό, πάνε σε συγκεκριμένες… αφορολόγητες τσέπες και λίγα ψίχουλα στους εποχιακούς εργαζόμενους…
Για τον πολύ κόσμο, το μόνο χειροπιαστό και ευδιάκριτο (διά γυμνού οφθαλμού) που αφήνει ο τουρισμός, είναι τα βουνά των σκουπιδιών…
Τις μέρες που βρέθηκα εκεί, αρκετοί μαγαζάτορες και ο Δήμος έκαναν ό,τι κάνουν και οι περισσότεροι από εμάς, όταν κάποιος συγγενής ή φίλος μας τηλεφωνεί για να μας πει ότι θα μας επισκεφθεί…
Μαζεύουμε, δηλαδή, όπως-όπως, την κουζίνα και το σαλόνι, βάζουμε τα άπλυτα σε καμιά ντουλάπα, τίποτα σκουπιδάκια κάτω από το χαλί και περιμένουμε τον επισκέπτη να χτυπήσει το κουδούνι.
Και έτσι… πανέτοιμοι του ανοίγουμε την πόρτα και τον υποδεχόμαστε (βλαστημώντας από μέσα μας) με αγκαλιές και φιλιά…
Χοντρικά, κάπως έτσι, λειτουργεί και υποδέχεται και η χώρα μας κάθε χρόνο τους τουρίστες της.
Βιαστικά και πρόχερα φτιάχνει ό,τι προλάβει (όπως νά ‘ναι…) καί “προετοιμάζεται” στα γρήγορα, συμμαζεύοντας τα ασυμμάζευτα, για τα μάτια των τουριστών…
Πάνω από μισό αιώνα ειδίκευση έχουμε στις τουριστικές -και όχι μόνο- αρπαχτές.
Παλιά μας τέχνη κόσκινο…
Στην ερώτηση, τι κάνουν οι Κερκυραίοι τους έξι μήνες που μεσολαβουν, μέχρι την επόμενη σαιζόν, η απάντηση είναι ό,τι κάνουν και οι υπόλοιποι Έλληνες επιχειρηματίες που βιοπορίζονται από τον τουρισμό. Κάθονται και περιμένουν την επόμενη αρπαχτή και μετά ξανακάθονται…
Σιγά μην καθαρίσουν τις αυλές των σπιτιών τους…
Σε αυτό το γραφείο γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό το 1825 ο Εθνικός Ύμνος της πατρίδας μας…
Σε αυτό το αρχοντικό σπίτι που γεννήθηκε το 1776 ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος και δολοφονήθηκε το 1831 από τους Μαυρομιχαλαίους…
Να και μία ακόμα μπουγάδα…
Με το που βγήκε ο ήλιος κρέμασαν τα ρούχα ψηλά στα στενά δρομάκια για να στεγνώσουν. Στην παλιά πόλη δεν υπάρχουν ούτε μικροί ούτε μεγάλοι κήποι με ομπρέλες για άπλωμα ρούχων…
Ένα από τα εκατοντάδες γραφικά δρομάκια της παλιάς Κέρκυρας…
Ο παραλιακός δρόμος της παλιάς πόλης όπου βρίσκεσαι τόσο το σπίτι του πρώτου κυβερνήτη της πατρίδας μας, όσο και του μεγάλου Ζακυνθινού ποιητή που έγραψε τον Εθνικό μας Ύμνο. Ναι, γείτονες ήταν ο Καποδίστριας με τον Σολωμό
*Το Μέρος Β’ θα δημοσιευθεί στην έκδοση της Δευτέρας, 18 Απριλίου 2022.
